پاورپوینت کامل ساختار اجتماعی – سیاسی علویون در ترکیه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ساختار اجتماعی – سیاسی علویون در ترکیه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ساختار اجتماعی – سیاسی علویون در ترکیه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ساختار اجتماعی – سیاسی علویون در ترکیه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

وضعیت علویون ترکیه در دوره معاصر

اگرچه مقامات ترکیه آمار واقعی شیعیان را اعلام نمی کنند،
جمعیت این گروه در ترکیه قابل توجه است و به عنوان یکی از اقلیت های اصلی محسوب
می شوند. در ترکیه این ذهنیت وجود دارد که بسیاری از علویون اسماً مسلمانند و
اعمال و آئین های خرافی آباء و اجدادی خود را به جا می آورند. در واقع به علت
فقدان مطالعات دین شناختی در دوره معاصر صحت این دیدگاه مورد تردید است و درستی
این ادعا در مورد برخی از قبایل شبهه بدوی ترکیه موسوم «یوروک» اثبات نشده است.
با وجود اینکه هر ده سال یکبار در جمهوری ترکیه سر شماری صورت می گیرد،
وابستگی های دینی و قومی اشخاص مورد سؤال قرار نمی گیرد، از اینرو پژوهشگران و
محققین به آماری که از سوی اشخاص ارائه شده تکیه می کنند و مسلما اشخاص مذکور
بر اساس جهت گیری های شخصی آمارهای متفاوتی از علویون ارائه می دهند. برخی
تعداد علویون را ۳۰ درصد از جمعیت کل ترکیه بر آورد نموده اند، در حالی که برخی
دیگر آمار علویون را ۱۰ درصد از جمعیت کل ترکیه تخمین زده اند. از اینروتوان
تعداد دقیق علویون ترکیه را تخمین زد. با اینکه ارائه آمار دقیق در این مورد
بسیار دشوار است، می توان رقم علویون را ۲۰ درصد از جمعیت کل ترکیه تخمین زد.
غالب مهاجرین اهل بالکان و به ویژه آلبانیایی ها علوی می باشند، زیرا بکتاشیه
در آلبانی و بالکان بشدت گسترش یافته است، ولی در میان اقوام قرقیز و لاز درصد
علویون چندان قابل توجه نیست.

طریقت بکتاشیه یکی از مهمترین طریقت های ترکیه به شمار
می رفته و در میان ینی چریهای عثمانی پیروان بسیاری داشته است. تا قبل از
برچیده شدن طریقت های صوفیانه از ترکیه، شبکه گسترده ای از تکیه های بکتاشی ها
در امپراتوری عثمانی وجود داشت و فاصله هریک از این تکیه ها از یکدیگر کمتر از
۱۵ مایل بود. مبانی عقیدتی این طریقت برگرفته تصوف و تشیع است. یکی از
ویژگی های بکتاشی های ترکیه که مخالفت اهل سنت را برانگیخته بود به زنان مربوط
می شد، زیرا در هنگام برگزاری مراسم ها و آئین های خاص بکتاشی ها، زنان بدون
حجاب در مجالس حاضر می شدند. مفسرین بکتاشی معتقدند این سنت از دوره پیش از
اسلام بر جای می مانده است. بکتاشی های ترکیه به عنوان گروهی متساهل شناخته
می شدند. و به ترویج عقاید مسیحیت و کفر آمیز و باورهای عامیانه متهم می شدند.
فرقه بکتاشیه در ترکیه پیروان بسیاری داشت و در قلمرو عثمانیان از اهمیت بسزایی
برخوردار بود. غالب پیروان فرقه بکتاشیه در روستاهای بخش اروپایی ترکیه ساکن
بودند. در پی گسترش این فرقه در آناتولیا و اروپا بسیاری از مسیحیان به این
فرقه گرویدند، از اینرو بکتاشی ها حلقه وصل ترکها و مسیحیان و عامل انتقال
اسلام به آنها محسوب می شدند. ینی چریهای عثمانی بشدت از این فرقه استقبال
کردند و غالب ائمه جماعت سپاهیان ینی چریها بکتاشی بودند.

