پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و اسلام گرایی معاصر ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و اسلام گرایی معاصر ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و اسلام گرایی معاصر ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و اسلام گرایی معاصر ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

طرح مسأله

اسلامگرایی چیست و مدلول آن کدام است؟ آیا پدیده ای واحد است یا
صرفا نامی است برای تنوعی از گرایش ها و جریان ها؟ آیا اتفاق نظری
در معنای آن وجود دارد؟ آیا می توان کلیت حرکت اسلامی را به عنوان
یک حرکت واحد در جهان امروز شناسایی نمود؟ آیا صفاتی و خصایصی
را که به کلیت حرکت اسلامی معاصر نسبت داده می شود، می توان از
منظر نظری به امر واحدی در خارج متصف نمود؟ تجلی ها و گونه های
مختلف و گاه متعارض اسلام گرایی معاصر را چگونه می توان تحت
عنوان واحدی طبقه بندی و شناسایی نمود؟ آیا امکان دارد از این
تنوعات و تکثرات فراتر رفت و از حرکت نسبتا واحد، همگن و منسجمی
در جهان اسلام سخن گفت؟ آیا آنچه که در شرایط کنونی به عنوان خطر
اسلام گرایی شناسایی شده است، دارای کانون انسجام بخشی می باشد؟
آیا واقعا خطر مطرح شده می تواند کلیتی را برای اسلام گرایی معاصر
ایجاد نماید؟ آیا چنین خطر و کلیتی واقع بینانه است یا صرفا به منظور
انسجام بخشی به غرب ایجاد شده و دامن زده می شود؟

این سوالات مسائلی است که لازم است از منظری نظری مورد کاوش
و تحلیل قرار گیرد. اساسا چنین پرسشی را می بایست از رویکردی
تحلیلی مورد توجه قرار داد. بدون داشتن رویکردی نظری امکان فرا
رفتن از تکثرات موجود در حرکت اسلامی معاصر فراهم نمی شود. برای
بررسی این مسأله می بایست ابتدا به بررسی عناوینی که بر حرکت
اسلامی معاصر اطلاق شده است، آغاز نمود.

نشانه ها و نامهای حرکت اسلامی معاصر

اسلام گرایی نشانه ای است که در میان نشانه ها و دالهای دیگر
برای جریان سیاسی فکری اسلامی به کار رفته است. واژه هایی چون
بنیادگرایی اسلامی، بیداری اسلامی، رادیکالیسم اسلامی و اسلام
سیاسی و عناوین دیگر از جمله واژگانی هستند که کاربرد زیادی دارند.
محققان جنبش های اسلامی از تعابیر مختلفی در بیان این پدیده
استفاده کرده اند. در کل به نظر میرسد در بین واژگان موجود دالهایی
چون اسلام گرایی و اسلام سیاسی واژگان مناسبتری برای توصیف و
نامگذاری کلان جریان اسلامی معاصر می باشند.

اسلام سیاسی اصطلاحی جدید است و به دنیای مدرن تعلق دارد.
پیش از غلبه و سیطره مدرنیسم غربی و سیطره آموزه سکولاریسم در
جهان، چنین اصطلاحی کاربرد نداشته است. در جهان اسلام، بر اساس
تلقی سنتی، اسلام دینی جامع تلقی شده و شامل مباحث سیاسی نیز
می شد و بر این اساس نیازی به توصیف مجدد و تقیید اسلام به قید
سیاسی نبوده است. با تهاجم همه جانبه غرب به جهان اسلام و
شکل گیری مقاومت اسلامی در برابر آن و ردّ آموزه های مدرنیسم غربی
و تلاش احیاگران مسلمان برای احیای تمدن اسلامی و بازگرداندن
اسلام به عرصه زندگی سیاسی، غربیان برای نابهنجار و ارتجاعی نشان
دادن آن از واژگانی چون بنیادگرایی و رادیکالیسم اسلامی استفاده
کردند. کاربرد اصطلاح اسلام سیاسی نیز محصول چنین تلاشی بوده
است. از دیدگاه مدرنیسم غربی دین از سیاست جدا بوده و در نتیجه
هرگونه حضور و دخالت دین در عرصه سیاسی امری نابهنجار، منفی و
ارتجاعی تلقی می شد.

