پاورپوینت کامل مقام عمل ; بحثی در باره جایگاه «عمل» در سلوک اخلاقی ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقام عمل ; بحثی در باره جایگاه «عمل» در سلوک اخلاقی ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقام عمل ; بحثی در باره جایگاه «عمل» در سلوک اخلاقی ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقام عمل ; بحثی در باره جایگاه «عمل» در سلوک اخلاقی ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

۸

انسان دردمندی که انبان بزرگ ابهام های خود را گشوده و چشم انتظار
دستورالعمل است، از این دستورالعمل ها چه بهره ای در نظر دارد؟ آیا جز
این است که می خواهد، پس از یافتن راه، و پس از گرفتن دستور اجرا
حرکت کند؟ اگر این گونه نیست و قصد عمل نیست، آگاهی از این
چگونگی بیهوده است. کسی که آهنگ حرکت ندارد، چرا بی جهت، وقت،
فکر و نشاط خود را صرف یافتن و آموختن نقشه مسیر گرداند؟ همان به
که در بی خبری بماند، زیرا دانستن، مقدمه انجام دادن است و عمل
نتیجه علم «ثَمَرهُ العِلمِ العَمَلُ بِهِ» میوه دانش، به کار بستن آن است.

«جماعتی هستند که وعظ و خطابه و سخنرانی را که مقدمه عملیّات
مناسبه می باشد، با آنها معامله ذی المقدمه می کنند. کأنّه دستور این
است که بگویند و بشنوند، برای اینکه بگویند و بشنوند و این اشتباه
است. تعلیم و تعلّم، برای عمل، مناسب است و استقلال ندارند».

این هشدار اوّلیه از آن روست که گمان نشود، «علم» به تنهایی کافی
است. به دست آوردن علم و شناخت نقشه مسیر آغاز راه است؛ نه پایان
آن. بنابراین، هرکس باید تصمیم بگیرد که «آنچه یاد می گیرد، انجام
دهد» و بر این تصمیم، صادق و استوار باشد.

می دانی، عمل کن

کسی که بنا دارد با یافتن دستور عمل، برنامه زندگی خود را تنظیم
کرده، پیش برود، در معرض این سؤال قرار می گیرد که آیا در مواردی که
«قطع» به وظیفه داشته ای و «به یقین» می دانستی چه چیز تو را به
سمت کمال پیش می برد، عمل کرده ای که اکنون در پی دستور جدید
هستی؟ «گزاره های یقینی ما»، برای آغاز حرکت کافی است و عمل به
همین گزاره ها، صداقت ما را در ادعا و تصمیم مان روشن می کند. در
روایت آمده است که نقش انگشتر مبارک امام حسین(ع) این جمله بود:
«عَلِمتَ فَاعمَل»؛ دانستی، پس عمل کن.

امام علی(ع) نیز می فرمایند: «عَلَی العالِمِ أَن یَعمَلَ بِما عَلِمَ، ثُمَّ یَطلُبَ
تَعلُّمَ ما لَم یَعلَم»؛ بر عالم است که آنچه می داند، به کار بندد، سپس به
دنبال دانشی رود که نمی داند.

«إِنَّکُم إِلَی العَمَلِ بِما عَلِمتُم أَحوَجُ مِنکُم إلی تَعَلُّمِ ما لَم تَکونوا
تَعلَمونَ»؛ شما به عمل کردن آنچه می دانید، نیازمندترید تا آموختن
آنچه نمی دانید.

«آقایانی که طالب مواعظ هستند از ایشان سؤال می شود: آیا به
مواعظی که تا به حال شنیده اید، عمل کرده اید، یا نه؟… آیا اگر عمل به
معلومات ـ اختیارا ـ ننماید، شایسته است توقّع زیادتی معلومات؟»

هر کس، برای آینده تصمیم گرفته تا آنچه یاد می گیرد، انجام دهد، به
گذشته بازگردد که تا کنون چه یاد گرفته؟ به همان عمل کند. هر کس
اعتراف دارد که علم، مقدمه عمل و عمل نتیجه علم است، انبوه
مقدمات بی نتیجه ای را که فراهم آورده، به نتیجه برساند.

راه خدا روشن است: «یا مَن سَبیلُهُ واضِحُ لِلمُنیبین»، نباید توقع
داشته باشیم که استادی خبیر، توصیه ویژه ای برای ما صادر کند که هیچ
پیامبر و امام و عالمی آن را بیان نفرموده و در هیچ کتاب و دفتری سابقه
نداشته است!