سرانجام سلطان محمود دوم در سال ۱۸۲۶ انجمن اخوت بکتاشیه را
به جرم به راه انداختن شورش و مخالفت با برچیده شدن ینی چریها، منحل نمود.
سلطان با حمایت مفتی اعظم عثمانی و علما این انجمن را نا مشروع اعلام کرد و
اماکن مقدس آنان را ویران نمود و سه تن از سران این انجمن را در ملأ عام اعدام
کرد و بقیه اعضای انجمن را تبعید نمود.

پیروان این فرقه در میان اقوام ترک و کرد ترکیه به چشم
می خورند و پراکندگی علویون در میان این دو قوم یکسان است. علویون ترکیه در
عرصه سیاسی بسیار فعالند، از اینرو گاهی با رفتار خشونت آمیز اصولگرایان سنی
مواجه می شوند، زیرا اهل سنت علویون را مرتد می دانند.

شکل گیری ترکیه پس از شکست عثمانیان، اشتیاق و تمایل این
کشور برای پیوستن به اتحادیه اروپا، مشکلات سیاسی نظیر مسئله قبرس و مسائل
مربوط به نقض دموکراسی ویژگیها و شاخصه های اصلی این کشور محسوب می شوند و
امروزه ترکیه در غرب با این شاخصه ها شناخته می شود. پیشرفتهای اقتصادی و
اجتماعی ترکیه در هفتاد و پنج سال گذشته که تحولات اساسی کشور را در پی داشته
ویژگیها و شاخصه های مذکور را چندان تحت الشعاع قرار نداده است. این ویژگیها در
بررسی وضعیت علویون ترکیه و تغییر موضع آنها نسبت به اکثریت سنی مذهب بیش از
پیش نمود می یابد. در بدو شکل گیری جمهوری ترکیه غالب علویون در روستاهای مناطق
شرقی و جنوب شرقی کشور ساکن بودند. در پی سیر پرشتاب مهاجرت در طی دهه های
گذشته اکثر علویون در شهرها سکونت نمودند و امروزه آنان غالبا در حاشیه شهرهای
بزرگ نظیر استانبول، آنکارا و ازمیر بسر می برند. در بدو شکل گیری جمهوری ترکیه
علویون کمتر شناخته می شدند. روستائیان علوی از ورود دیگران به مراسم های خود
ممانعت می کردند و باورها و اصول و مبانی عقیدتی خود را برای دیگران تشریح
نمی کردند. امروزه حضور علویون در رسانه های عمومی و تلویزیون پر رنگ است.
نوارهای موسیقی خاص آنان در همه جا بفروش می رسد و آثار مربوط به این فرقه که
غالبا توسط علویون نگاشته شده در کشور منتشر می گردد. علویون خواستار به رسمیت
شناخته شدن فرهنگ خود از سوی دولت می باشند، چرا که این امر بطور رسمی محقق
نشده است. در این راستا علویون کتاب درسی دینی خاص خود را برای تدریس در مدارس
دولتی تدوین کردند ولی دولت این خواسته آنان را نپذیرفت. امروزه غالب آثاری که
در مورد علویون ترکیه منتشر می شود نحوه تغییر جامعه روستایی، دور افتاده،
متکثر، درونگرا و oral علویون را به جامعه ای شهر نشین، متجدد، فعال، پویا و
سکولار را مد نظر قرار می دهند و فرهنگ متکثر و چند گونه علویون که در گذشته
ثبت نشده بود را در قالب جدید ارائه می دهند

علویون ترک و کُرد

علویون اقوام مختلفی را در بر می گیرند که اقوام کرد، ترک و
گروه های کوچکتر نظیر اقوام ابدال ۱ یا تاهتاسی ۲ از آن جمله اند. پیروان این
فرقه در میان اقوام ترک و کرد ترکیه به چشم می خورند و پراکندگی علویون در میان
این دو قوم یکسان است. علویون ترکیه در عرصه سیاسی بسیار فعالند، از اینرو گاهی
با رفتار خشونت آمیز اصولگرایان سنی مواجه می شوند، زیرا اهل سنت علویون را
مرتد می دانند.

