پاورپوینت کامل شعر جنگ و فقرعینی نگری ۷۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعر جنگ و فقرعینی نگری ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعر جنگ و فقرعینی نگری ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعر جنگ و فقرعینی نگری ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

«شعر» و «جنگ»

وقتی از «شعر جنگ» یا «شعر دفاع مقدس» سخن می گوییم، باز
ترکیبی دو وجهی رو به رو هستیم؛ ترکیبی از دو کلمه «شعر و جنگ». به
این لحاظ، باید محصول این ترکیب نیز چیزی باشد در حد جمع بین دو
کلمه؛ یعنی ممیزات و مشخصات هر دو کلمه را در ترکیبی یکجا در خود
داشته باشد. پیوست این دو واژه به یکدیگر، به واقع، فصل ممیزی دو
سویه است: از سویی پسوند «جنگ»، واژه پیشین خود یعنی «شعر» را
محدود و محصور می کند و از دیگر سو، پیشوند شعر، واژه پسین «جنگ»
را محدود به بعدی از ابعاد جنگ می کند و آن را از دیگر ممیزات،
متعلقات و مصادیق جنگ جدا می سازد.

این، شاید بحثی بدیهی دانسته شود که باز گفت آن، جز بیان دیگری از
عبارت، چیزی نیست؛ اما در این بیان، چند نکته مبنایی و مهم، خفته و
مستور است که ما در ادامه این بخش، برخی از مهم ترین آنها را بر
می شمریم؛ با ذکر این پیش درآمد، که برای آنان که هر موضوعی را در
معیار قضاوت و میزان برسی، متأملانه و مدققانه می نگرند، مبنای هر
بحثی، «عنوان» آن است و عنوان شعر نیز از این قاعده مستثنی نیست و
نباید در بحث از این عنوان و شاخه های آن، به داشته ها و پس
زمینه های ذهنی خودمان، به عنوان کسانی که به نوعی در جنگ شرکت
داشته ایم یا پس از آن در ادبیات دفاع مقدس سهمی داشته ایم، اکتفا
کنیم؛ بلکه در نقد و تحلیل، باید ملاک های قضاوت جدی و متأملانه
دیگران را، پیش از آنها، خودمان مبنا قرار داده و براساس آن، به جد و
جهد، به نقد و پالایش و تحلیل خویش بپردازیم.

۱ـ شعر جنگ یا شعر دفاع مقدس، آن گونه که گفته شد ترکیبی دو
وجهی است. بخش اول این ترکیب، «شعر» است و شعر، البته با توقعات
و تعاریفی که ما از آن سراغ داریم، باید در این ترکیب حضور داشته باشد.
پس، بی نگاه به پسوند این عبارت (جنگ یا دفاع مقدس)، بررسی
مختصری از این واژه می نماییم.

شعر، در ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷، تعریفی بازیافته دارد. پیشتر به
این معنی در مکان های مختلف اشاره کرده ایم (۱) که شعر در دوران
پس از انقلاب اسلامی، که از همان اوان پیروزی انقلاب آغاز می شود،
تحولاتی عمیق را در عرصه صورت و محتوا تجربه کرد. بخشی از این
تحولات و تغییرات، که در واقع، مبنای سایر تحولات نیز بود، مربوط به
جایگزینی ایدئولوژی تازه به جای ایدئولوژی غالب گذشته بود. گفتمان
عقیدتی تازه ناشی از پیروزی انقلاب اسلامی، در عرصه شعر، یا خارج
شدن خواسته و ناخواسته جریان شعری غالب (عمدتاً سپید و نو) و
شاعران آن و جایگزینی جریان شعری جدید (کلاسیک و نوکلاسیک) و
بازگشت به قالب های شعر سنتی و محتوای مرتبط با آن، ظهور یافت و
اثر این ظهور، تغییر چهره ها، نظام و یافت و ترکیب صوری و محتوایی
شعر سال ۵۷ به این سو شد.

