پاورپوینت کامل تحلیلی بر آسیب ها و راهکارهای رشد اخلاقی در دانشگاه ;اخلاق دانشجو ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحلیلی بر آسیب ها و راهکارهای رشد اخلاقی در دانشگاه ;اخلاق دانشجو ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحلیلی بر آسیب ها و راهکارهای رشد اخلاقی در دانشگاه ;اخلاق دانشجو ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحلیلی بر آسیب ها و راهکارهای رشد اخلاقی در دانشگاه ;اخلاق دانشجو ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۹

در اندیشه دینی ما، همواره تعلیم، تهذیب، دانایی و دینداری همزاد و
همراه اند. هم آن کس که می خواهد از خرمن دانش خوشه برچیند، باید
جامه ای از جنس پارسایی بر تن کند و هم آنکه می خواهد کام مشتاقان و
مشتریان دانش را به آب علم و اندیشه سیراب سازد، باید دل و جان
دانش اندوزان را به طهارت و تابناکی بیاراید تا مبادا در شوره زار، تخم
بی حاصل بکارد و رنج بی گنج برد و از کشته خویش هیچ ندروَد.

تأکید مکرر قرآن بر دو رسالت بزرگ پیامبران ـ تهذیب و تعلیم ـ
الگوی روشنی فرا روی کسانی می نهد که گام در راه پیامبران می نهند و
رسالت آموزش و راهبری را بر دوش می کشند. معلمان جامعه که چنین
رسالتی یافته اند، باید مؤکد و مکرر بر دو عنصر تعلیم و تربیت عطف
توجه نشان دهند که اگر از تهذیب و پرورش غفلت ورزند، هرگز پیامبرانه
نخواهند زیست.

در نظام آموزشی ما که از رویکرد دینی الگو می گیرد، پرورش جان
آدمی که البته به لحاظ رُتبی مقدم بر دانایی و آگاهی انسان است، بر
عهده معلمان و مربیانی است که بر خردفزایی و رشد آگاهی انسان کمر
همت بسته اند؛ برای پیشرفت آموزشی فراگیران، تدابیر کارسازی
اندیشیده می شود و از کتاب و کلاس و استاد گرفته، تا فضایی فیزیکی و
تکنولوژی آموزشی، همه در خدمت رشد علمی و اندیشه ای فراگیران
قرار می گیرد و سرانجام کارنمای آموزشی که میزان رشد یا افت فراگیر را
در تحصیل بنمایاند و نیز تمهیداتی که ضعف ها را پوشش دهد، به کار
گرفته می شوند تا پیشرفت علمی فراگیر (دانش آموز و دانشجو) به سامان
رسد.

هم چنین با نمودارهای آموزشی که منحنی رشد یا افت محصلان را
آشکار می سازد و نیز نظارتی که بر فرایند یاد دهی استاد و یادگیری
شاگردان اعمال می شود، توفیق یا عدم توفیق آموزشی استادان نیز
نشان داده خواهد شد؛ اما به حقیقت چه ساز و کاری به کار گرفته می شود،
تا رشد تربیتی و پرورشی فراگیر که باید همزاد و همپای رشد آموزشی او
سیر تکاملی داشته باشد، مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد و چه تدابیری
اتخاذ می گردد تا عملکرد استادان و عنایت آنان به تربیت شاگردان، مورد
شناسایی و نقد واقع شود و مشخص گردد که آیا آنان اساساً به این
رسالت سنگین و پردشوار، توجه مبارک و مؤثری دارند یا خیر؟

البته در نظام آموزشی ما و در دوران تحصیلی ابتدایی و راهنمایی، تنها
کار سازمان یافته برای آگاهی از رشد تربیتی فراگیر، گنجاندن نمره
انضباط در کارنمای تحصیلی اوست و چنان که می دانیم، نمره کمی آن،
در مجموع متأثر از قانون پذیری یا قانون ستیزی دانش آموز (رعایت یا
عدم رعایت قوانین آموزشی) است و ارتباط وثیقی با سطح تربیتی وی
ندارد. باری اگر توجه به تربیت و اخلاق فراگیر ضرورت دارد، در
تحصیلات عالی تر و مقاطع دانشگاهی، این توجه فوریت و ضرورت
ویژه ای می یابد؛ از یک سو استادان مقطع تحصیلی دانشگاه، نسبت به
دوران اولیه تحصیل، از تکثر، تنوع و تعدد بیشتری برخوردارند، چنان که
می دانیم فراگیران دوران ابتدایی، از الگوی واحدی (مثبت یا منفی)
پیروی می کنند و چون تنها با یک استاد مواجه اند، در تأثیر پذیری و
الگوگیری سر در گم نخواهند بود؛ بر خلاف آنان دانش آموزان راهنمایی،
متوسطه و دانشجویان دانشگاه، به دلیل داشتن معلمان و استادان
متنوع، الگوهای متفاوتی دارند و داشتن همین الگوهای متفاوت که
قطعاً از لحاظ منش و رفتار متفاوت هستند، ممکن است فراگیران را
دچار تعارض رفتاری گرداند و در تشکیل شخصیت متعادل آنان مانع
ایجاد نماید. با این تفاصیل، تکیه بر جنبه تربیتی و رشد اخلاقی
فراگیران؛ ضرورت نام می یابد تا دانشجویان با داشتن الگوی مطلوب و
در دسترس، از تشتت و اعوجاج رهایی یابند.