بسیاری بر این باورند که هویت مذهبی علویون بر تفاوتهای
قومی غالب است. در واقع این نگرش تا حدی درست است، در برخی مواقع کردهای علوی
همسو با کردهای سنی علیه دولت موضع گیری نکرده اند. ( به عنوان مثال تعداد
علویون عضو حزب Pkkبسیار اندک است). همچنین امروزه بسیاری از آثار علویون جامع
گرا و فرا قومی بوده و همه اقوام علوی را تحت الشعاع قرار می دهد و فقط به
اقوام ترک و کرد محدود نمی شوند. بطور کلی گروه ها و اقوام مختلف علوی با ورود
به عصر مدرنیته به سکولاریسم اجتماعی و فردی گرویده اند. غالب علویون ترک کوچ
نشین نمی باشند و در یکجا سکونت کرده اند، آنان به بکتاشی ها یا انجمن اخوت
ترکیه وابسته اند. این در حالیست که علویون کرد نسبت به حاجی بکتاش که مقبره آن
در غرب کشور واقع است رغبت کمتری نشان می دهند و بیشتر به زیارتگاه های محلی
علاقه نشان می دهند. همچنین در حالی که روابط بسیاری از گروه های علوی آناتولیا
با اهل تسنن پیچیده و مبهم است و بطور مشخص اهل تسنن را نفی نمی کنند، علویون
کرد به طور علنی و با صراحت در مقابل اهل تسنن موضع گیری می نمایند و از ساخت
مساجد سنی در مناطق خود بشدت خشمگین می شوند، اختلاف مواضع و جهت گیریهای مذهبی
علویون ترک و کرد تا حدودی در نامگذاری گروه های مذکور مشهود است. علویون ترک
خود را بکتاشی یا بیرگی ۳ می نامند در حالی که علویون کرد خود را قزلباش
می نامند. نام اخیر به قبایل شیعه صفوی اشاره دارد که با عثمانیان نبرد کردند و
بسیاری بر این باورند که علویون با قزلباش های صفوی متحد شدند. از آنجا که اهل
تسنن ترکیه مدتهای مدیدی علویون ترکیه را قزلباش می نامیدند، استعمال معاصر این
نام توسط خود علویون به موضع ضد دولتی آنان اشاره دارد. در واقع موضع ضد حکومت
این گروه با موضع ضد حکومت بکتاشی ها کاملا متفاوت است. علویون ترک بر هویت و
ملیت ترکی خود تأکید می کنند و وجه مشترک اهل تسنن کرد با حکومت مذهب آنان است.
در حالی که علویون کرد هیچ تکیه گاهی ندارند و از هرگونه اهرم ملی و دینی بی
بهره اند. البته این بدان معنا نیست که علویون کرد در جامعه ترکیه فاقد هر گونه
جایگاه اجتماعی می باشند، بلکه برعکس بسیاری از آنان از موقعیت های بالای
اجتماعی برخوردارند. با وجود این احساس طرد شدگی به علویون کرد غالب شده، از
اینرو وضعیت آنان بی ثبات و خشونت بار است. بخش اعظم پناهندگان اروپا و به ویژه
پناهندگان انگلیس را کردهای علوی تشکیل می دهند و برخی از آنان به گرایش های
انقلابی الحادی نظیر مارکسیسم روی آورده اند و این در حالیست که چنین
گرایش هایی با مواضع سیاسی اکثریت ملت ترکیه در تعارض است.

