پاورپوینت کامل سرنوشت بی نشان مسافر طرابلس ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرنوشت بی نشان مسافر طرابلس ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرنوشت بی نشان مسافر طرابلس ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرنوشت بی نشان مسافر طرابلس ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

۶

“امام موسی صدر کجاست؟!” این پرسش در ۱۲ سپتامبر۱۹۷۸ (۲۱
شهریور ۱۳۵۷ ) در بیروت بر سر زبان ها افتاد. کسی از مکان رئیس
مجلس اعلای شیعیان و چهره شناخته شده خاورمیانه آگاهی نداشت.
اما شگفت تر این است که امروز، و پس از گذشت ۲۷ سال از این ماجرا،
هنوز می پرسیم “امام موسی صدر کجاست؟”، و پاسخی نمی یابیم. پس
از گذشت بیست و هفت سال گره های کور این معما همچنان ناگشوده
مانده است.

ماجرا از چند روز پیش از اعلام رسمی ربودن امام صدر آغاز شده بود. از
زمانی که امام صدر، برخلاف عادتش در سفرها، هیچ تماسی با لبنان و
خانواده اش نگرفت. یکی از همراهان او در این سفر عباس بدرالدین،
رئیس خبرگزاری لبنان، برای پوشش خبری این سفر همراه امام شده
بود، اما او هم هیچ خبری را مخابره نکرد، و از او و دیگر همراه امام، شیخ
محمد یعقوب، نیز خبری نبود.

علت سفر به لیبی

امام صدر در تاریخ ۲۵ اوت ۱۹۷۸ (۳ شهریور ۱۳۵۷ )، در یک سفر
رسمی به لیبی رفته بود. انگیزه او از این سفر متقاعد ساختن سران
کشورهای تأثیر گذار عربی، برای تشکیل کنفرانس سران عربی محدود
بود. او بر آن بود تا بلکه با تشکیل این کنفرانس برای خاموش شدن
شعله های جنگ داخلی لبنان، که نه سال به درازا کشید شده بود، راه حلی
اندیشیده شود. برای این منظور او به سوریه، اردن، عربستان و الجزایر
رفت. او خود در تاریخ ۱۹۷۸/۷/۲۴ ( ۲ مرداد ۱۳۵۷ ) در مصاحبه با
روزنامه بحرینی “اخبار خلیج” به این مسأله اشاره کرد.

در الجزایر هواری بومدین، رئیس جمهور فقید الجزایر، به امام
پیشنهاد سفر به لیبی را می دهد. علت این پیشنهاد میزان تأثیر و دخالت
لیبی در مسائل لبنان و منطقه بود. پیش از این تاریخ امام صدر تنها در
سال ۱۹۷۵ به لیبی رفته بود، که آن سفر هم، با بی احترامی قذافی به
امام، پایان یافته بود. با این همه امام پذیرفت، در صورتی که دعوت
رسمی از لیبی داشته باشد، به آن دیار نیز سفر کند.

سرانجام پس از دعوت رسمی لیبی و یک بار تغییر زمان سفر، امام ۲۵
اوت ۱۹۷۸ (۳ شهریور ۱۳۵۷) به همراه شیخ محمد یعقوب و روزنامه
نگار، عباس بدرالدین، راهی لیبی می شود.

نخستین اقدامات

پس از اینکه هیچ خبری از خبرگزاری ها درباره سفر امام مخابره نشد و
او نیز با لبنان تماسی نگرفت، از دوم سپتامبر( یازده شهریور) تلاش ها
برای آگاهی از جزئیات سفر امام و همراهانش آغاز شد. جالب این بود که
حتی رسانه های لیبی هم از سفر این شخصیت برجسته خاورمیانه
چیزی ننوشتند. مجلس اعلای شیعیان در شش سپتامبر( پانزده
شهریور) با سفارت لیبی تماس گرفت، اما ثمره این تلاش ها، بنا بر گفته
یکی از اعضای مجلس اعلا، تنها این پاسخ بود:”امام مهمان لیبی است
و دلیلی برای نگرانی وجود ندارد.”

