پاورپوینت کامل عراق نوین و بایسته های استراتژیک ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عراق نوین و بایسته های استراتژیک ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عراق نوین و بایسته های استراتژیک ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عراق نوین و بایسته های استراتژیک ایران ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۳

مقدمه

محیط امنیتی و استراتژیک ج. ا. ایران در درون حلقه های همپوشی از
مناطق خلیج فارس، خاورمیانه، آسیای مرکزی، قفقاز و جنوب آسیا واقع
شده است. در این میان، کشور عراق نیز به عنوان عضوی از دو منطقه
نخست (خلیج فارس و خاور میانه)، از یک طرف، پیوند دهنده ما با
معادلات منطقه ای قدرت در خاور میانه و از سوی دیگر، یکی از رقبای
همیشگی ما در خلیج فارس است. از این رو، وضعیت سیاسی و امنیتی
عراق در سطوح ملی، منطقه ای و بین المللی، بر محیط امنیتی و سیاسی
کشورمان تأثیر گذار بوده و خواهد بود.

الزامات استراتژیک ناشی از موقعیت عراق، همواره عنصر مهمی در
تصمیم گیری بازیگران منطقه ای و فرا منطقه ای در خاورمیانه بوده
است؛ از این رو در واقع می توان گفت که «بازی بزرگ استراتژیک»
کنونی در عراق، ترسیم کننده معادلات آینده امنیتی و استراتژیک
خاورمیانه و حتی مناطق پیرامون آن خواهد بود.

در سطح تحلیل گران، استراتژی امریکا و متحدان در منطقه، الزامات
منافع ملی کشورهای همسایه، در سطح میانی تغییرات شکلی و به ویژه
ماهوی در ساختار سیاسی عراق و گذار از نظامی اقتدارگرا به رژیمی
دموکراتیک و در سطح خرد، جابه جایی متغیرهای تأثیرگذار بر ساختار
سیاسی عراق نوین و به قدرت رسیدن شیعیان در قالب«ائتلاف
منصفانه»، موجد هنجارها و ساختارهای جدیدی در سیستم تابع
منطقه ای شده است.

تغییر ساختار نظام سیاسی عراق، با توجه به نقش جدید شیعیان در
آن، از مهم ترین متغیرهای تأثیرگذار بر ساختارها و هنجارهای محیط
پیرامونی در شرایط کنونی است که برای ایران نیز چالش های نوینی را
که در قیاس با گذشته، ماهیت، شدت و زمان آن متفاوت است، ایجاد
کرده است.

از سوی دیگر، برخلاف اشتراکات تاریخی، فرهنگی و مذهبی ج. ا.
ایران با عراق، با نگاهی به روند تطور روابط دو جانبه از گذشته تا کنون،
به این نتیجه می رسیم که مناسبات بین دو کشور، اغلب پر تنش بوده
است. اهداف و دخالت های استعماری قدرت های بزرگ وقت و
پیآمدهای ناشی از فروپاشی امپراطوری عثمانی و بالکانیزه شدن
منطقه، منشأ تحولاتی بوده که آثار آن همچنان بر مناسبات این دو
کشور سایه افکنده است.

«تنش و خصومت پرنوسان، انعقاد و نقض پی در پی قراردادها از سوی
طرفین، اختلافات تاریخی مرزی، مسئله عتبات عالیات و زوار ایرانی،
حوزه های علمیه، مقوله مرجعیت و علماء، کردستان و بحران قومیت ها و
شکل گیری و توسعه یا تحدید ادواری عرصه فعالیت های دخالت در امور
داخلی یک دیگر، کیفیت پیگیری اجرای مفاد قطعنامه (۵۹۸) شورای
امنیت سازمان ملل متحد و به طور خلاصه، اختلافات سیاسی ـ
ایدئولوژیک و…» از جمله مسائلی هستند که طی دهه های اخیر، بر روابط
دو کشور سایه افکنده، در آینده نیز کمابیش از متغیرهای تعیین کننده در
مناسبات دو جانبه خواهد بود؛ به گونه ای که پیشینه ای به شرح مزبور، بر
حافظه متراکم تاریخی مردم و نخبگان هر دو کشور، سنگینی می کند.

