پاورپوینت کامل اقلیت های مذهبی درایران ; قسمت اول ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اقلیت های مذهبی درایران ; قسمت اول ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اقلیت های مذهبی درایران ; قسمت اول ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اقلیت های مذهبی درایران ; قسمت اول ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

مقدمه:

در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران طبق اصول ۱۳ و ۱۴،
ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی، تنها اقلیت های دینی شناخته
می شوند که در حدود قانون، در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال
شخصیه و تعلیمات دینی، بر اساس آیین خود عمل می کنند. در اصل
۱۴ قانون اساسی آمده است که به حکم آیه شریفه «لاینهاکم الله عن
الذین لم یقاتلوکم فی الدین و لم یخرجوکم من دیارکم ان تبروهم و
تقسطوا الیهم ان الله یحب المقسطین»، دولت جمهوری اسلامی ایران
و مسلمانان موظفند، نسبت به افراد غیر مسلمان با اخلاقی حسنه، قسط
و عدل اسلامی عمل کرده حقوقی انسانی آنها را رعایت کنند. این اصل
برای کسانی معتبر شناخته شده که بر ضد اسلام و جمهوری اسلامی
ایران توطئه و اقدام نکنند.

پیش از این اصل، قانون اساسی در اصل یازدهم، مسلمانان را یک
ملت واحد دانسته، و بین اهل سنت و شیعیان تمایزی قائل نشده است.
طبق اصل ۱۱، به حکم آیه کریمه «ان هذه امتکم امه واحده و أنا ربّکم
فاعبدون»، همه مسلمانان یک امت اند و دولت جمهوری اسلامی
موظف است، سیاست کلی خود را بر پایه ائتلاف و اتحاد ملل اسلامی
قرار دهد و بکوشد تا وحدت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جهان اسلام
تحقق یابد.

قانون اساسی در ادامه در اصل ۱۲ بر حقوق اهل سنت تاکید کرده و
آورده است: دین رسمی ایران اسلام و مذهب جعفری اثنی عشری است
و این اصل الی الابد غیر قابل تغییر است و مذاهب دیگر اسلامی، اعم از
حنفی و شافعی، مالکی، حنبلی و زیدی دارای احترام کامل هستند و
پیروان این مذاهب در انجام مراسم مذهبی، طبق فقه خودشان آزادند و
در تعلیم و تربیت دینی و احوال شخصیه (ازدواج، طلاق، ارشاد و وصیت)
و دعاوی مربوط به آن، در دادگاه ها رسمیت دارند و در هر منطقه ای که
پیروان هر یک از این مذاهب اکثریت داشته باشند، مقررات محلی در
حدود اختیارات شوراها بر طبق آن مذهب خواهد بود.

حفظ حقوق پیروان سایر مذاهب۱

در مقاله حاضر پس از ذکر پیشینه ای از سیر تحولات دینی در ایران
پیش از اسلام، اقلیت های دینی مطرح در قانون اساسی و نه اقلیت های
مذهبی اسلامی بحث و بررسی می شود و تاریخچه، عقاید، آداب و رسوم
آنها بیان می گردد.

پیشینه

بنابر کهن ترین مطالب ودایی و با استنباط از متون متیائی، می توان
باور داشت که آریاییان نخستین، مشتمل بر هند و ایرانیان در نیمه دوم
هزاره دوم، پیش از میلاد مسیح، دارای دو گروه خدایان بودند که اسوره
(ایرانی: اهوره) و دیوه (ایرانی: در اوستا daeve و در فارسی باستان
daive) نامیده می شدند. این گروه خود به دو گروه خدایان و ضدخدایان
تبدیل می شدند که هر دو گروه از خدایی واحد، از خدا ـ پدری قدیم به
وجود می آمدند. جدایی جغرافیایی بین آریاییان نخستین و تلفین عقاید
آنها با عقاید بومی، در نهایت موجب شد تا در هند اندیشه های آرمانگرا و
رویگردان از جهان مادی و در ایران اندیشه های دو گانه پرست، با
برخوردهایی پرهیز گرایانه یا به عکس، نسبت به جهان مادی به وجود
آید.۲

