پاورپوینت کامل مظلومیت تاریخی شیعه در جغرافیای عربی ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مظلومیت تاریخی شیعه در جغرافیای عربی ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مظلومیت تاریخی شیعه در جغرافیای عربی ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مظلومیت تاریخی شیعه در جغرافیای عربی ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

محمد حسنی مبارک، رئیس جمهور مصر در سال ۲۰۰۴ طی
مصاحبه ای با شبکه العربیه، شیعیان را متهم کرد که پیش و بیش از آنکه
به کشور خود وابسته و دلبسته باشند، به ایران وابستگی دارند.

پیش از این سخنان که بازتاب های وسیعی را از پی داشت، پادشاه
جوان و کم تجربه اردن نیز، نسبت به شکل گیری هلال شیعی، متشکل
از ایران، بحرین و عراق سخن گفت .

اظهارات فوق این پرسش را فرا روی هر خواننده می گذارد که چه
اتفاقی افتاده که به شیعیان به چشم یک تهدید و خطر نگریسته
می شود؟

اگر حوادث سال های اخیر را با مبدئیت یازدهم سپتامبر مرور کنیم،
خواهیم دید که دو اتفاق تا اندازه ای مشابه در منطقه ما به وقوع پیوسته
است؛ یکی اشغال افغانستان و سرنگونی طالبان سلفی که مستظهر به
قدرت مالی و معنوی حزب بنیاد گرای القاعده بود و دیگری سرنگونی
رژیم بعث عراق و اشغال این کشور، با این تفاوت که در افغانستان که به
لحاظ فرهنگی، قومیتی و زبانی با ایران قرابت بیشتری دارد، شیعیان در
اقلیت هستند؛ ولی در عراق که به لحاظ نژادی و زبانی سنخیتی با ایران
ندارد، شیعیان در اکثریت اند. در افغانستان تحت اشغال، نهادهای
سیاسی و دولتی در فضایی کم و بیش مسالمت آمیز تشکیل شد و
شیعیان نیز به تناسب حجم جمعیتی خود در دولت و پارلمان حضور
یافتند و با آنکه انتظار می رفت، با توجه به پیشینه منازعات طائفه ای و
مذهبی، مسئله شیعه و سنی به معضلی حل ناشدنی تبدیل شود، شاهد
چنین چیزی در حد انتظار نبودیم و علمای شیعه، پیشگام استقرار
آرامش و مسالمت شدند و از زیاده خواهی و مطالبات نامعقول پرهیز
کردند و حداقلی از سهم در قدرت را به کشمکش های سیاسی و مذهبی
ترجیح دادند؛ چرا که این وضع حداقلی، به مراتب از بردار کشی های
پیشین مطلوب تر است.

اما حکایت عراق حکایت دیگریست؛ گویا به رسمیت شناختن اکثریت
۶۰ درصدی جمعیت شیعه این کشور، برای بعضی بسیار سنگین است،
چنان که می کوشند اکثریت شیعه را در بحرین انکار کنند. رژیم بعث
عراق، پس از اخراج گسترده ایرانی های مقیم و نیز ایرانی الاصل های
کسب تابعیت کرده از این کشور، به هدف کاستن از جمعیت شیعیان،
رسماً نژاد عربی شیعیان عراقی را انکار و از این راه از آنان سلب اعتبار
می کرد. در اینکه رژیم سرنگون شده بعث، منطبق با آرمان های اسلام
سنی نبود و سران آن به التزامات مذهبی و دینی پایبند نبوده اند، هیچ
تردیدی نیست؛ ولی کینه و عداوت سران این حزب با شیعیان ـ نه به
ظهور انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ـ که به حدود دو دهه پیش از
پیروزی انقلاب اسلامی ایران باز می گردد.

