پاورپوینت کامل عرب ستیزی در ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرب ستیزی در ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرب ستیزی در ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرب ستیزی در ادبیات ایران ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

پرسش «ما و بیگانه»، همواره در کانون پرسش تاریخی ما وجود داشته
است و با ورود بحث مدرن «دیگری» از روانشناسی، ابعاد تازه ای به خود
گرفته است. آیا ایرانیان بیگانه ستیزاند؟ آیا روشنفکران ایرانی مسحور
بیگانه اند؟ بیگانه ستیزی می تواند از مهم ترین پژوهش های علمی ما در
قلمرو تاریخ، جامعه شناسی، روانشناسی اجتماعی و انسان شناسی ایرانی
باشد. در اینجا ما با سه واقعیت و پیشفرض آشکار رو به رو هستیم:

۱. ستیزه جویی با دیگری، به هر دلیل، در تاریخ ما سابقه دارد.، جنگ
جزء طبیعی رفتار دولتهاست. و در برابرش گرایش آشتی طلبانه هم در
پراتیک و نیز گفتار، تراژدی، ادبیات، شعر، حماسیه های ما، سخن رانده
است.

۲. بیگانه ستیزی پدیده ای فطری برای ایرانیان نبوده و هر بار دلایلی
داشته و همواره نیز بر یک خط و نشان نمانده است و گاهی ستیز به
دوستی بدل شده است.

در این تاریخ باید گفت بیشتر از آن که ما با بیگانگان جنگیده باشیم،
آنان با ما جنگیده اند.

۳. بیگانه ستیزی یا بیگانه گرایی روشنفکران در دوران مدرن،
تفاوت ها و وجوه ممیزی با داوری عامه مردم داشته است که باید در بستر
زندگی اجتماعی و آگاهی به واقعیت آن، جداگانه بررسی شود و شباهت و
اختلاف هایش با دقت تحلیل گردد.

باید دانست که جنگ و جدال های میان حکومت ها، با مفهوم بیگانه
ستیزی، همچون رفتاری روحی، عملی و یک دیدگاه و فرهنگ، فرق
دارد. در همه جهان، بنا به منافعی و براساس طبیعت قدرت، قوی
کوشیده ضعیف را در چنگ بگیرد و کشور مورد تجاوز، با دشمن تجاوز کار
جنگیده ؛ موفق به پس راندن خصم گشته یا به تسلیم کشیده شده است.
درخواست های اقتصادی، میل به جهان گستری نیروی قدرتمندتر و
حرکت سرمایه و… اشکال گوناگون جدال سیاسی را به جنگ تبدیل کرده
است. و این گونه چالش پیرامون قدرت، چه بسا درون مرزی و بین
خودی ها و بالاخره حتی درون خود فرد، در همه طول حیات انسان سابقه
داشته و حاوی مضمون بیگانه ستیزی نیست.

بیگانه ستیزی مختصات روانی پاره ای علت ها، اقوام و مردم و حتی
افراد است که مجموعه ای از تجربه های آسیب آفرین در کار رابطه آنان و
دیگری اختلال جدی به وجود آورده و نمی تواند راه های معقول گفت و گو
را برگزیند و ترس از بیگانه به یک بیماری پایدار و ستیز با دیگری
تبدیل شده است. کشورهایی که با دیگران رابطه های متنوع برقرار
می کنند و در جایی بنا به منافع معین به کشمکش بر می خیزند، مشمول
ایده ترس از بیگانه نیستند ؛ اما مردمی که در دوران گذرا و کوتاه آرامش،
به هر بهانه اخلال ایجاد کرده، به روش های مبتنی بر نفی و گریز،
کناره گیری، کشمکش، و آشوب انگیزی، بی وقفه به جای مبادله آرا و حل
اختلاف ها می گردند، از این منظر قابل واشکافی اند. تبدیل کردن
مسایل گذشته به امری پایداری و نگذشتنی و تکرار مدام آن و تولید
احساس نفرت جدید، از جمله مظاهر این رفتار پر آسیب است.

