پاورپوینت کامل راهکارهای وحدت در جهان اسلام ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راهکارهای وحدت در جهان اسلام ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راهکارهای وحدت در جهان اسلام ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راهکارهای وحدت در جهان اسلام ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

مقدمه

مطالعه وضعیت کشورهای اتحادیه اروپا و فرایند طولانی و پیچیده
همگرایی آنها می تواند، ما را به این نتیجه گیری برساند که کشورهای
اسلامی نیز می توانند، با الگو قرار دادن تجربیات این کشورها، مراحل
مختلف همگرایی را به تدریج تا برقراری وحدت سیاسی طی کنند.

(ممکن است این ادعا در نگاه نخست، ادعایی گزاف و بسیار ساده
انگارانه نشان دهد، ولی با نگاه عمیق تر به پدیده همگرایی در اتحادیه
اروپا و تجزیه و تحلیل دقیق آن و توجه به پیچیدگی آن و نیز غیرقابل
تصور بودن آن در دهه ۵۰ میلادی، می توان امیدواری ها را در این زمینه
بیشتر کرد.

در این مقاله می کوشیم، با مطالعه ویژگی های فرایند اتحاد و همگرایی
در اتحادیه اروپا و نیز مطالعه ویژگی تلاش های گذشته در جهان اسلام
برای، وحدت و همگرایی، چگونگی حصول این امر را مورد بررسی قرار
دهیم. پیش از ورود به بحث اصلی بررسی یک پرسش مفید است؛ چه
ضرورتی وحدت و همگرایی در جهان اسلام را توجیه و آن را اجتناب
ناپذیر می کند؟ آیا این مسئله اصولاً ضرورتی دارد؟

در بررسی اجمالی دیدگاه هایی که بر ضرورت وحدت تأکید کرده اند،
این نکته به وضوح قابل درک است که نوعی عنصر هویتی مورد تأکید
است. یعنی کسانی که بر ضرورت وحدت و همگرایی در جهان اسلام
تأکید می کنند، بر هویت مشترک مسلمانان، به صورت اساس همگرایی
آنان با یکدیگر، تأکید دارند. این مسئله از لحاظ تاریخی نیز شواهدی
دارد.

مصلحان و نوگرایان مسلمانی که بر مسئله وحدت اسلامی تأکید
کرده اند، به این دیدگاه توجه داشته اند؛ از سید جمال الدین اسدآبادی در
دوران گذشته تا امام خمینی در عصر حاضر، همه ندای وحدت جهان
اسلام را بر اساس هویت مشترک آنان و با هدف حفظ این هویت
فرهنگی و دینی در مقابل غرب مطرح کرداند.

(۲). سید جمال الدین اسد آبادی اسلام را مبنای آزادی مسلمانان ،
احیای هویت آنان، و وحدت ویکپارچگی قلمداد می کرد. ویژگی اساسی
اندیشه وی، تاکید بر وحدت سیا سی بود.(۳)

ب. ویژگی ها و محورهای مورد تأکید در اندیشه های وحدت گرایانه در جهان اسلام

نگاه هویتی به مسئله همگرایی مسلمانان، تجربه موفقی نبوده است،
چرا که اساس و محور همگرایی و وحدت را که همانا منافع متقابل
همگرایان است، نادیده می گیرد. در اینجا به صورت اجمالی ویژگی این
نوع نگاه را بررسی کرد و بر این اساس راهکارهای جایگزین را مورد
مطالعه قرار خواهیم داد.

