پاورپوینت کامل انسان اخلاقی; چگونه به یک فرد اخلاقی تبدیل می شویم؟ ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انسان اخلاقی; چگونه به یک فرد اخلاقی تبدیل می شویم؟ ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انسان اخلاقی; چگونه به یک فرد اخلاقی تبدیل می شویم؟ ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انسان اخلاقی; چگونه به یک فرد اخلاقی تبدیل می شویم؟ ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۸

پرورش اخلاق در کودکان

ظرفیت کودک برای رشد همدلی، تعلقات اخلاقی و اصول اخلاقی بین دو و چهار سالگی، یعنی مدت کوتاهی پس از استقلال در دنیای اجتماعی، ظاهر می شود(برلسون، ۱۹۸۲). شکوفا شدن این ظرفیت ها تحت تأثیر محیط اجتماعی کودک، از جمله شیوه های برخورد و تعلیم آنها توسط والدین، همسالان و افراد مهم قرار دارد. به عبارت دیگر، در خلال سال های اول زندگی، کودکان به صورت خود انگیخته به تأثیرات و دستورالعمل های اخلاقی حساسیت(۱) دارند. این حساسیت ها را می توان به سه قلمرویی که ما از آن صحبت کردیم، تقسیم نمود.

بنابراین، زمانی که پدر یا مادر می گویند، «فکر کن اگر کسی این کار را با تو انجام دهد چه احساسی خواهی داشت» آنها از ظرفیت های همدلی کودک استفاده می کنند. زمانی که والدین به قانون طلایی متوسل می شوند یا توضیح می دهند که «هر کسی شایستگی آن را دارد که برخورد عادلانه ای با وی صورت گیرد»، آنها ظرفیت ایجاد اصول اخلاقی را درگیر می کنند. و زمانی که والدین با اخم به کودک خود می گویند، «زمانی که تو اینگونه با دیگری برخورد می کنی، ناامید می شوم» یا «این شیوه رفتار خانواده تو نیست»، آنها ظرفیت کودک برای تعلق اخلاقی را به کار می گیرند.

نظریه پردازان مدت ها بحث کرده اند که آیا اخلاق آموخته می شود یا خیر. بعضی معتقدند که اخلاق را باید از طریق مطالبات صریح و اعلان درست و غلط القا نمود (بنت، ۱۹۹۳)، و بعضی اظهار کرده اند که بهترین راه انتقال اخلاق، پرورش کودکان در جوی است که بزرگسالان علایق اخلاقی خود را ابراز می کنند و الگوهای اخلاقی را در اختیار کودکان قرار می دهند (برایان و والبک، ۱۹۷۰). بر اساس چارچوب «انگیزه اخلاقی»، هر دو رویکرد ارزشمند هستند، و هر دو در هر یک از سه قلمرو اخلاقی راه دارند.

پرورش اخلاق از طریق همدلی

یک تکنیک مهم برای پرورش همدلی، توصیه مستقیم به کودکان برای قرار دادن خود به جای دیگران است (بارنت، هوارد، کینگ، و دینو، ۱۹۸۰؛ هاگز، تینگل، و ساوین، ۱۹۸۱؛ کروانز و گیبس، ۱۹۹۶). کودکان باید تأثیر رفتار خود بر دیگران را یاد بگیرند، این امر می تواند با تذکرات ساده ای مانند این جملات انجام گیرد «فکر کن چه احساسی خواهی داشت» یا «به یاد بیاور زمانی را که با تو اینگونه رفتار می شود».

زمانی که تذکر کافی نیست، می توان همدلی را با دادن اطلاعات بیشتری از دیگران به کودک تقویت کرد، خصوصاً اطلاعاتی از قبیل تلاش ها و مشکلات او، و کودک را به تصور یا حتی بازی نقش او واداشت. (کندلر، ۱۹۷۳؛ ایانوتی، ۱۹۷۸).

همدلی با آگاهی از احساسات دیگران آغاز می شود، یکی از راه های آموزش احساسات، گنجاندن بحث از هیجانات از جمله هیجانات خود والدین و علل آنها در گفتگوهای روزمره است (فشباخ، ۱۹۸۳). کودکان بر احساسات دیگران متمرکز می شوند و تشخیص مشابهت های بین خود و دیگران احتمال همدلی را افزایش می دهد (هاستون، ۱۹۹۰؛ کربس، ۱۹۷۵). انجام اقدامات زیر نیز از سوی والدین مفید است: پذیرش و تمجید احساسات دلسوزانه کودکان، توجه دادن به افراد دلسوز جامعه و تشویق آنها، و صحبت در باره دلسوزی های خود. بیان داستان هایی در مورد قهرمانان مهربان، خیالی یا واقعی، مشهور یا گمنام، نیز به انتقال این پیام که همدلی با دیگران خوب است کمک می کند (به اسکالمن و مکلر، ۱۹۹۴، فصل ۳ مراجعه شود).

