پاورپوینت کامل رسانه های سنتی از چشم شیشه ای ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسانه های سنتی از چشم شیشه ای ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسانه های سنتی از چشم شیشه ای ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسانه های سنتی از چشم شیشه ای ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۶

از آنجا که آئینی مثل عزاداری، موضوعی «فولکلوریک» محسوب می گردد، رسانه نباید وظیفه خود را در مورد ارتقای فرهنگی جامعه فراموش کند و تنها به ارضای مخاطبان خاص خود بیاندیشد. رسانه در این زمینه، باید دست به انتخاب گری و گزینش زند و بهترین را برگزیند. باید توجه داشت که جذاب ترین، لزوما بهترین نیست. مسئله ای که گاه در چینش برنامه های سوگواری مشاهده می شود، «تلویزیون به گونه ای زیرکانه به مثابه کانون هدایت معرفت شناسی عمل می کند. به عنوان مثال، نحوه استفاده ما از دیگر ابزارهای معرفت شناسی و دیگر وسایل ارتباط جمعی هم به گونه ای است که تلویزیون آن را تعیین می کند».(۱) لذا اگر این روند تداوم یابد و برنامه های دینی به صورت یک کالای مصرفی لحاظ شود، تولید کننده و توزیع کننده در نهایت باید حق را به مشتری بدهند. فشارهای بازار به هیچ وجه به تولید کننده مجال نمی دهند که اصول و اهداف خاصی را در برنامه سازی لحاظ کند و تلاش کند مخاطب را از وضعیت موجود به یک وضعیت مطلوب برساند.(۲)

اگر این روند تداوم یابد ،رسانه نقش فرهنگ سازی و پیش تازی خود را از دست می دهد و دنباله رو فرهنگ جو عامیانه می گردد که در این صورت خود به عامل آسیب رسان به فرهنگ دینی عاشورا را مبدل می گردد و آسیب ها را همگانی می سازد.

با وجود اینکه افراد با حضور در رسانه سنتی دینی جهت شرکت در مجالس عزاداری نخست به دنبال کسب حالات معنوی (کارکرد ارشاد) هستند، اما زمانیکه چنین مراسمی از یک رسانه مدرن (تلویزیون) پخش می شود امکان اینکه تمایل به ارضاء نیازهای تفریحی بر رضامندی ارشادی مخاطب تسلط یابد بسیار است . به دلیل اینکه او در اینحال خود را در داخل رسانه سنتی و در جریان یک ارتباط قلبی مستقیم و مستمر با کسی که مراسم بر محور شهادت یا مظلومیتش برگزار شده احساس نمی کند بلکه او تماشاچی مراسمی است که طی آن عده ای در حال را ز و نیاز و ارتباط با یک شخصیت دیگر هستند. در حقیقت مخاطب سرگرم تماشای یک آیین است و تماشا اقتضائات خاص خود را می طلبد. خصوصا اگر از پنجره رسانه مدرن صورت گیرد.(۳).

ما هیچ کدام از این رفتارها را هنگام تماشای یک آیین مذهبی از تلویزیون انجام نمی دهیم . همه کارها و حرکات ما، چه اعمال عبادی و چه اعمال و رفتار غریزی و ….تغییری نمی کند. هر کس همه کار می کند، می خورد می آشامد، لم می دهد، پا روی میز می گذارد، با دیگری حرف می زند و همه چیز می گوید خواه اینکه یک برنامه مذهبی از تلویزیون پخش شود خواه برنامه ای دیگر.(۴) در نتیجه ادامه این روند منجر می شود که مخاطب در رسانه سنتی نیز در درجه نخست سرگرمی وار به مراسم و مناسک بنگرد و همان انتظارات را داشته باشد . لذا سینه زنی های افراطی و بیانات اغراق گونه به تقلید از دیگران که صورت و تصویر شان در رسانه های مدرن(تلویزیون و رادیو و …) وجود دارد و مسایلی از این دست، به آیتم های معمولی مراسم سنتی تبدیل شده ( و باعث کنار رفتن خرده فرهنگ های اصیل و ماندگار در طول زمان شده)، در سالهای اخیر بسیار توسعه می یابد که نشانگر استیلای منفی کارکرد سرگرمی رسانه مدرن به کارکرد ارشادی رسانه سنتی می باشد. آثار زود هنگام تسلط کارکرد سرگرمی رسانه مدرن بر کارکرد ارشادی رسانه سنتی بسیار محسوس تر و ملموس تر است که به مواردی از آن اشاره می شود:

– کم شدن حضور پیام آفرینان با صلاحیت حوزوی به عنوان حاملان پیامهای اصیل دینی در این گونه مجالس.

-کم شدن حضور روحانیان در اداره مجالس و پیام آفرینی، علی رغم حضور فیزیکی.

– برجسته شدن بخش هایی از محتوی دینی (تولی و تبری و …) در عوض غفلت از بقیه (احکام، اعتقادات، اخلاق و …).

