پاورپوینت کامل احتمالی بر علوم انسانی اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احتمالی بر علوم انسانی اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احتمالی بر علوم انسانی اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل احتمالی بر علوم انسانی اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۴

نوشته های جناب دکتر فیاض از آن رو که بصورت «یادداشت» و تک گزاره هایی منتشر می شود، نقد آن بس دشوار است، اما از همان یادداشت ها که همواره به صورت کلی گویی و ایده پردازی است – نمی توان به راحتی گذر کرد. دکتر فیاض تلاش کرده تا برای علوم انسانی، فرمولی، جهت اسلامی شدن آن ارائه نماید. بنابراین برخی از گزاره های این کوشش را نقل و مورد تأمل و ارزیابی قرار می دهیم تا «ایده» ایشان را به صورت دقیق بسنجیم. البته نقد یادداشت، به گونه «یادداشت» نیز قلم می خورد، نه به صورت یک مقاله علمی پر منبع!

۱. ایشان در نوشته های خود از شناخت جهان آغاز کرده و آن را مبنای معرفت های دیگر قرار داده است. برای جهان شناسی، پرداختن به رشته های زیادی لازم است تا با هماهنگی بین آنها، فهم مطلوب حاصل شود، اما در برابر این سخن با پرسش هایی مواجه هستیم که عبارت اند از:

الف) جهان شناسی قرار است به تمام معرفت های دیگر سمت و سو دهد، اما خود برگرفته از رشته های زیادی است که در نتیجه نمی تواند معلول در علت خود تأثیر بگذارد. بنابراین ابتدا باید سراغ رشته هایی برویم که فهم مطلوب جهان را فراهم می سازد، اما در این رشته های علمی فراوان، چه امری «جهت دهی» می کند تا شناخت صحیح جهان رقم بخورد؟ یادداشت، چیزی به ما نمی گوید.

ب) هماهنگی در این رشته های زیاد، چگونه شکل می گیرد؟ بین چندین رشته علمی مختلف، با کدام عامل محوری، می توان هماهنگی معرفتی ایجاد نمود؟ این پاسخ و معرفی محور هماهنگ کننده بر نویسنده لازم است.

۲. نویسنده از فطرت به عنوان مبنای جهان شناسی اسلامی و ناتوانی توصیف رابطه خداوند و مخلوقان، بوسیله «علت و معلول» سخن گفته، که از علت و معلول و رابطه ثابت و ایستای خالق و مخلوق نمی توان رابطه ای فعال و صیرورت را بازگو کرد.

باید گفت: دور از ذهن است که نویسنده، آگاه از علت و معلول فلسفی صدرایی نباشد. حکمای اسلامی در مورد علت و معلول، تلاش کرده اند تا صیرورت را با «حضور مجرد» حل نمایند. از رابطه خالق و مخلوق نیز مدیریت خداوند ناشی می شود، که تمام جهان به

تدبیر اوست، که در این صورت رابطه فعالی بین خداوند و مخلوقان شکل می گیرد. رابطه تدبیر و تقدیر.

البته از سوی گروهی از اندیشمندان اسلامی، علت و معلول، تفسیری «جبری» از عالم بشمار می آید و باید «فاعلیت» و حضور اراده ها را مبنا قرار داد. آنان حضور مجرد را مانع تصرف می دانند و اراده فاعل محوری در اراده مادون تأثیر می گذارد و جهان دارای نظام اراده هاست. ایشان «شدن اسلامی» را با اصل فاعلیت و نظام ولایت اجتماعی تفسیر می کنند. تمامی علوم، چه انسان و چه طبیعی و پایه براساس جریان ارده های ایمانی و توحیدی، «اسلامی» و براساس جهت گیری پرستش ماده و عصیان بر خدا، «ضد دینی و سکولار» می شود.

این دو جریان اراده ها در تمام تاریخ و اجزای جهان وجود دارد و از این دو خارج نیست.

