پاورپوینت کامل عدالت و تراز ارزش و روش ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عدالت و تراز ارزش و روش ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عدالت و تراز ارزش و روش ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عدالت و تراز ارزش و روش ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۹

مقدمه

انقلاب به نوعی دگرگونی خشونت آمیز، سریع و همه جانبه از سوی
توده مردم ناراضی از وضعیت موجود به پیروی از فرد یا افراد، اطلاق
می شود. آن گاه که به چیستی این پدیده پرداخته شود و در پی ملاک و
مبنایی قابل اتکا برای تشخیص درستی ونادرستی آن باشیم، از زاویه
فلسفه سیاسی نگریسته ایم. البته فلسفه سیاسی به طور مستقیم و
مشخص از چیستی قدرت و عوامل مشروعیت آن بحث می کند و لذا
بحث از انقلاب در این مقوله در درجه دوم است. آن گاه که علل انقلاب
در کنار دو مقوله عدالت و الزام به اطاعت قرار می گیرد، چارچوبی مناسب
برای مطالعه انقلاب از دیدگاه فلسفه سیاسی فراهم می آید۲.

از آنجا که فلسفه سیاسی در پی آن است که غایت و خیر پدیده های
سیاسی را به شیوه انتزاعی و استدلالی و فیلسوفانه معین سازد، در
خصوص انقلاب نیز می توان گفت نیمی از پرسش های فلسفه سیاسی
این است که در چه هنگامی انقلاب جایز است؟ فرضیه ای که در پاسخ به
این پرسش مطرح شده این است که عدم تحقق اصول و ارزش هایی
همچون عدالت، یکی از علل جواز انقلابها است. البته فلسفه سیاسی به
پارادایم های مختلفی تقسیم می گردد مانند پارادایم کلاسیک، پارادایم
مدرن و پارادایم پست مدرن۳ که ما قصد پرداختن به هیچ یک از آنها را
به طور خاص نداریم. آنچه ما در اینجا قصد کرده ایم، پرداختن به
موضوع از زاویه فلسفه سیاسی و پرسش از چیستی و غایت انقلاب است
و از آنجا که فلسفه سیاسی معطوف به ملاک و هنجاری معین می باشد
بحث از عدالت به عنوان علت این حادثه موجه می نماید.

فرضیه فوق مبتنی بر مفروضاتی است از جمله اینکه: نخست اینکه از
علل مهم الزام به اطاعت از قدرت حاکم، رعایت عدالت از جانب آنها
است، حال چه این عدالت شخصی و فردی باشد و چه برقراری عدالت در
اجتماع باشد؛ دوم: ساختار و نحوه توزیع قدرت موجود بر اساس
بهره مندی از عدالت در مقام عمل و نظر باشد؛ سوم: انقلاب و عصیان
علیه حاکمانی که پایمال کننده ارزشهای اخلاقی همچون عدالت اند،
جایز باشد و چهارم اینکه قائل به رابطه ای منطقی میان سیاست و
ارزش های اخلاقی همچون عدالت باشیم به عبارتی اگر قائل به جدایی
این دو باشیم، هیچ گاه انقلاب را در صورت عدم رعایت عدالت، جایز
نمی دانیم.

مفاهیم

الف. مفهوم انقلاب: انقلاب به یک دگرگونی سریع و همه جانبه اطلاق
می شود که دارای هفت ویژگی باشد:

یکم : نارضایتی عمیق از وضع موجود به نحوی که منجر به ناامیدی از
بهبودی شرایط و تنفر از وضع موجود گردد که البته هر چه به جنبه های
فکری، عقیدتی و فرهنگی پیوند بخورد، شدیدتر می گردد.

دوم: شرکت توده ها در انقلاب.

سوم: وجود رهبری و ساختارهای متشکل اجتماعی سیاسی؛ هرچه
رهبری واحدتر باشد و نیز هرچه رهبری انقلاب با جنبه های فرهنگی
ارتباط بیشتری داشته باشد، قدرت انقلاب بیشتر است.