هر چه می دانی عمل کن

بزرگان علم و عمل توصیه کرده اند که آدمیان، برای حرکت خود،
مسیری مطمئن و مستحکم انتخاب کنند و همه عمل خود را بر مدار
«علم و یقین» تنظیم کنند؛ یعنی تا هنگامی که از «صحت» و نیز
«فایده یا ضرورت» کاری مطمئن نشده اند، به آن اقدام نکنند. اقدام به
کار، بی ایمان و اطمینان به آن، زبانه های تزلزل، تردید و دودلی را در
وجود ما شعله ورتر می سازد. پس فقط به هرچه می دانیم (صحیح و مفید
است)، عمل کنیم.

امام صادق(ع): «العامِلُ عَلی غَیرِ بَصیرَهٍ کَالسّائِرِ عَلی غَیرِ الطَّریقِ،
فَلایَزیدُهُ سُرعَهُ السَّیرِ إِلاّ بُعدا»؛ کسی که بدون بینش عمل کند،
همچون کسی است که در بیراهه رود، چنین کسی هر چند تند رود، از راه
دورتر می افتد.

رسول اکرم(ص): «مَن عَمِلَ عَلی غَیرِ عِلمٍ، کانِ ما یُفسِدُ أَکثَرَ مِمّا
یُصلِح»؛ کسی که بی علم، عمل کند، آنچه خراب می کند، بیش از آن
است که درست می کند.

«آنچه دانستیم، عمل نماییم و آنچه ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم
تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این
عزم اگر در بنده ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ، أولی به توفیق و یاری
خواهد بود. «آنچه می داند، باید انجام دهد، و در آنچه نمی داند، باید
احتیاط کند». «آنچه می دانید، عمل کنید؛ و در آنچه نمی دانید،
احتیاط کنید تا روشن شود». «آنچه می دانیم بکنیم، در آنچه
نمی دانیم، توقف و احتیاط کنیم تا بدانیم، قطعا این راه پشیمانی
ندارد». «خداوند، توفیق مرحمت فرماید که آنچه می دانیم، زیرپا
نگذاریم و آنچه نمی دانیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، نباشیم
از آنها که گفته اند:

;پی مصلحت مجلس آراستند

;نشستند و گفتند و برخاستند

«خداشناس، مطیع خدا می شود و با او سر و کار دارد. آنچه می داند
موافق رضای اوست، عمل می نماید، و در آنچه نمی داند، توقف می نماید
تا بداند و آن به آن، استعلام می نماید و عمل می نماید. یا توقف
می نماید. عملش، از روی دلیل و توقّفش، از روی عدم دلیل. «از
یقینیات خارج نشوند».«ملتفت باشید! خیلی احتیاط بکنید! احتیاط
شما هم فقط در همین است که از یقین تجاوز نکنید». «آن
چیزهایی را که می دانید، عمل کنید و آن چیزهایی را که نمی دانید، از
حالا توقف کنید و احتیاط کنید تا روشن شود».

عمل کنی، می یابی

«عمل به آنچه می دانیم»، تأثیر بسیار مهم و شگفت انگیزی به دنبال
دارد و آن «روشن شدن مجهولات و مشتبهات» ماست.

همان گونه که مطالعه، مباحثه و حضور در مجلس درس، از راه های
تحصیل علم محسوب می شوند. یکی از راه های کسب و افزایش علم،
«عمل به معلومات» است. در آیات و روایات، به صراحت و با زبان های
مختلف، بر این واقعیّت تأکید شده که عمل، نور دانشی جدید فرا راه
انسان می تاباند و مسیر حرکت او را روشن می کند.

در قرآن کریم آمده است: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا، إِن تَتَّقُوا اللّه َ یَجعَل لَکُم
فُرقانا»؛ ای مؤمنان! اگر تقوای الهی پیشه کنید، خداوند برای شما
فرقان ـ قدرت تشخیص حق از باطل و درست از نادرست ـ قرار می دهد.

«وَ الَّذینَ جاهَدوا فینا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنا»؛ کسانی که در راه ما
مجاهدت و کوشش کنند، محقّقا به راه های خود هدایتشان می کنیم.

«و اتَّقُوا اللّه َ وَ یُعَلِّمُکُمُ اللّه ُ»؛ از خدا بترسید (و نافرمانی حکم او
نکنید)، خداوند شما را می آموزاند.

«وَ إِن تُطیعوهُ تَهتَدوا»؛ اگر خدا را اطاعت کنید، هدایت خواهید
یافت.