از سوی دیگر؛ دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاه، برای سایر هم
سن و سالان خود، به خصوص گروه بی شمار و مشتاق ورود به دانشگاه،
الگو هستند، بنابراین پرداختن به جنبه پرورش دانشجویان لازم و
ضروری است، و نباید از توجه به چنین أمر خطیر، اغماض و اعراض
گردد. مهم تر آنکه دانش آموختگان دانشگاه، بی فاصله، پس از
تحصیل، وارد بازار کار خواهند شد یا در مدیریت کشور نقشی خواهند
داشت، پس اگر به تهذیب آنان توجه خاص نشود، ممکن است مجموعه
کشور از نبود چنین أمری متضرر گردد.

گذشته از همه آنچه گفته شد:

توجه یک جانبه به امر آموزش؛

احساس نومیدی از تأثیر گذاری در اخلاق و رفتار دینی دانشجو؛

رشد فزاینده شبکه های ارتباطی و جهت بخش؛

بازار پر غوغای محصولات شبه فرهنگی و مخرب فرهنگ؛

رواج روز افزون الگوهای کاذب و جذاب ؛

ایده سازی و گسترش دائم و رو به افزایش حلقه های معرفتی دین
ستیز؛

تلاش جمعی و سازماندهی شده، برای تخریب و سست کردن
بنیادهای دین و اخلاق؛

ایجاد موج فراگیر شبهه سازی و شبهه گستری؛

تلاش برای تغییر ذائقه معرفتی و معنوی جوانان و جایگزین کردن
فرآورده های مسموم و مهلک؛

تزریق روحیه بی تفاوتی و بی مسئولیتی نسبت به تغییر ارزش ها؛

ایجاد تردید و تشکیک متفلسفانه در آموزه ها و انگارهای دینی؛

بزرگ نمایی نقاط اندک تاریک حکومت و کوچک سازی نمودهای
بسیار روشن آن؛

تلاش برای گسست و انقطاع تاریخی نسل جوان از پیشینه پر افتخار
تاریخی و تمدن کهن ایرانی؛

و بحران های فروناکاستنی هویت، خانواده و مذهب، همه و همه جوان
دانشجو را با کمین گاه های خطر زا و خطا ساز مواجه کرده، چالش های
جدیدی را فرا روی او قرار داده است. به همین دلیل توجه جدی و عملی ـ
و نه شعاری و سطحی ـ در تحکیم اخلاق و رشد هنجارهای دینی و
بومی دانشجویان ضرورتی انکارناپذیر دارد.

افزون بر موارد پیش گفته، دانشجویان و محیط آموزشی پیرامونی
آنان، واجد ویژگی هایی است که عطف توجه بدان ها مسئله تهذیب و
تربیت را در جایگاه برتر می نشاند و دقت و جدیّت استادان را در پرورش
اخلاق دانشجویان به دنبال خواه داشت:

۱. دانشجویان دارای قدرت انتخاب و گزینش شدت و قوّت یافته
هستند، بنابراین در کنار حجم و هجوم گسترده الگوهای کاذب و ویرانگر
که شبکه های ارتباطی آن را ارائه می دهند، توجه دادن به الگوهای
أصیل و منطبق با بن مایه های فطری روح گزینش گر جوان، کاری روا و
بجا، بلکه أمری ضروری و اجتناب ناپذیر است و این مسئله، تنها با جدی
گرفتن اخلاق و تربیت فراگیران محقق خواهد شد.

۲. تأثیر پذیری در سن جوان دانشجو، پایایی افزون تری دارد و آنی،
غیر پایه ای و زود گذر نیست؛ از این رو، توجه به تأثیر بخشی مثبت و
تکیه بر رویکرد تربیت تأثیر گذار می تواند دانشجویان را در متن عمر
بیمه نماید. همچنین به موازات رشد عقلانی فراگیران، احساسات و
کشش های آنان نیز جهت دار یا جهت یاب می گردد و این خصیصه
روانی، الگو پذیری را تسریع می کند.

۳. دانشجویان برای سایر همسالان خود، به خصوص گروه بی شمار و
مشتاق ورود به دانشگاه، الگو تلقی می شوند، بنابراین پرداختن به جنبه
پرورشی دانشجویان ضرورت می یابد، تا بتوانند الگویی قابل اعتماد،
مطلوب و مبارک باشند.

۴. دانشجویان چنان که تأثیر گذارند، از گروه هم سن خود تأثیرپذیر هم
هستند و این تأثیر پذیری، توجه به پرورش و تربیت دانشجو را فوریت ها
می بخشد و اگر استادان به این أمر همت نگمارند و دانشجو را در محیط
پر غوغا به خود وانهند، جز بذر بی حاصل، چیز دیگری نخواهند کاشت.