چهارم: گسترش اندیشه ها و ایدئولوژی های انقلابی.

پنجم: روحیه انقلابی؛ یعنی طرفداری از عمل، اقدام و داشتن روحیه
اعتماد به نفس. هر چه روحیه انقلابی به جنبه های فکری، عقیدتی و
مذهبی نزدیکتر شود، شدیدتر می گردد.

ششم: خشونت.

هفتم: تغییر در ساختارهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی.۴

با توجه به ویژگی های فوق و فرضیه پژوهش که عامل انقلاب را
عدالت خواهی می داند و یک بعد عدالت نیز ارزشی، فرهنگی و فکری
است، انقلاب ایران یکی از قدرتمندترین انقلاب ها بوده است.

ب. مفهوم عدالت: عدالت تعاریف و اقسام مختلفی دارد. تاکنون نیز
تعاریف مختلفی از آن صورت گرفته است که هر یک بر وجهی از این
مفهوم دلالت می کند. سعی بر این است تا در این تحقیق تعریفی از آن
ارائه شود که شاخص هایی همچون قسط، برابری، بی طرفی، قانونمندی،
آزادی و اعطای حقوق را که معمولا در سایر تعاریف مورد نظر قرار
می گیرد دربرگیرد. علت این مساله این است که گرچه در هر موقعیتی
یکی از معانی متصور برای عدالت بیشتر خود را نشان می دهد، برای
مثال در حوزه قضاوت، موءلفه بی طرفی و انصاف بیش از سایر موءلفه ها
خود نمایی می کند و یا در حوزه اقتصاد بحث قسط و توازن بیشتر از سایر
جاها مطرح است، اما در بررسی علت انقلاب ایران همه زمینه ها و حوزه
های بحث مطرح بوده اند و لذا بایستی به تمامی ابعاد و موءلفه های
عدالت توجه نمود. از نظر نگارنده این تعریف می تواند چنین باشد:
عدالت عبارت است از برقراری مساوات، بی طرفی، توازن و روحیه
اطاعت از قانون در اجتماع به نحوی که با مراعات حقوق
تمامی شهروندان همراه باشد. در این تعریف عدالت دارای اقسامی
همچون عدالت سیاسی، اقتصادی، قضایی و فرهنگی می باشد.

چنانکه گفته شد، عدالت دامنه معنایی وسیعی را دربر می گیرد. به
طوری که تمامی ابعاد زندگی انسانها از ابعاد فردی گرفته تا ابعاد
اجتماعی را مشروب می سازد. طیف وسیعی از انسانها می توانند خواهان
عدالت باشند در حالی که هر یک به بعدی از آن نظر دارند. برخی تنها
خواستار عدالت در توزیع امکانات اقتصادی هستند و برخی تحقق آن را
در جنبه های سیاسی و اجتماعی خواستارند. عده ای نیز فراتر رفته و
توزیع عادلانه معرفت و آگاهی ها را می جویند و بالاخره افرادی نیز
هستند که عدالت را چیزی فراتر از تقسیم و توزیع امکانات می دانند و به
عدالت به عنوان یک ارزش و فضیلتی که نه در خدمت زندگی، بلکه
زندگی در جهت نیل به چنین اهدافی است، می نگرند.

بنابراین، عدالت، هم می تواند به مثابه روشی برای بهبود زندگی
انسان ها تلقی شود و هم به مثابه فضیلتی باشد که خود ارزش تلاش
برای دستیابی و تحقق دارد. از این رو آن گاه که ما به عدالت از نگاه
انسان های نیازمند برابری و اعطای حقوق و توزیع منصفانه می نگریم،
از روش عدالت بهره می بریم و آن هنگام که فراتر از نیازهای مادی و
معمول، عدالت را به مثابه فضیلتی در خور ستایش طلب می کنیم،
عدالت را به عنوان یک ارزش اخلاقی خواستار گشته ایم.

