پاورپوینت کامل روحانیت و تبلیغ اقناعی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روحانیت و تبلیغ اقناعی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روحانیت و تبلیغ اقناعی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روحانیت و تبلیغ اقناعی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۷

تبلیغ به معنای رساندن پیام است. و هر تبلیغی، از سه عنصر اصلی و
اساسی تشکیل می شود:

۱. پیام: در این قسمت محتوا اسلامی است و بدان دعوت می شود تا
مردم زندگی خود را با ارزش های اسلامی هماهنگ کنند.

۲. پیام رسان: وقتی چنین پیامی داده شد، مردم انتظار دارند که پیام
رسان خود چنین باشد و درست مشی کند و به ارزش های اخلاقی در
زندگی خود، جامعه عمل بپوشد و بدان پایبند باشد.

۳. پیام گیر یا گیرنده پیام: روحانیت بیشتر اوقات، به این عنصر توجه
داشته است. یکی از امتیازاتی که روحانیت در امر تبلیغ و دعوت، نسبت
به روشنفکران دارد، طبقه بندی معارف و بیان آن معارف است، چون
آنان به این فرموده رسول اکرم (ص) توجه دارند: «اِنّا معاشَرَ الانبیاء اُمِرنا
ان نُکِلّم الناسَ علی قدرِ عقولهم»؛ یعنی ما پیامبران مأموریم که با مردم به
اندازه عقلشان سخن بگوییم، یعنی ما با هر کس که حرف می زنیم،
ظرفیت عقل و سطح فکر او را در نظر می گیریم و متناسب با عقل و فکر
خود او حرف می زنیم.

براین اساس می توان گفت که فرق عمده میان روش روحانیت که بر
گرفته از روش انبیا است، با روش روشنفکران و دانشگاهیان یا فلاسفه
این است که آنان همواره یک سطح معین را در بیان به کار می برند، چون
با همه به یک سطح حرف می زنند و همه هم نمی فهمند، بنابراین
مشتری های آنها هم تنها یک طبقه خاص خواهد بود ؛ اما روش تبلیغی
و دعوت روحانیت، طبقه بندی شده یا به شیوه حکمت یا موعظه یا جدال
احسن است.

البته مطلب دیگری که روحانیت باید بدان توجه داشته باشد، اعتماد
مردم به روحانی است که روحانیت باید آن را به خوبی حفظ کند تا بتواند
رسالت تبلیغی خود را در این بستر مناسب به انجام برساند.

چنان که گفته شد، دومین عنصر تبلیغ، شخصیت پیام رسان است.
بنابراین سخن از ویژگی های پیام رسان یا مبلغ دینی به میان می آید؛
پیام رسان باید با خصایصی چون آگاه و عالم، مخلص و خالص، آشنا به
وضعیت مخاطبان (روحیه مردم)، راستی و تعهد و… همراه باشد. چون
تبلیغ حوزه ای بسیار گسترده است که رفتار، گفتار و نوشتار را در بر
می گیرد، بنابراین روحانی که مبلغ دین است، پیش از هر چیز، خود باید
به متن و محتوای پیام متخلّق باشد. در این باره آیت الله جوادی آملی
می فرمایند: روحانیان مبلغان و سفیران دین هستند و باید همانند
فرشتگان باشند، زیرا فرشتگان که حاملان دین و قرآن اند، به این معنا
نیست که اینها کتابی را در بسته از جایی می گیرند و به کسانی
می رسانند، بلکه اینها حاملان معارف قرآن اند؛ نه حاملان جلد و پوست
قرآن؛ اگر فرشته سفیر قرآن است، نه بدین معنا که یک کتاب مادی،
دارای کاغذ و پوست را به زمین برساند، بلکه فرشتگان سفرای معانی و
معارف و اخلاق قرآن اند. بنابراین سفیران و مبلغان دینی (روحانیون)
هم باید این گونه باشند ؛ به فضائل آن متخلق باشند و با فراگیری علمی
و تخلق عملی، پیام خدا و ائمه را برسانند» . پیام رسان (مبلغ) باید
آگاه و عالم باشد، هم آگاه و عالم به مسائل دین اسلام و هم آگاه به
مسائل سیاسی، چون اگر دین را با چاشنی حرف روز همراه کنیم موفق
خواهیم بود.

گستره مخاطب

اکنون این پرسش مطرح می شود که اگر پیام و محتوای آن در مکتب
اسلام عالی ترین مضامین را دارند و اگر مردم، یعنی گیرندگان پیام هم
مشکلی نداشته باشند و پیام رسان هم به مختصات خاص متخلق
باشد، چرا مساجد، نمازهای جماعت و جمعه و مجالس وعظ پس از
انقلاب کم رونق شده است؛ آیا این کاهش نشانه تهدید برای پیام
رسان، یعنی روحانیت به حساب نمی آید؟

با فرض اینکه تقلیل صورت گرفته است و تهدید زا بودن آن هم جدی
و حتمی است. علل آن را در صورت های زیر می توان جست و جو کرد:

۱. به دلیل وجود رقبای جدید و جدی .

۲. به دلیل عملکرد غلط پیام رسان و همراه نبودن گفتار او با کردارش .

