پاورپوینت کامل غبار روبی از سیمای یک خرافه ;درباره فیلم به همین سادگی ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غبار روبی از سیمای یک خرافه ;درباره فیلم به همین سادگی ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غبار روبی از سیمای یک خرافه ;درباره فیلم به همین سادگی ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غبار روبی از سیمای یک خرافه ;درباره فیلم به همین سادگی ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

فیلمنامه و فیلم «به همین سادگی» آن قدر سرشار از ظرافت و
هوش و توان لحظه به لحظه توجه به جزئیات به صورت طبیعی است و از درون تصاویر
متحرک آن لمس زندگی و یک نشانه شناسی مبتنی بر پدیده های مؤثر، ژرف و زیسته شده
است، که با خلاقیت حیرت انگیز به اجرا در آمده و سر بدر می آورد که باید گفت:
در هر نمای فیلم اتفاقی دیداری یا شنیداری نو می افتد. حال به موضوع مهم زندگی
روزمره، همچون یک ساختار در این فیلم می پردازیم.

زندگی روزمره به مثابه ساختار فیلم

زندگی روزمره برای جریانی پیشرو در سینمای ما واجد اهمیتی
فراتر از ارزشهای مضمونی رویکرد به زندگی روزمره در سینمای پس از انقلاب اسلامی
به یک جریان و سبک جمعی مؤثر بدل شده و در جهان، همچون پدیده قابل توجه در
قلمرو سینمای ایران هویت یافته است. این رویکرد صرفا در بردارنده ارزش های
مضمونی نبوده، بلکه از درون یک نگاه مستقل، همچون یک شیوه، ساختار و سبک، فرا
روییده و به جریانی در سینمای ما ارزشی جهانی داده است و حتی به سبب تأثیر
گذاری سینمای رویکردگرا در اکناف جهان، بر فیلمسازانی از آمریکا، انگلیس،
اسپانیا، فرانسه، ترکیه، چین، ژاپن، مغولستان و… فراتر از مرزهای داخلی نیز
اثر گذار بوده است. من به سبب همین عنصر مهم که فراتر از ارزش مضمونی در واقع
یک نگاه نو به سینما و در بردارنده یک تجربه ساختاری بر اساس ساختارها و روال
زندگی روزمره است، این پدیده را در پایان دهه شصت در سینمای ایران، به عنوان یک
جریان سبکی جمعی ارزیابی کرده و نام رویکردگرایی به آن داده ام. رویکرد گرایی
هرگز مبین یک مضمون ایدئولوژیک آن چنان که در مکتب ها، وجود دارد نیست، بلکه
مهم ترین ویژگی آن تأکید به یک روش است. روشی که متضمن و عطف توجه رویکردی ساده
به زندگی روزمره به لمس آن و الهام ساختاری از آن است.

بدیهی است که نه سینمای رویکردگرای ایرانی که در پرتو
تجربه های نو در ایران ریشه دوانده و نه هیچ سبک و مکتب هنری، خلق الساعه و
اتفاقی پدیدار نمی شود و کسانی که به صورت عامیانه ای با اشاره به پدیده های
پیشین سینمای واقع گرا یا هر سینمای دیگر، می کوشند از اهمیت تحول و نوآوری و
ویژگی های این سینما بکاهند، بیش از هر چیز نادرستی اسلوب سطحی خود و تمایل به
حذف و نادیده انگاشتن موفقیت های سینمای ایران در این عرصه را فاش می کنند که
محصول اغراض یا کم دانشی یا خود ناباوری است.همان قدر که تلقی غلوآمیز و یک
سویه از نوعی سینما و نفی تنوع سبک ها، خطاآمیز و کاری سطحی است، بیش از آن عدم
توجه به دستاوردهای نو ارجمند گونه ای تجربه سینمایی در ایران و عدم باور آن و
سعی در تخریب دستامدهایش کنشی بیمار وار و مبتذل است، که شایسته پاسخگویی نیست.
فرق بسیاری بین روش نقد و روش حذف وجود دارد و باز باید تمایز مهمی بین مکاشفه
و قدرت تشخیص ارزش های یک تجربه و جریان نو، و دفاع از آن، با انواع شیوه های
نفی و حذف، بوروکراتیک یا شبه روشنفکرانه قائل شد که به جای استدلال خصمانه
درباره متن یک فیلم به انواع حواشی زهر آگین متوسل شوند.

رویکرد به زندگی، از آغاز سینما به خام ترین شکل، با آن
همراه بوده و گام به گام به صورت جریانی در کنار سینمای فانتزیک رشد یافته است.
از سومی یرد، فریاد واترف مارلینو و روسلینی و گدارد گریرسون، تا عباس کیارستمی
دهها سینماگر مستقل امروزی این سیر را پیموده اند. در واقع آمیزه ای از فعالیت
در قلمرو سینمای داستانی و حرفه ای و سینمای مستند که همیشه زندگی روزمره را
همچون یک شگرد، یک نگاه و یک امر ساختاری در سینمای جهان مورد توجه قرار داده و
بر اساس آن انواع نظریه ها را ارائه می کنند.

