پاورپوینت کامل جامعه اسلامی و داروی تمدن ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه اسلامی و داروی تمدن ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه اسلامی و داروی تمدن ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه اسلامی و داروی تمدن ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۳

مالک بن نبی در سال ۱۹۰۵م، در قسنطینه الجزایر، در خانواده ای کم
درآمد به دنیا آمد. قرائت قرآن و خواندن و نوشتن را در مکتب خانه فرا
گرفت. پس از به پایان رساندن تحصیلات تا دوره نظری، به عنوان
کاتب رسمی محاکم مشغول کار شد. ولی به زودی از این شغل استعفا
داد. در سال ۱۹۳۰ م، با هدف ورود به مدرسه عالی زبان های شرقی
پاریس، جهت آماده شدن برای ورود به دانشکده حقوق، راهی فرانسه
شد؛ اما چنان که خود می گوید، ورود مسلمان الجزایری به این مدرسه
عالی، بر اساس معیارهای علمی نبود، بلکه تابع ملاحظات سیاسی بود.

پس از ناامیدی از ورود به این مدرسه، به مدرسه عالی مهندسی برق
راه یافت. در سال ۱۹۳۱م با دختری فرانسوی و مسیحی که اسلام آورده
بود، ازدواج کرد. در این دوران فعالیت های اصلاح گرایانه وی و برخی
همراهان و هم درسان وی شدت یافت. آشنایی با اندیشه های شکیب
ارسلان که در آن ایام به فرانسه پناهنده شده بود، دریچه ای تازه را از
ترقی خواهی و اصلاح گری به روی او گشود در پاریس با شرق شناسی
مشهور «ماسینیون» آشنا شد؛ اما دوستی آنان ـ چنان که بن نبی اعتراف
می کند، به سبب عدم درایت وی در تعامل با رجال استعمار، به کدورت
تبدیل شد. سفرهای متعددی به برخی کشورهای اسلامی چون
عربستان، مصر، افغانستان، ایتالیا و لیبی انجام داد؛ ولی در همه آنها
ناکام ماند.

وی برای اصلاح وضع مردم الجزایر و عموم مسلمانان، تلاش های
فراوانی کرد؛ از این رو استعمارگران با وی سرناسازگاری گذاشتند و
طرح ها و برنامه های آموزشی وی را که قصد داشت، در وطن خود الجزایر
پیاده کند، ناکام گذاشتند. در سال ۱۹۵۶م به قاهره رفت و با جمال عبد
الناصر ارتباط بر قرار کرد. عبد الناصر مبلغی را به عنوان مقرری برای وی
تعیین کرد تا وی با فراغت به کار فکری بپردازد. بن نبی تا سال ۱۹۶۳م ـ
پس از استقلال الجزایرـ در مصر باقی ماند. در این سال به الجزایر
بازگشت و به مدیریت آموزش عالی منصوب شد. وی تا سال ۱۹۶۷م در
این مقام باقی ماند. وی از مشاوران کنگره اسلامی قاهره بود و در مدت
اشتغال به این فعالیت، پربارترین دوره فکری زندگی اش را گذراند. وی با
آنکه در زمینه مهندسی برق تحصیل کرده بود، اما احساس خطر از سوی
استعمار و رنجی که ملتش از آن می برد، در پاسخ هر کس که از او، درباره
دوگانگی تخصص رسمی دانشگاهی و اهتمام فکری اش می پرسید،
می گفت: کشورم بیش از آنکه نیازمند مهندس باشد، نیازمند متفکر
است.

یکی از شاگردان بن نبی درباره او می گوید: او ایمان غزالی، گستردگی
عقلی ابن خلدون و عزم حسن البنا را یکی داشت. نویسنده ای دیگر
درباره اندیشه بن بنی چنین می گوید: چکیده سخن بن نبی در نوشته
هایش این است که رهایی و نجات جهان اسلام، تنها با تسخیر
تکنولوژی غرب به وسیله روح اسلام میسر است. وی با اعتقاد به اهمیت
تاریخی آفریقا ـ آسیا، خواهان نزدیکی و هم پیمانی این دو قاره بزرگ در
برابر اروپا بود.

اجمالاً می توان بن نبی را در دایره جریان اصلاح گرایی که محمد
رشید رضا، اقبال لاهوری و ابن بادیس در آن می گنجند، قرار داد. وی
شاگرد ابن بادیس بود. بن نبی در سال ۱۹۷۳ در سن ۶۸ سالگی چشم از
جهان بست.

از بن نبی آثار ارزشمندی در حوزه اصلاح گری و تفکر اسلامی بر جای
مانده که از این قرار است: الظاهره القرآنیه، شروط النهضه، و جهه العالم
الاسلامی، الفکره الافریقیه الاسیویه فی ضوء مؤتمر باندونج، الصراع
الفکری فی البلاد المستعمره، المسلم فی عالم الاقتصاد، مشکله الثقافه،
میلاد مجتمع، انتاج المستشرقین، بین الرشاد و التیه، آفاق جزائریه،
تأملات، فی مهب المعرکه، دور المسلم و رسالته، مذکرات شاهد القرن ـ
الطفل، مذکرات شاهد القرن ـ الطالب.