در هشتم سپتامبر مجلس اعلای شیعیان لبنان از هتل الشاطی
طرابلس، محل استقرار امام، توضیح می خواهد. مسئولین هتل پاسخ
می دهند که امام در همین روز هتل را ترک کرده است. در تاریخ ۱۰
سپتامبر و پس از تعلل سفارت لیبی در پاسخ مناسب، مجلس اعلا
موضوع را با سلیم الحص، نخست وزیر وقت لبنان، در میان گذاشت. او
نیز در همان روز کاردار لیبی را فراخواند و از او پاسخی رسمی و فوری
خواست.

پاسخ لیبی

ظهر روز بعد کاردار لیبی پاسخی داد که تا امروز نیز تکرار می شود، اگر
چه گاهی در این سال ها حافظه قذافی یاری نمی کند، تا دروغ بزرگ
خودش را تکرار کند، (اشاره به سخنان سال ۲۰۰۲ قذافی است که گفته
است امام از لیبی خارج نشده) و هر چند که با هزار سند و دلیل و مدرک
این بلوف قذافی رنگ باخته است. کاردارگفت: “امام صدر و دو همراهش
عصر روز ۲۸ رمضان ۱۳۹۸ مطابق با ۳۱ اوت ۱۹۷۸ (۹ شهریور ۱۳۵۷)
لیبی را به قصد ایتالیا ترک کرده اند. و هواپیمای آنان پرواز شماره ۸۸۱
شرکت هواپیمایی آلیتالیاست.”

بیست و هفت سال از این ادعای لیبی می گذرد و کذب آن روشن گشته
است، اما باز هم کاری صورت نمی بندد، و دولتمردان لبنان و ایران و
حامیان حقوق بشر و مدافعان غربی و شرقی آزادی انسان، فشاری به
قذافی وارد نمی آورند، و اگر هم در این سال ها اقدامی صورت پذیرفته،
آنقدر بی رمق بوده است که شاهد هیچ پیشرفتی در این پرونده و
بازگرداندن امام به صحنه فعالیت خود نبوده ایم.

این پاسخ رسمی کاردار لیبی رئیس جمهور وقت لبنان، استاد الیاس
سرکیس، را بر آن داشت تا در ۱۲ سپتامبر ۱۹۷۸، برای روشن شدن
ماجرا با قذافی تماس تلفنی بگیرد، اما تلاش برای صحبت با قذافی،
علی رغم تلاش چند باره رئیس جمهور لبنان، بی ثمر می ماند.

نخستین تحقیقات

در نخستین تحقیقات روشن شد که امام صدر برای آخرین بار در
ساعت یک بعدازظهر ۳۱ اوت ۱۹۷۸ ( ۹ شهریور ۱۳۵۷) در حال ترک
هتل “الشاطی” دیده شده است. او با اتومبیل های رسمی دولت لیبی که
در اختیارش بوده، ظاهراً برای دیدار با قذافی، هتل را ترک می کرده است.
قذافی در تاریخ ۱۹۷۸/۹/۲۱ ( ۳۰ شهریور ۱۳۵۷ ) در سوریه به اجتماع
کنندگان لبنانی در سوریه گفت که قرار دیدار ما با امام صدر ساعت یک و
نیم ظهر ۳۱ اوت ۱۹۷۸ بود، اما منکر هر دیداری با امام شد و افزود به
من خبر دادند که امام و دو همراهش خاک لیبی را ترک کرده اند.

در تاریخ ۱۳ سپتامبر ۱۹۷۸ (۲۲ شهریور ۱۳۵۷) دولت لبنان هیئت
تحقیق امنیتی – سیاسیی به لیبی و ایتالیا فرستاد. لیبی مانع ورود این
هیئت به خاک آن کشور شد و آنان به سوی رم رفتند و به مدت دو هفته
تحقیقات خود را ادامه دادند. این هیئت در اول نوامبر( ۱۰ آبان) نتیجه
تحقیقات خود را که موافق با تحقیقات دستگاه امنیتی ایتالیا بود، اعلام
کرد. نتیجه این تحقیقات چنین بود: “امام صدر و دو همراهش به رم
نرفته اند و آنان در ساعت و تاریخ و هواپیمایی، که لیبی در بیانیه
رسمی خود به آنها اشاره کرده است، خاک لیبی را ترک نکرده اند.”