۳. در یادداشت مورد بحث رابطه خداوند فاطر به جهان، رابطه علم و رحمت بیان شده است، که باید گفت: صیرورت همه اشیاء به سوی خداوند با حرکت جوهری و نظام طبقات وجودی (ماده، مثال، عقل) و غایت مندی خلقت در همان دستگاه فلسفی که علیت را مبنا قرار می دهد، در نظر گرفته است. ارتباط خداوند با مخلوقاتش نیز براساس علم و رحمت، اساساً مطلب نوینی نیست. علم علت مجرد به معلول مجرد و علم معلول به علت در اتحاد «علم و عالم و معلوم» جای دارد و خلقت نظام احسن براساس علم باری تعالی به ذات خویش گویای همین مطلب است. رحمت نیز از قدرت سرچشمه می گیرد، و قادر، عالم حی می باشد. بنابراین ابداع احتمالی از سوی نویسنده رخ نداده است. البته اختلافی بین پیروان فلسفه صدرایی و برخی متکلمان وجود دارد، که خلقت براساس اراده خداوند که صفت فعل می باشد، صورت گرفته و برگرداندن اراده به علم بس اشتباه است.

ایشان تفسیر عالم بوسیله اصالت وجود و فیضان وجود و اندیشه سایه بودن تمام جهان را خارج از معنای خلقت که در دین – قرآن و سنت – گفته شده، می دانند.

۴. «آنچه سبب اشتراک همه این انسان ها [با تفاوت فرهنگی میان آنها] شده، زندگی است و دیگر هیچ».

به نظر می رسد که در این تک گزاره، که شبیه دشوار نوشته های شعاری می ماند، تناقضی وجود دارد، که اگر میان انسان ها فرهنگ های متفاوت حکومت می کند، پس باید براساس این فرهنگ ها، زندگی انسان ها با یکدیگر متفاوت شود؛ زیرا زندگی تنها خوردن و خوابیدن و پوشیدن نیست. زوایای مختلف فردی، اجتماعی، تاریخی و از سوی دیگر بینشی، روحی و عاطفی، زندگی انسان را پوشش می دهد. نویسنده که جهان شناسی اسلامی را می پذیرد باید در همین راستا فرهنگ اسلامی را نیز پذیرا باشد، که در مقابل آن، جهان شناسی مادی و فرهنگ غیر دینی و مادی شکل می گیرد. بدین سان ما با دو گونه متفاوت حقیقی زندگی بشر مواجهه هستیم: زندگی الهی و زندگی مادی، که در نتیجه هیچ اشتراکی بین زندگی مادی و زندگی الهی نیست.

۵. در سخن نویسنده، نوبت به روش شناسی می رسد که جهان مفطور با یک روش شناخته می شود و آن شهود موجود در زندگی روزمره انسانی است. کل جهان فیزیکی و غیرفیزیکی یا این روش (شهود) در آگاهی انسانی، نقش می بندد.

روشی که نویسنده پیشنهاد داده، بدون ضابطه و معیار رها شده است. و لذا از کجا می توان خیالات شیطانی و باطل را از خیالات الهی و متعالی باز شناخت. علاوه بر آنکه اساساً دوری از عقلانیت و پناه بردن به شهود، همه معرفت ها را «شخصی» می کند و تفاهم علمی و معیار صدق و کذب، رنگ می بازد. البته می توان با پی ریزی عقلانیت دینی به شهود الهی رسید و خیال و عواطف را مدیریت نمود.

۶. نویسنده نکات ابداعی خویش و بزنگاه یادداشت را در این مرحله قرار می دهد:

«سطح فطرت در سطح کلامی و معرفت شناسی و جهان شناسی به سطح روش که می رسد، تبدیل به عرف می شود، که اساس روش شناسی علوم انسانی اسلامی می باشد». دانش انسانی بر عرف مردم شکل می گیرد و چون م