در یک ملاحظه کلی، با توجه به مسایل پیشین، در شرایط کنونی،
تغییر نظام سیاسی و افزایش نقش و جایگاه شیعیان در نظام سیاسی
عراق جدید، ساختارها و هنجارهای خاصی را در جامعه شیعیان، واحد
ملی عراق و مناسبات ایران با عراق و جهان اسلام موجب شده است که
با دقت در متغیرهای تأثیر گذار بر روندهای کنونی، مجموعه ای متغیر،
متناقض و متقارن از چالش ها، فرصت ها و تهدیدها را برای ج.ا.ایران
ایجاد کرده و در مجموع، اهمیت و حساسیت تصمیم سازی در این زمینه
را افزایش داده است.

از این رو، این مقاله (که طی دو بخش به خوانندگان گرامی تقدیم
می شود)، در پی پاسخ به این سؤال است که «نقش و جایگاه شیعیان در
ساختار سیاسی عراق نوین در تعامل با اهل سنت ـ مبتنی بر رهیافتی
فرهنگی ـ چه الزاماتی را بر سیاست خارجی و امنیت ملی ج.ا. ایران
دیکته می کند»؟

قدرت نرم، به مثابه قابلیت اعلای ایران در عراق نوین

نظر به توسعه و تعمیق فزاینده رویکرد «سیاست عمومی»، به لحاظ
نظری و مناسبات نهادینه شده تاریخی و فرهنگی بین ج.ا.ایران و عراق
و از سوی دیگر، با توجه به تداوم خشونت های عراق ـ بر خلاف نهادینه
شدن رو به رشد فرآیند دولت سازی ـ در این نوشتار سعی شده است تا با
نگاهی به ابعاد مختلف موضوع، در چارچوب سه عنوان مقدمه، ارزیابی و
بایدها و نبایدها ج.ا.ایران، در حد امکان، «راهبرد، سیاست ها و خط
مشی های» پیشنهادی در مورد ایجاد «همگرایی بین شیعیان و اهل
سنت عراق»، با تأکید بر الزامات استراتژیک ج.ا.ایران ارائه گردد.

مبنای ایجاد هر گونه همگرایی در روابط بین کشورها یا روابط بین دو
کشور مشابه، اتخاذ رویکرد فدرالیستی در درون یک کشور است؛ بر این
مبنا، گونه ای از اقدامات اعتماد ساز مورد انتظار است تا نوعی همگرایی و
توافق شکل گیرد. همگرایی، اجماع، توافق یا وفاق، گامی عملی از
طریق کاهش انتظارات و توقعات، و رسیدن به نقاط عمومی و مشترکات
است تا بتوان با اتکا بر نقاط مشترک، به نوعی وفاق دست یافت که
دارای آسیب پذیری نباشد یا از حداقل آسیب پذیری برخوردار باشد.

از این رو، شکاف های اجتماعی عراق را می توان به دو قسم، مذهب
محور (سنی ـ شیعه) و قوم محور (عرب ـ کرد) تقسیم کرد. برای تبیین
شکاف مذهبی، ابتدا به صورت خلاصه، به سنی ها و سپس به طرح
وضعیت جامعه شناختی جنبش شیعیان در «فرآیند دولت سازی عراق»
می پردازیم.

عرب ها سنی، علیرغم در اقلیت بودن، به دلیل پیوستگی شان با
جمعیت عربهای سنی غالب در خاورمیانه و نیز نقش برجسته شان در
تاریخ کشور عراق، همواره از موضع برتری برخوردار بوده اند، حزب بعث،
با توجه به داشتن پایگاه قوی در بین قبایل سنی، نسبت به
صلاحیت های ملی گرایانه و عربی خود اغراق ورزیده و در گذشته، با
تلاش فراوان، خط مشی انتقال هر چه بیشتر سنی ها را به داخل عراق
دنبال کرده است. بنابراین، تشویق برای اتحاد با عربهای دیگر، یعنی از
کویت تا سوریه، در واقع تلاش در جهت حفظ قدرت جمعیتی عربهای
سنی در عراق بوده است.