البته بار معنایی واژگان بنیادگرایی، رادیکالیسم، اسلام گرایی و اسلام
سیاسی متفاوت است. دالهایی چون بنیادگرایی و رادیکالیسم در زمینه
فرهنگ غربی بار معنایی کاملا منفی یافته اند. اما، واژگان اسلام سیاسی
و اسلام گرایی دالهایی نسبتا خنثی و فاقد بار منفی هستند. هر چند
ریشه نخستین کاربرد واژگان اسلام گرایی و اسلام سیاسی مشخص
نیست، اما در چند دهه اخیر اصطلاحی رایج و متعارف در جهان
گشته اند. همچنین برخلاف دالهای اسلام سیاسی و اسلام گرایی،
مفاهیمی چون بنیادگرایی و رادیکالیسم بیانگر کلیت ماهیت حرکت
اسلامی معاصر نبوده و جامع نیستند ( نک: Fuller ، ۲۰۰۳: x ).

بنیادگرایی واژه ای مبهم و نارساست. این واژه ریشه در جهان
مسیحیت غرب دارد. نخستین بار پروتستان های انجیلی آمریکا در دهه
۱۹۲۰ این واژه را با انتشارات جزواتی با عنوان «Fundamentals» به
صورت ارادی و خود خواسته به خود اطلاق نموده Haar) AND Busuttil،
۲۰۰۳: ۳ ) و در مخالفت با اصول مدرنیسم بازگشت به اصول مسیحی را
که از دیدگاه دنیای مدرن غرب سختگیرانه و متعصبانه تلقی می شد،
مطرح کردند Eliade)، ۱۹۸۷).

به تبع کاربرد اولیه بنیادگرایی در مورد پروتستان های انجیلی در
آمریکا، دنیای مدرن غرب در مواجه با حرکت اسلامی معاصر نیز بدون
توجه به تمایزات میان پروتست های انجیلی با مسلمانان از این واژگان
استفاده نمودند. در نخستین کاربرد بنیادگرایی در مورد جهان اسلام،
تمامی اسلام گرایان را در برگرفته و کل جریان اسلام گرایی در برابر
جریان غربگرایی بنیادگرا خوانده می شود.

چنین کاربردی از بنیادگرایی عمدتا در نگاه غربی به اسلام گرایان
موجود نهفته است. تعارض عمده این جریان با مدرنیسم غربی در
محوریت دادن به دین و آموزه های دینی است. بر این اساس از نظر
غرب هر جریانی که از بازگشت دین به عرصه سیاسی سخن بگوید،
بنیادگرا محسوب می شود. به عنوان نمونه، هرایر دکمجیان در مطالعه
خود در باره جنبش های معاصر اسلامی از این برچسب استفاده کرده
است. در مطالعه وی کل جریان اسلام گرایی معاصر بنیادگرا است. چنین
کاربردی از بنیادگرایی در مورد جریان اسلام گرایی در غرب رایج است.
(به عنوان نمونه نک: ۱۹۹۸Tibbi,).