نام اقوام پس از ظهور تغییر یافته و پس از چندی اهمیت
می یابند. از اینرو جای تعجب است واژه نوظهور «علوی» که یک قرن بیشتر از عمر آن
نمی گذرد امروزه تا بدین حد رایج شده است. در واقع علاوه بر واژه «علوی»،
واژه های کرد و ترک، اصطلاحاتی نو ظهورند و یا لااقل از زمان شکل گیری جمهوری
ترکیه مفهوم آنها بطور بنیادین تغییر نموده است. در واقع شکل گیری گروه های
بزرگتر اجتماعی ترکیه به مقوله دولت ملی مربوط می شود. در مبحث دولت ملی هویت
ترکی و اسلام سنی به عنوان شاخصه های اصلی هویت تلقی می شوند. از اینرو
گروه های مختلف و روستائیان سراسر کشور با انتخاب این دو شاخصه اصلی اجتماع
کنونی ترکیه را تشکیل دادند. بدین ترتیب گروه هایی که عقاید مذهبی آنان متزلزل
بود به مذهب تسنن گرویدند و از سوی دیگر هویت قومی اقوام متنوع سنی روستایی در
هویت غالب جامعه ترکیه ادغام و هضم شد. با این حال اقوام کرد و علویون بطور
نظام یافته یا ناخواسته در هویت ملی ادغام نشده اند. هویت متمایز و منسجم دو
گروه مذکور در ادبیات آنها نمود یافته و این هویت متمایز بواسطه سازمان اجتماعی
آنان که در مقابل حکومت مرکزی موضع گیری نموده، تقویت شده است. بدین ترتیب آنان
تا حدی از دستگاه حاکم مستقل شده اند و این استقلال با هویت دینی و قومی جدید
آنها درهم آمیخته است.

علویون ترکیه گروهی منسجم و یکپارچه نیستند و از یک ماهیت
تاریخی عینی و ملموس و منسجم برخوردار نمی باشند. با وجود این شاخصه ها و
موءلفه های اجتماعی «علویت» حائز اهمیت می باشند، و این اهمیت از نحوه برخورد و
موضع گیری علویون نسبت به اصول و مبانی ایدئولوژیک جمهوری ترکیه ناشی می شود.
مهمترین شاخصه اجتماعی علویون علاقه آنان نسبت به آتاتورک است. میزان علاقه و
وفاداری آنان به آتاتورک به حد افراط رسیده است به طوری که آنان وی را به عنوان
بنیان گذار ملت، حامی و پشتیبان خود در مقابل خشونت های فرقه ای، رهایی بخش از
زیر یوغ حکام بیگانه و شخصیتی روشنگر که ملتی عقب مانده را مدرنیزه نمود تلقی
می کنند. از نظر آنان پس از قرون متمادی استیلای تمدن اسلامی – عربی بر این
منطقه، آتاتورک تمدن ترکی و آناتولیایی را بنیان نهاد. در دهه ۱۹۵۰ علویون از
رویه اسلامی سازی که از سوی احزاب مختلف سیاسی در پیش گرفته شده بود مأیوس و
سرخورده شدند، از اینرو به ترویج ایده ها و نشر آثار مربوط به دیدگاه های وی
پرداختند که این روند با نخستین دوره حکومت حزب مردمی جمهوریخواه مقارن بود.
این رویکرد علویون در اشعار و ترانه های آنان به خوبی نمود یافته است. علویون
با الهام از تأکیدات آتاتورک مبنی بر تعلیم گسترده روشنگری، به تدریس روی
آوردند. همچنین آنان آثار خود را در سطح منطقه ای و ملی منتشر کردند. در برخی
از این آثار، دیدگاه های علویون نسبت به آتاتورک در قالب شعر ارائه شده است که
اشعار شاعر مشهور علوی «محنتی» از آن جمله است.