در یک مطالعه اجمالی می توان گفت که طرح وحدت وهمگرایی در
جهان اسلام، طرحی ایده آلیستی و کاملاً ذهنی، بدون توجه به
موءلفه های عینی آن بوده است. درواقع در هیچ یک از طرح هایی که
تاکنون در مورد وحدت جهان اسلام ارائه شد، میان آرزو و هدف تفکیک
نشده است. آرزو به معنای خواست ها و آمال یک فرد و یک جامعه است،
در حالی که اهداف به آرزوهایی گفته می شود که جنبه عملیاتی یافته و
فرد و جامعه برای رسیدن به آن، برنامه ریزی و اقدام کرده است(۴). در
جهان اسلام هیچ گاه این آرزوی وحدت از وضعیت ذهنی و ایده آلیستی
آن فاصله نگرفت و همواره به نحوی مطرح شد که القاء کننده یک آرزو
بوده است، تا هدفی که گروهی از کشورهای اسلامی، به صورت جدی به
دنبال آن بوده باشند.

ویژگی دوم اندیشه های مطرح شده درباره وحدت در جهان اسلام این
است که کشورهای اسلامی، به طور کلی الزامات اولیه همگرایی و ائتلاف
و وحدت را نادیده می گیرند. در شرایط فعلی اساس ائتلاف، وحدت و
همگرایی در میان کشورهای مختلف، ازجمله کشورهای اسلامی، منافع
اقتصادی است.(۵) تا زمانی که کشورها از پیوستن به یک اتحاد مافوق
ملی سود نبرند، به هیچ وجه حاضر به عضویت در آن نمی شوند؛ چنان که
کارل دویچ تاکید می کند، اصولا دلیلی وجود ندارد که کشورها، حاکمیت
خود را بدون هیچ گونه منافعی تحدید کنند. (۶)

کشورهای اسلامی هم، در این خصوص درگیر منافع خاص خود
هستند و تا زمانی که در این وحدت و همگرایی، منفعتی مشاهده نکنند،
برای عضویت و همکاری در آن حاضر نخواهند بود. در این زمینه
مهم ترین عنصر منافع اقتصادی است؛ یعنی تا زمانی که ایجاد
پیوندهای فراملی و دادن اقتدار ملی، به یک سازمان فوق ملی منافع
محسوس اقتصادی نداشته باشد، نمی توان در این را توفیقی به دست
آورد؛ برای مثال می توان به سازمان اوپک اشاره کرد که تقریبا بیشتر
اعضای تشکیل دهنده آن مسلمان هستند ،و با همه فشارهای مختلف
بین المللی، به ویژه از سوی آمریکا، این کشورها طی سال های اخیر، به
دلیل داشتن منافع مشترک،تاحد زیادی هماهنگ عمل کرده اند.

سومین ویژگی اندیشه ها و دیدگاه های وحدت گرایانه پیشین، نگاه
حداکثری به موضوع بوده است. وحدت گرایان در جهان اسلام، بدون
توجه به مقدمات لازم، همواره به دنبال حداکثرها بوده اند. در طرح ها،
ایده ها، سخنرانی ها، مجامع و گفت و گوهایی که در زمینه نزدیک سازان
اسلام صورت گرفته، همیشه از وحدت و اتحاد سیاسی جهان اسلام
سخن رفته است که نمونه آن را در اندیشه های سید جمال مشاهده
کردیم. باید گفت که این نگرش به وحدت، با دیدگاه هایی چون طرح
حکومت واحد بیان می شود که آرمان گرایانه بودن آن کاملا روشن است
وبه معنای نادیده گرفتن واقعیت های موجود درجهان اسلام است.(۷) در
حالی که وحدت سیاسی، آخرین منزل و نهایی ترین حد همگرایی است
که برای حصول آن، اقدامات بسیاری لازم است؛ بنابراین، همگرایی نه
از آخرین مرحله که از حداقل ها شروع می شود؛ به این معنا که هم حوزه
همگرایی محدود و مشخص باشد، هم کشورهای آغاز کننده آن محدود
باشند و هم اینکه چنان که اشاره شد، منافع مشخصی را برای همه
کشورهای شروع کننده در بر داشته باشد تا بتواند، جذابیت لازم را برای
گسترش اعضا و جذب دیگر کشورهای اسلامی فراهم کند.