از جمله بازی هایی که لیبی در این میان به آن متوسل شد، این بود که
دو نفر را به جای امام موسی صدر و شیخ محمد یعقوب با روادید و
گذرنامه های مخدوش راهی هتل “هالیدی این” ایتالیا کرد و آن دو نفر
نیز پس از پرکردن فرم های هتل، و ده دقیقه اقامت در اطاق، هتل را
ترک می کنند و دیگر دیده نمی شود.

احکام دادگاه های ایتالیا، تحقیقات دستگاه امنیتی ایتالیا، تحقیقات
هیئت امنیتی- سیاسی لبنان، همگی، ثابت می کند که این دو شخص
متقلبند و اسناد آنها دستکاری شده است.

هیچ کدام از آن دو نفر لباس روحانیت بر تن نداشتند. (علی رغم عادت
امام موسی صدر و شیخ محمد یعقوب که همیشه و در همه جا با لباس
روحانیت حضور پیدا می کردند.) طبق اظهارات کارکنان هتل، چهره و
قامت آنان نیز با امام و شیخ محمد یعقوب مطابقت نداشته است و جالب
تر اینکه آن دو نفر حتی نام های موسی صدر و محمد یعقوب را با غلط
املایی در فرم های هتل نوشته اند.

لیبی در ابتدا نسبت به این مسأله تجاهل کرد، اما پس آنکه مسأله
روشن شد و خبرگزاری ها، خبر آن را مخابره کردند و مجامع بین المللی
از حادثه آگاه شدند، مجبور شد در تاریخ ۱۹۷۸/۹/۱۷ (۲۶ شهریور
۱۳۵۷)بیانیه ای رسمی در این باره صادر کند. این بیانیه دربردارنده
تناقضات بسیاری بود. از جمله اینکه ادعا شده بود امام صدر “از لیبی
بارها دیدار کرده بود”، در حالی که امام تنها در اوت ۱۹۷۵( مرداد ۱۳۵۴ )
و آن هم برای شرکت در همایش اندیشه اسلامی به لیبی سفر کرده بود.
در همین روز مجلس اعلای شیعیان تأکید کرد که اخباری در اختیار دارد
که نشان می دهد امام صدر و دو همراهش در لیبی به سر می برند و لیبی
را به مقصد رم ترک نکرده اند.

“امام کجاست ای عرب؟!” “ای عرب اینگونه مهمان نوازی می کنید؟!”
اینها شعارهای اصلی جمعیت بزرگی بود، که به دعوت مجلس اعلای
شیعیان در ۱۹۷۸/۹/۲۱ ( ۳۰ شهریور ۱۳۵۷ )به سمت دمشق به راه
افتادند. در دمشق کنفرانس سران جبهه پایداری برقرار بود، از همین رو
مجلس اعلای شیعیان لبنان از مردم خواست تا به سمت دمشق
راهپیمایی کنند و فریاد خود را به گوش سران عرب برسانند. در این
راهپیمایی کم سابقه بیش از ۶ هزار اتومبیل به سوی دمشق راه افتادند.
قذافی در دمشق برای هیئت علمای لبنان همان سخنان بی اساس
پیشین را تکرار کرده بود.