در ایران باستان، آیین متیرائیسم (مهر پرستی)، آیین مانوی و مزدک،
آیین زرتشتی، یهودیت و مسیحیت رواج داشت که پس از ورود اسلام،
اهل کتاب به حیات معنوی خود ادامه داده، تا به امروز در ایران زمین
تداوم یافتند. آیین متیرائیسم را آیین اسرار نامیده اند. اسرار متیرائیسم با
پا فشاری و اصرار حفظ می شد و بنا به گفته ها، برای افرادی که به درجات
عالی نائل می آمدند، مکشوف می گردید. به همین جهت نوشته هایی از
آیین متیرائیسم در دست نیست، چرا که به جای نوشتن به نقاشی و
نقش برجسته سازی اکتفا شده است. اساس مهرپرستی بر این اعتقاد
است که مر خدای بزرگ است و خدایان بزرگ کوچک تر از او. متیرائیسم
براساس پرستش آتش و قوای طبیعت، مثل باد و طوفان، آسمان و کوه و
جنگل و پرداختن به سحر و جادو بنا نهاده شده است. متیرائیسم را دین
اکثریت مردم ایران در دوره اشکانیان یا حداقل مذهب خانوادگی
اشکانیان دانسته اند. این آیین با گسترش دین زرتشتی به خصوص در
دوره ساسانی از میان برداشته شد. ۳

آیین مانوی ازسه آیین زرتشتی، بودایی و مسیحی گرفته شده بود. این
مسئله بیشتر معلول ارتباط و نسبت های مانی با پیروان این آیین دانسته
شده است. در ابتدای ورود اسلام به ایران، مسلمانان توجه خاصی به
مانویان نداشتند. از نظر آنها مانویان، نه تنها ملحد و پیرو پیغمبر
دروغین بودند، بلکه مخالف طبیعت و جامعه و دشمن حکومت اسلامی
به شمار می آمدند؛ از این رو با گذشت زمان و به خصوص در زمان
عباسیان که زمان تشکیل و تثبیت عقاید دینی بود، مانویان مورد توجه
حکومت وقت قرار گرفتند و بسیاری آنها به مهاجرت به ترکستان شرقی
در غرب چین ۴ مجبور شدند.

در آیین مزدک نیز اصل سخن، اشتراک حاکمیت است. این اصل به
نظر مزدک از فکر حکومت اشتراکی و شرکت همگان در حاکمیت
سرچشمه گرفته بود. اقبال لاهوری، مزدک را پیامبرمردم گرای ایران
باستان نامیده است. واقعه کشتار مزدکیان در اواخر سال ۵۲۸ میلادی یا
اوایل سال ۵۲۹ میلادی رخ داد و علت آن نقشه ای بود که مزدکیان در
مورد ولیعهدی «کلووس پذشخوار شاه» پسر قباد کشیده بودند و
می خواستند علیرغم تصمیم شاه، با توطئه، این شاهزاده مزدکی را بر
تخت ایران جای داده و خسرو را از سلطنت محروم سازند. اگر چه در
زمان خلفای اموی و عباسی بار دیگر زمینه برای مزدک گرایی در ایران
فراهم شد؛ اما توجه توده مردم که حساب اسلام ناب را از حساب خلفای
ظالم وقت جدا کرده بودند، مجالی را به مزدک گرایی نداد. مسلمانان
مزدکیان را اهل کتاب ندانسته و برای مذهب آنان ریشه آسمانی قائل
نبودند و مزدک گرایی را مانند مانوی گری و متیرائیسم نوعی زندیقیه به
شمار می آوردند و پیروان این آیین ها نتوانستند، به حیات خود در ایران
ادامه دهند و تا امروز دوام یابند. ۵

زرتشتیان

در آیین زرتشتی، دین یا به زبان اوستایی دئنا (Daena) به معنای
«دیدن، شناختن، فهمیدن و نیز وجدان» آمده است. اشوب زرتشت، پیام
و آموزه های خود را «دئنا و نگوهی» (Daena Vanguhi) نامیده که به
معنای دین خوب و وجدان خوب است. در دین زرتشتی، دیندار کسی
است که با کمک فرد، به دین و شناختن دنیای درون و پیرامون خود
پرداخته، راه راستی و درستی را یافته و برگزیده باشد. نام های متعددی
برای نامیدن زرتشتیان نظیر مزدایی، مزدسینی یا مزداپرست، اهورایی و
بهرین به کار گرفته می شود. ۶

تاریخ زرتشتیان با پیدایش اشوزرتشت آغاز می شود. اشوزرتشت که
نام اوستایی او «زرتوشترا» (Zarathushtra)است، براساس محاسبات
نجومی و زبان شناسی، به ۱۷۶۷ سال پیش از میلاد مسیح باز می گردد و
از آنجا که او در سن ۳۰ سالگی پیام خود را آشکار کرد، ۱۷۳۷ سال پیش
از میلاد مسیح، تاریخ رسمی زرتشتیان است.