ویژگی چهارم که همواره در این ایده ها و اندیشه ها مطرح بوده،
بی توجهی به ویژگی های منحصر به فرد هر یک از کشورهای اسلامی
است که باید در این برنامه محترم شمرده شود. در این خصوص باید
گفت که اصولاً کشورهای اسلامی، از یک دیگر شناخت کافی ندارند.
نگاه کشورهای اسلامی به هم دیگر توأم با بدبینی، عدم اعتماد و سوء
ظن همراه است که بخش عمده این نوع نگاه، محصول پایین بودن
سطح شناخت این کشورها از همدیگر است که همواره همدیگر را
تهدیدی برای خود می دانند؛ درحالی که درواقع امر، در بسیاری موارد،
این تلقی ها کاملاً نادرست است. برخی اختلافات مهمی که در جهان
اسلام به وجود می آید، صرف نظر از عوامل سیاسی و اقتصادی ، در
همین ارزیابی های نادرست ریشه دارد. در واقع محصول سوء تفاهم های
تاریخی است که باید بر طرف شود. این عدم شناخت البته در حوزهای
مختلف قابل بررسی است؛ عدم شناخت عقیدتی، فرهنگی و سیاسی.

در بسیاری موارد، فرقه های مختلف مذهبی اسلامی اعتقاداتی را به
هم نسبت می دهند که از اساس خطا است (۸)، درحالی که این
برداشت های خطا در مواضع و تصمیم گیری های سیاسی هریک از آنها
تاثیر مهمی دارد. بنابراین توجه به این ویژگی های منحصر به فرد و
تلاش برای شناخت واقعی کشورهای اسلامی و محترم شمردن این
تفاوت ها، از مسائل مهمی است که در طرح ها و ایدهای وحدت، نادیده
گرفته شد است. به نظر می رسد که توجه به این مسئله از نخستین
گام های وحدت و همگرایی در اسلام است و هر هزینه ای در را تحقق آن
توجیه پذیر است.

ویژگی دیگری که در این زمینه می توان مطرح کرد، پیگیری نکردن
طرح ها و ایده های وحدت گرایانه است. درواقع باید گفت که وحدت
محصول کار و پیگیری مداوم است. در جهان اسلام، چه بسا طرح هایی
شروع می شود و نیمه کاره رها می شود؛ البته شاید علت عمده این
نیمه کاره رها کردن این است که اصولاً این تلاش ها، همان طور که
پیش ترگفته شد، بر اساس مفروض های نادرستی شروع می شود و به
جای اهداف واقعی، اهداف خیالی و دور از دسترس در آنها تعقیب
می شود و چون حصول این اهداف غیرممکن است، کشورهای مختلف
آن را در نیمه راه رها می کنند. درواقع زمانی که کشورها از تلاش های
خود بهره ای اقتصادی نمی برند، به تدریج آن را به بوته فراموشی
می سپارند. در این راستا باید گفت که نه تنها طرح های وحدت گرایانه
باید بر اساس مفروضه های درست و اهداف محدود اقتصادی آغاز شود،
بلکه باید پی گیری های جدی و طاقت سوز هم، این طرح ها را به اهداف
اولیه نزدیک کند. بدون پیگیری و تلاش مداوم، امکان تحقق هیچ
طرحی وجود ندارد؛ چه رسد به اینکه هدف، نزدیک کردن کشورهای
متنوع الوجوه جهان اسلام باشد.

افزون بر این، باید گفت که این پیگیری باید از سوی سازمان ها و مراکز
دولتی و صاحب قدرت صورت گیرد. واقعیت این است که طرح وحدت و
رسیدن به همگرایی، تنها از طریق تبادل نظر در کنفرانس های علمی
برگزاری نشست های فرهنگی و تشکیل مراکز گفت و گو امکان پذیر
نیست، بلکه نیازمند سیاست گذاری و برنامه ریزی مشخص، و مهم تر از
همه وجود آتوریته تصمیم گیری و اقدام برای دست یابی و اجرای
توافق هاست و البته این خود به پیدایش شناخت کافی از واقعیت های
موجود منوط است. درواقع این دولت ها هستند که می توانند، با درک
درست از واقعیت های جهان امروز، به راهکارهای عملی تر و کارآمدتری
برای برداشتن گام های اولیه در را همگرایی در جهان اسلام تلاش کنند.
با تشکیل هزاران نشست علمی و فکری هم، در صورتی که اقتدار و
پیگیری صاحبان قدرت وجود نداشته باشد، نمی توان در این را به
پیشرفتی نایل شد.

