پاورپوینت کامل اسلامگرایان و شکست پارلمانی در کویت ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلامگرایان و شکست پارلمانی در کویت ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلامگرایان و شکست پارلمانی در کویت ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلامگرایان و شکست پارلمانی در کویت ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۷

شاید سخن گفتن از نتایج انتخابات اخیر پارلمانی کویت (۲۵ /مه/۲۰۰۹) هنوز زود باشد؛ اما با این حال، رسانه ها، بر مسائلی تمرکز کرده اند که ترجیح می دهم اکنون و به اجمال به آنها بپردازم؛ با این امید که در آینده با بررسی های عمیق تر و تحلیل این پدیده بازگردم.

مهم ترین این نتایج عبارت است از:

۱. کاهش شمار نمایندگان اسلام گرا که تنها ۱۱ کرسی را به دست آوردند، درحالی که در مجلس پیشین ۲۱ کرسی را در دست داشتند. جنبش مشروطه اسلامی (الحرکه الدستوریه الاسلامیه) هم که نماینده اندیشه ها و مکتب اخوان المسلمین در کویت است، تنها ۱ کرسی را کسب کرد، در حالی که در مجلس پیشین ۳ کرسی را در اختیار داشت. دکتر ناصر صانع هم که سه دوره برکرسی نمایندگی تکیه داده بود، از شرکت در انتخابات امتناع کرد.

جریان سازمان یافته سلفی هم که در مجلس پیشین ۴ نماینده داشت، توانست تنها ۲نماینده به مجلس آینده بفرستد که برجسته ترین آن دو هم دکتر ولید طباطبایی است.

اما شکست سخت تر، از آن اسلام گرایان مستقل شد که نیمی از کرسی هایشان را از کف دادند. در این جا باید اشاره کنم که نمایندگان تازه نفسی از جنبش مشروطه اسلامی (حدس) و «تجمع سلفی» به مجلس راه نیافتند، در حالی که در کرسی هایی که اسلامگرایان مستقل به دست آوردند، تغییر و تحولاتی رخ داده و افراد تازه ای به مجلس راه پیدا کرده اند.

۲. پیروزی قاطع چهار زن در سومین مبارزه انتخاباتی اشان که برای نخستین بار و با آرایی بالا وارد مجلس شدند، نشان از تغییر سلیقه عمومی انتخاباتی جامعه ای محافظه کار دارد و پیامی قوی به همه طرف های موردنظر – از حامیان تا مخالفان- دارد تا به خواسته های آنان تن در دهند. مهم ترین این پیام ها عبارتند است از:

– امکان راهیابی زن به پارلمان بدون پناه بردن به نظام سهمیه بندی جنسیتی که مخالف با اصل برابری در نظام مبتنی بر قانون اساسی است و با توانایی های خود زنان هم منافات دارد. زیرا دیدیم که همه زنانی که در این انتخابات برنده شدند، با شایستگی خود به مجلس راه یافتند و دارای امکاناتی قوی بودند و اصلاً متهم به رفاقت بازی نشدند و

تنها بر تبلیغات و حمایت های رسانه ای متکی بودند و برخی هم از قدرت سیاسی ثروت خود بهره بردند که آن هم محل رقابت زنان و مردان است و منحصر به زنان نمی شود.

– پیام دیگر پیروزی این زنان به اسلامگرایانی است که نسبت به حقوق سیاسی کامل زنان، هنوز در شک و تردید به سر می برند. با این که برخی مجتهدان و نواندیشان اسلامگرا اعلام کرده اند که هیچ نص شرعی قاطعی نداریم که مانع و مبطل حقوق زنان باشد، اما برخی اجتهادهای فقهی ای که ناشی از شرایط و اوضاع جوامع و تحولات فکری و سیاسی و اقتصادی اشان بوده، وجود دارد که محل گفت و گو و بحث علمی است.

حقوق زنان در قرن گذشته، تحولات مهمی را شاهد بوده که خبر از امکان پشت سرنهادن گردنه یاد شده را می دهد.

این تحولات از حق زنان برای بیرون رفتن از منزل آغاز شد؛ سپس به حق دانش آموختن و کارکردن رسید و آنگاه به حق رأی دادن کشید و پس از آن کار به جایی رسید که زن حق نامزدی برای انتخابات مجلس و رأی گرفتن از ملت را پیدا کرد و به وزارت راه یافت و نخست وزیر هم شد و اکنون بحثی داغ پیرامون حق زنان برای برعهده گرفتن ریاست دولت(ریاست جمهوری) درجریان است و این که آیا اجتهاد قدیمی پیرامون ولایت عظمی یا خلافت عامه امت اسلامی بر ریاست دولت هم منطبق است؟

پرسشی که نیازمند به بررسی عمیق و دقیق در نتایج جزئی این انتخابات در مقایسه با نتایج پیشین است، این است که آیا پیروزی زنان به زیان اسلام گرایان تمام شده است یا به زیان گرایش های قبیله ای یا مستقل ها؟

۳. پیشرفت بزرگ شیعیان؛ اگر چه خودشان طبقه بندی طایفه ای به سبک لبنان را دوست ندارند. شیعیان در این انتخابات ۹ کرسی را در اختیار داشتند. ناگفته نماند که این امر در حالی رخ داد که در دوره پیش از انتخابات، شیعیان به دو علت، تحت هجوم مذهبی- رسانه ای قرار گرفته بودند. یکی بازجویی از دو نماینده شیعه بود که در مجلس یادبود شهید عماد مغنیه رهبر نظامی حزب الله لبنان و مهندس عملیات نظامی حزب الله در جنگ های آزادی بخش لبنان در سال ۲۰۰۰ و جنگ سی وسه روزه سال ۲۰۰۶ شرکت کرده بود. مغنیه پیشتر به ربودن هواپیمایی کویتی و برهم زدن امنیت ملی کویت متهم شده بود.

دوم: بازجویی تحریک کننده یکی از وزیران برای این که به یک روحانی شیعه ایرانی متهم به دشنام گویی به صحابه اجازه ورود به خاک کویت و القای سخنرانی و خطابه در جلسات شیعیان را داده بود. این حادثه هم بر شدت اختلافات میان دولت و مجلس افزوده و در کنار دیگر بازجویی های بحران آفرین به انحلال مجلس، پیش از موعد مقرر و تنها پس از یک سال از عمر آن منجر شد. جالب توجه است که تمام نمایندگانی که به «نمایندگان بحران ساز» معروف شدند، همگی در انتخابات پیروز شدند.

آیا این افزایش شگرف سهم شیعیان از کرسی های پارلمان، نتیجه آن است که کویتی ها احساس کرده اند با شیعیان برخورد طایفه ای (فرقه ای) می شود و آنان شهروند درجه یک به شمار نمی آیند و واکنش کویتی ها به این تصور، قرارگرفتن پشت سر نامزدهای شیعه بوده تا به هجوم تبلیغاتی علیه شیعیان در دو حادثه یاد شده پاسخ گفته باشند؟

آیا اسلامگرایانی که در آن دو مسأله بی آن که به عواقبش بیندیشند، جاروجنجال کردند، از حجم خطر ناشی از تفکیک مذهبی و دینی میان شهروندان، به ویژه درامورسیاسی- که مرتبط با مصالح و مفاسد است و نه با کفر و ایمان و حلال و حرام- آگاهی دارند؟