در ایران پیش از انقلاب عباس کیا رستمی از «زنان و کوچه» و
پس از او سهراب شهید ثالث «از یک اتفاق ساده» و کامران شیر دل پیش از او «از
اون شب که بارون اومد» و امیر نادری از «ساز دهنی»و… با همه تفاوت هایشان از
زندگی روزمره، همچون یک منبع محتوایی / فرعی سود جسته اند. سینمای ایران بعد از
انقلاب بنا به دلایل گوناگونی که هم از جنس جهان بینی، هم دلایل اقتصادی و
اجتماعی و فرهنگی مربوط به یک انقلاب بوده، برای سینمایی معطوف به زندگی روزمره
ارزش وافری قائل شد و سپس با تکنولوژی دوربین های دیجیتالی بیش از پیش، ثبت
سینمای زندگی روزمره و یادداشت بصری آن اهمیت یافت و آرام آرام با نقش پر
رنگ تر سینمای مستند این جریان تقویت شد انبوه آثار پر اهمیت سینمای ما از قضیه
شکل اول / شکل دوم، خانه دوست کجاست، اولی ها، همشهری، مشق شب، کلوزآپ، زندگی و
دیگر هیچ، آن سوی آتش، دونده، دیده بان، مهاجر، بادکنک سفید، مسافر جنوب، گال
تا زیر دختان زیتون، طعم گیلاس، باد ما را با خود خواهد برد، ده، دایره، نفس
عمیق و بودن و نبودن و… و فیلم های جلیلی پوراحمد (آثار اولیه)، مخملباف ها،
قبادی، امینی، کریمی و… تأثیر و دامنه گسترده و پر اهمیت این سینما را که به
سینمای حرفه ای داستان پرداز ما هم سرایت کرده نشان می دهند. قبلا گرایشات
مندرج در سینمای مهر جویی به زندگی روزمره بعد از انقلاب تشدید شده است.
فیلم های رخشان بنی اعتماد، با بهره وری از تجربه مستند سازی او به وفور از
منابع زندگی روزمره سودجسته و حتی فیلم سازان سینمای عامه پسند ایران در
فیلم هایی، چون دختری با کفش های کتانی، من ترانه ۱۵ سال دارم و… از عناصر
سبکی این سینما استفاده کرده اند و این بهره مندی و تأثیر هنوز هم ادامه دارد.
آخرین فیلمی که چیزی را پنهان نمی کند، بلکه شرافتمندانه، آن را بدل به یک
نشانه می نماید «به همین سادگی» است. برای من خط ساده در تیراژ این فیلم،
اتفاقی نیست. چه کارگردان و فیلمنامه نویس بخواهند و بدان آگاه باشند یا نه این
نوعی سپاس و اذعان بر تأثیر خط نو بر سینمای رویکردگرا و آثاری است که ریشه در
زندگی روزمره یا دید و درک نوتری دارند. درکی که با نگرش های ایدئولوژیک حاکم
بر واقع گرایی سینما/ چشم یا نئورئالیسم یا سینما ـ وریته و… تمایز دارد و بر
خاسته از نگاه تازه تر است، نگاهی که در داوری واقعیت از قطعیت می گریزد، و
بیشتر متمایل به وصف و به آزادی در تأویل و تفسیر آن است و با شگردهای نگفتن،
سکوت، ایجاد فضاهای ساخته نشده در ساخته شده ها و… ما را به لذت و تأمل
می رساند.

سینمای مستند پس از انقلاب، تجربه سینمای بلا واسطه انقلاب
و جنگ و سینمای مستند اجتماعی ایران، به ویژه در دهه هفتاد، به شدت بر وزن
سنگین و جایگاه مهم زندگی روزمره و نگاه ضمنی انتقادی به وضعیتی که در آن
هستیم، اثر نهاده است. سینمای مستند دهه هفتاد به بعد بهترین ثبت از زندگی
روزمره ما را در هنرها به خود اختصاص داده و با روش های سرکش علیه استتیک
متعارف و ساختارهای دیجیتالی نگاه به زندگی روزمره به وسیله دهها فیلمسازی که
از کوره پزخانه و کودکان استثمار و اجاره نشین ها و زینت یک روز به خصوص و تنها
در تهران و… کارشان را بنا نهادند و به یک جنبش مستند شهری در شرایط حاضر
رسیدند، فضای این سینمای نو را تقویت کرده اند. هر چند سینمای ما مستقیما از
انسان شناسی مدرن شهری بهره نبرده و فیلم هایش به معنای آکادمیک آثار انسان
شناسانه شهری به جای نمی آیند، اما بدون تردید سینمای مستند ما بیش از
انسان شناسی انتزاعی و کم تحرک دانشگاهی ذخایر عظیم بصری برای شناخت انسان
شناسانه تحولات کنونی و ثبت آنها فراهم آورده است. و این سینمای مستند ما هم
بدون تردید در جلب توجه فیلمنامه نویسان و فیلمسازان هوشمندی که با دستاوردهای
فیلم های مستند اجتماعی ایران، به ویژه آثار ناظر به رویدادهای روزمره در زمینه
مسائل زنان و کودکان و انتخابات و فوتبال و بحران های دیگر، آشنا بوده اند، نقش
مهمی داشته است.