اطلاق بنیادگرایی بر جریان اسلامی معاصر بازتاب ذهنیت غربی
است. چنانکه بابی سعید در اثر ارزشمند خود نشان داده است (۱۳۷۹:
۱۰- ۱۷)، شاخص هایی چون ایجاد محدودیت بر زنان، یا ادعای
دسترسی انحصاری به حقیقت و تلفیق دین و سیاست که به عنوان
شاخص های بنیادگرایی مطرح شده اند، مخدوش هستند. معیار نخست
به عمل حکومت داری بر می گردد. محدودیت بر زنان در جوامع نوگرا
نیز وجود داشته است. اما غرب چنین محدودیت هایی را نشانه تمدن و
پیشرفت دانسته است و در نتیجه بحث از رویکردی جانبدارانه مطرح
می شود. غرب مدعی است که مقررات و معیارهای مطرح شده برای زن،
بیانگر شاخص های زن آرمانی بوده و هرگز محدودیت تلقی نمی شود. در
شاخص دوم، غرب نیز به سان اسلام گرایان مدعی است به حقیقت
رسیده است و در نتیجه معیارهای خویش را به دیگران تحمیل می کند و
از آنان می خواهد به شیوه غربی زندگی کنند. نمود بارز آن را می توان در
نظریه های نوسازی مشاهده کرد (نک: بدیع، ۱۳۸۰؛ سو، ۱۳۷۸). معیار
سوم نیز صرفا معیار مدرنیسم غربی است که بر اساس اصل سکولاریسم
مدعی لزوم جدایی دین از سیاست شده است. بر این اساس نمی توان
دال بنیادگرایی را فارغ از ذهنیت غربی به کار برد و از این رو واژه ای
ایدئولوژیک و جانبدارانه است.

کاربرد دیگر بنیادگرایی، چنانکه گذشت، اطلاق آن بر جریان عقل
گریز و متصلب اسلام گرایی می باشد. از این منظر جریان اسلام گرایی به
دو شاخه بینادگرا و رادیکال تقسیم می شود. مصداق بارز جریان
بنیادگرایی در عصر حاضر همان جریان وهابیت است که با الهام از
جریان حنبلی و آموزه های ابن تیمیه در دو سده اخیر در جهان اسلام
ظهور کرده است و بسیاری از جریانات سیاسی – فکری جهان اسلام را
تحت تأثیر قرار داده است. در چنین اطلاقی بنیادگرایی با عقل گریزی و
ردّ مطلق هر امر جدید و در نتیجه ردّ کل آموزه های دنیای مدرن
شناسایی می شود. ظهور مرموز جریاناتی مثل طالبان و القاعده در دو
دهه اخیر که توسط غرب به عنوان چهره کلی اسلام ارائه شده است،
چنین چهره ای را از اسلام سیاسی و اسلام گرایان برجسته کرده است.
حتی می توان گفت تحت تأثیر چنین القائاتی است که شناخت غرب از
اسلام گرایان به رغم اطلاق آن بر تمامی جریانات اسلامی عمدتاً
معطوف به این جریان می باشد. سیّد احمد موثقی در تحلیل و
طبقه بندی جنبش های اسلامی، بنیادگرایی را در برابر رادیکالیسم
اسلامی به کار برده است (۱۳۷۴: ۱۱۰-۱۰۳). جریان رادیکالیسم از نظر
وی جریان عقل گرا را در بر می گیرد که مهم ترین نماینده آن در دوره
معاصر سید جمال الدین اسدآبادی می باشد. البته چنین کاربردی در
دیگر متون رایج نیست و رادیکالسیم عمدتا ناظر بر کنش سیاسی اسلام
انقلابی است.

کاربرد دوم بنیادگرایی نیز مبتلا به همان کاستی های قبلی است.
مضافا در صورت تلاش برای تمایزگذاری جریان های درونی
اسلام گرایی معاصر، بهتر است از واژگانی بومی- اسلامی استفاده کرده و
بر اساس تاریخ گذشته اسلامی آنها را نامگذاری نمود (نک: بهروزلک،
۱۳۸۰).

«رادیکالیسم اسلامی» نام دیگری است که در مورد اسلام گرایی
معاصر به کار رفته است. نمونه آن را در دیدگاه موثقی دیدیم. چنین
نامگذاری نیز ضمن آنکه هنوز از ذهنیت غربی به طرفداران دخالت
ارزش های دینی در عرصه سیاسی نگاه می کند و به همان مشکل
مفهوم بنیادگرایی مبتلاست، به لحاظ ابهام در کاربرد وصفی واژه
رادیکالیسم در توصیف اندیشه یا عمل سیاسی نامناسب می باشد.