پاورپوینت کامل یک تکه معنویت ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یک تکه معنویت ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یک تکه معنویت ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یک تکه معنویت ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

احمد میراحسان

معناشناسی فیلم «یک تکه نان»، ما را به افقی از درک فیلم هدایت
می کند که لزوما با زیباشناسی فیلم آخر کمال تبریزی همسو نیست.
پس یکی از مسائل مهمی که در نقد «یک تکه نان» مورد نظر است،
نسبت بررسی زیبایی شناختی فیلم به بررسی معنا شناختی آن است.

از سوی دیگر، این فیلم نیز بر یک پرسش مقدماتی استوار است که آن
پرسش خود می تواند مورد کاوش قرار گیرد. واقعا نسبت سینما و ماوراء
چیست؟ آیا اصلا اصطلاحاتی نظیر سینمای معناگرا، سینمای ماوراء
اندیش، سینمای استعلایی، سینمای روحانی یا دینی یا متافیزیکی معنا
دار است و یک تکه نان در این قلمرو، در کدام حوزه جای می گیرد.

بدیهی است که کمال تبریزی، کارگردان مشهوری است که هویت
خاص خود را دارد. او در بستری اجتماعی فیلم می سازد که خود دارای
ویژگی های خاصی است؛ او به گونه ای فیلم می سازد که در آن اسلوب و
رویکرد، معنا و تعریف خاص خود را دارد. به همین دلیل در سینمای یک
تکه نان نسبت آن با حکومت دینی و جمهوری اسلامی و نیز تأثیر و عدم
تأثیر یک فضای سیاسی بر یک سبک، مطرح می شود و طبیعی است که
تفکر درباره آن، نتایج مطلوبی دارد و ما را از سرگشتگی، داوری
احساساتی و شعاری، و جدل عبث می رهاند؛ شجاعت نزدیک شدن به
پرسش ها و حفظ آزادی برای مباحث علمی، همان ضرورتی است که
مانع فساد قدرت، مرگ فرهنگ و مانع تکرار تجربه های حکومت های
انقلابی افتاده به دام توتالیتریسم یا دیکتاتوری است.

جمهوری اسلامی با نقد همیشگی عملکرد انسانی و سیاست ها و انواع
پدیده های اجتماعی اش می تواند، همواره نوزای و باززایی شود و تفکری
که برابر هر پرسش جدی روی ترش می کند؛ نه ربطی به میراث اخلاقی،
معنوی و حکمت اسلامی دارد و نه با تجربه اخلاق عملی اولیاء و عالمان
ربّانی شیعی سازگار است.

پس تفکر از یک تکه نان، با این دیدگاه ها، پرسش هایی ارجمند
برمی انگیزد و بالاخره از مهم ترین پرسش ها روی می نماید. رابطه
جامعه مدرن با ما بعد الطبیعه چیست؟ رابطه اش با متافیزیک یونانی و
عالم معنای اسلامی چیست؟ آیا فانتاستیک که در سینمای آمریکایی
هالیوود و نیز اروپای آگاه از دین نیز سود می برد، به تجربه سینمای دینی
یا آثاری چون یک تکنه نان ربطی دارد؟

در پایان همه این پرسش ها، جست و جوی مفاهیم معنوی در خود
فیلم یک تکه نان و تناسب آن با ساختار و میزان موفقیت کارگردان در
اجرا، امری ضروری است.

من دوست دارم پیش از هر چیز، درباره مفاهیم گوناگون سینمای
معنوی به نکاتی بپردازم.

نخست اینکه بارها گفته ام و باز می گویم، شخصاً مخالف هرگونه
اصطلاح سازی دوستی هستم. این میراث حکومت های انقلابی
کمونیستی و تمرکز گرا بود که در هر حوزه به شیوه دیکتاتوری، دخالت
می کردند.

دوم اینکه مخالفت با شیوه بوروکراتیک ساختن اصطلاحات، به معنای
صحت نفی عامیانه رابطه دال و مدلول و تعابیر عجیب و غریب و
مخالف خوانانه ای نیست که دارای منشأ جهل به زبان، و تفکر اسلام/
ایرانی است و بیشتر از فضای رویارویی شبه روشنفکری و نظام سیاسی
برمی خیزد. بدین دلیل از واژه شبه روشنفکری استفاده کرده ام تا بگویم
که نقد قدرت، حکومت، دولت و عملکرد نظام از دیدگاه روشنفکری و
مخالفت معقول و مستدل، نه تنها چیز بدی نیست، بلکه بسی ضروری
است.

مفاهیم اصطلاحات مختلف و تمایز میان غالبا تصوری نابجا،
سطحی و ناواقعی، میان اهل سینما و منتقدان سینمایی ما جاری است.
آنان می پندارند، اصطلاح سینمای دینی اصطلاحی متناقض و
محصول تشکیل حکومت جمهوری اسلامی ایران است. و صرفا
دیدگاه ها و نیازهای سیاسی نظام دینی را برآورده می سازد که دارای
چالش درونی و تناقض میان عفت و مدرنیت است. چنین تعبیری،
نشان کم دانشی روشنفکری ماست. زیرا سینمای دینی، نسبت دین و
سینما و دخالت دین در سینما، از تجربه آمریکایی و اروپایی، یعنی
جوامع غربی که زادگاه سینماست، بروز و ظهور یافت.