روایات نورانی پیشوایان معصوم نیز این حقیقت درخشان را چنین
بیان داشته است:

امام صادق(ع): «العِلمُ مَقرونٌ إِلَی العَمَلِ، فَمَن عَلِمَ عَمِلَ، وَ مَن عَمِلَ
عَلِم»؛ علم و عمل به هم بسته شده اند، هر که بداند عمل کند و هر
که عمل کند، بداند.

رسول اللّه (ص): «مَن عَمِلَ بِما یَعلَمُ وَرَّثَهُ (عَلَّمَه) اللّه ُ عَلمَ ما لَم
یَعلَم»؛ هر کس به آنچه می داند عمل کند، خداوند آنچه را ندانسته،
به او می آموزد.

امام صادق(ع): «مَن عَمِلَ بِما عَلِمَ کُفِیَ ما لَم یَعلَمُ»؛ هر کس به
آنچه می داند، عمل کند، از آنچه نمی داند، کفایت شود.

رسول اللّه (ص): «ما أَخلَصَ عَبدٌ للّه ِ عَزَّوَجَلَّ أَربَعینَ صَباحا إِلّا جَرَت
یَنابیعُ الحِکمَهِ مِن قَلبِهِ عَلی لِسانِهِ»؛ هیچ بنده ای برای خدا چهل
روز خالص نگردد، مگر آن که چشمه های حکمت از قلبش بر زبانش
جاری شود.

عارف ربانی حضرت آیت اللّه بهجت در دستور العمل های خود به
طالبان حقیقت، بر این قانون الهی تأکید بسیار ورزیده اند: «آیا می دانید
که هر که عمل کرد به معلومات خودش، خداوند مجهولات او را معلوم
می فرماید». «آن چیزهایی را که می داند، اگر عمل کند، آن چیزهایی
را که نمی داند می فهمد… وقتی به آنها عمل کردی، روشن می شود، به
همان دلیلی که اینها را برای شما روشن کرد، آنهای دیگر را هم روشن
می کند». «اگر به معلوماتش عمل کرد، دیگر روشن می شود، دیگر
توقّف ندارد». «استاد تو، علم توست؛ به آنچه می دانی عمل کن،
آنچه را نمی دانی، کفایت می شود».«استاد، علم است و معلّم، واسطه
است. عمل به معلومات بنمایید و معلومات را زیرپا نگذارید، کافی
است.

برای درک بهتر این واقعیّتِ شگرف، راننده ای را درنظر بگیریم که
قصد دارد، در تاریکی شب به مسافرت برود. لامپ های اتومبیل، تنها
مسافت بیست متریِ پیش روی او را روشن کرده و راننده فراتر از این
مسافت را نمی بیند. اگر این شخص، به بهانه اینکه تمام مسیر جاده در
معرض دید او نیست، از حرکت باز ایستد، آیا درنظر خردمندان محکوم
نمی گردد؟

روش عاقلانه این است که با همین روشنایی حرکت کند و پیش برود.
اگر این مسیر روشن را طی کند، بیست مترِ بعدی برای او معلوم می شود.
از آغاز نمی توان انتظار داشت که کل مسیر، روشن و تابناک باشد و
حرکت را نمی توان بر چنین انتظاری متوقف ساخت. حرکت را باید با
مقدار مسلّم آغاز کرد.

کسی که آدرس منطقه ای دور دست را می پرسد، نباید توقّع داشته باشد
که تا پایان راه را جزء به جزء برای او ترسیم کنند. جاده اوّلیه را نشانش
می دهند و به او می گویند: «پیش رو، به دو راهی که رسیدی، آنجا سؤال
کن، یا تابلوهای نصب شده بر سر دو راهی، مسیر حرکت آینده تو را
روشن می کند. در هر صورت، مرحله نخست را باید طی کنی تا مرحله
دوم را بیابی، و مرحله دوم را باید بگذرانی تا توان درک مرحله بعد را
داشته باشی.

بله، اگر از آغاز برای تو معلوم نیست که این جاده تو را به هدف
می رساند یا خیر؟ نباید در آن پای بگذاری؛ ولی اگر قطع داری که از
همین جاده، باید رفت، و نمی دانی پس از رسیدن به دوراهی، چه باید
کرد، این مقدارِ معلوم را طی کن، به دوراهی که رسیدی برای تو معلوم
خواهد شد.

مجهولات ما، هر چند فراوان و چشمگیر، به منزله نیمه خالی لیوان
است، نباید تمام توجه ما را به خود جلب سازد. بخشی از این لیوان پر
است، باید از آن بهره جست. این کلید زرّینِ نجات از سرگردانی و تحیّر
است، تزلزل و تردید، توقف ایجاد می کند. در مقابل، ایمان، حرکت و
نشاط می آفریند. با دانستن این حقیقت تابناک، توجّه به دارایی علمی و
یقین موجود خود می کنیم و با نهایت ایمان و اطمینان پیش می رویم؛ نه
اینکه با تمرکز در کانون مجهولات و مشتبهات به تحیّر و توقّف مبتلا
شویم. انسان (با استفاده از موجودی علمی خود) می تواند، در صعود به
قله کمال لحظه ای هم متوقّف نشود، به شرط اینکه از این داراییِ علمی
استفاده کند.

