پاورپوینت کامل میراث مقابل و ارزش های دینی آینده; گفت وگوی اسلام و مسیحیت ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میراث مقابل و ارزش های دینی آینده; گفت وگوی اسلام و مسیحیت ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میراث مقابل و ارزش های دینی آینده; گفت وگوی اسلام و مسیحیت ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میراث مقابل و ارزش های دینی آینده; گفت وگوی اسلام و مسیحیت ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

نگاهی به کتاب “مستقبل الحوار الاسلامی- المسیحی” تالیف: عبدالرحمن الحللی

آینده جهان، اولویت نخست کسانی است که به مسائل جهان اسلام
توجه دارند. گر چه این مسئله دیر مطرح شده است ولی طرح این بحث،
به ویژه در فضای فرهنگی روز، بیانگر فهمی نسبی از ضرورت توجه به
حال و گذشته در یک زمان است. به استقبال آینده رفتن، تنها زمانی
ممکن است که نگاهی خودی و صحیح به حال و گذشته خود داشته
باشیم. وقتی متعلق این نگاه، آینده ادیان و روش ارتباط میان پیروان
ادیان باشد، در حقیقت به ارتباط حساسی میان افراد و جوامع در جهان
امروز توجه شده است. به طور قطع ارزش ها و مفاهیمی بر جهان امروز
حاکم است که با ارزش ها و مفاهیم گذشته متفاوت است. این ارزش ها از
تاثیرات دگرگونیهای سیاست جهانی و پیمانها و ارزشهایی تاثیر
می پذیرد که میراثی از این دگرگونی ها، به معیارهایی برای ارتباطات و
موضع گیری ها تبدیل شده است.

دارالفکر دمشق تلاش دارد، با نشر کتابی به نام “آینده گفت وگوی
اسلام و مسیحیت”، به استقبال آینده روابط میان مسلمانان و مسیحیان
جهان برود. این حرکت، با گفت وگویی میان دو شخصیت که نماینده و
کارشناس این موضوع به شمار می آیند، انجام شده است. از جانب
مسلمانان «حمیده نیفر» شخصیت دانشگاهی تونسی و عضو گروه
گفت وگوی اسلام و مسیحیت (GRIC)و از سوی مسیحیان فرانسوی
زبان عرب، پدر موریس بورمانس، در این گفت وگو شرکت کرده اند. هر
یک از دو طرف بازنگاه ها و دیدگاه های خود را درباره این موضوع مطرح
کرده اند.

نیفر در ابتدا به بررسی حالت برخورد میان عقل و ایمان که در سده
پیشین مستحکم شده بود، اشاره می کند و می گوید: قرن کنونی نوسازی
هویت دینی را تجربه می کند. در قرن کنونی با چالش های جدیدی رو به
رو خواهیم شد که علم به جوامع تحمیل کرده است. وی برخی ملاحظات
خود را درباره مسیر گفت وگوی اسلام و مسیحیت مطرح می کند. آغاز
این گفت وگو از سوی مسلمانان، پاسخ به دعوت کاتولیکها بود که از سوی
مجمع واتیکان مطرح شد؛ این مجمع به عدم تعصب ورزی، نسبت به
ادیان غیر مسیحی دعوت می کرد. همایشهای بسیاری برگزار شد، ولی
این نشست ها به دلیل گفتمان دفاعی و تلاش برای شکست خصم،
ثمره تاثیرگذاری برای گفت وگوکنندگان نداشت و بیشتر به گفت وگو با
خود شباهت داشت؛ ولی مسئولیت این شکست، تنها بر عهده مسلمانان
نبود؛ به وِیژه اینکه بسیاری از مشکلات، در پی مواضع سیاسی کلیسا، و
تاریخ ستیزی های تلخ به وجود آمده بود.

به نظر می رسد؛ خطرناک ترین مسئله ای که رویکرد مسلمانان را در
این زمینه ناکارآمد می کند، نگاه سطحی به مسایل مشترک و اختلافی
میان اسلام و مسیحیت است؛ به ویژه عدم رعایت چندگانگی سطح
گفتمان قرآنی مرتبط با نصارا و اهل کتاب. مسئله موضع قرآن نسبت به
مسیحیان، با رابطه مضطرب آنان با گفتمان قرآنی پیوند محکمی دارد.
در این مسئله نمی توان به تعدد وجوه قرآن استناد کرد، زیرا لازمه این
استناد، انکار خطوط کلی قرآنی است که موضع ما را نسبت به زندگی و
جهان مشخص می کند. در نظر داشتن بستر تاریخی آیات، به این معنا
نیست که مفسر نسبت به این خطوط کلی که پشتوانه بزرگ متن قرآنی
است، اهمال بورزد؛ برای مثال برخی با مشاهده آیات مرتبط با مدارا و
جدال احسن، در کنار آیات هشدار دهنده نسبت به یهود و نصارا، با توجه
به دو موضع متضاد، دسته ای از آیات را بر دسته دیگر حاکم دانسته اند. با
چنین قرآئتی نمی توان در مفهوم گفت وگوی ادیان، تحول ایجاد کرد؛ به
گونه ای که بر ویژگی های تاریخی و روحی هر تجربه تاکید نمود. این
چنین قرآئت نمی تواند راه حلی علمی را در برابر ادیان قرار دهد تا با
تکیه به این راه حل، بتوان متون بنیادین هر دین را تشریح کرد و معانی
ویژه و نمادین آن را فهمید.