نهادهای نظارت و کنترل دینی نیز دقیقا در همان جا پیدا شد که خود
داستان مفصلی دارد. سینمای دینی بر خلاف تصور عده ای، ذاتا هیچ
تناقضی در خود ندارد و مبین هستی مادی، معنوی ساختار و مضمونی
یک اثر سینمایی و زایش و پیداش آن در پرتو ارزشها، مفاهیم و افق
دینی است. رابرت، کی جانستن کتابی دارد که

Real Sprituality: theology and film in dialogue e.e 2000

معنویت نوار (فیلم): گفتگو در فیلم و خداشناسی نام دارد. بدیهی است
ترجمه سلیس معنویت فیلم است؛ اما ترجمه عمیق تر و معنای دیگر
رمیل، یعنی حلقه یا نوار یا نوار فیلم است و در اینجا خود ماده، جسم و
آنچه حاصل تکنولوژی و امکان ضبط تصویر بر نوار است، مورد تأکید
قرار می گیرد.

به هر حال، جانستن در مقاله تاریخ مختصر کلیسا و هالیوود، به
پژوهش ارزشمندی درباره محک زدن متقابل سینما و دین می پردازد.
هدف من در این بخش، با اشاره به یافته های او، تأکید بر آن است که
بحث سینما در دین، اتفاقا از آمریکا آغاز شد و همه پدیده های سازمان
دهی ارتباط یا کنترل و نهادهای ناظر و ممیزی دینی، نخستین بار در
آمریکا شکل گرفت، نه در بهمن ۵۷ و در نظام جمهوری اسلامی!

نخست باید بگویم که اساسا استفاده از داستان های دینی و انجیلی،
دقیقا به زمان تولد سینما در آمریکا، یعنی ۱۸۹۷ مربوط است، پس
می توان گفت که بر خلاف ایران، در آمریکا از همان آغاز، سینما به دین
روی کرد و منبع تولید تصویر سینمایی را مسیحیت و داستان های
مسیحی یافت. تعزیه هورتیز، به کارگردانی کلاون و ارلانگر، در همین
سال و البته در پاریس فیلمبرداری شد. تعزیه او بر آمرگو که فیلمی کوتاه،
حدود نوزده دقیقه بود، در شهر نیویورک ساخته شد و وانمود کرد روایتی
اصیل از تعزیه آلمانی است. این فیلم در سال ۱۸۹۸ به نمایش درآمد.از
جذاب ترین داستان های مربوط به گره خوردگی دین و سینما در غرب، به
سال ۱۹۰۰ ارتباط دارد. جانستن تعریف می کند که ویلیام و کاترین بوث،
بنیانگذاران سپاه رستگاری حضرت مسیح، فرزندی داشتند که هربرت
بوث نام داشت که درست در سال تغییر قرن، به فرماندهی استرالیا
منصوب شد. هربرت در آمریکا نخستین تصاویر سینمایی را مشاهده
کرده بود و از تأثیر آن آگاه شده بود، پس به راهی نو برای کشاندن مردم به
مراسم وعظ و نیایش کلیسا و آئین شب های یکشنبه اندیشید. اندیشه
استفاده از فیلم.. و اسلاید.. و نمایش های چند رسانه ای چنین زاده شد.

او به کمک ژوزف پری، «سربازان صلیب» را ساخت. «سربازان
صلیب» فیلم های کوتاه را با اسلایدها، سرودهای نیایش، وعظ و مراسم
نیایش ترکیب می کرد و از دستگاه سومی نیز برای نشان دادن
سکانس هایی استفاده می شد که در آنها بازیگران غیر حرفه ای انتخاب
شده از میان اعضای سپاه رستگاری بازی کرده بودند.

این فیلم های کوتاه شهیدان را در حال سوختن، استیفن را در حال
سنگسار شدن، مسیح محتضر را بر صلیب و زن های مسیحی را در حال
پریدن به درون خمره های آهک، به جای وانهادن خدای خود نشان
می دادند و نشریات سکولار و دینی، هر دو تحسین بسیار نثار این اجرا
کردند.