گرایش علویون به جریانهای چپ و اصولگرا

علویون وفاداری و علاقه خود را به آتاتورک و جمهوری خواهان
به شیوه های مختلف ابراز می کردند که اعلام آمادگی برای شرکت در جنگ و عرصه های
اجتماعی و همچنین دفاع و حمایت از کشور در مقابل انتقادها از آن جمله اند. با
وجود این آنان نسبت به حکومت مرکزی کاملا بدبین بودند و تصور می کردند حکومت
ترکیه مانند حکومت عثمانی نسبت به علویون ظلم و بی عدالتی روا داشته و نسبت به
آنان موضعی تبعیض آمیز اتخاذ نموده است. از اینرو آنان خود را اقلیتی محروم
تلقی می کنند و پیوستن آنان به جناح چپ جمهوری خواه نیز از همین امر ناشی
می شود. این موضوع در اکثر کتب مربوط به علویون ترکیه منعکس شده است. مطالبی که
در ادامه می آید برداشتی از یکی از آثار متأخر در این زمینه می باشد. کتاب
مذکور به نام «پدیده علویون» از آثار « کمال چنر» می باشد که در سال ۱۹۸۲ منتشر
شد. نویسنده در این اثر وضعیت علویون را از زمان فاصله گرفتن آنان از اسلام تا
دوره جمهوری خواهان بررسی کرده است. بسیاری از نویسندگان از این الگو پیروی
نموده اند و تفاسیر خاص خود را در مورد وضعیت علویون در این مورد ارائه
کرده اند. ولی آنچه اثر «چنر» را از دیگر آثار متمایز می سازد، سبک نگارش وی
است، چراکه نویسنده استدلالات پیچیده را به زبانی ساده بیان نموده است.

علویون در دوره جمهوری خواهان

جمهوری خواهان در دوره حکومت خود نسبت به علویون موضع مثبتی
اتخاذ نمودند، با وجود این علویون نتوانستند از فرصت های موجود بطور شایسته
بهره برداری کنند. این امر از آنجا ناشی می شد که آنان مجبور بودند در دور
افتاده ترین و محروم ترین مناطق کوهستانی زندگی کنند و ارتباط آنان با دنیای
خارج بسیار محدود بود. علویون برای تأمین معاش خود به اقتصادی بسته و محدود
متکی بودند. همه آنان بی سواد بوده و هیچ یک به تجارت اشتغال نداشتند. از اینرو
با اینکه در این دوره شرایط برای آنان مهیا بود، نتوانستند در مراکز شهری
جایگاهی برای خود بیابند.

در واقع علویون نتوانستند از این فرصت تاریخی بهره برداری
کنند و در نتیجه در حاشیه باقی مانند. در دوره شکل گیری جمهوری ترکیه، علویون
۲۰ تا ۲۵ در صد جمعیت کل کشور را تشکیل می دادند و اکثریت سنی مذهب در شهرها
ساکن بودند. در این دوره بقایای دستگاه عثمانی به حکومت جمهوری خواهان راه
یافتند. جمهوری خواهان برای ساماندهی حکومت و دولت خود به زمان احتیاج داشتند.
آتاتورک بواسطه اصلاحات سکولاریستی دین و دولت را از یکدیگر جدا نمود. در این
دوره علیرغم وجود آزادی دینی فردی مساجد به مخالفت با حکومت برخاستند. علویون
تلاش کردند از این موقعیت استفاده کنند و به مناطق مرکزی عزیمت کنند. آنان
درصدد بودند کودکان خود را به مدرسه بفرستند، ولی مساجد و بقایای رژیم گذشته
همچنان به حملات خود علیه حکومت ادامه می دادند. انتظار علویون از حکومت
جمهوری خواهان بالا بود ولی این توقعات هرگز برآورده نشد. در دوره حکومت حزب
منفرد، تفنگ ژاندارمها همواره روستائیان را نشانه می رفت و این در حالی بود که
غالب روستائیان را علویون تشکیل می دادند. علویون کرد ساکن در مناطق شرقی علیه
این اقدامات خشونت آمیز حکومت بپا خاستند. در این دوره شورش «درسیم» خونین ترین
و بزرگترین شورش علویون علیه حکومت محسوب می شود. از آنجا که علویون در دوره
حاکمیت حزب «تنها» رنجها و مرارت های زیادی را متحمل شدند، برخی از آنان پس از
به قدرت رسیدن حزب دموکرات در سال ۱۹۵۰ به حمایت از آن برخاستند. ولی حمایت
آنان از این حزب نیز دوام نیافت. در پی موضع گیری حزب دموکرات در قبال مذهبیون
و ممنوع کردن اذان ترکی در مساجد و دستور اقامه اذان به زبان عربی و
موضع گیری های ضد میهن پرستانه آنان حمایت علویون از این حزب پایان یافت.