از آنجا که جریان نو ظهور، با ایدئولوژی و گفتمان عقیدتی تازه، در آغاز
راه بود، چند سالی به تجربه و آزمون، راه خود را در پیش گرفت و حضور
شاعران موافق یا ایدئولوژی تازه، که با جریان شعر سنتی سازگارتر بودند،
باعث شد در این سالها مسیر شعر انقلاب به کلی تغییر یابد و به سمت
سنت گرایی یا به عبارت برخی «نئوکلاسیک گرایی» سوق جدی پیدا
کند.

آنچه ما از جریان شعر جنگ یا شعر دفاع مقدس در این نوشته سراغ
خواهیم گرفت، ربط و نسبت جدی با همین «شعر» دارد؛ یعنی ساختار
تشکیل یافته و قوام گرفته شعر انقلاب (به تعریفی، شعر سال ۵۸ به بعد)
و هرگاه از عبارت شعر در این نوشته ذکری به میان آید، منظور همین
گونه شعری خواهد بود (۳) ما البته پیشتر در خصوص شدن و شکل گیری
و غلبه این نوع شعر یا این جریان شعری و فصول و ممیزات و بدی ها و
خوبی های آن مفصل سخن گفته ایم و اکنون در این نوشته، بر سر تکرار
آن حرف ها نیستیم؛ الا در پایان نوشته، که اشاره ای به آن خواهیم
داشت.

شعر تعریف شده به عنوان شعر انقلاب، در آغاز راه مسیر خاصی
نداشت. نگاهی مروروار به آثار تاریخ دار شاعران، که مربوط به آن روزگار
است، نشان از سر درگمی و دست و پا زدن در گریز از گذشته و فرار به
آینده دارد و این گریز، البته از سر عقیده، ایمان و آشنایی با ایدئولوژی
تازه است. بدین جهت، شعر جنگ نیز تا آغاز دوره اش و پس از آن تا
مدتی، دست در همین گریز دارد و پا در فرار به آینده؛ آینده ای که البته به
لحاظ موضوعی در شعر جنگ روشن تر است.

آغاز شعر جنگ نیز مانند سایر بخش های موضوعی شعر انقلاب،
شعری است شعار زده، بی پروا و واجد موضوعاتی نظیر دفاع، حمله ایثار،
شهادت، جانبازی، رشادت و… که با ایدئولوژی و گفتمان دفاع
شرافتمندانه تا سرجان، در پیوند نزدیک قرار دارد. از حیث قالب نیز، شعر
جنگ تحولی نسبت به شعر انقلاب ندارد و تکرار همان قالب های آغاز
شده در شعر انقلاب (مثنوی، رباعی و دوبیتی، قصیده غزل و…) است و
شعر نو سروده یا سپید سروده ای کمتر به چشم می آید.

با گذشت سالیانی از جنگ و عمیق تر شدن این حادثه تاریخی در بستر
تاریخ انقلاب اسلامی، شعر جنگ جهت های تازه ای یافت و تقریباً
تمامی پهنه گسترده شعر انقلاب اسلامی را به لحاظ موضوع، قالب و
حجم در اختیار گرفت. دیگر در این دوران، شعر انقلاب به شعر جنگ
تحویل شده بود و شعر جنگ، نماد عینی شعر انقلاب بود. کمتر سروده ای
با مضمونی غیر از مضامین جنگی سروده می شد و کمتر عبارتی در شعر
شاعران مطرح و غیر مطرح، به معانی ای غیر از این معانی اختصاص
می یافت.

بدین سان شعر جنگ در دوره ای حدود ده سال، با تعریفی که گفتیم،
وجه غالب ادبیات و شعر انقلاب اسلامی شد با همان مشخصات و
ممیزات پیش گفته.

اکنون بر می گردیم به «شعر» یا همان بخش اول ترکیب «شعر جنگ»
که گفتیم در این بخش بر سر چرایی و چونی شعر انقلاب و مشخصات
آن نیستیم و تنها و تنها در پرتو اشاره به آن، شعر جنگ ـ یعنی بخش
اول این ترکیب ـ را بررسی می کنیم نیز گفتیم شعر انقلاب که تا
سال هایی پس از شعر جنگ، بدون راهبرد جدی و برنامه خاصی برای
آینده به حیات خود ادامه می داد، در دوره ای خاص، به حقیقت به شعر
جنگ تحویل شد و این شعر، پهنه آن را فرا گرفت.