می بینیم که اندیشه گره زدن سینما در دین، و استفاده از سینما برای
تبلیغ دین، و ایجاد تأثیر و کشش، پدیده ای نیست که ایران ابداع کرده
باشد. اتفاقا دوستان سینه چاک سینمای غرب که می اندیشند، سینما به
مثابه اختراعی مدرن، به تبلیغ دین ربطی ندارد، بهتر است با مطالعه بی
طرفانه تاریخ سینما، اشتباه خود را تصحیح کنند. آنها خواهند دید که
این پدیده حتی بسیار زودتر از «سرقت بزرگ قطار»پورتر (۱۹۰۳) که
فیلم مهم صامت و اولیه سینمای امریکاست، تولد یافت. البته باید
اذعان کرد که سینمای آمریکا، ساختار صوری دموکراتیک خود دارد و
این مورد هم به کار گرفته بود، زیرا همزمان با تولید فیلم های دینی،
حلقه هایی که کشیش ها را مسخره می کردند و آنها را در حال میگساری
و صحبت با زن ها به شکل غیر مشروع نشان می دادند؛ یعنی در کنار
آثاری که رفتارها، رویدادها، و حیات و داستان های دینی را با احترام و
حفظ حرمت و به گونه مثبت نشان می دادند، آثار سکولار نیز درباره دین،
از همان آغاز در غرب پیدا شد.

تفاوت این فضا با زمان ورود سینما به ایران آن است که آثاری غیر
دینی در ایران شکل گرفت که از مرزهای شرع تخطی می کرد و در برابر
مذهب قرار داشت؛ در حالی که در ایران فیلم هایی با مقیاس ها و
چهارچوب های دینی تولید نشد. به عکس پس از انقلاب، رسما تولید هر
اثر ضد دینی در ایران ممنوع شد و سینمای ایران به تولید آثار مذهبی
پرداخت که یک تکه نان نمونه ای از آن است.

جالب آنکه در دهه اول و دوم و قرن بیستم، از کلیساها اغلب به عنوان
سالن سینما استفاده می شد. اقتباس های سینمایی با مضامین مذهبی،
همچون سن هوری (الکات ۱۹۰۷)، از آخور به صلیب (الکات ۱۹۱۲)،
حماسه دینی ایتالیایی، و کجا می روی (انریکو گواتزونی ۱۹۱۲)
می کوشیدند، در داستان هایی با روحیه دینی، دوباره رویدادهای مذهبی
را بر پرده سینما بتابانند.

بدین ترتیب، از همان آغاز سینما در گره خوردگی با دین، محبوبیت
زیادی در میان مردم آمریکا به دست آورد. تفسیر مذهبی از سینما، بر
خلاف پندار عقب مانده و کودکانه ژورنالیسم کم دانش ما، محصول
انقلاب اسلامی یا منتقدانی نیست که می کوشند، از سینما درکی
عرفانی، وجود گرایانه و مربوط به عصری از اعصار انکشاف حقیقت ارائه
دهند. این پدیده نیز در آمریکا روی داد. ما در ادامه پژوهش می بینیم که
چگونه جامعه سرمایه داری متأخر و عصر تکنولوژی که عرفی کردن دین
در آن، یک اصل است از ذخایر احساسی و معنوی دین در مسیر
شالوده های مادی و بینش مدرنیته استفاده (یا سوء استفاده) می کند.

در کتاب معنویت در فیلم می خوانیم: «تقریبا از همان آغاز، تصاویر
متحرک محبوبیت زیادی میان مردم داشت. در سال ۱۹۰۷ بازار فیلم
آمریکا چنان رشد کرده بود که در آمد ناخالص صنعت فیلم، بیش تر از
مجموع درآمدهای هرودویل و تئاتر سنتی بود. «رولند هالودی» این
سال های نخست سده بیستم را «عصر خلاق سینما» می نامد. بسیاری
فیلم سازان نسل اول با پدید آوردن تکنیک هایی، یک حس عرفانی
عمیق داشتند، چنان که واسل لیندزی شاعر در سال ۱۹۱۵، درباره
سینمای جدید نوشت: «مرگ واقعی در سینما، مرگ آیینی است، تولد
واقعی تولد آیینی است و روحیه مذهبی تصاویر متحرک که در بسیاری
مراحلش، همراه با اینها و نزدیک به اینهاست، منبعی لیبرال است. به
نظر می رسد هالیوود و کلیسا، متقابلا نیازها و ارزش های یکدیگر را
تقویت می کنند.

نکته سؤال برانگیزی در سخن لیندزی است: آیا هالیوود که علیرغم
داستان های اخلاقی، یکسر در فضاهای «حرام» کارانه ای مرد و زن
نامحرم را در آغوش هم قرار می دهد، واقعا ارزش ها و نیازهای کلیسا را
تقویت می کند؟

اگر ما دین مسیح را با کلیسای عرفی شده یک جامعه مدرن مساوی
بدانیم، البته این تقویت کردن بی معنا خواهد بود، زیرا تخطی هالیوود از
دین الهی حضرت مسیح، کاملا واضح است. اما اگر سازمان دینی در
جامعه مدرن و تأثیر مدرنیته بر رفتار نهاد رسمی و حاکم دینی ـ کلیسا ـ
را مد نظر قرار دهیم، خط قرمزها در گفت و گو با زمان، تغییر خواهد کرد.

چنین است که در خواهیم یافت، در عصر تکنولوژی، نهادهای جامعه
مدرن، از سنت و دین نیز، چون یک منبع و ذخیره، برای مصرف نیازها و
تولید کالا