– تغییر شکل ظاهری در نحوه اداره مجالس، آمدن سن و تریبون بجای منبر، شبیه شدن رفتار مداحان به خوانندگان پاپ، استفاده از کف و تشویقهای غیر سنتی بجای صلوات و اذکار اسلامی و…

– بوجود آمدن فرصت های پیام آفرینی طولانی(چند ساعته)، برای مداحان و کسانی که لزوما برای هدایتگری و پیام آفرینی دینی تربیت نشده اند که به تضعیف جایگاه رسانه اصیل منبر دامن می زند. «اگر منبر در ایران روزی جایگاهش را از دست بدهد، به این علت خواهد بود که ممکن است بکار گیرندگان آن، ماهیتش را از یاد ببرند و یا آنرا به کار دیگری بگیرند که فاقد خصلت منبر است. فرستادن مداح به پله های منبر به جای فرستادن واعظ، یکی از چنین فرضیاتی است».(۵)

با دو راه و دو مکانسیم می توان روح یک فرهنگ را مورد تاخت و تاز قرار داد و آن را تخریب کرد . امکان راه و رسم اول را جرج اُروِل(۶) ترسیم کرده است و آن زندانی کردن فرهنگ است و از فرهنگ، زندان ساختن، مکانیسم و روش دوم را آلدوس هاکسلی(۷) توصیف کرده است و آن زمانی است که فرهنگ به صورت تئاتر و پرده های نمایشی و رایته های سرگرم کننده درآید و در طی آن آلوده گشته سرانجام ویران و مضمحل شود. (۸)

توجه به محتوا و ظرف بیان در همگرایی بین رسانه سنتی و مدرن ضروری است که خالی از پارازیت ها یعنی نادرست بودن محتوی در «روضه ها و ذکر مصیبت ها» باشد. لذا ضروری است که محصولات پخش به صورت درجه یک باشد. (یک منبری که فرضا برای صد نفر در یک مسجد به منبر می رود، از رو که نمی خواند، متکی به ذهن خودش است . یک وقت چیزی به زبان انسان می آید و یک وقت هم حرف یا حدیثی که باید به یاد انسان بیایدنمی آید و انسان چیز دیگری به جایش می گوید که حالا در جمع آن صد نفر خیلی مشکلی ایجاد نمی کند. اما چه لزومی دارد که ما این مطلب را بیاوریم و در بین چند میلیون جمعیت منتشر کنیم . اینها باید کاملا محاسبه شود.(۹) چرا که بسیار به چشم می خورد در مجلس عزاداری و مداحی، روضه خوان هنگامی احساس موفقیت در کار خود می کند که مستمعان را به گریه اندازد . به همین جهت در مرحله رمز گذاری از اشعار جانسوز که با لحنی سوزناک خوانده می شود استفاده می کند. تا اینجا اشکالی ندارد متأسفانه مشکل وقتی شروع می شود که مردم گریه نمی کنند و بعضی روضه خوانان برای دوری از این ناکامی در محتوای پیام خود دست می برد تا حالت تأثر بیشتری بخود بگیرد یا برای اثبات تنفر خود از دشمنان و اظهار محبت به اهل بیت (مطالبی را در معرض چهره کریه دشمن و ترسیم چهره نورانی اهل بیت) می گوید: باور پذیر بودن آنها مشکل و بعضا مضحک است . از طرفی برای مظلومیت ابا عبد الله الحسین ( به ذکر مسائلی می پردازد که پذیرفتن آنها نوعی نقص برای معصوم) بشمار می آید نه فضل و ساحت مقدس عصمت امام (از آن مبرّی است . متأسفانه هنوز هم هیچ کنترلی بر مفاد روضه ها نیست و این پارازیت ها با قوت تمام نقش تخریبی خود را ایفا می کند. که برای اصلاح توجه به رسوخ و ریشه های آن لازم و ضروری است.

دیگر اینکه انعکاس پیام دینی مستلزم اخذ زبانی دینی است . در مکتب تلویزیونی دینی ایران صرفا موضوع متضمن دینی بودن نیست بلکه روح، شکل و قالب آن هم باید دینی باشد، همان گونه که فلسفه اسلامی بر میراث فلسفه غربی(یونانی) بنا شد اما در نهایت توانست آن آموزه ها را در نظام فکری دیگری به نظم درآورد و دارای شخصیتی مستقل شود. می توان امیدوار بود که تجارب جهت دار در رسانه تلویزیون نیز سرانجام منجر به بروز قالب ها و ظرفیت های بیانی جدیدی شود که به طور ذاتی با پیام های ایرانی، اسلامی سنخیت بیشتری داشته باشد . نیل به این مهم منوط به شناخت توءامان مبانی پیام دینی در فرهنگ ایرانی، درک قابلیت های ساختاری رسانه های سنتی ایران در انتقال پیام و آگاهی از اقتضائات ذاتی رسانه های مدرن مانند تلویزیون است . (که به تبیین آن پرداختیم) در این صورت تلویزیون دینی فارغ از محتوای خود دینی خواهد بود و آثار دینی، نه به اعتبار موضوع که به اعتبار قالب و ظرف بیانی دینی شمرده خواهند شد. اگر به این مرحله برسیم برنامه های مناسبتی روز عزا با روزهای دیگر تا این حد متفاوت نخواهد بود. اگر قالب و فرم به تناسب ارزش های اسلام ایجاد و متکامل شود با اندک تغییری خواهد توانست هم چنان که در روزهای عادی کاربرد دارد در روزهای عزا نیز از کاربرد نیفتد.(۱۰)

۶- ۱ ـ ۸. برنامه های سرگرم کننده و نوستالژیک(۱۱)

این طبقه در برگیرنده برنامه هایی است که در عین سرگرم کننده بودن، جنبه هایی از آیین ها و مناسک نوستالژیک را نیز به نمایش می گذارند و از این طریق، احساسات مخاطبان خود را بر می انگیزد.

در همین