در سال ۱۹۶۳ پس از روی کار آمدن بعثی ها به رهبری عبدالسلام
عارف، ضربه های سنگینی به شیعیان وارد آمد. اندک شیعیانی که برای
نخستین بار و پس از یک تاریخ طولانی محرومیت از مناصب سیاسی و
مشاغل مهم اجتماعی و اداری در طول خلافت عثمانی و دولت های
ملی عراق، تنها در زمان حکومت عبدالکریم قاسم، توانسته بودند از
پلکان برخی مناصب مهم دولتی و اداری بالا بروند، با روی کار آمدن
بعثی ها کنار نهاده شدند. عبدالسلام عارف، حتی به آن دسته شیعیانی
که او را در رسیدن به قدرت، حمایت و تأیید کردند، رحم نکرد و آنان را
کنار زد. تاریخ آن دوره عراق، شاهد رشد بی سابقه کمونیسم و رونق
فعالیت حزب کمونیست این کشور است که حتی به درون خانواده
بسیاری علما نیز رسوخ کرده بود و همین خطر، سید محسن حکیم ـ
مرجع شیعه ـ را وا داشت تا در فتوایی، پیوستن به حزب کمونیسم را
تحریم و کمونیسم را مساوی کفر و الحاد بداند. از آنجا که کمونیست ها با
عبدالکریم قاسم میانه خوبی داشتند و در سایه حکومت ملی و معتدل
وی رشد کرده بودند، حزب بعث، پس از کودتا علیه حکومت عبدالکریم
قاسم، اقدام به تسویه حساب خونین با اعضای این حزب کرد، اما حتی
در تسویه حساب بعثی ها با کمونیست ها نیز رد پای شیعه ستیزی آنان
آشکار است. افسران پلیس در تعقیب، بازجویی و شکنجه کمونیست ها
که از خانواده های شیعه بودند، نسبت به رفقای آنان از خانواده های سنی
شدت عمل بیشتری به خرج می دادند. لیست های اعدام کمونیست ها،
مختص کسانی بود که ریشه خانوادگی شیعه داشتند و حتی یک
کمونیست، دارای ریشه خانوادگی سنی، اعدام نشد؛ حتی برخی
کمونیست های شیعه که اساساً فعالیت سیاسی چندانی نداشتند، از
کلاس درسشان در دانشکده پزشکی، به سوی جوخه های اعدام برده
شدند؛ در حالی رفقای سنی اشان در همان دانشکده که فعال تر و
برجسته تر از اینان بودند، به دلیل اینکه ریشه سنی داشتند، مشمول عفو
و چشم پوشی قرار گرفتند.

محرومیت شیعیان، به حوزه سیاست و قدرت محدود نشد و حتی به
حوزه تجارت و فرهنگ نیز کشیده شد. در کشوری که اکثریت جمعیتی
آن را شیعیان تشکیل می دادند، نه در میان اصحاب رسانه مکتوب
(مطبوعات) یک شیعه حضور داشت؛ نه حتی در اصناف و مجامع صنفی
غیر دولتی، اجازه صدارت به یک شیعه داده می شد. تا سال ۱۹۶۴م،
مجامع صنفی خارج از حیطه سلطه دولت قرار داشت؛ اما در این سال،
دکتر خیرالدین حسیب ـ که هم اکنون بیش از سه دهه صاحب مؤسسه
انتشاراتی بزرگ مرکز دراسات الوحده العربیه در بیروت است ـ مسئول
سامان دهی به وضع تجارت داخلی و خارجی شد و به جای پیاده کردن
اندیشه های اقتصادی سوسیالیستی خود، کینه های نهفته اش را نسبت
به شیعه که هنوز هم پس از چهل سال به قوت خود باقی است، بروز داد و
کار را به جایی رساند که ریاست اتاق بازرگانی بغداد را که طبق معمول و
در انتخاباتی آزاد به یکی از بازرگانان شیعه می رسید، از حالت انتخابی
خارج و منوط به انتصاب و تعیین از سوی دولت قرار داد. خیرالدین
حسیب در دوره دوم حکومت بعثی ها و در دوره حکومت احمد حسن
البکر، به دلیل ادا و اطوار سوسیالیستی اش، به ویژه نامگذاری یکی از
محله های بغداد، به نام الحی الاشتراکی (کوی سوسیالیسم) به زندان
افکنده و مورد شدیدترین شکنجه ها قرار گرفت و چنان که برخی
نویسندگان به نقل از هم بندی های او در زندان نوشته اند، گویا شدت
شکنجه به اندازه ای بود که به لطمه دیدن شرافت او منجر گردید با این
حال وی با امکانات مالی قابل توجهی که برای به راه انداختن
مؤسسه ای مانند مرکز مطالعات وحدت عربی کفایت کند و منبع تأمین
آن هم چندان مجهول نیست، از عراق خارج و در بیروت ساکن شد تا
همچنان که پیش تر موجودیت شیعیان عراق را در حوزه اقتصاد و
تجارت برنمی تابید و راه حضور آنان را در این عرصه می بست، این بار
در حوزه فرهنگ و نشر، به بد نام کردن آنان و نفی هویت نژادی اشان که
خط ممتد تبلیغاتی بعثی ها بود، بپردازد و نفرت نسبت به تشیع را از دایره
حزبی و محلی، به کل جهان عرب بکشاند و ناصریست ها،
ناسیونالیست ها و حتی مسیحیان عرب را در مقابل شیعیان قرار دهد؛
چرا که وی اساساً شیعیان عراق را نه عرب که فارس می داند. وی با
استفاده از امکانات گسترده اش، طایفه گرایی مذهبی را حتی به
کشورهایی چون مصر، مغرب و تونس که تسامح مذهبی در آنجا شهره
آفاق است و مرزی به نام شیعه و سنی برایشان معنا دار و شناخته شده
نیست، صادر کرد و به جای مطالعه و پژوهش و تبلیغات نسبت به خطر
صهیونیسم، نفی هویت عربی شیعیان عراق را از دغدغه های خود قرار
می دهد.