موقعیت جغرافیایی، استراتژیک و ژئوپلتیک ایران که چهار راه جهان
کهن بود، در طول تاریخ، مردم ما را در معرض آزارهای فراوانی قرار داده
است. ایرانی ها و حکومتهای ایرانی کمتر به دیگران آزارها رسانده اند؛ جز
دوران نادر شاه. جنگ و جدال ایرانی ها با یونانی ها و سلوکی ها و پیش تر
از آن ستیزه های مربوط به تاریخ افسانه آلود پیشدادیان و کیانیان با
توران، و آریایی ها با اقوام مستقر در فلات ایران و جنگ و جدال بومی ها
و مهاجران نو پدید و پیروزی مهاجران و.. و سپس جنگ های دوران
امپراطوری ایران (هخامنشیان و ساسانیان) و آنگاه یورش اعراب و
رابطه دو گانه ایرانیان با مهاجمان و جدا انگاری دین اسلام (دین به
روایت خاندان پیامبر (ص)) با نیروی ستمگر متجاوز و خلافت، سلطه و
بهره کشی و ویرانگری اعراب (اموی و عباسی) و روایت فردوسی از این
تمایز، سپس مقابله با مغول ها و سلطه آنان و نیز سلطه ترکان و افغان ها
و بالاخره ظهور جهان مدرن و رابطه ما و غرب، همه و همه میدان جنگ
و ستیزی است که ایده بیگانه ستیزی امروز، از دل آن سر بر می آورد تا
مورد کاوش قرار گیرد و صحت و سقم آن بررسی گردد.

امروزه نیز چالش های سیاسی، دیپلماتیک و تهدیدات جدی و یا بازی
رعب انگیز برای دستیابی به مقاصد سیاسی، رابطه ایران و امریکا و اروپا
و کشورهای متحد را دچار آشوب کرده است. آیا ما حق داریم این
چالش ها را محصول بیگانه ستیزی ایرانیان خطاب کنیم، یا عادلانه آن
است که ریشه جدل را در سلطه جویی قدرت و قدرت های جهانی ببینیم
که به طور طبیعی، مقاومت دولت و مردم را بر می انگیزد و روشنفکرانی
که گرایش ـ عرب دارند آن را به نادرست، محصول بیگانه ستیزی بر
می شمارند.

پاره ای گزینش یک منظر رئالیستی در تفسیر تاریخ و موقعیت کنونی
را نخستین شرط درک صحیح مضمون چالش ها و پرسش بیگانه
ستیزی یا عدم آن و درک علل ستیزه ها می دانند و گروهی دیگر، منظر
واقع گرایانه را یک افسانه، و همه معنا را به نسبیت موقعیت و منظر و
ذهن شناساگر موضوع منتسب می کنند.

با این توضیح، قصد دارم به کتاب جویابلوندل سعد، با نام «عرب
ستیزی در ادبیات معاصر ایران»، ترجمه فرناز حائری بپردازم که با
بازخوانی و حاشیه نویسی ناصر پورپیراد، به وسیله نشر کارنگ منتشر
شده است.

در آغاز کتاب، سخنی تند و معترض و مثل همه سخنان افراطی، یک
جانبه علیه «روشنفکری بی مایه معاصر ایران» آمده که چرا نتوانسته
است پیش از نویسنده عرب، به کاری در این سطح دست یازد:

«خواندن این کتاب، افسوس هزار باره را در من زنده کرد که چرا
سرنوشت روشنفکری ایران بدان جا کشیده است که هر ارزیابی از آنان،
با اعلام ندانم کاری و نمایش عیب های شان برابر می شود؟!