مالک بن نبی بر جسته ترین متفکر عرب است که پس از ابن خلدون،
به اندیشه تمدن مدارانه توجه کرد. هر چند وی از فلسفه های تمدنی
جدید به خوبی آگاه بود و در بسیاری جاها، از برخی فلاسفه غربی الهام
گرفته است، اما ابن خلدون همچنان استاد نخست و الهام بخش اصلی
وی است: «مشکل هر ملت، در جوهرش، مشکل تمدن آن است و هیچ
ملتی تا زمانی که ایده اش را تا حد نو آوری های انسانی ارتقا ندهد و در
فهم عوامل سازنده یا ویران کننده تمدن ها درنگ نکند، مشکل خود را
درک و حل نخواهد کرد». اینجا نقطه عزیمت در اندیشه مالک بن
نبی است.

بی تردید مالک بن نبی شیفته جنبش اصلاحی علمای مسلمان
الجزایر، به رهبری شیخ عبد الحمید بن بادیس بود و در آن مزایایی
می دید که در «اصلاح گرایی حرفی صرف» که شیخ محمد عبده به راه
انداخت، به چشم نمی خورد، زیرا جنبش ابن بادیس، به نظر بن نبی،
نزدیک ترین جنبش ها به نفوس و درونی ترین آنها در دل ها بود و نظام
رفتاری خویش را از سخن خدا الهام گرفته بود: «انّ الله لایغیر ما بقوم
حتی یغیروا ما بانفسهم». به تعبیر دیگر، این جنبش کلید مسئله را در
روح و درون امت می جست و دریافته بود که «شکل بخشیدن تمدن به
پدیده های اجتماعی، تنها در همان شرایطی خواهد بود که تمدن
نخست (تمدن اسلام) در آن زاده شد». اما وی بر «جمعیت علمای
مسلمان» الجزایر خرده می گیرد که با تن دادن به همراهی با هیئت
سیاسی ای که برای مذاکرات سازش با فرانسوی ها و یافتن راه حل
سیاسی، در سال ۱۹۳۶ به پاریس می رفت از روش خود منحرف شده
است.

اشکال دیگر وی به این جمعیت، تکیه آنان به تفکر ناروشمند
است. بن نبی بر آن بود که جنبش اصلاحی علمای الجزایر، از قوانین
سیاسی ـ اجتماعی ای که پدیده های اجتماعی بر آن استوار است، ناآگاه
بوده و در نیافته است که حکومت تنها ابزاری است که به تبع دگرگونی
توده مردمی که در درون آن زندگی می کنند، دگر گون می شود. اگر توده
مردم پاک باشند، حکومت ملزم خواهد بود، به گونه ای متناسب، با آن
رویا رو شود و زمانی که توده مردم استعمارپذیر شدند، حکومت آنها هم
استعماری خواهد بود، زیرا «استعمار بازیچه سیاستمداران و اساسا کار
آنان نیست، بلکه از درون ذاتی که خواری استعمار را می پذیرد و در
سرزمین خود تن به اطاعت از او می دهد، بر می آید».

بنابراین رهایی از استعمار جز با «رهاندن خود (نفس) از پذیرش آن»
یا به تعبیر دیگر، جز با «تحولی درونی» انجام نخواهد شد که فرد در
چنین تحولی توان انجام وظیفه اجتماعی اش را به گونه ای که او را سزاوار
احترام و کرامت می گرداند، می یابد و دیگر با رهایی از استعداد «استعمار
پذیری» ظرفیت پذیرش هیچ حکومت استعماری و حاکم نامطلوب را
نخواهد داشت، زیرا رابطه میان دگرگونی درونی و دگر گونی توده
اجتماعی، رابطه ای بسیار مستحکم است و همان گونه که بورک ـ جامعه
شناس ـ می گوید: «دولتی که ابزارهای جهت دهی دگرگونی های
اجتماعی را ندارد، نمی تواند بقای خویش را حفظ کند».