جایگاه این دو بحث نیز با یکدیگر متفاوت است، به گونه ای که عدالت
به مثابه روش، بر عدالت به مثابه فضیلت تقدم رتبی و زمانی دارد. به
عبارتی ابتدا باید از قید نیازهای مادی فراغت حاصل شود تا طلب
فضایل ممکن گردد. البته در این خصوص اختلاف نظر وجود دارد و
برخی معتقدند مادامی که عدالت در وجودمان ریشه ندوانده است
نمی توان از تحقق آن در اجتماع سخن گفت. نکته ای که در خصوص
این مطلب وجود دارد این است که غالب این افراد میان عدالت شخصی
و عدالت اجتماعی از آن رو تفاوت نهاده اند که گمان می کنند دارا بودن
فضایل اخلاقی فردی، بدون داشتن روابط اجتماعی و مراوده با سایر
انسان ها میسر است. از این رو عدالت در سطح اجتماع را فضیلتی هم
پایه عدالت شخصی نمی دانند.

آنچه مسلم است آنکه اسلام، تقوا و تزکیه نفس را مقدمه هدایت و
رستگاری انسان می داند. تعریف عدالت شخصی به پرهیز از گناهان
کبیره و اصرار بر صغایر نیز از همین باب است. به عبارت روشن تر، مقدم
دانستن عدالت فردی بر عدالت اجتماعی به معنای توجه دادن نفس به
این معنا است که تمامی امور در راستای پرورش روح انسان است. تجربه
کشورهای پیشرفته قرن معاصر که در بسیاری جنبه های سیاسی،
اقتصادی و معرفتی عدالت موفق بوده اند نشان می دهد که عدالت به
مثابه روش لزوماًَ به تحقق عدالت به مثابه فضیلت منجر نمی گردد، بلکه
قصد آن نیز مهم است. از این رو می توان گفت عدالت شخصی ضمانتی
برای تحقق فضایل و از جمله عدالت اجتماعی است. اما به هیچ روی
شرط کافی نیست.

دلیل دیگری که می توان برای این مسأله ذکر نمود فقدان تفکر
نهادمند است. غالب علمای مسلمان، راهکارهای شخصی را بر
روشهای ساختاری و سازمانی ترجیح می دهند. از این روی به جای
نهادینه ساختن امور و نهادها، از افراد می خواهند عادل، متقی،
خویشتن دار و… باشند. این صفات، گرچه پسندیده است، اما ضمانت و
شیوه نظارت دقیقی برای آنها وجود ندارد.

اگر بخواهیم انقلاب ایران را نتیجه عدالت خواهی مردم آن بدانیم نیز
این سطوح از بحث مطرح می شود. به ویژه اینکه اکثریت مردم ایران
مسلمان و شیعه می باشند و وجود عدالت شخصی را در زمامدار جامعه
لازم می دانند.

پرسشی که در اینجا مطرح می شود این است که مردم ایران خواستار
چه سطحی از عدالت بودند؟ آیا تنها عدالت را برای بهبود زندگی
سیاسی، اقتصادی و… می خواستند و یا به عدالت معطوف به فضیلت نظر
داشتند یا به هر دو جنبه آن نیم نگاهی داشتند؟ برای پاسخ به سوءالات
فوق مباحث در دو سطح مطرح می گردد: در سطح نخست به وضعیت
سیاسی اجتماعی و فرهنگی ایران قبل از انقلاب از حیث تأمین یا عدم
تأمین عدالت نظر می شود؛ که البته این کار نیز از دو منظر صورت
می گیرد: یک بار به ساختار موجود و فرهنگ سیاسی خاص ایران نظر
می شود و یک بار وضعیت تاریخی ایران قبل از انقلاب مورد توجه واقع
می شود. در سطح دوم، عدالت خواهی مردم ایران به لحاظ فضیلت بودن
عدالت مورد توجه است.