پان عربیسم و گسترش آن پس از فروپاشی عثمانی، از علل اصلی
تداوم حاکمیت گروه عرب سنی با حدود ۴۰ درصد جمعیت در عراق بوده
است. این اقلیت مذهبی: که قبلا در دولت عثمانی وظیفه اصلی ایجاد
ثبات در ایالت های کرد نشین موصل، و شیعه نشین بصره را به عهده
داشت، مقابله با نفوذ نیروهای ایرانی را که در تقویت عناصر ناراضی
ساکنان این دو ایالت، علیه مقامات عثمانی و حاکمان بغداد، نقش
اساسی داشتند، به عهده داشته اند. همچنین، این گروه، کنترل ارتش را
در دست داشته و به دلیل مزیت هایی که از طرف دولت عثمانی نصیب
آنان می شد، از رفاه بیشتر، تشکل اجتماعی قوی تر و سطح سواد
بالاتری نیز برخوردار بوده اند.

از آنجا که رهبران عراق از وجود اکثریت شیعه خوفناک بوده اند، در پی
افزایش نسبت جمعیتی سنی ها به هر وسیله ممکن بودند. در راستای
این هدف، آنها فرهنگی موسوم به «فرهنگ الحاق» به وجود آوردند که
بر اساس آن، در جست و جوی جذب عرب های سنی کشورهای همسایه
به هر طریق ممکن بوده اند.

علیرغم اسلام گرایان شیعی که قطع نظر از فعالیت های مخفیانه، به
خصوص در داخل عراق، طی دوران حاکمیت بعثی ها (۱۰۰۳ ـ ۱۹۶۸)،
در خارج عراق هم فعالیت های علنی مبارزاتی را در پیشینه خود دارند،
اسلام گرایی سنی به مدت ۳۰ سال، فعالیت های زیر زمینی و مخفیانه
انجام داده است.

اما شیعیان، جنبش اسلامی به مفهوم عام و به خصوص جنبش
شیعیان عراق، از مهم ترین جنبش های اسلامی در منطقه خاورمیانه
است که به دلیل رنگ و جلای شیعی اش، بیانگر نوع خاصی از فعالیت
اسلامی در محیط عربی است. این بنیادگرایی (اسلام سیاسی)، به طور
خلاصه تا کنون، جنبش معترضانه اکثریت ۵۵ درصدی شیعه علیه رژیم
بعثی متکی بر اقلیت سنی عرب بوده است.

این جنبش، با استفاده از غنای ایدئولوژیک اسلام و تأسی از مبارزات
آزادی بخش اسلامی، از بدو شروع فعالیت خود، دست کم از اوایل دهه
۵۰ میلادی تا مارس (۲۰۰۳) در صدد بوده تا با اسقاط رژیم بعثی،
«حکومت اسلامی» را جایگزین آن کند که از نظر جغرافیایی بیشتر در
مناطق جنوب و مرکزی زندگی می کنند و اکثریت مناطق جنوبی و
مرکزی را در استان ها و شهرهایی چون بصره، عماره، ذیقار، سماوه،
قادسیه، کربلا، واسط، نجف، دیاله، بابل و شهرهای مذهبی چون
کاظمین و سامرا تشکیل می دهند. همچنین، یک سوم از جمعیت دو
میلیون نفری ترکمان ها و نیز بخشی از کردهای عراق موسوم به «اکراد
فیلی» شیعه هستند.

شیعیان همواره در طول تاریخ و به طور مشخص از جنگ جهانی اول،
با ورود استعمار انگلیس، به عنوان یک گروه مبارز در مقابل حکومت ها
مطرح بوده اند. گر چه درجه و شدت و ضعف مبارزاتشان، به دلیل فشار و
سرکوب از سوی حکومت ها و نیز به دلیل رویکرد سنتی و محافظه کارانه
قشری از مراجع و علمای مقیم در مراکز قدرت شیعیان که همانا
قشرهای مذهبی، حوزه های علمیه، بیوت علما و تکایای مذهبی است،
متفاوت بوده است.

شکاف مذهبی در عراق، از اساسی ترین شکاف های اجتماعی است که
به طور خلاصه، ریشه نادیده گرفتن حقوق سیاسی شیعیان و سرکوب آن
را باید به لحاظ تاریخی در رفت