زادگاه زرتشت را سرزمین «ایران ویج» در شمال شرقی ایران،
منطقه ای شامل آسیای مرکزی، افغانستان و شمال غربی پاکستان
دانسته اند. اوستا مکان زایش او را ساحل رودخانه «دارجا» می داند که به
احتمال زیاد رودخانه «سیحون» یا «آمودریا» است. زرتشت در سن سی
سالگی دین خود را آشکار کرد. نخستین و بزرگ ترین کار او، به دور
انداختن و انکار همه خدایان و خدای گونه هایی که مورد پرستش مردم
بودند و در برابر شناساندن «خداوند یگانه».

از این رو در آغاز به سختی با مقاومت ها روبرو شد و در مدتی نزدیک به
ده سال، تنها پسر عموی او «مدیوماه» (Madiomah)به معنای نیمه ماه
و سپس پسر بزرگ ترش «اسیدواستر»، با او همراه و همدین شدند. به
همین دلیل به همراه گروه کوچکی زادگاه خود را ترک کرد و به سوی
جنوب و جایی که نام و آوازه ای از «ویشتاسب» یا «گشتاسب»، شاه کیانی
داشت، رهسپار گشت. زرتشت نزدیک به دو سال به بحث و گفت و گو
پرادخت، تا سرانجام ویشتاسب و همسرش آتوسا و وزیرانش
«جاماسب» و «فرشوشتر»، پیام او را پذیرفتند و به دین وی گرویدند. در
این دوره بود که شمار زرتشتیان افزایش یافت. در عصر هخامنشیان
بیشتر پادشاهان و مردم زرتشتی بودند؛ بی آنکه دین زرتشتی، دین
رسمی باشد. ساسانیان دین زرتشتی را دین رسمی کشور اعلام کردند و
موجب گسترش بیش از پیش آن شدند.

در قرن هفتم میلادی، پس از ورود مسلمانان به ایران، بیشتر ایرانیان
مسلمان شدند و اسلام به جای دین زرتشتی، دین رسمی کشور شد. در
قرن نهم میلادی گروهی از زرتشتیان به هندوستان مهاجرت کردند و به
پارسیان هند معروف شدند. گروهی دیگر در ایران ماندند و به عنوان
زرتشتی به زندگی خود ادامه دادند. تاورینه که در سال ۱۶۳۲ تا ۱۶۶۸، در
دوره صفوی به ایران سفرهایی داشته و مشاهدات خود را به رشته تحریر
در آورده، در کتاب چهارم سفر نامه خود چنین می نویسد: «در میان این
ادیان متعدد و مختلف، پیروان سه آیین در ایران اکثریت را دارند. اول
دین اسلام که دین پادشاه و دین بیشتر مردم است. دوم دین گبرها
(زرتشتیان) که آیین قدیم ایرانیان است؛ پیش از آنکه دین اسلام رواج
یابد. سوم، مذهب ارامنه که اکثر آنها از عیسویان شرقی هستند وجلفا
مرکزشان است؛ ولی در بسیاری از دهات و شهرهای ایران هم پراکنده
هستند» در زمان قاجاریه مرکز زرتشتیان ایران، یزد و کرمان بود و شمار
زرتشتیان در شهرستان های دیگر حتی در تهران نیز بسیار اندک بوده
است. ۷

به طور کلی می توان گفت، در میان ادیان کهن ایران، زرتشتیان نه
تنها از دیرباز در ایجاد و توسعه تمدن این مرکز و بوم نقش داشته اند،
بلکه پس از پذیرش آگاهانه دین مقدس اسلام توسط اکثر ایرانیان و
گسترش آن در سرزمین های ایرانی، همواره با متانت و صداقت، به
همگامی و همراهی خویش با مسلمانان هم وطن خود ادامه داده اند و در
آبادانی و سازندگی ایران سهم بزرگی بر عهده گرفته اند. نخستین بانکدار
مدرن، موسس آبیاری نوین و پدر شهرسازی جدید در ایران، زرتشتی
بوده و در شماری از شهرها، زرتشتیان نخستین کارخانه های برق و
خطوط تلفن را دایر کردند. مدارس زرتشتیان در تهران، یزد و کرمان، از
برجسته ترین مدارس بوده است. سهم زرتشتیان در فرهنگ و بهداشت
ایران ـ به نسبت جمعیت ـ بر اکثریت فزونی داشته و در بین آنان بی سواد
وجود ندارد. زرتشتیان ـ به نسبت جمعیت ـ بیشترین شمار پزشک،
مهندس و استاد دانشگاه را به میهن خود ایران داده اند.