ویژگی ششم اندیشه ها و ایده های وحدت گرایانه در جهان اسلام،
استفاده از شیوه پند و اندرز است. با پند، اندرز و نصیحت، اینکه وحدت
اسلامی در اعتقادات اسلامی و مشترکات دینی ریشه دارد، وحدت
حاصل نمی شود. برخی از این ایده ها، به حدی به موضع نصیحت، پند و
اندرز تنزل می کنند که ساده انگارانه بودن آنها به وضوح معلوم است. در
برخی از این دیدگاه ها، برخی کشورهای اسلامی از موضع برتر،
کشورهای دیگر اسلامی را به وحدت فرا می خوانند که معنای آن این
است که درواقع به زیر قیمومیت ما درآیید. این قبیل ایده ها نمی توانند
موفقیت آمیز باشند، چرا که اغلب کشورهای اسلامی، برای خود چنان
اعتباری قائل هستند که خود را در صف اول مدعیان رهبری قرار
می دهند.

بنابراین، نگاه از موضع برابر، در بین کشورهای اسلامی از نخستین
شرایط تحقق نزدیکی کشورهای اسلامی است. البته به طور طبیعی،
حجم قدرت کشورهای اسلامی متفاوت است و طبیعتاً میزان
تأثیرگذاری آنها هم در فرایند وحدت، با توجه به میزان قدرت هر یک از
آنها متفاوت خواهد بود؛ ولی اندیشه و اقدام وحدت، نباید و نمی تواند به
معنای فراخواندن کشورهای دیگر به سوی خود باشد. درواقع وحدت به
معنای نزدیک شدن همه به همدیگر است ؛ نه نزدیک شدن دیگر
کشورها به یک کشور دیگر. درک این مسئله می تواند بسیاری از
بن بست های موجود در را نزدیک شدن کشورهای اسلامی را برطرف
کند.

نکته پایانی اینکه ایده های وحدت گرایانه، هیچ گاه واقعیت های
سیاسی موجود را در جهان اسلام جدی نگرفتند. کشورهای اسلامی، از
لحاظ سیاسی دارای ساختارهای بسیار متفاوت هستند و این
ساختارهای ناهمگن، منشاء بی اعتمادی کشورهای اسلامی به هم دیگر
است که در فضای بی اعتمادی و ناامیدی، سخن گفتن از همکاری دشوار
است؛ چه رسد به اینکه از وحدت در جهان اسلام بحث شود.

ج) ویژگی های تجربه اتحادیه اروپا در فرایند همگرایی

در مقابل ایده های وحدت گرایانه در جهان اسلام، ما در اتحادیه اروپا
شاهد فرایندی دائمی در تعامل اندیشه و عمل هستیم و همین حلقه
مفقود در ایده ها و تلاش های وحدت گرایانه در جهان اسلام است. تا
زمانی که بین اندیشه و عمل تعامل وجود نداشته باشد، هیچ اندیشه ای
به مرحله تحقق نمی رسد. تلاش اروپا برای وحدت، دقیقا با انگیزه
افزایش قدرت در سطح جهانی صورت گرفت. پس از جنگ جهانی
دوم، اروپا محوریت خود را از دست داد وجهان دو قطبی شده، مجال هر
گونه خود نمایی را از اروپا گرفت و اروپا برای رسیدن به موقعیت مطلوب
در عرصه جهانی، تلاش برای وحدت راآغاز کرد.(۹) اتحادیه اروپا فرایند
وحدت خود را بر اساس اصل تدریج گرایی آغاز کرد. روش آنها به این
ترتیب بود که از همکاری های ساده و محدود شروع کرده و به تدریج
حوزه فعالیت را گسترش دادند.