علویون و اهل سنت

یکی از ویژگی های مهم اسلام در ترکیه، انشقاق علویون و اهل
سنت است. در واقع علویون ترکیه معرف فرقه ای نامتعارف می باشند که بعد ناشناخته
مخفی، اسلام ترکیه را بر می تابانند. با وجود اینکه جمعیت علویون ترکیه قابل
توجه است و آنان ۲۵ درصد جمعیت کل کشور را تشکیل می دهند، به علل سیاسی آمار
دقیق و واقعی آنان اعلام نمی شود. علویون ترکیه با قزلباش های بلغارستان،
بکتاشی های آلبانی و اهل حق ایران و علویون سوریه وجوه تشابه بسیاری دارند.
گاهی علویون شیعیان افراطی قلمداد می شوند، در حالی که این طرز تلقی صحیح نیست
و در حقیقت این فرقه تفسیری باطنی از اسلام را ارائه نموده اند و وجه تمایز
آنان با دیگر فرقه ها آئین های خاص آن است.

ریشه و خواستگاه آئین های علویون بطور دقیق مشخص نشده و
پیشینه برخی از این آئینها به دوران پیش از اسلام باز می گردد. تنوع و تکثر
علویون از منظر زبانشناختی اعم از گروهک های ترک، کرد، زازا و عرب از یک سو و
تنوع شاخصه های فرهنگی و حتی عقیدتی طبقه بندی علویون را دشوار نموده است. از
اینرو اهل سنت حتی مسلمان بودن علویون را نفی می کنند و یا آنان را سنی بشمار
می آورند، ولی ویژگی ها و آئین های مذکور را انحراف از دین و باورهای باطل تلقی
می نمایند. دولتمردان ترکیه ویژگی ها و آئین های خاص علویون را نفی می کنند و
یا از منظری فُلکلریک به آنها می نگرند. در واقع از نظر دولتمردان ترکیه فرقه
علویون و ویژگی های آنها پدیده ای فرهنگی تلقی می شود.

علویون ترکیه گروهی سکولار و میهن پرستند که از حقوق برابر
با دیگر گروه ها برخوردار نمی باشند. مناسک و اعمال دینی علویون ترکیه از
پیچیدگی های خاصی برخوردار است. « سِم « یکی از مهمترین مناسک دینی علویون
می باشد و این مجموعه اعمال دینی زیر نظر شیخ و بزرگ علویون به نام «دِدِ»،
برگزار می گردد. دعا برای حضرت علی(ع)، ذکر اسامی ائمه اطهار (علیهم السلام) و
سوگواری برای امام حسین(ع) و امام حسن (ع) جزو آئین های اصلی این مراسم است. به
همین علت برخی از ناظرین این گروه را با شیعیان ایران همان می پندارند. تنها
مراسم و آئین دینی علویون نیست، بلکه نمازها، ادعیه مختلف، تشییع جنازه و مراسم
ازدواج از دیگر آئین های مذهبی علویون ترکیه محسوب می شود. در اینگونه مراسم ها
فقط ادعیه ترکی خوانده نمی شود بلکه قرائت قرآن در مساجد اهل سنت و تلفیقی از
سنت های مذهبی مختلف در آئین های مذکور بچشم می خورد. در واقع این آئین های
سنتی التقاطی و آمیزه ای از آئینهای علویون و اهل سنت می باشند. از آنجا که فقط
«دِدِها» شیخ و بزرگ مراسم”سِم» شمرده می شوند و مراسم تحت نظر آنان برگزار
می گردد. رسیدگی به امور دینی مساجد و برگزاری نماز جماعت و ادعیه و اهل تسنن
توسط شخص دیگری که به امور دینی علاقه مند است برگزار می گردد و وی متکفل نظارت
بر امور دینی اهل تسنن می گردد. حتی بسیاری از افراد تلاش می کنند در « مرکز
امور دینی» شغل و جایگاهی بدست بیاورند، ولی فقط تعداد کمی از آنها به این
خواسته خود می رسند.