آنان از دیرباز، در اغلب شهرها و دهات زرتشتی نشین، هیئت هایی به
نام انجمن زرتشتیان بنیاد نهادند که کلیه امور اجتماعی، آیینی،
فرهنگی و خیریه زرتشتیان محل خود را اداره می کنند و به وضع
مدرسه ها و دیگر نهادهای زرتشتی شهر یا روستای خود رسیدگی
می کنند. همچنین در بیشتر مناطق زرتشتی نشین، سازمان دیگری به
نام سازمان زنان زرتشتی برای رسیدگی به امور مربوط به دوشیزگان و
بانوان جامعه زرتشتی بنیاد شده است. نخستین صورت جلسه انجمن
زرتشتیان تهران به سال ۱۳۲۵ نوشته شده که نشان دهنده تأسیس این
انجمن در آن سال است.

از دیگر بنیادهای زرتشتیان، می توان به انجمن زرتشتیان اصفهان،
انجمن زرتشتیان کرمان، باشگاه جوانان زرتشتی یزد، انجمن موبدان
تهران، بنیاد خیریه گیو، بنیاد خیریه آبادیان و… اشاره کرد. شایان ذکر
است که زرتشتیان، دارای کنگره ای به نام کنگره زرتشتیان جهان
هستند که هدف تأسیس آن، افزایش همکاری بین انجمن ها و
سازمان های زرتشتیان، به منظور حفظ میراث فرهنگی و دینی و بهبود
شرایط زندگی و پیشرفت زرتشتیان در جهان است. این کنگره از نظر
زرتشتیان سراسر دنیا، ارزش و اعتبار خاصی دارد و همواره
شخصیت های برجسته سیاسی، فرهنگی و مذهبی کشورها به آنان
توجه خاصی داشته اند. نخستین و ششمین کنگره جهانی زرتشتیان در
ایران برگزار شده است و دبیرخانه دائمی آن در تهران است.

در حال حاضر، زرتشتیان ایران را می توان دومین جمعیت غیر
مسلمان از لحاظ تعداد دانست. جمعیت آنان طبق برخی آمارهای ذکر
شده حدود ۴۵۰۰۰ نفر است که در اغلب شهرهای ایران پراکنده اند؛ اما
در تهران، کرمان، یزد، شیراز، اصفهان، زاهدان و اهواز، جمعیت بیشتری
دارند.

زرتشتیان ۹ مدرسه اختصاصی در تهران و حدود ۸ مدرسه دیگر در
شهرستان ها دارند که درسه مقطع دبستان، راهنمایی و دبیرستان فعالند.
آنها همچنین دارای یک مرکز تربیت موبدیار هستند که در انجمن
موبدان تهران فعال است. از دیگر فعالیت های جامعه زرتشتیان می توان
به فعالیت های مطبوعاتی آنان اشاره کرد. زرتشتیان دارای ۱۰ نشریه
هستند که در موضوعات دینی، اجتماعی و فرهنگی کار می کند. برخی از
این نشریات عبارت است از: فروهر، چیستا، وهومن، امرداد، پارسیان و
اشا. زرتشتیان همچنین یک انتشارات اختصاصی به نام فرو هر نیز
دارند آنها در تهران دارای چهار آدریان و ده روحانی دینی هستند.
زرتشتیان همچنین در شهرهای کرمان، یزد، شیراز، اهواز، کرج و برخی
آبادی های یزد مانند شریف آباد، حسن آباد، رحمت آباد، خرمشاه، مریم
آباد، قاسم آباد و… دارای آدریان هستند. زرتشتیان در دفاع مقدس
شرکت داشته و ۱۵ شهید به کشور تقدیم کرده اند. آنها طبق قانون
اساسی دارای یک نماینده در مجلس شورای اسلامی بوده و در
تصمیم گیری های کشور خود مشارکت دارند.۸

دفتر دینی یا کتاب مقدس زرتشتیان «گاتها» نام دارد که آموزش های
زرتشت در آن قرار گرفته است. اشوزرتشت، چکیده پیام خود را در ۱۷
سروده گردآورده که خود آنها را مانترا (Manthra)یا اندیشه بر انگیز
خوانده که بعدها «گاتها» نامیده شدند. این هفده سروده را از روی وزن و
آهنگ، پنج بخش کرده اند که هر یک نام ویژه ای دارد. هر یک از
سرودها دارای شماری از بندهاست. بلندترین سرود ۲۲ بند و کوتاه ترین
۶ بند دارد. نام پنج بخش گاتها عبارت است از: اهنود، اشتود، سپنتمر،
وهوخشتر و وهشتواپیشت نخستین جانشینان و پیروان زرتشت نیز
نیایش