پاورپوینت کامل ناتو و گسترش به شرق؛ پیامدهای امنیتی برای ایران ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ناتو و گسترش به شرق؛ پیامدهای امنیتی برای ایران ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ناتو و گسترش به شرق؛ پیامدهای امنیتی برای ایران ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ناتو و گسترش به شرق؛ پیامدهای امنیتی برای ایران ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

همزمان با پایان جنگ دوم جهانی و آغاز جنگ سرد، کشورهای
اروپایی و امریکایی با احساس خطر گسترش کمونیسم دست به تشکیل سازمانی زدند که
از آن به عنوان یکی از منحصر به فردترین پیمان ها نام برده می شود، زیرا اولین
باری بود که دو کشور امریکای شمالی (ایالات متحده امریکا، کانادا) در آن شرکت
داشتند.

اساس این پیمان را می توان از «تئوری استراتژی نگهدارنده
جرج کنان» نام برد که خطر جدید را در آن زمان گسترش کمونیسم می دانست، زیرا در
اروپا تا سال ۱۹۴۵ تنها تهدید نازیسم بود که پس از جنگ دوم جهانی این خطر به
تعبیر جرج کنان، تهدید کمونیسم بود.

پس از آن نظریه الکساندر دوماتئوری با عنوان «یکی در برابر
همه، همه در برابر یکی» مطرح می شود و بر اساس آن ناتو شکل می یابد، در هر حال
این سازمان در ۴ اوریل ۱۹۴۹ تأسیس گردید که در آن اعضای دائمی پیمان بروکسل
(بلژیک، فرانسه، لوگزامبورگ، هلند، انگلستان)، کانادا، دانمارک، ایسلند، ایالات
متحده امریکا، ایتالیا، نروژ و پرتغال شرکت داشتند.

با تغییر و تحولاتی که در غرب بر ضد کمونیسم و اردوگاه شرق
صورت گرفت، در مقابل، بلوک شرق نیز دست به تشکیل پیمانی زد که از آن به پیمان
«ورشو» یاد می شود. هر چند پس از فروپاشی نظام دو قطبی، این پیمان ماهیت وجودی
خود را از دست داد.

پس از فروپاشی نظام دو قطبی و پایان جنگ سرد، اعضای ناتو
دریافتند که این سازمان دچار نوعی بحران هویت گردیده است و حتی این سؤال میان
اعضای ناتو وحتی جامعه بین الملل به وجود آمده که اساس سازمانی که در مقابل خطر
شوروی به وجود آمده بود، پس از فروپاشی شوروی چه جایگاهی خواهد داشت.

اما اعضای ناتو با درک موقعیت جهانی و نظام بین الملل و با
تغییر اهداف و بازشناسی موقعیت خود و با تغییر رویکرد از رویکرد نظامی و دفاعی
به رویکردهای سیاسی اجتماعی توانستند بقای خود را تضمین نمایند. هر چند پس از
حادثه یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ باز هم نقش ناتو در امور دفاعی و نظامی، پررنگ تر
گردید.

پس از فروپاشی شوروی این پیمان فراتر از مسائل امنیت اروپای
غربی گام برداشت، که می توان به طور کلی این رویکردها را به سه دسته تقسیم
نمود.

۱. همبستگی Solidarity

۲. آزادی Freedom

۳. امنیت Security

امروزه نقش ناتو در نظام بین الملل، حمایت از آزادی و امنیت
اعضای ناتو با به کارگیری روش های سیاسی و نظامی است.

بر همین اساس، فاکتورهای فوق ناتو در حال گسترش به شرق می باشد. این حضور ناتو
در شرق، به خصوص خاورمیانه دارای پیامدهای مثبت و منفی می باشد که از ابعاد
مختلف قابل بررسی می باشد.

مرور دوره تاریخی

به لحاظ تاریخی می توان دورانی را که ناتو طی کرده به چهار
دوره مستقل اما مرتبط به هم تقسیم نمود:

دوره اول: این دوره را دوره توجیه اعضا و شناسایی ناتو
نامگذاری می کنند. عمر این دوره به لحاظ زمانی تا سال ۱۹۴۸ می باشد. در این
دوره سازمان ناتو دچار یک خود توجیهی و تطبیق خود با شرایط جهانی شد. به طور کل
در دوره اول، ناتو نتوانست در معادلات جهانی تأثیر مهمی بگذارد.

دوره دوم: این دوره که بسط قدرت و نفوذ ناتو نام گرفته از
سال ۱۹۴۸ آغاز و تا سال ۱۹۸۹ ادامه یافت. در این دوره، ناتو با هدف مقابله با
پیمان ورشو شکل می گیرد. ناتو در این دوره به صورت یک ترمز برای پیمان ورشو عمل
نمود، و تعادل خاصی را در تقسیمات جغرافیایی جهان پدید آورد. بحران هایی نظیر
خلیج خوک ها، بحران دو کره و بحران برلین غربی در این دوره به وجود آمدند.