واقعاً این کلی گویی و همه را به یک چوب راندن منطقی است و همه
ارزیابی های روشنفکران ایرانی اعم از روشنفکران مذهبی یا غیر
مذهبی، چپ و راست و لیبرال و مسلمان و مارکیست و فرا ایدئولوژیک
پست مدرن و معنا گریز و معنا پرداز و روشنفکر متخصص درون
حکومتی و تکنوکرات و پژوهشگر رسمی و غیر رسمی و تئوریسین
اقتصادی و جامعه شناسی و انسان شناسی و ادیب، همه و همه ضعیف تر
از بررسی خانم سعد است و دیگران هم باید ادبیات ما را با منظر و
اسلوب او واکاوی می کردند و اگر مثلاً به راهی دیگر رفتند، این مسیر، به
معنی بی مایگی مطلق روشنفکری معاصر ما بوده است؟

بگذریم از درستی حق انتقاد درباره هر چیز و از جمله مشکلات
روشنفکری ما، اما چنین نگرش و شیوه ای، خود بیش از هر کار
روشنفکری دیگر، نشانه بی مایگی است. بدیهی است که مسائلی چون
عرب ستیزی، نشان یک بیماری است ؛ اما خود ریشه هایی دارد و عدم
تحلیل منطقی آن و محدودیت فهم و به جای تفکر تحقیقی، نسبت
دادن عرب ستیزی صرفاً به تأثیر رضا شاه، خود گویای نقص بزرگ تری
در نقد روشنفکری ماست:

«این کتاب در عین حال که از سر گردانی روشنفکری ما در تبیین
هویت ملی می گوید، به بی محتوایی عرب ستیزی گسترده ای می پردازد
که تقریباً سراسر ادبیات معاصر ایران را تا عالی ترین نمونه های آن کرم
زده و معیوب کرده است.

خواننده خردمند پس از خواندن این کتاب، خواهد پذیرفت که تفاوت
جویا بلوندل سعد، درباره بی بنیانی پدیده نو ظهور عرب ستیزی در میان
صاحب نظران سده اخیر ایران، کاملاً اصیل است و هنگامی که مبدأ
هدایت این ستیزه بی خردانه علیه اقوام بومی عرب خودی و نیز
ملت های عرب همسایه و هم کیش ایران به معنی زمان رضا شاه رجوع
می کنیم، معلوم می شود که لااقل در موضوع عرب ستیزی، تقریباً تمام
صاحب قلمان در تبعیت و تأیید درخواست های رضا شاه، با او هم صدا و
همراه بوده اند .

نخست اینکه عرب ستیزی پدیده ای نو ظهور میان ما نیست و
محصول عجم ستیزی بنی امیه و سلطه ستمگرانه بنی عباس است.

دوم اینکه مردم ایران همان اندازه که در پیام های قرآن حکیم و
خداوند علیم و عمل فرستاده بر حق او و اهل بیت نبی (ص)، افق معنوی
نو و برابر پنداری همه انسان های سفید و سیاه، غنی و فقیر، عرب و
عجم را یافتند و به آنان دل دادند و آن را باور کردند، در رفتار دشمنان
پیامبر و غاصبان ولایت و سلطه سلطنت و خلافت اعراب (بنی امیه و
پس از آن، نه تنها حکمت و حقیقت و عدالت و آزاد منشی و کرامت و
دوستی ترسیدند، بلکه احیای داستان هولناک ظلم و ستم حاکمان
سرکوبگر و خشونت پیشه را آزمودند و اگر نبود نور دانایی و دانشوری و
تربیت و بارقه معنوی اسلامی که سرزمین های فتح شده را از تعصب
جاهلی عرب ستایی مدام منع می کرد و نیرویی بود برای بسط مدنیت
اسلامی، این حاکمان دست کمی از دیگر سلطه گران نداشتند، پس هر
چه ایرانیان در تمدن اسلامی فراهم آوردند و بالایی گرفتند، محصول
خدمات متقابل اسلام و ایران به هم بود و هر چه ستم و تعصب و ویرانی