اما اکنون باید به این پرسش پاسخ گفت که آیا همان ممیزات و
مشخصات شعر جنگ را می توان برای شعر انقلاب نیز منظور کرد و یا به
عکس، آیا می توان مشخصات شعر انقلاب را، ممیزات و مشخصات
قوام دهنده شعر جنگ دانست؟

آیا تحویل شعر انقلاب به شعر جنگ، راهبردی درست بوده یا از سر
ناگریزی و آیا تأثیر این تحویل بر هر دو عرصه مثبت بوده یا منفی؟ ما
تلاش خواهیم کرد این بحث دو سویه را در پایان همین نوشتار بررسی
کنیم.

ـ «جنگ»، قبل از این که واژه ای ادبی، ژورنالیستی، سیاسی و… دانسته
شود، واژه ای است مرتبط با واقعیات تلخ؛ واژه ای که تعریفی خود سرانه و
قائم به ذات دارد و کسی را یارای آن نیست که این عبارت را از آن معنای
واقعی جدا کند؛ حتی در نوشته های ادیبان بزرگ و…؛ نوشته ادیبان و شعر
شاعران همین طور نطق و مقاله سیاست مداران، ذهن ما را از معانی بد
این واژه ـ که از قضا معانی واقعی آن هستند ـ بدین لحاظ، جنگ یک
واقعیت جدی و دردآور است و گزارش گری از آن نیز، در هر حیث و
صورت، باید منتقل کننده بدی ها و زشتی ها و سیاهی های آن باشد.

از بعد عقیدتی، جنگ برای ملتی که خود را صاحب یک عقیده مقدس
مورد هجوم می بیند، معنی تازه ای نیز می یابد و غیر از مبارزه برای
پیروزی در برابر مهاجم، معنای دفاع از عقیده ای مقدس و باوری معنوی
را نیز می یابد. جنگ تحمیلی عراق علیه ایران نیز، هر دو وجه را داشت؛
از سویی، جنگ بود با همه بدی های و زشتی هایش و از بعدی، نبردی بود
علیه عقیده ای مقدس و باوری معنوی، که باید به آن پاسخ مناسب داده
می شد.

ادبیات شکل گرفته پیرامون جنگ ها، در سراسر جهان، که در آثار
ادیبان و شاعران و روزنامه نگاران شکل می گیرد و یا تاکنون شکل گرفته
است، به دلیل فقدان عمومی وجوه معنوی مانند جنگ عقیدتی ایران و
عراق، ادبیاتی است عموماً مشیر به همان معانی بد و عینیت ها و
واقعیات تلخ و علی القاعده، بستری است برای بررسی و گزارش عینی
جنگ و کمتر از حال و هواهای معنوی و دفاع از عقیده و رجزخوانی
معنوی در آن می توان خبری یافت یا سراغی گرفت. اما ادبیات شکل
گرفته پیرامون موضوع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، به عکس، به
دلیل بعد معنوی ای که دفاع مقدس مردم ایران به آن بخشیده بود،
بیشتر از انتظار، به آن بعد معنوی، رنگ و جلا بخشید و تلاش کرد
تصویری معنوی از دفاع مقدس مردم در برابر متجاوزان به عقیده آنها،
به دست دهد. از این حیث، تفاوت هایی که شعر جنگ یا شعر دفاع
مقدس و اساساً هنر دفاع مقدس ایران، به عنوان بخشی از گفتمان
هنری ـ ادبی روایت کننده از جنگ با سایر نظایر خود دارد، قابل توجه
است. پرداخت وجوه معنوی دفاع در همه اشکال آن (وصف خود جنگ،
جریانات معنوی جنگ، دفاع، رزمندگان، مفاهیمی چون ایثار و شهادت
و…) در شعر و هنر دفاع مقدس ایران، غلبه ای پر رنگ داشت؛ از این
حیث، پرداخت وجه دیگری که از آن در ابتدای این بخش یاد شد، در
شعر دفاع مقدس کمتر مورد توجه قرار گرفت و موضوعیت یافت.