دوره سوم: حیات ناتو همزمان با فروپاشی اتحاد شوروی مورد
سئوال قرار می گیرد در این مقطع زمانی غرب، اسلام گرایی و اصول گرایی را یک
تهدید علیه جهان و نظام بین الملل معرفی نمود تا بدین وسیله، توجیهی برای ادامه
حیات و گسترش ناتو داشته باشد.

دوره چهارم: این دوره پس از یازدهم سپتامبر و برگزاری نشست
«پراگ» می باشد. در این نشست تصمیم گرفته شد یک نیروی ضربتی قابل استقرار،
منعطف با دوام و مجهز تشکیل شود که توانایی واکنش سریع و مؤثر در مقابل حمله
دشمن به هر یک از اعضا را داشته باشد.

این نیروها شامل ۲۱ هزار نفر از نیروهای زمینی، دریایی و
هوایی ارتش امریکا، کانادا و اروپا بود که گفته می شود قادر خواهند بود برای
انجام عملیات در مناطق مورد نظر، در کوتاه مدت آماده شوند که این خود به منزله
گسترش حوزه فعالیت این سازمان، به خارج از قلمرو فعلی و سرزمینی بود.

عوامل گسترش ناتو به شرق

با توجه به اینکه شرق غالبا بستر عوامل ناهنجار اجتماعی
(بیکاری، فقر، گرسنگی)، مسائل زیست محیطی، مواد مخدر، تروریسم، ناسیونالیسم
افراطی، قومیت، فرسایش حاکمیت، اشاعه سلاح های هسته ای و کشتار جمعی و…
می باشد؛ این عوامل در مجموع شرایط ویژه ای را برای حضور ناتو در شرق فراهم
آورده است و این حضور در مواردی نظامی (مبارزه با تروریسم، مبارزه با سلاح های
کشتار جمعی) و در موارد غیر نظامی و فرهنگی (مسائل زیست محیطی، مبارزه با فقر و
گرسنگی و…) می باشد.

در هر صورت نشست ۲۰۰۴ سران ناتو در استانبول با تأکید بر
اوضاع خاورمیانه، رسما گسترش ناتو به این منطقه را به یکی از اولویت های
راهبردی آن تبدیل نمود. هدف از گسترش ناتو به خاورمیانه، مقابله با تروریسم بین
المللی و توسعه بنیادگرایی و گسترش سلاح های کشتار جمعی اعلام شده است.

محورهای گسترش ناتو به خاورمیانه

اول: عراق، کشورهای جنوب خلیج فارس و از طریق کشورهای عضو
گفت و گو مدیترانه سه محوری است که ناتو در خاورمیانه در حال پیشروی می باشد.

فعال شدن ناتو در عراق، نتیجه منافع امنیتی روز افزون این
سازمان در خاورمیانه می باشد. تصمیم ناتو مبنی بر مداخله در امور عراق نتیجه
مشورت ها و مذاکراتی بود که اعضای ناتو در سال ۲۰۰۲ آغاز کردند. در نوامبر همان
سال سران کشورهای عضو ناتو در کنفرانس «پراگ» ضمن درخواست از عراق مبنی بر
تسلیم فوری در مقابل قطعنامه شماره ۱۴۴۱ شورای امنیت سازمان ملل، اعلام نمودند
که سیاست ناتو در قبال عراق، حمایت از تصمیمات سازمان ملل است.

البته حضور ناتو در عراق با مخالفت هایی مواجه گردید، از جمله ژاک شیراک اعلام
داشت: «پا گذاشتن هر نیروی نظامی ناتو در خاک عراق غیر عاقلانه است».

«گرهارد شرودر» صدر اعظم سابق آلمان نیز اظهار داشت که «هیچ
سرباز آلمانی پا به خاک عراق نخواهد گذاشت».

دوم: در مورد کشورهای حوزه خلیج فارس، ابتکار ناتو در نشست
سران در استانبول راهگشای بسیاری از مسائل و توجیه حضور ناتو در حوزه خلیج فارس
گردید.

بحرین، قطر و کویت اولین کشورهایی بودند که رسما در ابتدای
سال ۲۰۰۵ این به طرح پیوستند. متعاقب آن امارات متحده عربی نیز در ماه ژوئن
همان سال به طرح پیوست، طبق طرح همکاری استانبول، همکاری های امنیتی بین ناتو و
کشورهای خاورمیانه بر مبنای قراردادهای دو جانبه و بر اساس علایق هر یک از
کشورها صورت خواهد پذیرفت.

سوم: محور سوم گسترش فعالیت ناتو به خاورمیانه، گفت و گو مدیترانه است. گفت و
گوی مدیترانه که شامل هفت کشور خاورمیانه ای ـ مصر، مراکش، اردن، تونس،
اسرائیل، الجزایر و موریتانی می شود که در سال ۱۹۹۴ همزمان با طرح «مشارکت برای
صلح» برای کشورهای اروپای شرقی به وجود آمد. اهداف اصلی گفت و گوی مدیترانه،
تقویت بنیان امنیت و ثبات منطقه و نیز درک