عدالت به مثابه روش

عدالت به مثابه روش، به چند حوزه شامل: عدالت قضایی، عدالت
سیاسی، عدالت فرهنگی و عدالت اقتصادی تقسیم می گردد.۵ در هر
یک از این حوزه ها به مواردی می توان اشاره نمود که به تحقق عدالت
اجتماعی منجر می گردد. فرضیه پژوهش این بود که عدالت خواهی مردم
علت اصلی انقلاب ایران بوده است. بنابراین در حوزه های مختلف
سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و قضایی مشکلاتی وجود داشته است که
منجر به وقوع انقلاب شده است. هر یک از این حوزه ها در عین اشتراک
مفهومی دارای ویژگیهای منحصر به فردی می باشند. عدالت سیاسی در
پی تأمین برابری، توازن، اعطای حقوق و رعایت قانون در عرصه
اجتماعی و توزیع قدرت میان شهروندان است. این کار معمولاً با فراهم
نمودن زمینه های مشارکت افراد در امور سیاسی و اعطای آزادیهای
گوناگون برای استفاده از حق بیان، حق انتقاد، تشکیل اجتماعات، حق
انتخاب شدن و حق انتخاب کردن،… قابل بررسی می باشد. تأمین این
آزادیها با برخورداری افراد از امنیت و مصونیت در ابراز عقاید و نظراتشان
همراه است. گزینش افراد در مناصب مختلف نیز تنها بر اساس
شایستگی و لیاقت آنان خواهد بود.

عدالت اقتصادی به معنای توزیع عادلانه امکانات مادی، رفاهی ،
بهداشتی، عمرانی، معیشتی و خدماتی جامعه است، به گونه ای که
برابری و حقوق افراد محفوظ مانده و قانون رعایت شود.

توزیع عادلانه معرفت و آگاهیها به عدالت فرهنگی می انجامد. باسواد
بودن افراد جامعه و مهمتر از آن آگاهی از وقایعی که در جامعه رخ می دهد
سبب تکامل و پیشرفت اعضای جامعه گشته و وضعیت اقتصادی و
اجتماعی را نیز بهبود خواهد بخشید. ظلم و استبداد ریشه در جهل آدمی
دارد.

با تحقق عدالت سیاسی و فرهنگی، عدالت قضایی تا حد زیادی ابعاد
گسترده عدالت خواهی مردم تأمین می گردد، اما انصاف و بی طرفی در
قضاوت مشخصه اصلی عدالت قضایی است که آن را از سایر انواع
عدالت متمایز می سازد.

بررسی بی عدالتی در هر یک از این حوزه ها به طرق متفاوتی می تواند
صورت گیرد برای مثال می توان بحث را از ریشه های رشد بی عدالتی و
نهادینه شدن استبداد در ایران پی گرفت که به بی عدالتی در هر یک از
حوزه های فوق منجر شده است. در این زمینه برخی اندیشمندان در
بررسی شرایط ساختاری و وقایع هر جامعه به فرهنگ آن جامعه و به
خصوص فرهنگ سیاسی آن رجوع می کنند. در خصوص ایران نیز
چنین کاری انجام شده است. برای مثال به تبعات نظام پاتریمونیال و
شیوه تولید آسیایی بر فرهنگ سیاسی ایرانیان توجه می شود که به
اقتدارگرایی گسترده رژیم سیاسی و استبداد زدگی مردم انجامیده است.
به طوری که شرایط برای تداوم استبداد فراهم می گردد و مردم نیز
اعتراضی نمی کنند. برخی نیز بر نظام و فرهنگ عشیره ای تاکید
نموده اند. مبنای این زندگی در سلسله مراتب مبتنی برخویشاوندی و
ریش سفیدی است. در این چارچوب، فردیت به معنای رشد و عقلانیت
فردی تعطیل می شود و همه چیز در خدمت حاکم است که سنت و قاعده
و قانون راهنمای رفتار او نیست و هر لحظه امکان تغییر خواسته ها و
منافع او وجود دارد.۶

در سطح دیگر باید به حوادث تاریخی قبل از انقلاب توجه نمود و تأثیر
آنها را بر انقلاب ایران مورد بررسی قرار داد. اغلب تحلیلهایی که به این
سطح توجه می کنند آغاز حوادث را از نهضت مشروطیت پی