در گزارش نهایی کتاب مستقبل الامه العربیه که تحت اشراف خیر
الدین حسیب و از سوی مرکز وی در بیروت چاپ شده، آمده است:
«مذهب شیعی با ناسیونالیسم ایرانی در آمیخته است» و این دقیقاً
همان محور تبلیغاتی ای بود که حزب بعث دنبال می کرد؛ اما علت و
ریشه نفی هویت عربی شیعیان عراق چیست؟ این ایده را نخستین بار
انگلیسی ها پس از مقاومت ملی و جنبش استقلال طلبانه و جهادی
شیعیان عراق علیه اشغال گران انگلیس در دهه ۱۹۲۰ میلادی مطرح
کردند. علمای شیعه عراق با آنکه دل خوشی از دولت عثمانی نداشتند، و
در سایه حکومتشان، شیعیان از بدیهی ترین حقوق محروم بودند؛ اما
براساس باورهای دینی اشان نمی توانستند، اشغال بخشی از سرزمین
اسلام را به دست مسیحیان بیگانه تحمل کنند، از این رو ضمن رد
پیشنهادها و وعده های اشغالگران که به طور حتم، به محرومیت
تاریخی اشان پایان می بخشید و آنان را به جایگاه شایسته اشان،
متناسب با وزن و حجم جمعیتی اشان باز می گرداند، فتوای جهاد علیه
انگلیسی ها را صادر و بسیاری آنان، شخصاً در این جهاد شرکت کردند و
راهی جبهه ها شدند .

برآورد اولیه انگلیسی ها این بود که شیعیان، به دلیل محرومیت و
مظلومیتی که خلافت عثمانی برایشان تحمیل کرده بود، جانب
انگلیسی ها را بگیرند و ترک ها را از عراق بیرون برانند. حتی زمانی که
میرزا محمد حسن شیرازی در سامراء از سوی سنی های تندرو، مورد سوء
قصد قرار گرفت، کنسول بریتانیا برای کمک به ایشان اعلام آمادگی کرد
که تقاضایش از سوی میرزا محمد حسن رد شد. میرزا پاسخ داد: «ما هر
دو طرف مسلمانیم و نیازی به دخالت شما میان خود نداریم».

کمترین کاری که علمای شیعه می توانستند انجام دهند، این بود که در
گوشه ای بنشینند و زمانی که شهر بصره مورد اشغال نیروهای بریتانیا
قرار گرفت شیخ الاسلام استانبول فتوای جهاد دهد و سربازان ترک به
دفاع و جهاد اقدام کنند؛ اما چنین نشد و در حالی که مشیخه الاسلام
رسمی در بغداد که نماینده قانونی مشیخه الاسلام استانبول بود، هیچ
اقدام عملی ای برای مقابله با اشغالگران انگلیسی نکرد، علمای شیعه، با
بسیج نیروهای مردمی داوطلب، در سه جبهه و به رهبری و فرماندهی
علمایی مانند شیخ مهدی حیدری، شیخ الشریعه، محمد سعید حبوبی،
سید محسن حکیم، شیخ مهدی و شیخ محمد خالصی وارد نبرد با
اشغالگران شدند.

علمای شیعه در شرایطی به دفاع از قلمرو دولت عثمانی پرداختند که
این دولت، مذهب شیعه جعفری را به رسمیت نمی شناخت و آنان را از
اموال، اوقاف مربوط به شیعیان محروم و فرزندانشان را از تحصیلات
عالیه ممنوع کرده بود. این علما می توانستند، به قاعده فقهی ای که سید
بن طاووس طرح کرده بود، عمل کنند که می گفت: «ان الحاکم الکافر
العادل افضل من الحاکم المسلم الجائر». رفتار نیروهای اشغالگر، به ویژه
با شیعیان که تاریخی بلند از ستم های دولت عثمانی را در حافظه خود
داشتند، رفتاری توأم با احترام و ادب بود. آنان بارها جلوی کشتارهای
جمعی شیعیان به وسیله ارتش عثمانی را گرفته بودند. در همین مقطع
تاریخی، ویلسون طرح حق تعیین سرنوشت را مطرح کرده بود و
انگلیسی ها هم بشارت دموکراسی، آزادی و رهایی را به مردم عراق داده
بودند، چنان که ژنرال مود، همزمان با اشغال بغداد، در بیانیه خود تصریح
کرده بود که می کوشد، این سرزمین را از جور ترک ها (ی عثمانی) نجات
دهد.