روستاهای علویون و اهل تسنن

روستاهای علویون و اهل سنت فقط از نظر فیزیکی از یکدیگر جدا
نیستند. بلکه روابط اجتماعی این دو گروه با یکدیگر بسیار ضعیف و محدود است.
تنها درگیری و مناقشه ای که بین دو گروه در گرفت به شورش سال ۱۹۸۰ مربوط
می شود. در این دوره هریک از روستاهای علویون یک دیده بان داشتند تا از حمله
سنی ها در امان باشند. در این جامعه روستایی تعامل دو فرقه مذکور با یکدیگر
بسیار محدود است. بسیاری از سنی ها هرگز روستاهای علوی را ندیده اند و همچنین
بسیاری از علویون روستاهای سنی ها را ندیده اند. این امر از آنجا ناشی می شود
که هیچ گونه ارتباط و وابستگی خانوادگی بین این دو گروه وجود ندارد. در واقع از
نظر مردم این منطقه ازدواج به عنوان فرصت و موقعیتی برای تقویت روابط اقتصادی و
اجتماعی خانواده ها در آینده تلقی می شود و بطور کلی ازدواج دارای مرزها و
محدوده های خاصی و این محدوده ها بشدت حفظ می شود، ولی علویون و اهل سنت بندرت
با یکدیگر ازدواج کنند. بی اعتمادی علویون و اهل سنت بندرت به یکدیگر و
اختلافات مذهبی عامل اصلی این انشقاق و انفکاک است. بسیاری از علویون در مسجد
نماز نمی خوانند و در ماه رمضان روزه نمی گیرند و زنان آنان نیز بی بند و
بارند، از اینرو اهل تسنن آنان را مسلمان نمی انگارند. علویون از این ذهنیت
سنی ها در مورد خودشان آگاهند و آنان را متعصب و متحجر می دانند. آنان اعمال
دینی سنی ها را باطل می دانند و معتقدند برگزاری نماز در یک ردیف در مسجد باطل
است. امروزه بسیاری از روستائیان علوی از رفتن به مناطق سنی نشین اجتناب
می کنند و برخی نیز از ترس رفتار خشونت آمیز سنی ها در این مناطق ظاهر
نمی شوند. بسیار بندرت پیش می آید که یک علوی به روستایی سنی نشین وارد شود و
هنگامی که از آنان دعوت می شود به این مناطق بروند با اکراه بسیار به این امر
مبادرت می کنند و حتی الامکان سعی می کنند از پذیرفتن این دعوت خودداری کنند.
البته این بی اعتمادی و سوء ظن علویون و اهل تسنن نسبت به یکدیگر موجب نشده
رابطه این دو گروه با یکدیگر بطور کامل قطع شود و هر از چند گاهی در موارد
معدود و به صورت مقطعی بین آنان ارتباط برقرار می شود. این ارتباط در قالب
ازدواج و یا معاملات تجاری بسیار ساده نمود می یابد. گاهی اوقات نیز برخی از
علویون در مواقع ضروری و نیاز شدید به بازارهای هفتگی روستاهای بزرگ سنی نشین
می روند.

روابط علویون و اهل سنت در مرکز

اکثر روستائیان بجز خ