جالب است که تمام راه حل های سیاسی در اروپا با شکست روبرو شده،
به عکس راه های اقتصادی با موفقیت مواجه شدند (۱۰) و حتی از آنجا
که طرح مسائل سیاسی یادآور اختلاف نظرها بود، رهبران اروپا جانب
احتیاط را فرو نگذاشتند و از کنار آن با ظرافت، گذشتند. این محور
اساسی در طرح همگرایی در جهان اسلام هم می تواند مفید و کارگشا
باشد.

البته انگیزه های مذهبی در برداشتن گامهای اولیه موءثر بود و حتی
چرچیل، یعنی پیشنهاد دهنده نخستین، بر اصول مسیحیت و اشتراکات
فرهنگی، به عنوان اساس اتحادیه تأکید کرد (۱۱). درواقع بیان فوق،
نقطه آغاز اتحادیه اروپا بود که معرف تجربه های گرانبهایی برای همه
کشورهای اسلامی است؛ ولی به تدریج پیشنهادهایی مبنای
شکل گیری هسته اولیه اتحادیه اروپا شد که کاملاً حداقلی و محدود به
حوزه های مشخّص و کوچک بودند.اتحادیه زغال وفولاد نقطه آغاز آن
بود .این رویکرد، در واقع مبتنی بر تحلیل کار کرد گرایانه استوار است که
بر کنش کارکردی وهمکاری های سود آور اعضا شکل می گیرد. زمینه
های اقتصادی وهمکاری در حوزه های خاص، موجب وابستگی شده
واعضا را از لحاظ سیاسی هم به یک دیگر نزدیک می کند.

جالب است که اتحادیه اروپا، زمانی آغاز به کار کرد که اصولاً اروپا به
تازگی از جنگ جهانی دوم رهایی یافته بود و اصلاً در وضعیت صلح نبود
و کشورهای مختلف اروپایی دارای اختلافات بسیاری بودند. درواقع
پیشنهاد وحدت، برای تجدید قدرت اروپا و آغاز دوران جدید در میان آن
کشورها مطرح شد. همچنین باید گفت که در میان اروپاپی ها هم عده
زیادی با بدبینی خاصی به موضوع می نگریستند و حتی برخی کشورها
به شدت با این موضوع مخالف بودند. همچنین کشورهای اروپایی هم
بسیار ناهمگن بودند و ساختارهای اقتصادی و سیاسی گوناگونی در آنجا
حاکم بود. کشورهای بزرگی چون انگلستان، آلمان و فرانسه در کنار
کشورهای کوچکی چون لوکزامبورگ قرار داشتند یا ساختارهای سیاسی
دموکراتیک چون فرانسه و انگلیس در کنار ساختارهای دیکتاتوری چون
اسپانیا و پرتغال قرار داشتند.

همچنین در مقابل شکل گیری و تکامل اتحادیه اروپا هم، موانع
جدی وجود داشت. بخشی از این موانع درونی بود و کشوری چون
انگلیس، همواره مخالف تکامل اتحادیه اروپا تا حد فعلی بود ه است؛ ولی
به دلیل تحمیل شرایط سیاسی و اقتصادی، مجبور به کنارآمدن با این
وضعیت شده است. در عین حال، همواره ابرقدرت ها هم موانعی را در راه
تکوین اتحادیه اروپا ایجاد کردند؛ ولی این موانع نتوانست، در روند
حرکتی این اتحادیه خلل های اساسی ایجاد کند.

در مقابل، اتحادیه اروپا، محصول اراده جدی کشورهای عضو از یکسو،
و پیگیری مستمر و نهادینه دولتی از سوی دیگر بوده است. تجربه
اتحادیه اروپا نشان می دهد که اتحاد کشورها، محصول تعامل دولت ها
است و تا زمانی که اراده دولتی در کار نباشد، با هزاران نشست علمی،
فکری و فرهنگی هم نمی توان بر تحقق آن امیدوار بود.

