پاورپوینت کامل ویژگی ها و تمایزهای صدر المتالهین و امام خمینی در حکمت متعالیه ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ویژگی ها و تمایزهای صدر المتالهین و امام خمینی در حکمت متعالیه ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ویژگی ها و تمایزهای صدر المتالهین و امام خمینی در حکمت متعالیه ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ویژگی ها و تمایزهای صدر المتالهین و امام خمینی در حکمت متعالیه ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

دو متأله حکمت متعالیه

صدرالدین شیرازی و امام خمینی، هر دو در شمار برجسته ترین
فیلسوفان حکمت متعالیه اند؛ یکی موءسس این حکمت و دیگری پیرو،
مدرس و مفسر توانمند آن. این دو، وجوه اشتراک بسیاری دارند. از جمله
اینکه هر دو در عین اشراف به برهان، دستی گشاده در عرفان و اشراق
دارند و از سویی با کلام و قرآن نیز سر و سرّی داشته، با تفسیر و فقه آشنا
و فقیهانی برجسته اند. به رغم همه این وجوه اشتراک در حوزه اندیشه و
نظر و به ویژه اشراف هر دو به دانش های مختلف، حوزه عمل این دو
حکیم که صدر و ذیل حکمت متعالیه در روزگار تأسیس و کنونی اند، از
یک دیگر ممتاز و متمایز است؛ به ویژه این تمایز را میتوان در رجوع و
بهره برداری گسترده از فقه و فقاهت، نشستن بر مصدر مرجعیت شیعیان
و صدور فتوا، درافتادن با سلطنت و در نهایت تأسیس دولتی نوبنیاد
مشاهده کرد.

از این رو، نخستین تمایز بارز دو حکیم متألّه، تداوم و استمرار فلسفه از
یک سوی و همراهی و همرأیی با فقه و فقاهت از سوی دیگر است. امام
خمینی که آن روزها به حاج آقا روح الله مشهور بود، برخلاف صدرالدین
که تمام عمرش را صرف آموختن، نگارش و آموزش فلسفه کرد، پس از
گذشت چهار دهه از حیاتش، ارتباط رسمی اش را با فلسفه قطع
می کند.۱

آخرین باری که روح الله به تدریس فلسفه، به ویژه اسفار اربعه
صدرالدین شیرازی پرداخت، اواخر دهه بیست شمسی بود. پس از آن و
از آغاز دهه سی، او دیگر به تدریس و نگارش آثار عرفانی و فلسفی
نپرداخت؛ گو اینکه پیش از آن نیز اثر مکتوبی در فلسفه، به جز برخی آثار
در اصول و اخلاق و عرفان۲ که در آنها برخی مباحث فلسفه را نیز بحث
کرده، از خود بر جای نگذاشته بود.۳ بسیاری شاگردان حاج آقا روح الله که
از دهه سی به بعد، در شمار شاگردان ایشان درآمده اند، به یاد ندارند که او
فلسفه تدریس کند.۴ همت اصلی ایشان در این دوران، صرف تدریس
فقه و اصول معمول در حوزه های علمیه شد. این کار موجب شد که ایشان
به عنوان استادی برجسته و صاحب نام در فقه، زبان زد جامعه علمی
گردد، چنان که پیش از آن در حوزه عرفان و اخلاق نیز شهره بود.
مکتوبات فقهی و اصولی ایشان، عمدتاً در این دوره نگارش و منتشر
شده است؛۵ بی آنکه در آنها اشاراتی به فلسفه و عرفان بنماید.

در مقابل، صدرالمتألهین شیرازی تا انتهای عمر خویش، به تعلیم و
تعلّم و نگارش در حوزه فلسفه، افزون بر توجه به سایر حوزه های دانشی
پرداخت. تدریس حکمت توسط وی در شیراز، زادگاه وی، از پر
رونق ترین دوره هایی است که شیراز به خود دیده است. صدرالدین در
عین اشراف به فقه و فقاهت، تا آخر به تعلیم و تعلم در موضوع فلسفه
وفادار ماند و آثار مهمی از خود برجای گذاشت و شاگردان برجسته ای
تربیت کرد.

آنچه امام خمینی از نخستین سال های دهه سی پی گرفت، پی ریزی
بنیادی بود که توانست، در دهه چهل حاج آقا روح الله را به عنوان فقیهی
زبردست و توانا مورد توجه قرار دهد و زمینه مرجعیت عام ایشان را فراهم
آورد. به این ترتیب، پس از سالهای چهل شمسی، امام خمینی، برخلاف
صدرالدین شیرازی، در موضع مرجعیتی عمومی قرار گرفت که در آن،
جمع کثیری از شیعیان در داخل و خارج ایران، از فتاوای فقهی وی
پیروی می کردند. در همین سالها، شاگردان بسیاری که غالباً فقه را نزد
وی آموخته بودند، به دور ایشان گرد آمدند. حال آنکه اگر صدرالمتألهین
شیرازی می خواست، به حوزه مرجعیت فقهی وارد شود، با توجه به
شرایط، از چنین امکانی برخوردار نبود. البته نهاد مرجعیت در شمار
نهادهایی است که در سال های متأخر پدید آمده و در دوره شیرازی،
مناصب بالای مذهبی، از سوی نهاد سلطنت و شخص شاه به عالمان
واگذار و منصبی حکومتی تلقی می شد. نیز تا آنجا که به یاد داریم، صدرا
میانه چندان خوبی با نهاد سلطنت صفوی نداشته و با اینکه گفته
می شود، خو