خطر از دست دادن یافته ها

کسی که عمل نمی کند، علاوه بر اینکه از به دست آوردن علم محروم
می شود، با خطری سهمگین نیز مواجه است: از دست دادن یافته ها.
همان گونه که با عمل به یقینیات امور مشتبه یقینی شود، با عمل به
مشتبهات، امور یقینی مشتبه می گردد. آن که به حقیقتی دست یافته،
باید ـ با عمل ـ شکرگزار این نعمت باشد و الاّ آن را از دست خواهد داد.
آن کس که عمل نمی کند، در وجود خود، ابهام و ظلمت می آفریند؛ یعنی
پس از اینکه به صحّت، حقانیت یا فایده کاری یقین کرده بود، دوباره در
آن تردید می کند.

این فرایند را می توان این گونه بیان کرد: کسی که می داند و خلاف
دانسته خود عمل می کند، از دلخواه خود پیروی کرده. او در حقیقت
نتوانسته، دست از هوای نفس خود بردارد و «خوب» را بر «خوش» ترجیح
دهد. این ضعف و ناتوانی از مخالفت با خواهش نفس، بسیار ناموجّه و در
نظر شخص، بی درنگ محکوم است. انسان برای نجات از این
محکومیت، دست به توجیه حرکت خود می زند و با فلسفه بافی و
استدلال تراشی، سعی در حق جلوه دادن تصمیم خود و نجات از عذاب
وجدان دارد. همین تلاش نامبارک، آرام آرام چهره حقیقت را غبارآلود
می سازد. در این موقعیت، شخص بافته های خود را باور و یافته های خود
را از دست داده و از مسیر هدایت گمراه شده است.

«وَلا تَتَّبِعِ الهَوی فَیُضِلَّکَ عَن سَبیلِ اللّه »؛ از خواسته دل پیروی
مکن که تو را از راه خدا گمراه می کند.

امام علی(ع): «مَن اتَّبَعَ هَواهُ أَعماهُ وَ أَصَمَّهُ وَ أَذَلَّهُ و أَضَلَّه»؛ هر کس
از دلخواه خود متابعت کند، این متابعت او را کور و کر و خوار و گمراه
می کند.

بر پایه روایات، پیروی از خواهش های نفس و عمل نکردن به
حق، ابزار ادراکی و قدرت تشخیص آدمی را از کار می اندازد. همین
هشدار ـ گویا و صریح – در نهج البلاغه چنین آمده است: «لا تَجعَلوا
عِلمَکُم جَهلاً وَ یَقینَکُم شَکّا، إِذا عَلِمتُم فَاعمَلوا، وَ إِذا تَیَقَّنتُم
فَأَقدِموا»؛ علم خود را به جهل، و یقین خود را به شک تبدیل نکنید،
هر گاه دانستید، عمل کنید و هر گاه یقین کردید، اقدام.

دانستن و عمل نکردن، گونه ای از نفاق است که به از دست دادن باور
می انجامد. با از دست دادن باور و فراهم آمدن تردید، استحکام و
اطمینان زندگی از بین می رود و انسان در صحنه ای سراسر حیرت،
سؤال، ابهام و ظلمت قرار می گیرد…: «ذَهَبَ اللّه ُ بِنورِهِم وَ تَرَکَهُم فی
ظُلُماتٍ لایُبصِرون»؛ خدا نور منافقان را می زداید و آنها را در
تاریکی ها چنان رها می کند که هیچ نمی بینند.

یادآوری: توجّه فراوان به مجهولات و بزرگ نمایی گزاره های متزلزل،
اغلب برخاسته از کوتاهی و ناتوانی از انجام وظایف مسلّم و
مسئولیت های قطعی است. کسی که به وظایف خود پای بند نیست، برای
توجیه سستی و کوتاهی خود، به دنبال بهانه می گردد، و چه بهانه ای بهتر
از «نمی دانم»؟ با این بهانه، تا مدّتی می توان در پیشگاه خود و جامعه
سرافراز بود! سید شهدای انقلاب اسلامی آیت اللّه بهشتی می نویسد:
«تمایل به بی بند و بار زیستن، زمینه قبول هر مطلب