همدلی، به اشتیاق کودک برای یاری دیگران یا تسکین درد و رنج آنها می انجامد. اما کودکان اغلب در مورد این که چگونه به دیگران کمک کنند سردرگم می شوند. آنها در بسیاری موارد برای کمک به دیگران یا دلداری آنها در مواقع لزوم خجالت می کشند یا احساس ناامنی می کنند. تشویق ها و دستورالعمل های مربیان در مورد زمان و نحوه کمک به دیگران می تواند دانش لازم در این مورد را در اختیار آنها قرار دهد، تا بتوانند از دلسوزی برای دیگران به سوی انجام آنچه به نفع آنان است گام بردارند (استاب، ۱۹۷۱).

پرورش اخلاق از طریق تعلقات

محققان (گرازینا کوچانسکا، آکسان، و کوئینگ، ۱۹۹۵) و (سوزان لاندرویل و همکاران، ۱۹۷۱) در جریان تحقیقات خود دریافتند، والدینی که حساس، پذیرا و دارای روحیه همکاری با کودکانشان بودند و با آنها به شیوه ای گرم و عاطفی رفتار می نمودند، کودکانی با بالاترین حس همکاری داشتند. این کودکان حتی قبل از ۲ سالگی، علائمی حاکی از کنترل درونی نشان می دادند و در مورد دستورات والدین به خود تذکر می دادند.

کودکان به قانون یا توبیخِ افرادِ تشویق کننده و پذیرا، بسیار بیشتر تن می دهند تا افرادی که معمولاً سخت گیر و محدود کننده اند. هدف از آموزش اخلاقی، پرورش یک کودک مطیع نیست؛ بلکه تربیت یک کودک دارای حس همکاری است، و بهترین راه برای پرورش چنین کودکی، والدینی است که دارای روحیه همکاری باشند. دستورالعمل های اخلاقی اغلب شامل درخواست از کودک برای متوقف کردن یا به تأخیر انداختن چیزهایی است که مورد علاقه آنها است؛ کاری که همواره برای آنان آسان نیست. اما این کار، در صورتی که آنها به والدین خود اعتماد داشته باشند و معتقد باشند آنها واقعاً می خواهند به فرزندان خود کمک کنند، بسیار ساده تر است.

به علاوه والدین با ارائه قوانین شفاف و قاطعانه و دلایل منطقی، درونی سازی(۲) را نیز پرورش می دهند (کلارک و همکران، ۱۹۷۷؛ ساندرز و دادز، ۱۹۸۲). فهم دستور «به نوبت با اسباب بازی ها بازی کنید» برای کودک بسیار آسان تر است تا «با یکدیگر شریک شوید». زمانی که والدین برای قوانین خود دلیل ارائه می کند، مثلاً می گویند: «همه برای تفریح باید فرصت مساوی داشته باشند»، آنها به کودک هدف و روح قانون را آموزش می دهند. کودک، تنها با فهم دلایل پشت یک قانون می تواند درس های اخلاقی را به موقعیت های جدید منتقل کند و برای مقاومت در برابر انگیزه های غیر اخلاقی آماده شود.

پژوهش ها (ذان واکسلر و همکارانش ۱۹۷۹) نشان می دهد که تنبیه با نوع دوستی بالا در کودکان همبستگی ندارد، و «محروم سازی بدون توضیح» به زیان رشد نوع دوستی است. از سوی دیگر درونی سازی بیشتر، با ابراز دلخوری یا ناخوشنودی عاطفی در موارد نقض قوانین اخلاقی مرتبط است (رادک یارو و ذان واکسلر، ۱۹۸۴).

از آنجا که درونی سازی مستلزم گفتگو با خود است، مربیان می توانند به کودکان شیوه های مستقیم خودگویی در موقعیت های دشوار را بیاموزند. برای مثال، اگر والدین بفهمند که فرزندشان احتمال دارد پس از بدشانسی در بازی به همکلاسی خود گیر دهد، می توانند به او کمک کنند که با خود سخن بگوید؛ مثلاً، «این درست نیست که برای به دست آوردن احساس بهتر، موجب شویم که دیگری احساس بدی پیدا کند». در واقع والدین می توانند دستورالعمل های خاصی را در مورد بسیاری از مهارت های اخلاقی، مثل حل تعارض، بازی جوانمردانه، انتقاد سازنده، و برخورد مناسب فراهم کنند.

سایر تکنیک های مهم عبارتند از: تکلیف رفتار خوب، که در آن یک نوجوان باید عمل خوبی را که برای کسی مفید است انتخاب کرده، اجرا نماید؛ و اسناد مثبت، که در آن به کودکی که کار خوبی انجام داده گفته می شود آدم خوش قلب و مهربانی است (جنسن و مور، ۱۹۷۷؛ تونر، مورد، و امونز، ۱۹۸۰). بیشتر کتابچه های راهنمای والدین توصیه می کنند زمانی که کودکان رفتار ناشایستی انجام می دهند، از رفتار کودک انتقاد کنید نه از خود او. البته تحقیقات نشان می دهد، زمانی که کودک مهربان و منصف است، تشویق عمل و کودک هر دو موءثر است (اسکالمن و مکلر، ۱۹۹۴، فصل ۲).

