پاورپوینت کامل غایات شریعت ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غایات شریعت ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غایات شریعت ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غایات شریعت ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۸

مقاصد شریعت، تنها دستاوردی معرفتی نیست که تشنگی ما را در
فهم شریعت و اهداف آن سیراب و افق معرفتی ما را با دارایی ای از
حکمت ها و مقاصد عام و خاص و کلی و جزئی شریعت اسلامی غنا
می بخشد، بلکه گذشته از این، اسلوبی را در فهم و انگاره ای از امور پدید
می آورد و منهجی را در نگاه و اندیشه به دست می دهد؛ این همان چیزی
است که آن را «اندیشه مقاصدی» نام نهاده اند. برای آنکه این اندیشه،
علمی و برجسته باشد، مبادی و قواعد روش شناختی باید مقاصدی
داشته باشد که به آن جهت ببخشد و به راه درست هدایت کند و آن را
چارچوب بندی کرده، ابتنای آن را بر مقاصد شریعت و بهره گیری اش را
از آن کنترل کند.

اندیشه مقاصدی، رها از ظواهر و اشکال نیست و بر قواعد روش
شناختی و قواعد لغوی نمی شورد. فراوان از مقاصد سخن گفته می شود و
تحدید و تعیین مقاصد بنا بر آرا و نظرها متفاوت و گوناگون است.

در این مقال، ما به مهم ترین قواعد اندیشه مقاصدی اشاره خواهیم
کرد و درباره آنها توضیح خواهیم داد.

قاعده یکم. هدفمندی و علت مندی شریعت

تمام آنچه در شریعت اسلام آمده، علت، مقصود، حکمت و هدفی دارد،
زیرا خدای سبحان چیزی را خلق نکرده جز اینکه هدف و حکمت و
غایتی در آن نهفته است. در شریعت الهی هم چنین است؛ آنچه خدا
بدان امر یا از آن نهی کرده است یا حلال و حرام شمرده و تقیید و تحدید
کرده است؛ همگی دارای مقاصد و غایاتی است و اهل علم باید در
جست و جوی این مقاصد بر آیند و در حد فهم خود آن را درک و اثبات و
برای مردم بیان کنند. بر مکلفان هم واجب است، در حد توانایی خود این
مقاصد را جست و جو کنند و در تحقق آن بکوشند.

در رفتارها، افعال، اقوال و تصرفات آدمی نیز چنین است. همه اینها بر
هدف و مقصد حمل می شود و از خلال مقصد و هدف بدان نگریسته و بر
آن حکم می شود. این یک اصل مورد اعتماد و ابتناست و هر چه از این
قاعده بیرون باشد، استثناست؛ مانند استثنای مربوط دیوانه و انسان
خوابیده و در حال اغما؛ از این رو گفته اند: افعال عقلا از بحث مصون
است، زیرا اولاً بر قصد و هدف حمل می شود و ثانیاً بر قصد و هدف
معقول حمل می شود. منظورم از قصد معقول، حق و صواب بودن آن
نیست، زیرا ممکن است چنین باشد و ممکن است گاه چنین نباشد؛ اما
منظور این است که چنین فعلی منطق معینی حداقل در نظر صاحب آن
دارد و عملی جنون آمیز و بیهوده و گزاف و بی هدف نیست.

اگر در مورد بندگان چنین باشد که کار بیهوده و بی هدف معمولاً از آنان
سر نمی زند، قطعاً در حق خدا که آفریدگار حکیم جهان هستی است و هر
چیزی را براساس میزان و سنجه دقیق آفریده است، چنین خواهد بود و
خداوند هیچ چیزی را بی هدف و بی قصد و حکمت نیافریده است: «و ما
خلقنا السماء و الارض و مابینهما لاعبین لو اردنا ان نتخذ لهواً لاتخذناه
من لدنا ان کنا فاعلین»؛ و ما آسمان و زمین و آنچه میان آن دواست، به
بازیچه نیافریدیم و اگر می خواستیم که بازیچه بگیریم، به اختیار خویش
می گرفتیم که ما کار گردانیم. (انبیاء /۱۷ـ۱۶).