اما مشکلی که وی جویای حل آن است، به طور مشخص کدام است؟
بی شک این مشکل، مشکل «جامعه اسلامی» است که دورانی دراز،
«خارج از تاریخ» قرار گرفته و از «بیماری» شکایت رنج می برد و
«درمان» مناسب را نیافته و نغمه «نوزایی» را سر می دهد؛ در حالی که به
فلج عقلی و اجتماعی لاعلاجی گرفتار است. سیاستمداری بزرگ چون
سید جمال بر آن بود که مشکل جوامع اسلامی، سیاسی است و با ابزارهای سیاسی حل
می شود؛ در حالی که عالمی دینی چون شیخ محمد عبده چنین می دید که مشکل جوامع
اسلامی، جز با پیراستن عقیده، تربیت و وعظ حل نخواهد شد.دیگران نیز تشخیص ها و
درمان هایی را عرضه کردند که غالب آنها خودِ «بیماری» را معالجه نمی کرد و تنها
عوارض آن را کاهش می داد. نتیجه اینکه با گذشت بیش از نیم قرن، طبیبان تنها به علاج
عوارض مشغول بودند؛ نه خود بیماری. به این ترتیب، جهان اسلام، برای شفا
یافتن «داروخانه تمدن غربی» را برگزید. جهان اسلام از این داروخانه
قرص ضد جهل می طلبید و در جایی دیگر قرص ضد استعمار، و در هر
جای دوردستی هم کلبه ای بر می افراشت تا از فقر نجات یابد یا درجایی
مدارسی تأسیس می کرد و در جای دیگر کارخانه هایی به راه می انداخت
و در جای دیگر مطالبه استقلال می کرد و…، اما چون هیچ کس بیماری
حقیقی را تشخیص نداده بود، در نتیجه هر دارویی؛ بی اثر می ماند؛ از
این رو، در هیچ جای جهان اسلام، حتی شبح نقاهت و بهبود هم دیده
نشد؛ چنان که هیچ «تمدنی» هم مشاهده نشد. دلیل این امر هم واضح
است، زیرا مقیاس تمدن واژگون شده است، چرا که آنکه تولیدات یک
تمدن را ترویج می کند و مصرف کننده آن است، تمدن نمی سازد.
مقیاس عام در روند تمدن این است که «هر تمدن، تولیدات خود را
می زاید» و نامعقول است که باخریدن و گرد آوردن تولیدات تمدن های دیگر
تمدنی را پدید آوریم. چنین کاری به لحاظ کمی و کیفی ناشدنی است ؛ به
لحظ کیفی از آن رو ناشدنی است که هیچ تمدنی، همه دستاوردهای خود
را یکجا در معرض فروش نمی گذارد؛ به تعبیر دیگر، امکان ندارد که هیچ
تمدنی روح، افکار، ثروت های شخصی، آداب و دیگر مفاهیمش را که دور
از دسترس است و بدون آن همه چیزهایی که اخذ و اقتباس می شود، بی
معنا و بی هدف است، در اختیار ما بگذارد و از آن رو که «تمدن
مجموعه ای از روابط بین حوزه مادی که ساختار تمدن را پدید می آورد و
تقویت می کند و حوزه فکری است که روح تمدن در آن زاده می شود و
رشد می یابد». آنچه یک تمدن با عرضه تولیدات خود در اختیار مشتری
می گذارد، ساختار مادی و پیکر تمدن است؛ نه روح آن. به لحاظ کمی نیز
پدید آوردن تمدن با شرایط یادشده ناشدنی است. زیرا خریدن همه
عناصر تمدن دیگری ناممکن است و حتی اگر چنین چیزی وقوع یابد،
آنچه به دست می آید، «تمدنی جامد» یا «گدایی» عناصر تمدن است که
به «حالتی تمدنی» می انجامد و حالت تمدنی با تمدن حقیقی که مبتنی
بر برنامه ای برآمده از واقعیت اجتماعی و تابع روشی فنی بر اساس این
واقعیت است، تفاوت بسیار دارد.

بنابراین، باید به سوی «ترکیب تمدن» و نه «گردآوری» تولیدات آن
روی کرد. از نظر مالک بن نبی، هر اثر تمدنی این تحلیل را شامل می شود: اثر تمدنی =
انسان + خاک + زمان از نظر بن نبی این روش ؛ بر «اشیا» و «مفاهیم»
تمدن، یعنی حوزه مادی و حوزه معنوی صادق است. مقصود وی این
است که دشواره تمدن، به سه دشواره اولیه منشعب می شود: دشواره
انسان، دشواره خاک و دشواره زمان.

از این رو، برای برپایی تمدن، باید این مشکلات را از اساس حل کنیم؛
نه اینکه «اشیا»ی تمدن های آماده دیگر را گردآوری و تل انبار کنیم.

پرسشی که در اینجا مطرح می شود، این است که اگر تمدن در برآیند
کلی خود فراورده انسان و خاک و زمان است، چرا هر جا که این عوامل
سه گانه فراهم شده اند، چنین محصولی نداده اند؟ پاسخ بن نبی این
است که برای به بدست آمدن این محصول، به خمیر مایه تمدن نیاز
است و این عامل در ترکیب عناصر سه گانه یاد شده با یک دیگر تأثیر
گذار است. تحلیل تاریخی نشان می دهد که خمیر مایه ای که همواره، با ساخت و ساز
تمدن در تاریخ همراه بوده است، ایده ای دینی است.

برای ریخت بندی تمدن، فراهم بودن «عناصر» و «خمیره» تمدن به
صورت آلی و به دور از هر گونه منطق «حرکت تاریخی» کافی نیست،
زیرا حیات تمدن ـ و به تعبیر ابن خلدون دوره تمدن ـ از نهضت (نوزایی)
آغاز می شود و سپس گسترش و رشد می یابد و به «اوج» می رسد و سپس
هبوط و نزول (افول) می یابد. به نظر بن نبی، این دوره ابدی است؛ اما وی
مانند ابن خلدون از تمدنی که فروغش فرو مرده و فرزندانش در شبی
یلدایی سرگشته و حیران شده اند، ناامید نیس