پرورش اخلاق از طریق اصول اخلاقی

می توان از طریق گفتگوهای الهام بخش(۳) و کاربردی(۴) به کودک کمک نمود تا استاندارهای شخصی را ایجاد نماید. برای مثال، ایده آل های اخلاقی را می توان در قالب به تصویر کشیدن یک دنیای انسانی تر و عادلانه تر به وی تلقین نمود و او را متوجه این نکته ساخت که رفتارهایش می تواند به تحقق یا تضعیف این آرمان ها منجر شود. بیشتر کودکان می خواهند بر خوبی ها غلبه پیدا کنند، از این رو به سهولت تحت تأثیر تصویر یک خانواده بهتر، یک جامعه بهتر، و یک دنیای بهتر قرار می گیرند.

پیام های کاربردی برای واداشتن کودکان به توجه و دقت بر تأثیرات دراز مدت رفتارشان طراحی شده اند، یعنی بر این که اراده های آنان خواه ناخواه در آینده به نتایج ارزشمندی منجر می شود (لویت، وبر، کلارک، و مک دانل، ۱۹۸۵). همچنین با یادآوری مواقعی که کمک به دیگران احساس خوبی در آنها ایجاد کرده است، می توان احتمال پذیرش اصل کمک به نیازمندان را افزایش داد.

تکنیکی که پیام های الهام بخش و کاربردی را در بر می گیرد، از اشتیاق طبیعی نوجوانان به یک پارچه کردن دیدگاه هایشان در مورد «خوبی» استفاده می کند. همان طور که سقراط و سایر فلاسفه اخلاقی مدت ها پیش بیان کرده اند، سئوالاتی مثل زندگی خوب چیست؟ مردن برای چه چیزی ارزش دارد؟ یک جاذبه سحرآمیز برای جوانان دارد. کاوش برای یافتن پاسخ از طریق گفتگو، مطالعه، یا تأملات شخصی، می تواند دگرگون کننده باشد، و نوجوانان را تحریک کند تا در مورد حرکت به سوی تعهد اخلاقی و یک هویت اخلاقی مشخص بیندیشد.

همچنین، مباحثات می توانند سردرگمی های اخلاقی والدین (مثل، مطمئن نیستم زمانی که به افراد بی خانمان در خیابان کمک می کنم، در واقع به آنها کمک می کنم، یا به آنها خیانت می کنم)، و معماهای اخلاقی کودکان (مثل تلاش برای راضی کردن خواسته های متضاد دوستان) را در بر گیرند.

گرچه استدلال می تواند به افراد کمک کند تا به ارزش های واقعی خود و میزان هماهنگی رفتارهایشان با آن ارزش ها پی ببرند، اما در نهایت اخلاق هرگز مبتنی بر استدلال نیست. ممکن است کسی نتواند ثابت کند که زندگی اخلاقی بهترین گزینه است و نتواند از «است ها» برای «بایدها» استدلال بیاورد.

در واقع، یک گرایش اخلاقی، بیشتر به یک ذوق یا یک پاسخ زیبایی شناختی شبیه است، تا این که محصول استنباط و قیاس باشد. یک کودک برای تنفر از بی رحمی یا علاقه به خوبی، یا احساس همدلی با درد و رنج دیگران، یا برانگیخته شدن به وسیله آرمان های شکوهمند، استدلال نمی کند؛ درست همان طور که برای تنفر از اسفناج و دوست داشتن بستنی استدلال نمی کند؛ اینها همگی از آمادگی های زیستی و احوال شخصی ناشی می شوند. می توان گفت که هدف تربیت اخلاقی، خوش طعم ساختن مهربانی و عدالت است.

تربیت اخلاقی چه بر همدلی، تعلق، یا اصول اخلاقی متوقف باشد یا نباشد، یک فرایندِ در جریان است، و اخلاق، کیفیتی نیست که انسان به شیوه ای همگانی و همیشگی داشته باشد یا نداشته باشد (هارت شورن و می، ۱۹۳۰). اگرچه شواهد طولی نشان دهنده همخوانی در «استعداد یاریگری اجتماعی»(۵) از اوایل کودکی تا بزرگ سالی است (آیسنبرگ و همکاران، ۱۹۹۹)، اما تعداد اندکی از ما، چه کودک و چه بزرگ سال، همواره درست عمل می کنیم و بیشتر ما در بعضی از حوزه ها بهتر عمل می کنیم (مثل شخصی که همسرش را فریب می دهد اما همکارش را نه). علاوه بر این، وسوسه های جدید و سردرگمی های اخلاقی همواره مطرح اند؛ این امر کمک به کودک در جهت ایجاد یک هویت اخلاقی به عنوان کسی که می خواهد اخلاقی باشد و کسی که پس از لغزش های اخلاقی تصمیم می گیرد بهتر عمل کند را ضروری می سازد.

حفظ یک هویت اخلاقی مثبت، زمانی آسان تر است که خوش بینی و امید کافی برای اصلاح وجود داشته باشد. کودکان، خوش بینی و