آنچه درباره آفرینش الهی می توان گفت، درباره شریعت الهی نیز
می توان گفت: «الا له الخلق وله الامر تبارک الله رب العالمین»؛ بدانید که
خلق و امر از آن اوست. بزرگا خداوندا که پروردگار جهانیان است. (اعراف
/۵۳)، زیرا خداوند ما را بر چیزی مکلف نساخته و ما را به چیزی ترغیب
نکرده است؛ جز آنکه مقصود، هدف و مصلحتی در آن وجود داشته است؛
اگر چه ممکن است حکمت و مقصود برخی از آنها بر ما مخفی بوده
باشد. تا اینجا می توانیم نتیجه بگیریم که همه احکام شریعت، با عللی
از مقاصد و مصالح تعلیل شده اند و مخفی بودن حکمت و مقصد احکام
بر پاره ای مردم، مانع از کشف آنها بر روی دیگران نخواهد بود .

و اینکه بحث از حکمت ها و مقاصد پنهان یا مورد اختلاف متوقف
نمی شود، بلکه باید تداوم و پیشرفت داشته باشد.

اما در پاسخ به این پرسش که آیا در شریعت اسلام چیزی وجود دارد که
معلل (علت مند) و معقول نباشد، معمولاً در زبان فقها و اصولیان این
نکته جاری است که بخشی از احکام شریعت معلل است و درک مقصود
آن در دسترس عقل است و بخش دیگر تعبدی است و درک مقصود آن
در دسترس عقل نیست.

هم چنین در نظر آنان، اصل در عبادات، التزام تعبد و عدم تعلیل است
و اصل در معاملات، تعلیل و توجه به معانی و مقاصد و مصالح. در احکام
معاملات هم گفته می شود، بخشی از احکام معاملات تعبدی است و
عقل را به درک مقصود آن راهی نیست؛ معنای این سخن آن است که
احکام معاملات هم با عللی از مقاصد و مصالح، تعطیل شده اند و در آن
استثنائاتی هم وجود دارد که تعبدی و غیر علت مندند؛ ولی احکام
عبادات اصلاً ناعلت مند (غیر معلل) هستند و موارد استثنائی هم وجود
دارد که علت مندند. قواعد یاد شده، به رغم برخورداری از میزانی از
وجاهت و حجیت کامل نیستند و نمی توان کلیت آنها را پذیرفت، بلکه بر
عکس شواهد و ادله کافی در دست داریم که جزئیات شریعت پیامبر
اسلام (ص) از معاملات و عبادات گرفته تا عادات و قوانین جزائی و..،
همگی معلل به مقاصد و مصالح اند؛ اما درباره عبادات، مسلم است که
اصولاً و کلاً عبادات علت مندند و درک مقصود و معنایشان در دسترس
عقل است. مخفی بودن حکمت و مقصود در برخی جزئیات عبادات،
مانند زمان ها، شماره ها و کیفیت ها موجب واژگون شدن اصل فوق و
اصالت نا علت مندی عبادات نمی شود؛ برای مثال نماز که از عبادات
است، با مصلحت های بزرگی تعلیل شده است، مانند بازداشتن از فحشا
و منکر و به یاد خدا بودن: «ان الصلوه تنهی عن الفحشاء و المنکر و لذکر
الله اکبر» منافع و مقاصد دنیوی و تربیتی و اجتماعی آن کاملاً روشن
است. روزه هم به عنوان ابزار تقوا (لعلکم تتقون) تعلیل شده است. حج
نیز که مظهر همایش بزرگ انسانی و دینی است، منافع بی شماری دارد
که از بعد عبادی آن ـ یعنی نماز، ذکر و دعا ـ گرفته تا جهاد مالی و بدنی و
تهذیب عادات و منافع دنیوی مستقیم را شامل می شود. درباره وضو هم
روایت ابن بابویه قمی از فضل بن شاذان در علل الشرایع جالب توجه
است: «لان العبد اذا قام بین یدی الجبار قائماً ینکشف من جوارحه و
یظهر ما وجب فیه الوضوء و ذلک انه یوجهه یستقبل و یسجد و یخضع و
بیده یسأل و یرغب و یرهب و یتبتل و برأسه یستقبل فی رکوعه و
سجوده و برجلیه یقوم و یقعد»

قاعده دوم. مقاصد شریعت دارای دلیل اند

مقاصد شریعت ـ چه مقاصد عام و چه مقاصد خاص و چه مقاصد کلی
و چه جزئی ـ در اثبات، نفی، تعیین و تشخیص نیازمند دلیل اند، بنابراین
نسبت دادن چیزی به شریعت، مانند نسبت دادن سخن یا حکمی به
خدای متعال و ادعای اینکه مقصود شریعت چنین و چنان است، بی
اقامه دلیل بر آن، بستن چیزی بی علم و نا به حق به خداست: «ولا تقف
ما لیس لک به علم» .

