پاورپوینت کامل جایگاه فلسفه سیاسی در منظومه معرفتی حکمت متعالیه ; فلسفه سیاسی متعالیه ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جایگاه فلسفه سیاسی در منظومه معرفتی حکمت متعالیه ; فلسفه سیاسی متعالیه ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جایگاه فلسفه سیاسی در منظومه معرفتی حکمت متعالیه ; فلسفه سیاسی متعالیه ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جایگاه فلسفه سیاسی در منظومه معرفتی حکمت متعالیه ; فلسفه سیاسی متعالیه ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۸

فلسفه سیاسی منظومه ای از اندیشه های فلسفی است که با روش
عقلی به بنیادی ترین پایه هایی می پردازد که نظریه پردازی های مربوط
به سیاست می بایست بر آنها تکیه زنند. در جهان معاصر، برخی
تلاش ها برای اعلام بی نیازی به فلسفه سیاسی وجود دارد و در بسیار ی
از محافل جهانی ، صدای بی نیازی به فلسفه سیاسی طنین انداز است.
اما نحله های فکری متعددی نیز به دنبال اثبات نیاز به فلسفه سیاسی
هستند.۱ در این میان، فلسفه اسلامی و از جمله حکمت متعالیه به
عنوان پشتوانه نظری فلسفه سیاسی مورد بحث قرار گرفته است. نوشتار
حاضر به ارتباط فلسفه سیاسی با حکمت متعالیه و بسط بنیادهای
اندیشه فلسفی سیاسی، می پردازد. در این راستا، باید بدانیم موءلفه های
فلسفه سیاسی کدامند و به چه صورتی در حکمت متعالیه می توان آنها را
جستجو کرد؟

در مقام تأمل درباره فلسفه سیاسی متعالی و برای دستیابی به پاسخ
مناسب به این پرسش، لازم است به تفاوت میان این موءلفه ها توجه
کنیم. یعنی باید ببینیم آیا وجود همه عناصر مذکور در حکمت متعالیه
ضروری است؟ اگر به این پرسش پاسخ مثبت دهیم، این سوءال مطرح
می شود که در این صورت چه تفاوتی یا دست کم چه نسبتی میان
حکمت متعالیه و فلسفه سیاسی برقرار است؟ آیا انتظار وجود بالفعل
همه موءلفه های مذکور، انتظاری صحیح است؟ و آیا تحقق فلسفه
سیاسی متعالی بدان معناست که حتماً باید آن را جزئی از حکمت
متعالیه فرض کنیم؟ اگر این انتظار را بپذیریم، کدام یک از موءلفه ها باید
در حکمت متعالیه به صورت بالفعل یافت شوند؟ و کدام یک از موءلفه ها را
به صورت بالقوه می توان جزئی از حکمت متعالیه دانست؟ آیا نمی توان
نسبت میان حکمت متعالیه و فلسفه سیاسی متعالی را به صورت
دیگری تصویر کنیم؟

اگر فلسفه سیاسی متعالی را ضرورتاً جزء بالفعلی از حکمت متعالیه
تصویر کنیم، این احتمال وجود دارد که برخی موءلفه های مورد نظر را در
حکمت متعالیه نیافته و بر این اساس، حکم به این کنیم که فلسفه
سیاسی متعالی دست کم به صورت کامل آن امری غیر موجود و شاید هم
ناممکن است. اما اگر وجود همه موءلفه های مذکور را به صورت بالفعل در
حکمت متعالیه لازم ندانیم، می توانیم در زمینه امکان تحقق بالقوه
فلسفه سیاسی متعالی، تأمل کنیم. بر این اساس، به نظر می رسد
شناخت دقیق از نسبت حکمت متعالیه با فلسفه سیاسی متعالی، از این
راه ممکن خواهد بود که ابتدا موءلفه های ضروری در فلسفه سیاسی
متعالی را شناسایی کرده و از آن پس به بررسی شأن حکمت متعالیه در
تأمین آن موءلفه ها بپردازیم.

در این جا این مسأله مطرح است که موءلفه های اساسی در این منظومه
کدامند و اگر بخواهیم این موءلفه ها را از منظر حکمت متعالیه طرح
نماییم، صورت بندی و سویه های چنین فلسفه سیاسی ای چگونه خواهد
بود؟ و آیا اساساً می توان به دنبال آن بود؟

حکمت متعالیه عقلانیتی را سامان می دهد که موضوع آن
هستی شناسی بوده و نوعی حکمت نظری است، اما این هستی شناسی
به لحاظ ویژگی های خاصش، بریده از حکمت عملی نمی تواند باشد.
اساسی ترین موءلفه های فلسفه سیاسی متعالی که ابعادی از فلسفه
نظری متعالی و فلسفه عملی متعالی را در خود دارد در چند مقوله زیر
طبقه بندی می شوند:

۱. موءلفه مبانی در فلسفه سیاسی متعالی

بی تردید در شأن حکمت متعالیه این هست که ارائه دهنده مستقیم یا
غیر مستقیم مبانی فلسفه سیاسی باشد. چه آنکه، وظیفه اصلی حکمت
متعالیه مانند هر فلسفه هستی شناسانه ایجاب می کند که به ابعاد
هستی شناسی بپردازد. در این جا این مسأله مطرح می شود که آیا این امر
بدان معناست که حکمت متعالیه تنها می تواند ارائه دهنده بخشی از این
مبانی باشد؟ برای رسیدن به پاسخ مناسب ناگزیر از طرح تأملات زیر
هستیم:

۱. تکامل تدریجی در مرزبندی مباحث فلسفی: بسیاری از بحث های نوینی که
تحت عناوینی چون معرفت شناسی، انسان شناسی و ارزش شناسی
مطرح می شوند، در تاریخ فلسفه اسلامی در خلال بحث های هستی
شناسانه طرح می شده اند و از این رو، بسیاری از محققان فلسفه اسلامی
در صدد بازنگاری مباحث فلسفی به صورت مستقل و تفکیک یافته تر
برآمده اند.

۲. تکیه مبانی ثانوی بر مبانی اولیه حکمت متعالیه: بخشی از مبانی غیر
هستی شناسانه به صورت ثانوی بر اساس مبانی هستی شناسیِ خاصی
تصویر شده یا می شوند که در مباحث حکمت متعالیه به صورت مستقیم
طرح شده اند. از این رو، تا حدی شاهد بسط لوازم فلسفی حکمت متعالیه
در ابعاد خردتر و مبانی ثانوی هستیم.

۳. تکامل محتوایی حکمت متعالیه: بازآفرینی مباحث فلسفی همسو با
دستاوردهای پیشین حکمت متعالیه نیز امری است که نمی توان آن را به
فراموشی سپرد. چه آنکه، نمی توان و نباید حکمت متعالیه را تنها در
اندیشه ورزی موءسس آن خلاصه کرد و از هم اندیشی مسلسل پیروان آن
مکتب غفلت کرد یا آن ها را در چارچوبی کاملاً مستقل تحلیل کرد.
بنابراین، می توان مکاتبی درونی را در داخل حکمت متعالیه پذیرفت که
به بسط بیشتر مبانی حکمت متعالیه بپردازند و مسائل نوینی را در آن
دامن زنند و مبانی جدیدی را در کنار مبانی پیشین طرح کنند.

در مجموع می توان این نکته را پذیرفت که حکمت متعالیه در
چارچوب نسبتاً ثابت خود، می تواند تأمین کننده مبانی فلسفه سیاسی
بوده و آن را از این جهت متصف به حکمت فلسفه متعالی کند. بدین
معنا که راه بر چنین امری بسته نیست. البته این مسأله قابل طرح است
که آیا نکات مذکور بدان معناست که حکمت متعالیه باید تأمین کننده
همه مبانی مورد نیاز در فلسفه سیاسی باشد؟ روشن است که اگر پاسخ
منفی باشد و امکان استفاده از دیگر منافع معرفتی برای اخذ مبانی نیز
باشد، باید گفت در صورتی که تأثیر مبانی مأخوذ از حکمت متعالیه
چشم گیرتر باشد، فلسفه سیاسی مذکور می تواند از جهت اخذ مبانی، به
این صفت موصوف شود. به ویژه آنکه نمی توان مبانی دیگری را فرض
کرد که در تقابل با مبانی مذکور در فلسفه سیاسی اخذ شوند. اما اگر لازم
باشد که همه مبانی را از حکمت متعالیه وام گیرد، در این صورت نیز
اتصاف مذکور بی اشکال خواهد بود. جز آنکه در عمل و به صورت بالفعل
این نیاز را به صورت کامل تأمین نکند که در این فرض نیز غلبه مبانی
ارائه شده، فلسفه سیاسی را در شمار فروع حکمت متعالیه قرار می دهد و
نقص مذکور، به این مسأله خللی وارد نمی کند. به تعبیر دیگر، از این
جهت که حکمت متعالیه مبانی مذکور را در فلسفه سیاسی تزریق کرده
است، آن را موصوف به فلسفه سیاسی متعالی کرده و در واقع، آن را بر
اساس خود شکل داده است.