۵. دانشجویان در محیط آموزشی، با مشکلات ویژه ای دست به
گریبان اند؛ گاه با استادان بی مسئولیت یا بی تفاوتی مواجه اند که نسبت
به ارزش ها و هنجارها هیچ حساسیتی ندارند یا اساساً با آن ناسازگارند.
از سویی واسطه ها و بازاریابان کالاهای فکری غرب، نه تنها به
دانشگاه ها چشم طمع دوخته، بلکه رد پا شان در آن محیط ملموس و
آشکار شده است. نهاد آموزشی دانشگاه نیز کنترل مؤثر و نظارت
هدفداری بر دانشجویان ندارد. جز آنکه حراست و کمیته های انضباطی ـ
آن هم بیشتر بر رفتارهای ساختار شکن ـ نظارت نسبی دارد. از سوی
دیگر وجود نهادهای موازی و متنوع در دانشگاه ها که تعمیق باورهای
دینی و انقلابی، فلسفه وجودی آنان است، برخی استادان را از قبول
مسئولیت و عطف توجه به حیطه تربیتی دانشجویان غافل ساخته،
بدین امید که متولیان رسمی، کار به هنگام می کنند و هیچ کم و کاستی
در این حیطه ها و حوزه ها نمی نهند یا بر این توهم که ورود به چنین
حوزه هایی، دخالت در وظیفه سازمانی دیگران است.

تأسف بارتر آنکه نهادهای موازی و متنوع یاد شده، برخی اوقات به
کشمکش ها و مجادلات درونی، دامن می زنند و چون هر یک مشی خود
را به صواب و صلاح نزدیک می یابد، انرژی خود را صرف مقابله گری و
خنثی سازی می کند و گاه بر یک دیگر بر چسب نا دلچسب می زنند و در
این میان تنها دانشجویان به بازی گرفته می شوند. عضوگیری سیاسی و
نزاع های دراز دامن جناحی و اصالت دادن به روش ها و تحت الشعاع قرار
دادن و غرضی ساختن ارزش ها و تبختر و تفاخر به یک دیگر و
فرحمندی احزاب فعال درون دانشگاه ها به داشته های خویش (کل حزب
بمالدیهم فرحون)، دانشجویان را گاه از توجه جدی به تعلیم باز می دارد.
روشن شده که در این اوضاع و غوغا، تربیت و پرورش دانشجو متروک و
مغفول خواهد ماند. بی تردید در چنین جو و جمعی، توجه به أمر تربیت،
اراده و همت والایی می طلبد و ضرورت آن را تردیدناپذیر می سازد.

همه این دلایل یا عوامل، توجه به تهذیب، آراستگی اخلاقی و تربیت
و پرورش دانشجویان را لازم می نمایاند. با این همه تلقی های نادرستی
وجود دارد که موجب شده است، نوعی غفلت و یا سطحی نگری درباره
وظایف تربیتی استادان بروز و ظهور کند.

نخست آنکه برخی استادان گمان برده اند، دامن زدن به چنین
مسایلی، در حیطه کاری استادانی است که دروس همخوان با اخلاق و
تربیت را تدریس می کنند؛ مثلاً ممکن است استادان دروس پایه،
پزشکی، مهندسی و… خود را از این رسالت دشوار مستثنا بدانند، زیرا
اساساً دروس تدریسی آنان، هیچ ربطی و راهی به این مسایل ندارد. از
نگاه آنان استاد ریاضی نمی تواند حدیث اخلاقی بخواند و ممکن است
بدین گونه در وظیفه رسمی و سازمانی دیگر استادان محترمی که به
صورت مشخص، عهده دار راهبری و رهگشایی در این حوزه ها هستند،
دخالت صورت پذیرد؛ از این رو طرح مباحث اخلاقی بر عهده استادان
دروس اخلاق و تربیت یا دروس متقارب و متجانس با آن است، چنان که
استاد اخلاق بحثی از ریاضی به میان نمی آورد، استاد ریاضی نیز نباید
در این حوزه ها دخالت کند.

دیگر آنکه برخی استادانی که در حوزه نشر اخلاق، خود را صاحب
مسئولیت می یابند، از حدّ روایتگری و گزاره پردازی فراتر نمی روند و
شاید تنها با خواندن چند آیه و روایت اخلاقی، احساس خوشایند و
رضایتمندانه ای وجودشان را فرا گیرد. در این صورت، اخلاق تنها جنبه
تعلیمی می یابد و این در واقع همان نگرش تعلیم تهی از تربیت است؛
هر چند که مثلاً دروس ارائه شده، مبانی و مباحث و مکاتب تربیت باشد.

به نظر می رسد که برای اصلاح این دو تلقی نامبارک، بهتر است
رسالت استادان را در رشد اخلاق دانشجو، سطح بندی کنیم. ما برای این
رسالت سطوح