در بحث مقاصد شریعت نیز همانند دیگر مسائل علمی، باید به شیوه
علمی وارد شد و از حجت و برهان بهره برد. پیش از توضیح برخی راه ها
و قواعد روش شناختی برای شناخت مقاصد شریعت، به صورت کلی
می توان گفت که راه های استدلال بر مقاصد شریعت به راه ها و ادله
معین منحصر نیست. هر دلیلی ارزش علمی و قدرت اثباتی و حجیت
اعتباری داشته باشد، می تواند مقاصد شریعت را اثبات کند؛ از این رو
علما در کشف و اثبات مقاصد شریعت و دفاع از آن، به دلیل واحدی تقید
ندارند، بلکه هر یک طریق و طریقت خود را دارند و گاه یک نفر راه های
متعدد لغوی، شرعی، عقلی و حسی را به کار می برد. مهم این است که
استخراج مقاصد شرع و احکام شرع، از راه تخمین، حدس و دلبخواهی
نباشد. اکنون برخی نشانه ها و قواعد کشف و اثبات مقاصد شریعت را
توضیح می دهم تا معلوم شود که اثبات مقاصد شریعت بر علم، بحث و
استدلال استوار است:

الف. زبان عربی، واگویه مقاصد شارع است. این عبارت از شاطبی است.
مدخلیت زبان عربی با معانی و دلالت های معهود و شناخته شده اش در
خطاب فصیح صحیحی برای درک مراد و مقصد شارع کاملاً واضح
است، زیرا شریعت عبارت از نصوص قرآن و سنت است. این نصوص نیز
در الفاظ، نظم و خطاب عربی مستقر شده اند. هر کس می خواهد مقاصد
شریعت را درک کند، از راه نصوص عربی آن را درک می کند و مبنای فهم
او هم زبان عربی با دلالت ها و قواعد و عرف هایش است. ابواسحاق
شاطبی نوع دوم مقاصد را «در بیان قصد شارع از قرار دادن شریعت در
معرض فهم ها» قرار داده و در آن شماری از مبادی کلی در فهم خطاب
شرعی را از این حیث که این خطاب به زبان عربی است، تبیین کرده
است. وی می گوید: مراد در اینجا آن است که قرآن به زبان عربی نازل
شده است. بنابراین طلب فهم آن، تنها از این راه خاص خواهد بود، پس
هر کس می خواهد آن را بفهمد، از مسیر زبان عربی می فهمد و راهی
برای فهم آن از غیر از این مسیر نیست… پس اگر در زبان عرب ها عرف
مستمری وجود داشت، عدول از آن در فهم شریعت روا نیست…؛ مثال
این عرف این است که معهود و عادت عرب ها این است که تعصب و
تعبدی به الفاظ در صورت حفظ معانی وجود ندارد؛ هر چند الفاظ هم
مورد توجه قرار می دهد.

ب. روش های تعلیل؛ منظور از روش های تعلیل، روش های شناخته شده
استنباط علت نزد اصولیان است؛ یعنی راه هایی که اصولیان برای
شناخت علل احکام و استدلال بر آن در پیش می گیرند. گاه علت حکم،
همان مقصود حکم است و گاه متضمن یا مستلزم آن؛ از این رو برای
اثبات مقاصد احکام، روش های مستقیم و غیر مستقیمی وجود دارد.
اکنون به برخی مهم ترین روش های تعلیل نزد اصولیان اشاره می کنیم:

۱. اجماع؛ یعنی اینکه اجماع علت یک حکم قرار گیرد. با این اجماع،
دیگر به دیگر روش های اثبات یک حکم یا مقصد آن نیازی نیست، زیرا
انعقاد اجماع قدرت ثبوتی واضحی بدان می دهد مانند اجماع بر سر
اینکه صغر علت ولایت بر صغیر در امور مالی است.

۲. نص؛ اینکه علت حکمی به صراحت در خود نص شرعی آمده باشد،
چنان که در سخن خدای تعالی آمده است: «کی لا یکون دوله بین
الاغنیاء منکم»؛ تا در می