۴. پیوند فلسفه سیاسی متعالی با دیگر شاخه های حکمت متعالیه: برخی فیلسوفان
حکمت متعالیه، مانند آیت الله مصباح یزدی فلسفه اسلامی را در
شاخه های مختلفی تقسیم کرده اند. این تقسیم بندی بدان معناست که
بخش های مختلف حکمت متعالیه در علوم فلسفی متعددی قرار گرفته
و عنوان حکمت متعالیه را می توان عنوان جامعی برای این علوم دانست.
این عنوان جامع یادآور پیوند محتوایی و همسویی آنهاست. اگر این
مسأله را در کنار این نکته قرار دهیم که حکمت متعالیه می تواند توسعه
یافته و شاخه های آن نیز توسعه یابد، می توانیم به جایگاه فلسفه سیاسی
متعالی وقوف بهتری بیابیم. چه آنکه می توان در تلاش نوینی و با جمع
برخی مباحث پراکنده و افزودن مباحث جدید، منظومه ای معرفتی را
تحت عنوان فلسفه سیاسی متعالی سامان داد که مستقل از دیگر
شاخه های حکمت متعالیه باشد. اما در این میان، این مسأله نیز اهمیت
دارد که نیاز این شاخه معرفتی به دیگر شاخه های معرفتی حکمت
متعالیه، در چنین صورت بندی مستقلی از آن نیز می تواند پا برجا بماند.
این نیازمندی به ویژه در تأمین مبانی فلسفه سیاسی متعالی شدید بوده
و بیانگر عمق ارتباط این شاخه با دیگر شاخه هاست.

۲. موءلفه هدف در فلسفه سیاسی متعالی

هر منظومه معرفتی در سایه هدفی رقم می خورد. این هدف توسط
بنیان گذاران آن منظومه معرفتی، در نظر گرفته شده و در سایه آن،
مقوله های مختلف به یکدیگر پیوند خورده اند. چنان که، فلسفه سیاسی
نیز مقوله هایی را در راستای تأمل فلسفی و عقلانی، در کنار یکدیگر قرار
داده و منظومه ای معرفتی را پدید می آورد. بنابراین، هدف گذاری معرفتی
در راستای سامان دهی به منظومه های معرفتی ضرورت داشته و امری
است که به اختیار بنیان گذاران آن منظومه های معرفتی است. چه آنکه،
بدون اختیار مذکور نمی توان به تأسیس منظومه های معرفتی جدید
دست یازید. اگر قرار بر آن باشد که هدف مذکور نیز حتماً جزئی از همان
منظومه پیشین باشد، تأملات جدید در واقع بسط همان منظومه است و
هدف دانش مذکور گسترده تر از آنی است که پیش از این فرض شده بود.
به طور نمونه، این فرض در مورد حکمت متعالیه بدان معناست که
حکمت متعالیه تنها حکمت نظری ناظر به هستی شناسی کلان نیست و
اعم از فلسفه سیاسی، فلسفه اجتماعی و … است. البته این مسأله بدان
معنا نیست که در علوم پیشین، بخشی از مسائل علومی که بعداً به
صورت مستقل مطرح شده یا می شوند، به تناسب مورد بحث قرار
نگرفته باشند. اما هدف گذاری آگاهانه و تأسیس منظومه معرفتی
مستقل را نمی توان به آن بحث های موردی تقلیل داد. در نتیجه، این
امر معقول است که هدف گذاری برای منظومه های معرفتی جدید را به
بنیان گذاران آنها وانهیم.

نتیجه مذکور از اهمیت فراوانی برخوردار است. چه آنکه، بیان گر این
نکته است که نسبت حکمت متعالیه و فلسفه سیاسی متعالی، لزوماً از
طریق هدف گذاری در خود حکمت متعالیه رقم نمی خورد. بلکه موءسسان
فلسفه سیاسی متعالی هدف خاصی را برای این منظومه معرفتی ترسیم
می کنند و نیازی به این نیست که هدف مذکور حتماً بخشی از حکمت
متعالیه باشد. البته این نتیجه، به این پرسش دامن می زند که آیا هیچ
نیازی به تناسب و سازگاری هدف مذکور با چارچوب کلی حکمت متعالیه
نیست و آن هدف کاملاً به اختیار موءسسان فلسفه سیاسی متعالیه است؟
پاسخ مثبت به این پرسش متضمن این نکته است که بهره مندی این
منظومه معرفتی با حکمت متعالیه تنها بر اساس بهره مندی از برخی
گزاره های معرفتی به عنوان مبانی در این منظومه است. اما آیا به
راحتی می توان هر هدفی با مبانی مذکور سازگار باشد؟ اگر هدف مذکور
در تناسب با مبانی مذکور نباشد چگونه می توان به تأسیس چنین
منظومه معرفتی دست یازید که شرط اولیه آن درون سازواری است؟ از
این جهت، نمی توان عدم تناسب میان این هدف اختیاری را با مبانی
مذکور پذیرفت. بنابراین، به هنگام تأسیس فلسفه سیاسی متعالی نوعی
تلائم و تناسب میان مبانی برگرفته از حکمت متعالیه و هدف گذاری در
این منظومه معرفتی جدید، ضروری است. بر این اساس است که هدف
فلسفه سیاسی بر اساس نگاهی رقم می خورد که حکمت متعالیه به
جهان، انسان و ارزش های متعالی اخلاقی دارد.

۳. موءلفه موضوع و مسائل در فلسفه سیاسی متعالی

وقتی مبانی و اهداف به صورت مناسبی م