همه این نشانه ها می توانست، شیعیان را به آینده ای بهتر بشارت دهد
و از ایده جهاد منصرف سازد؛ وانگهی دولت عثمانی به فرزندان شیعه
عراق اجازه ورود به مدارس و دانشکده های نظامی را نمی داد و حتی یک
نفر شیعه نظامی رسمی آموزش دیده در ارتش عثمانی حضور نداشت و
علمای شیعه با بسیج عشایر عراق که به طور سنتی و غیر حرفه ای
دستی در آتش داشتند، ده ها هزار نفر را با خود به جبهه های نبرد
کشاندند؛ اما غالب علمای اهل سنت از کمک به دولت عثمانی در مقابله
با بریتانیای اشغالگر سرباز زدند و حتی بسیاری آنان پنهانی با
انگلیسی ها کنار آمدند و شخصیت های برجسته ای از نمایندگان عراق
در پارلمان عثمانی، مانند شوکت پاشا، عبدالمجید الشاوی، مراد بک
سلیمان، محیی الدین کیلانی و احمد ندیم، مصطفی واعظ و رأفت
سنوی اصلاً در جهاد شرکت نکردند.

عبدالله فهدالنفیسی، استاد برجسته علوم سیاسی دانشگاه کویت که
خود نیز از برادران اهل سنت است، در کتاب «دورالشیعه فی تطور العراق
السیاسی الحدیث» نقش ویژه شیعیان در تحولات سیاسی عراق را به
خوبی مطالعه و بررسی کرده و در صفحه ۵۴ این کتاب، در توضیح
همدستی برخی علمای اهل سنت با اشغالگران انگلیسی و خدمات
متقابل آنان به یکدیگر می نویسد: «مزد ماهیانه شیخ فهد الهذال از
انگلیسی ها، هفده هزار پوند بوده است».

نتیجه این جهاد شیعی، شهادت هزاران نفر از شیعیان و شماری از
علما، چون آیت الله سید محمد سعید حبوبی و شکست در برابر
اشغالگران و اشغال عراق و اعدام یا تبعید و شکنجه بسیاری مجاهدان
بود. در همین جنگ بود که مجاهدان و انگلیسی ها دشمنان خود را
شناختند.

تا پیش از تجزیه عراق از عثمانی، شیعیان اقلیتی در امپراتوری
عثمانی بودند و انگلیسی ها می گفتند که به کمک این اقلیت آمده اند تا
آنان را از جور دولت عثمانی نجات دهند؛ اما با تشکیل عراق و تجزیه آن
از عثمانی، وضع متفاوت شد؛ اکنون شیعیان اکثریتی قاطع را در اختیار
داشتند؛ در حالی که اهل سنت بیش از ۱۹ درصد جمعیت این کشور را
تشکیل نمی دادند. همین اقلیت بودن اهل سنت موجب شد تا
انگلیسی ها، رهبر اهل سنت عراق را به اداره حکومت جدید بگمارند و
حتی از یک شیعه هم دعوت نکنند .اگر چه می توان عواملی دیگر را
مانند موضع شیعیان نسبت به اشغال گران انگلیسی و موضع منفی فقها
نسبت به مشارکت در هر حکومت دست نشانده انگلیس در عراق، به
عامل پیشین افزود.

انگلیسی ها در جانبداری از اقلیت سنی که همواره نیازمند پشتیبانی
خارجی است؛ تا از آن در مقابل سیطره اکثریت حمایت کند، زیر کانه
عمل کردند. حاکمیت بخشیدن به اقلیت سنی برای سیاست انگلیس که
باقی نگه داشتن عراق در سلطه استعماری خویش را دنبال می کرد،
وصفی کاملاً آرمانی بود؛ اگر چه اکثریت عراقی ها قربانی این سیاست
باشند.

چنین اقلیت حاکمی، برای تداوم سلطه خود، هیچ راهی جز پناه
جستن به استبداد نخواهد داشت، زیرا در صورت اتکا به الگوی
نمایندگی پارلمانی، به طور طبیعی، قدرت به اکثریت منتقل می شود؛ از
این رو امکان ندارد، حاکمی که در اقلیت قرار دارد، شیوه ای دموکراتیک
در پیش گیرد که لازمه طبیعی آن بیرون آمدن قدرت از چنگ خود وی
خواهد بود.

نتیجه