احکام دادگاه های ایتالیا

دادگاه بدوی

دادستان ایتالیا پس از اعلام خبر ربودن امام صدر و ادعای لیبی به
سرعت تحقیقات خود را آغاز کرد. این تحقیقات از تاریخ ۷۸/۹/۱۳
(۲۲ شهریور ۱۳۵۷) آغاز شد. در تاریخ ۷۹/۵/۱۹ (۲۹ اردیبهشت
۱۳۵۸) مدعی العموم ایتالیا، جیروندا، نتیجه تحقیقات را رسماً اعلام
کرد. در پایان این حکم که در آن به تحقیقات مفصلی اشاره شده بود،
آمده است: ” از این تحقیقات قطعاً یک مسأله را می توان نتیجه گرفت، و
آن این است که حتی یک دلیل هم وجود ندارد که ثابت کند امام بلیط
هواپیمای پرواز شماره ۸۸۱ شرکت هواپیمایی آلیتالیا را که مقصدش رم
بوده است، تهیه کرده باشد، همچنین با استناد به مراجع گوناگون نتیجه
می گیریم که امام طرابلس را با هواپیمای هیچ شرکت هوایی دیگری هم
ترک نکرده است.”

دادگاه تجدید نظر

در این مدت همه تلاش لیبی این بود، که نشان دهد امام لیبی را ترک
کرده است. از همین رو در فوریه ۱۹۸۰ (بهمن ۱۳۵۸ ) یعنی پس از
گذشت یک سال و نیم از ربودن امام و هشت ماه پس از صدور حکم
دادگاه ایتالیا، به این حکم اعتراض کرد و با این ادعا که اسناد جدیدی به
دست آورده است، خواستار تحقیقات دوباره دستگاه قضایی ایتالیا شد.

دادستان ایتالیا نیز با نادیده گرفتن تحقیقات گذشته، یک بار دیگر
بررسی های جامعی را آغاز و از همه شهود(مسافرین هواپیما، کارکنان و
پلیس فرودگاه، کارکنان هتل هالیدی این) بازپرسی کرد. در تاریخ ۱۹
۸۱/۱۲/۲۰( ۲۹ آذر ۱۳۶۰ ) دادستان ایتالیا تحقیقاتش را اعلام و در
تاریخ ۸۲/۱/۲۸ (۸ بهمن ۱۳۶۰ ) قاضی تحقیق حکم دادگاه تجدید
نظر را منتشر کرد. نتیجه تحقیقات دادستان این بود:”به صورت قاطع و
اکید و بنابر اتفاقات عینی ثابت شده است که نه امام و نه محمد یعقوب و
نه همراه دیگر آنان، عباس بدرالدین، در صبح ۱۹۷۸/۹/۱ (۱۰ شهریور
۱۳۵۷ ) وارد هتل “هالیدی این” نشده اند.” و قاضی نیز ضمن تأیید نتایج
دادگاه بدوی ، ” تقلب تحقیقات امنیتی لیبی” را اعلام کرد.

اقدامات دستگاه قضایی لبنان

هیئت دولت لبنان در تاریخ ۱۹۸۱/۲/۴ ( ۱۵ بهمن ۱۳۵۹ ) و با مصوبه
شماره ۳۷۹۴ ، ربودن امام موسی صدر و دو همراهش را تجاوز به امنیت
ملی لبنان دانست، و این پرونده را به شورای عالی قضایی (بالاترین
مرجع قضایی لبنان) ارجاع داد و در تاریخ ۱۹۸۱/۲/۶ ( ۱۷ بهمن ۱۳۵۹
) قاضی طریبه رحمه به عنوان قاضی تحقیق این پرونده تعیین شد.

قاضی طریبه رحمه در تاریخ ۱۹ ۸۶/۱۱/۱۸( ۲۷ آبان ۱۳۶۵ ) با
استناد به ادله و شهادت شهود، حکم داد که ربودن امام صدر و دو
همراهش در داخل خاک لیبی صورت پذیرفته است و اشخاص دیگری
می خواستند، متقلبانه ، خود را به جای امام صدر و شیخ محمد یعقوب
معرفی کنند، و نشان دهند که آنان وارد ایتالیا شده اند، و ربایندگان کیان
لبنان را مورد هدف قرار داده اند.