همسایگی سینمای رویکردگرا و سینمای مستندها ثمرات دلنشینی
داشته است از سینمای کیارستمی گرفته تا سینمای کنونی میر کریمی.

درباره وجوه سینمایی، دستاورد درخشان میرکریمی و راستین
درشت جزئیات زنده زندگی روزمره و رابطه و تأثیرات مستند گرنگی در ساختار و نوع
روایت، جداگانه سخن خواهم گفت. لذا در این نوشته مایلم به جای مباحث ساختاری و
جزئیات مستندگونه در فیلم «به همین سادگی» برای نشان دادن اهمیت مفهوم زندگی
روزمره و نقش آن در تحولات اجتماعی و حتی سینمایی ما یکسره به خود این مفهوم در
انسان شناسی معاصر بپردازم و توجه خوانندگان را به مفاهیمی جلب کنم که هرگز به
طور اتفاقی در وضعیت پر تب و تاب ایران و سینمای ایران رخ ننموده است. اجازه
می خواهم اشاره کنم که حکمت توجه به زندگی روزمره در نگاه و ساختار چه
دستاوردها و نتایج و غنائمی برای سینمای ایران در جهان به بار آورده است، که
عبارت اند از:

۱. خودآگاهی نسبت به زندگی روزمره ما در وضعیت آستانه ای و
جاری ساختن پرسش ها، بحران ها و مسایل آن در تصویر سینمایی.

۲. گشودن افق های تازه و غیر کلیشه ای و فرا ایدئولوژیک و
غیر قالبی و غیر قطعی در تماشای فردیت انسان های پیرامون ما و تصعید آن به
ارزش های فیلمی و سینمایی.

۳. جاری ساختن نیرو و خون زندگی ملموس در فیلم و دمیدن جان
تازه و ورود شخصیت های تازه و زنده به سینمای ما و افزودن به واقعیت و وجه
شناسنامه ای و هویتمند آدم های فیلم و خود فیلم ها.

۴. کمک به درک شرایط آستانه ای و چالش های امروزی زندگی ما
و مسائلی که نیاز مبرمی برای تأمل و تفکر و اصلاح دارند.

۵. امکان تجربه نو در ساختار و بیان و کشف شگردهای سینمایی
معطوف به زندگی روزمره در فیلم. مثلا شگرد نگفتن، سکوت، شکل دادن به لایه های
زیرین، و ظرافت های مختلفی از این دست، محصول توجه به واقعیت های عملی زندگی
روزمره و نحوه گفتار و ساختار رویدادهای معمولی است.

توجه به زندگی روزمره در سینمای ایران، هم حاوی ارتقاء
آگاهی و توسعه توجه به فردیت و شرایط انسانی و تعمیق بیشتر ماست و هم در
بردارنده جاه طلبی های مستقل برای رشد نوعی سینما که متمایز و مستقل از سیطره
سینمای سرگرم کننده امریکایی و تداوم روح متفکرانه هنر خلاق ایرانی است.

زندگی روزمره برای ما در بردارنده عالی ترین شکل محسوس
خواست ها، نیازها، پرسش های رشد، تحولات، دگرگونی های اجتماعی و فردی،
خواست های دموکراتیک و توسعه حقوق مدنی فردی و جمعی، تقاضای آزادی، همچون یکی
از دو رکن آرمان انقلاب ۱۳۵۷، و بازتاب دهنده بحران های اقتصادی، فرهنگی و
اخلاقی و تلاش برای بهبود شرایط در وضعیت تجربه مدرن حین چالش های کهنه و نوی
موجود است. از این بابت حتی از نظر سینما و شناخت درون مایه و جانمایه فیلم های
مستقل و رویکردگرا و روشنفکرانه سینمای ایران باید بر ساده لوحی و ستایش جهل
فائق آید و به دانایی گسترده تر از صرف مباحث ساختاری و سلیقه ای و بد آمدن و
خوش آمدن مضامین اهمیت داد و به رابطه بینا متنی سینما و این آگاهی های معاصر و
نقش شان در خود فیلم و شالوده و ژرف ساخت های آن واقف شد. این است که بحث زندگی
روزمره برای دوستداران جدی سینمای ایران یک بحث انتزاعی و بی ربط به سینما
نیست، بلکه بحثی کاملا مؤثر در درک سینمای رویکردگرای ایران است، که هنوز
بسیاری با لحن تحقیرآمیز سینمای جشنواره ای از آن اسم می برند و به اهمیت سبکی
و استتیکی و نیز اجتماعی و شهادت دهنده آن برای یک دوران و ثبت بصری انسان
ش