این کم اقبالی، که ما در این نوشته (و جاهای دیگر) از آن به «فقدان
نگرش عینی» به جنگ یاد کرده و می کنیم، صورت و باطن شعر جنگ
ما را به کلی متحول کرد و باعث شد تا ساختی یکسویه بر شعر جنگ
غلبه یابد و در عمل ، در کوتاه مدت شعر مهیج، محرک و اثر گذار، اما در
بلند مدت بی تاثیری بر جای بماند. در بند بعد، به تفصیل بیشتری در
مورد این موضوع صحبت می کنیم.

بحث «فقدان نگرش عینی» در شعر جنگ، آن گونه که گفتیم، پس
آمد دیدگاهی بود که به لحاظ معنوی، بر صورت و باطن این تجربه تلخ
تاریخی ما غلبه داشت. تجربه جنگ برای ما، بیش از یک تجربه سخت
و توان فرسای اجتماعی ـ سیاسی، تجربه تلخ حمله به اعتقادات و
آرمان ها بود و پی آمد این تجربه نیز، این بود که آثار وضعی جنگ، مثل
خرابی ها، ویرانی ها، کشتارها، قتل کودک و نوجوان و… بسیار کمتر از
وجوه معنوی در هنر منعکس شود.

پرداختن به سایر وجوه هم، البته مقدس و صحیح است و در این
دیدگاه و دید معنوی تردید روا داشتن، نه صحیح است و نه روا؛ چرا که
سالها نبرد در برابر متجاوزان به اعتقادات و آرمان ها، به ما آموخت که
دفاع شرافتمندانه از حیثیت معنوی و آرمانی و عقیدتی، بی نظیر به
نتیجه حاصل از آن، چیزی است که در حافظه تاریخ، برای همیشه
ماندنی است؛ اما فقدان نگاه عینی به جنگ، که می توانست به شکل
تأثیر گذارتری بر اذهان، آن وجوه معنوی را نیز برتابد، در شعر جنگ
باعث شد تا در دوره ای، غلبه شعار زدگی و عوام گرایی و در دوره ای بن
بست ها و رکودهای گوناگون صورت و محتوایی، شعر جنگ را بیازارد. (ما
در این خصوص بررسی مفصل تری به صورت موضوعی انجام داده ایم و
اکنون بر سر تکرار مباحث آن نیستیم).

منتقدان عموماً رکود و سکون را در شعر جنگ و ادبیات دفاع مقدس، با
دلایل گونه گون توجیه می کنند که یکی از آنها رکود و سکون جاری در
شعر انقلاب به عنوان مقسم و گستره کلی تر آن است. این درست است،
اما در پی جویی مبانی، توجه به فقدان عینیت گرایی در شعر جنگ (در
گسترده تر شعر انقلاب) باعث شد تا سال هایی پس از اوج مبارزات
مقدس رزمندگان، چیزی جز تکرار همان ایده ها و ایدئولوژی ها و
حماسه ها و وصف ها و… باقی نماند: چرا که بر آنها چیزی تازه ای اضافه
نمی شد یا کم نمی گردید و از این رو، شعر جنگ در دایره ای از تقلیدها در
می غلطید که چندان مناسب و شایسته نبود.

به فهم نویسنده این سطور، اگر آن غلبه محتوای معنوی و عقیدتی،
تنها مرجع پرداخت های هنری نبود و نگرش های انتزاجی یا تک بعدی
در بحث عینیت نیز به آن افزوده می شد یا بی آن پی گرفته می شد،
جنگ، چهره زشت و بد خود را بهتر نشان می داد و شاعر جنگ در انتقال
بدی ها و ستم های رفته بر این ملت و بوم توفیق بیشتری می یافت. به
عبارت دیگر، قصور ما در شعر جنگ، پنهان کردن صورت های زشت
جنگ و آثار اجتماعی ـ اقتصادی آن در لفاف واژه های ادبی و شعرهای
سراسر محتوایی و شعاری بود.

فقیر عینیت و راهبرد در شعر جنگ

بین شاعری که رزمنده مسلمان در جبهه را در شجاعت به شیر و در
مهابت به صاعقه تشبیه می کند و شعرش سراسر تصاویر و تشبیه