سر انجام در تاریخ ۲۰۰۱/۵/۲۲ (۱ خرداد ۱۳۸۰ ) فرزند امام صدر و
همسران شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین شکایات خود را تقدیم
شورای عالی قضایی لبنان کردند، تا این پرونده پر رمز و راز در مسیر
دیگری پیگیری شود، گره ناگشوده آن گشوده و امام موسی صدر به
دامان جامعه بازگردد. خانواده های ربوده شدگان، همین شکایت را به
بازپرس اول بیروت نیز تقدیم کردند و از آنان خواستند مجرمان و
شرکای آنان به هر طریق ممکن مشخص شوند. در پی این شکایت
قاضی عدنان عضوم، دادستان کل لبنان، دستور داد تا حکم قاضی
طریبه رحمه به جریان بیفتد و همه دستگاه های امنیتی اقدامات
مناسب را انجام دهند.

سرانجام پیگیری های قضایی خانواده در سال ۲۰۰۴ منجر به حکمی
از سوی دادستان کل لبنان شد که بار دگر بارقه های امید درخشیدن
گرفت و دوستداران امام امیدوار شدند تا با پیگیری قضایی این پرونده
بار دگر امام را در میان خود ببینند.

عدنان عضوم، دادستان کل لبنان، در سال ۲۰۰۴ در طی حکمی، ۱۷
نفر از سران لیبی، از جمله معمر قذافی را به دادگاه لبنان فراخواند. با این
حکم مراجع قضایی لبنان، آن هم در بالا ترین سطح مسئولان لیبیایی
و در صدر آنان معمر قذافی، رهبر این کشور، را در این حادثه مسئول و
متهم شماردند و بدین ترتیب همگان را در موضع انفعال قرار دادند.
پاره ای تحلیلگران برآنند، که در واقع، دستگاه قضایی لبنان به لیبی ”
اعلان جنگ” داده است، آن هم در دوره ای که لیبی دوست و همپیمان
امپریالیست دیروزش شده است. اما این ۱۷ نفر در دادگاه حاضر نشدند.
متأسفانه ترور رفیق حریری، اوضاع سیاسی لبنان و بحران های پیش
روی این کشور، پیگیری این پرونده را تا امروز به تأخیر انداخته است.

اقدامات ایران

امام موسی صدر در ۹ شهریور ۱۳۵۷ ربوده شد؛ یعنی در اوج مبارزات
مردم ایران. از همان روزهای نخست امام خمینی(ره) نسبت به این
جنایت واکنش نشان داد. امام خمینی در تاریخ ۱۰ و ۲۰ شوال ۱۳۹۸ به
ترتیب به یاسر عرفات و حافظ اسد تلگرام می زند و از آنان می خواهد تا
هر چه زودتر برای روشن شدن وضعیت امام صدر اقدام کنند و نتیجه را
به اطلاع او نیز برسانند. در این تلگرام ها امام خمینی نگرانی و تأثر خود
را از این جنایت اعلام می کند. در بخشی از پیام امام خمینی به حافظ
اسد آمده است:”از جناب عالی تقاضا دارم که این موضوع را با سران
کشورهایی که در قضیه فلسطین اجتماع کرده اند، در میان بگذارید و
اهتمام آنان را جلب نمایید.” (صحیفه امام ، ج۳، ص ۷۴۹)

پس از پیروزی انقلاب اسلامی هیأت لیبیایی به دیدار امام خمینی
آمدند. امام به آنها گفت: “ما نگران سرنوشت امام موسی صدر هستیم و
می خواهیم به محض بازگشت به لیبی، به سرهنگ قذافی بگویید هر
چه زودتر در مورد سرنوشت امام موسی صدر رسیدگی کند.”

این هیأت از امام خمینی می خواهند تا اجازه دهد، سرهنگ قذافی
برای عرض تبریک به ایران بیاید، اما امام پاسخ می دهد: ” من فعلاً به
قم می روم و این دیدار را به زمان دیگری موکول کنید. ” (سخنرانی
شماره ۱۲۳، مورخه ۱۳۵۷/۱۲/۱۷) در این باره آیت الله موسوی اردبیلی