۱. وجود رقبای جدید و جدی در سطوح مختلف

در این قسمت به سطوح مختلفی اشاره می شود .

در سطح نخست رقبایی حضور دارند که از آغاز دشمن یا ضد نیستند یا
لااقل موجب کاهش شنوندگان سخن روحانیون نمی گردند، بلکه خود
مجریان روحانیت هستند و تبعات کار آنان به چنین چیزی منجر خواهد
شد. بدین صورت که برای مثال پیش از انقلاب، در یک اداره یا وزارت
خانه کوچک نمی شد وارد شد، ولی امروز فلان وزیر یا معاون وزیر در
فلان مسجد سخنرانی می کند. مخاطبان نیز به دنبال مباحث روز و
جدید به همراه نکات دینی به آنجا هجوم می برند. به عبارتی دیگر،
جدید گرایی مخاطبان می تواند علت کاهش حضور مردم در مجالس
روحانیت و فاصله گیری از روحانیت باشد و تهدیدی برای پیام رسانی.
پس اگر روحانیت به مطالب روز آگاه بود و مسائل دینی را با چنین
مسائلی در آمیخت با کاهش مواجه نمی شود و اگر چنین نکرد، دچار
مشکل خواهند شد.

در سطح دوم، باید به این مسئله پرداخت که روحانیت در دنیایی جدید
واقع شده که لوازم خاص خود را دارد ؛ انسان قدیم با معنویت ارتباط
تنگاتنگی داشته است و حیات معنوی این انسان در حیات دینی یا
توسط حیات دینی او تعریف می شده است. حیات دینی او نیز با نهاد
دینی یعنی روحانیت مناسبت مستقیم داشته است؛ اما انسان جدید،
یعنی فرد مستقل خود بنیاد، با ویژگی های خاص دنیای امروزی تعریف
شده است، بنابراین در این دنیا که حیات معنوی مرده یا میرانده شده
است و حیاتی غیر دینی برای آن تعریف می شود، به نهادی چون
روحانیت نیازی ندارد یا کمتر مورد نیازمند است.

صاحبنظران معتقدند که «در جهان امروزی، اگر پیام های دینی با
گونه ای اقناع عقلانی همراه نباشد، به درستی شنیده نمی شود و در جامعه
کمتر مورد توجه واقع می شوند؛ بدین دلیل عالمان دینی در دنیای امروز
باید، به صورت اقناعی و اقتناعی عقلانی ظهور کنند، زیرا عالمان دینی
نمی توانند مخاطبان خود را همان توده های صد سال پیش تصور کنند،
نمی توانند از موضع آتورتیه بی ذکر منابع، دلایل و معقول بودن امور،
مردم را به رفتارهای سیاسی و اجتماعی و دینی فرا خوانند.

امروزه در کنار نهاد دینی (روحانیت) که تنها نهاد تولید کننده معرفت
دینی است، نهادی چون دانشگاه شکل می گیرد که مدعی تولید علم و
معرفت است. بنابراین نزاعی جدی میان روحانیت و دانشگاهیان شکل
می گیرد، چرا که دانشگاه یکی از کارکردهای انسانی نهاد روحانیت را از
آن می گیرد، زیرا دانشگاه و دانشگاهیان عصر جدید، در تولید علوم
بشری منحصر نمی مانند و به تدریج وارد حوزه دین هم می شوند و به
عبارتی در ایران از دهه ۱۳۲۰ وارد شده اند که در انقلاب هم از آنها
استقبال شده است. نتیجه اینکه امروزه دیگر فهمی که روحانیت از دین
ارائه می کند، الزاماً مشروع نیست، بلکه صورت های دیگری هم شکل
گرفته اند ؛ از قرائت های خیلی علمی (پوزیتیویستی) تا قرائت های
عارفانه که روزی از صحنه عمومی خارج شده بود، ولی امروزه باز گشته
است؛ فهم عارفانه ای که هیچ نسبتی با اسلام ندارد). این فهم ها در
جامعه ما شکل گرفته و مصرف می شود و منابعی برای آن تولید می گردد
و اقشار جوان آن را مصرف می کنند. بنابراین امروزه دیگر تولید کالای
دینی در دست یک نهاد انحصاری، یعنی روحانیت نیست. بسیاری امروز
دیگر به حرف ها گوش نمی دهند، بلکه بیشتر به پیامد حرفها دل دارند و
چون فضا به فضای پراگماتیسی و خاصی تبدیل شده است، پیامدها را
در مفید بودن ملاحظه می کنند. بنابراین روحانیت با رقیبی سرسخت و
جدی مواجه است که باید آنها را وارد صحنه کرده و در فهم دینی شریک
کند که خود نوعی تهدید است یا اینکه باید فکر کند که پیام دینی در بازار
رقابت، چه ممیزات و ویژگی های خاصی دارد و هر چه سریعتر آن را وارد
بازار کند که چنین کاری هم صورت نمی گیرد که باز هم تهدیدزا خواهد
بود. این مطلب را باید بپذیریم یا حداقل در آن تأمل داشته باشیم که اگر
چه هنوز هم دین مهم ترین، فراگیرترین و بزرگ ترین عامل معنا بخش
و بزرگ تر