مهم ترین نکته در حرکت مسیحیت کاتولیک از دهه هفتاد، به ویژه در
زمینه گفت وگو، به رسمیت شناختن ایمان اسلامی و تلاش مسلمانان
برای رسیدن به حقیقت بوده است؛ در حالی که نخبگان مسلمان برای
این تحول اهمیت چندانی قائل نشدند، زیرا کمترین مرز ضروری برای
گفت وگو، به رسمیت شناختن رسالت پیامبر اسلام(ص) است. مسلمانان
علی رغم نیاز شدید به گفت وگو و دستاوردهای دینی و فکری که از
گفت وگو انتظار می رود، نسبت به گفت وگو زهد ورزیدند و طبیعتاً این
تحول در سایه این زهد ورزی محقق نشد. گرایش مسلمانان در گفت وگو
به دو گروه تقسیم می شود: گروه اقدام گر که به طمع هدایت مسیحیان
وارد گفت وگو می شوند و گروهی که به علت باور به تحریف، از گفت وگو
سرباز می زنند.

نیفر تلاش می کند، گروه سومی را معرفی کند: کسانی که تلاش دارند،
مسئله گفت وگوی ادیان را با توجه به نزدیک شدن به دیدگاه قرآنی
نظریه پردازی کنند. این گروه، میان سه سطح گفتمان قرآنی در این
مسئله، تفاوت قائل می شوند: “زمان قرآن”، “کلیات قرآنی” و “حقیقت
تضاد”. این سه سطح از هم متفاوت و در عین حال مکمل هم هستند. بر
این اساس، نیفر مبنا، دیدگاهی را مطرح می کند که آیاتی وجود دارد که از
اعتقاد مشترک میان مسلمانان و دیگر ادیان سخن می گوید. ضرورتا
این سطح از گفت وگو با دست برداشتن اهل کتاب از میراث دینی خود
ملازم نیست. بنابراین دیدگاه، گفت وگو به ابزاری برای بهره برداری از
ارزش های دینی در میراث طرف مقابل تبدیل خواهد شد.

وی در این زمینه به تجربه “شاردو فوکو” (۱۹۱۶-۱۸۵۸) و تجربه “لوی
ماسینیون” (۱۹۶۲-۱۸۸۳) اشاره می کند. این دو شخصیت در برابر
سیاست های استعماری فرانسه مقاومت کردند و با تاثیر پذیری از پیوند و
گفت وگویی که با مسلمانان داشتند، تصحیح موضع نسبت به مسلمانان
را پشتیبانی کردند.

به عکس برخی نخبگان جدید مسلمان، نسبت به بعد معنوی دین بی
رغبت شدند و مسائل معنوی را خرافی و جاهلانه شمردند، بدون این که
بتوانند جایگزینی ارائه کنند، بلکه تقریبا عموم نخبگان ما در عدم
تعامل با میراث دینی خود اتفاق نظر دارند. این نخبگان با نگاهی
گزینشی، مسائل را تنها در دو قطب سنت و مدرنیسم تحلیل کردند. این
نگاه موجب شد که زندگی فکری، سیاسی و اجتماعی گرفتار تضادی بی
پایان گردد. در مقابل، مخالفان این گرایش(اصولگرایان) نتوانستند،
میان فهم کهن و فهم نوین فرهنگ سازی نموده و اندیشه ای فرا
تاریخی بنیاد نهند. تراژدی نخبگان(چه نخبگان مدرن و چه نخبگان
سنتی) در طرح های فکری ارائه شده نیست، بلکه مشکل اساسی، در
قشری بودن فرهنگی است که به آن تکیه دارند. این قشری بودن در دو
گروه، مشابه است. این قشری گری موجب می شود که گفت وگو پذیرفته
نشود، تفرقه به بار آید و مانع ایجاد هر گونه استقلال فرهنگی و سیاسی
خواهد شد.

سپس نیفر، نمونه هایی از پاسخ به دعوت واتیکان در دهه هفتاد به
گفت وگو را بررسی می کند. به رغم جمعیت اندک مسیحی که در منطقه
مغرب عربی زندگی می کنند و اجانب به شمار می آیند، پاسخ های مغربی
به این دعوت بیشتر بوده است. همین مسئله باعث شد تا پاسخ های این
ناحیه در مقایسه با پاسخ های مشرقی با جرأت بیشتری مطرح گردد.
بیشتر این پاسخ ها، پیرامون چالش هایی متمرکز شده بود که دو طرف را
به خود مشغول کرده بود. این پاسخ ها از مضطرب بودن مفهوم گفت وگو
پرده برمی داشت. گفت وگو در دیدگاه آنان، تنها در محدوده اظهار نظر،
مجادله عقایدی و نزدیک کردن دیدگاه ها خلاصه می شد. در موارد
اندکی به رابطه تکاملی میان اندیشه و واقعیت خارجی که هنگام بررسی
مسئله مطرح شده، توجه شده است. مشارکت مسلمانان در این
گفت وگوها بیانگر کمترین سطح همسویی نیز نبوده است. این کاستی ها
انگیزه شد تا گروه مباحثه اسلام و مسیحیت RGIC)) در سال ۱۹۷۷م
در فرانسه تشکیل شود و با تکیه بر دو عنصر ایمان و اندیشه انتقادی،
آداب گفت وگوی موثر را پی ریزی نماید. این گروه طی بیست و پنج سال،