پاورپوینت کامل پرسه در حواشیِ «گلدون شکسته» ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرسه در حواشیِ «گلدون شکسته» ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرسه در حواشیِ «گلدون شکسته» ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرسه در حواشیِ «گلدون شکسته» ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

۱

هر شعری در حال و هوایی آغاز می شود؛ با تلنگری بر عاطفه که ناگهان های روح را می نوازد، زمزمه ای می شکفد و خیال خفته ای را در ژرفای ضمیر بیدار می کند، شعری شکل می گیرد با خاطره ای که در پس زمینه روح شاعر جا خوش می کند. این خاطره مبارک را می توان «شأن شروع شعر» نامید؛ شأن شکفتن شعر.

مخاطبان – تنهاـ شعر را می خوانند و می شنوند، اما شاعر در هر بار خواندن و باز خواندن شعر آن خاطره نهفته را بی اختیار از زمینه های ناخود آگاه ذهن و روح خود احضار می کند تا شعر در حال و هوای ولات برای شاعر مرور شود و از این گونه است شکفتن «گلدون شکسته» در دستان بارانی فقیر.

مهر ماه سال هشتاد، غروب یک روز محزون پاییز با برگ هایی آغشته به خزان. خیابانی خلوت و گام هایی که در متن غروب خزان طنین انداز بود. فروریخته بودم. بغضی با من به خیابان آمده بود و کلماتی در من می دمید. از «زیر نور ماه» می آمدم؛ عصر جدید، خیابان طالقانی، همان جا که زیباترین پرده های سینمای ایران را بارها به تماشا نشسته بودم.

«زیر نور ماه» – به هوشمندیِ کارگردانی فطرت گرا (رضا میر کریمی) و رندیِ (سید ناصر هاشم زاده) که فراتر از مشاور فیلمنامه دستی در خطوط معنوی فیلم داشت – روایت سلوکی درونی بود از زندگی واقعی، ملموس و انسانی جماعتی که برایم بسیار آشنا بود؛ تکه ای از درخشان ترین فصل های عمرم با زیستن در متن و حاشیه این جماعت گره خورده بود. سلوک درونی گام به گام سلوکی بیرونی در متن جامعه پیش می رفت، با صراحت تکان دهنده واقعیت های تلخ و حتی گاه متناقض نما در می آمیخت، از پوسته تجرید در می آمد و به تنفس در تجربه مکالمه زنده و بی واسطه با زندگی عریان آدم های پیرامون دل می سپرد. می شد که توی مخاطب گرفتار پاره ای از اغراق های ناگزیراش نشوی و زلالی چشمان بازیگرانی که چونان تجربه حقیقی زندگی نا بازیگرند، در جان ات رسوب کند.

در پرانتز بگویم که سینما چند بار دیگر نیز چنین حسی را در جان من برانگیخته است؛ از کرخه تا راین حاتمی کیا در جشنواره فجر در همین سینما، در ازدحام شگفت جمعیت که بیش تر از گروه اهل هنر بودند، نمونه دیگر این ماجراست؛ سطرهایی از یک شعر بلند را بی اختیار، همانجا در آن تاریکی روشن نوشتم، و «باز باران سیاه» اثر آن کارگردان ژاپنی که نام اش را از یاد برده ام.

پرانتز را می بندم و بر می گردم به سطرهای نخست؛

مهر ماه سال هشتاد؛ غروب یک روز محزون پاییز با برگ هایی آغشته به خزان… فرو ریخته بودم، بغضی با من به خیابان آمده بود و کلمات در من می دمید:

دس نذار روی دلم، دلم کبابه، داداشی!این روزا دلا تو خط نون و آبه، داداشی!

۲

عرفای ما گفته اند و چه درست گفته اند که «آن کس را که گذشته ای نیست، آینده ای نیست». اگر شعر انقلاب را تافته جدابافته در گسست از تاریخ و منفصل از پیشینه ها ندانیم، در سه آبشخور می توان ریشه های آن را سراغ بگیریم، شعر شیعی، شعر فارسی و شعر امروز جهان که با اتصال و تلفیق به شعری متفاوت می انجامند، پدیده ای ویژه و ممتاز که آن را به نام «شعر انقلاب» می شناسیم، گر چه ظهور و حضور و تقدم و تأخر این آبشخورها در شعر شاعران مختلف یکسان نیست و هر یک بسته به توش و توان و ذهن و زبان و بصیرت شاعرانه از آن بهره ای خاص می برند.

در این چشم انداز، مؤلفه ممتاز شعر انقلاب سویه های درخشان اعتراض نسبت به نمودها و نمادهای زر و زور و تزویر و به تعبیر حضرت روح الله حضور در ستیز فقر و غناست، که بر خاسته از خصلت شیعی و قرآنی آن است؛ «… وانتصروا من بعد ما ظلموا…».

همین مؤلفه ممتاز است که شعر انقلاب را از بدل شدن به شعری فرمایشی، توجیه گر و منفعل باز می دارد، همان گونه که شاعر انقلاب را از بدل شدن به عنصری متملق، زینت المجالس و سودایی و آزمندِ نواله ها و حواله ها به دور می دارد. ستیز با دریوزه گری شعر و کرنش کلمات و شوریدن بر کژی ها و آرمانباختگی ها ویژگیِ بدیهی شعر انقلاب و خصلت بنیادین آن است که شعر را به پاسداری میراث شهیدان و رنج ایثار گران فرا می خواند؛ به گام زدن در صراط مستقیم ارزش های علوی و حسینی، به «هیهات منا الذّله»… .

در برابر پدیده والای شعر انقلاب دو طیف را می توان سراغ گرفت که با خدشه بر حیثیت و شرافت شعر انقلاب بر آن اند تا آن را به شعری دریوزه گر و مفلوک و ستایشگر و آویخته قدرت فرو کاهند؛ طیف نخست گروهی از شاعران و منتقدان اند که با باورهای علوی و ریشه های شیعی شعر انقلاب سر ستیز دارند و طیف دیگر جمعی از طراران و تردستان اند که به ظاهر در صف شعر انقلاب جاخوش کرده اند و شریک قافله، اما رفیق گرگان و راهزنان اند.

گروه نخست با ترویج و نشر تحلیل های کذب آلود و نشانی غلط دادن و روا داشتن تهمت های ناروا و بر چسب های ناچسب در این میدان می تازند، اما طیف دوم با رفتاری حقارت بار و سرشار