از سوی دیگر، اتحادیه اروپا از حوزه بسیار محدود و آن هم اقتصادی
شروع شد. جامعه زغال و فولاد اروپا، نقطه آغاز اتحادیه اروپا بود و روند
حرکتی این اتحادیه نشان می دهد که تکامل آن نیز همواره جنبه
اقتصادی داشته و در واقع حوزه فعالیت اقتصادی، محور اتحاد کشورهای
عضو این اتحادیه بوده است که البته باز هم این راه حل، محصول
پی گیری های نهادی بسیار طاقت فرسا بوده است؛ ولی به دلیل اینکه
این روند به نفع اقتصاد همه کشورهای عضو بوده است، همه آنها در
پیگیری امور، نقش اساسی ایفا کرده اند.

البته باید گفت که با اینکه حوزه ها اقدام اقتصادی بوده، ولی نوع
فعالیت ها همه جنبه سیاسی داشته است؛ یعنی این اراده دولت ها بود که
امور را پیش برد؛ ولی جنبه سیاسی اتحادیه تا همین اواخر به تأخیر
افتاد. یعنی وحدت سیاسی بین کشورهای اتحادیه اروپا، آخرین مرحله
اتحاد بوده است، چرا که این بعد از اتحاد، پیچیده ترین و دشوارترین و
زمان برترین مرحله اتحاد است که مطالعه مراحل تکوین اتحادیه، این
مسئله را به خوبی مشخص می کند و هنوز هم راه زیادی برای تحقق
کامل آن باقی است.

همچنین اتحادیه اروپا، محصول اجماع نخبگان موءثر در سیاست
کشورهای اروپایی بود و در صورتی که این اجماع شکل نمی گرفت،
طبیعتاً پی گیری امور مربوط به اتحادیه هم امکان پذیر نمی شد. بنابراین
نخبگان سیاسی، تأثیری بسیار جدی در این حرکت داشته اند و در
صورت نبود نخبگان همفکر، نمی توان این فرایند را طی کرد. درواقع در
درون کشورهای عضو اتحادیه اروپا، تقریباً تمام روءسای جمهور کشورها،
دارای موضع مشترکی در قبال روند حرکتی، اتحادیه اروپا بودند و
اختلافات خود را از طریق مذاکرات پی گیر حل و فصل کردند.دولتمردانی
چون چرچیل ،ژنرال دوگل وهلمت اشمیت هم در شکل گیری ،تداوم
وتکوین وحدت اروپا، نقش بسیار مهمی ایفا کردند.

در این میان باید، نقش کشورهای بزرگی چون آلمان و فرانسه را
برجسته کرد که در مراحل آغازین شکل گیری اتحادیه اروپا، نقش
اساسی داشته و موتور محرک اتحادیه اروپا به شمار می آمدند و این دو
کشور، محور اصلی اتحادیه اروپا باقی ماندند؛ ولی این کشورها هیچ گاه
از موضع برتر در اتحادیه اروپا شرکت نکردند و این مسئله بسیار مهمی
است و تأثیرگذاری آنها، تنها به دلیل حجم بیشتر قدرت اقتصادی و
سیاسی آنها بود و نه به دلیل مثلاً ادعای رهبری در جامعه اروپایی.

همچنین دولت های اروپایی، در مراحل تکوین اتحادیه، اصل اعتماد
متقابل را از طریق اقدامات و عملکردها و نه شعارها برقرار کردند که این
امر تأثیر مهمی در جذب کشورهای جدید به اتحادیه، در طول تاریخ
شکل گیری آن داشته است.

کشورهای اروپایی، همچنین در آغاز کار، کمیته های مطالعاتی و کاری
مشترک و متعددی را برای مطالعه در حوزه هایی که امکان ائتلاف در
آنها وجود دارد، تشکیل دادند و به تدریج، نهادهای