پاورپوینت کامل مروری بر کتاب «تنوع دین در روزگار م این جان های ناخوش… ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مروری بر کتاب «تنوع دین در روزگار م این جان های ناخوش… ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مروری بر کتاب «تنوع دین در روزگار م این جان های ناخوش… ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مروری بر کتاب «تنوع دین در روزگار م این جان های ناخوش… ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

برای «جان ناخوش» ویلیام جیمز نه آیین عشا ربانی تسکین بود، نه سرودهای دسته جمعی در کلیسا، آن گونه که مومنان مسیحی آرام و قرار می یابند. «جان های ناخوش» هم از آن اصطلاحات خاص ویلیام جیمز است که برای توصیف حال و روز خود و آدم هایی نظیر خود به کار می برد، کسانی که با عمق جان درک می کنند پلشتی حاکم بر جهان را و می ترسند از بی معنایی جهان.

و حالا صد سال پس از ویلیام جیمز و کتاب ارزشمندش «تنوع احوال دینی»

Varieties of Religious Experience))، یک آدم ناخوش احوال دیگر پیدا شده است که اصطلاحات ویلیام جیمز و دنیای فکری او را تفسیر و نقد می کند، کسی به نام «چارلز تیلور»، یک فیلسوف از اهالی کانادا. بیهوده در حافظه تان جستجو نکنید؛ ما او را نمی شناسیم، هر چند که از معروف ترین فلاسفه جهان انگلیسی زبان باشد. یک «جان

ناخوش» باید در این سوی جهان پیدا می شد که ترجمه می کرد آنچه را که او گفته است، همان کاری را که عاقبت مصطفی ملکیان» برعهده گرفت و حاصل شد رساله کم حجمی (۱۸۶ صفحه) با نام «تنوع دین در روزگار ما» یا دیداری دوباره با ویلیام جیمز» که این آخری عنوان فرعی کتاب است. هر چند جای این پرسش از او باقی می ماند: آیا بهتر نبود در وهله اول کتاب ویلیام جیمز ترجمه می شد تا تفسیر و نقدی که چارلز تیلور بر آن نوشته است؟ گمان می کنم مسیر صحیح این بود، گرچه ما عادت کرده ایم همیشه «تفسیرها» را بخوانیم به جای «اصل اثر»، یک روش معکوس برای «شناخت»، آنچنان که بسیاری از فلاسفه و اندیشمندان غرب را به این شیوه شناخته ایم. در این مورد مشخص نیز بعید می دانم کسی با خواندن کتاب «تنوع دین در روزگار ما» به صرافت کشف جهان ویلیام جیمز نیفتد، به خصوص با توصیفاتی که پیش از این اینجا و آنجا و در فلان مقاله و بهمان کتاب درباره جیمز شنیده ایم، و کتاب چارلز تیلور آن قدر کامل است که ما را در این مسیر یاری کند، چون تیلور در این کتاب از مرحله تفسیر نظریه ویلیام جیمز فراتر رفته و با نقد خود بخش هایی از این نظریه را اصلاح می کند. مقدمه ای هم که مصطفی ملکیان بر این کتاب نوشته، کارگشاست، آنچنان که ناگفته ای درباره نقد و تفسیر چارلز تیلور باقی نمی گذارد. ملکیان در سطرهای آغازین این مقدمه می نویسد: «صد سال پس از اینکه ویلیام جیمز درسگفتارهای پرآوازه خود را ایراد کرد و آن را به صورت کتابی با عنوان «تنوع احوال دینی» نشر داد، تیلور در کتاب خود به پاره ای از مسائلی که جیمز در این شاهکار طرح کرده است باز می گردد و سعی می کند تا اوضاع و احوال دین را در روزگار خودمان ایضاح کند. چون معتقد است که این اثر جیمز، به نحو حیرت انگیزی با مسائل نظری و مشکلات عملی امروز ما در باب دین و دینداری ربط و نسبت دارد و کاملا باب روز و مناسب روزگار ماست…»

باری، آنچه در اندیشه ویلیام جیمز اهمیت پیدا می کند، تلقی او از «حقیقت دین» است، حقیقت امری که می تواند نجات بخش باشد، خاصه در این روزگار و برای «جان های ناخوشی» که راهی از بی معنایی هستی به سوی معنا می یابند، اما این دین لزوما چیزی ست که افراد احساس می کنند، نه آنچه آموزش می بینند، آن هم نه در جمع، بلکه در تنهایی و انزوا. از این رو، دین مورد نظر ویلیام جیمز ماهیتی دگرگونه نسبت به ادیان «متعارف» پیدا می کند یا ادیانی که بر «مناسک جمعی» و «آموزش طریق دین داری» تاکید می ورزند. جیمز «حال دینی دسته اول» را در کلیساها و معابد جستجو نمی کند، بلکه معتقد است چنین حالی در کنج خلوت آدم ها یافت می شود و بس. می گوید: « این احوال را فقط در افرادی می توانیم بیابیم که در نزد آنان دین، نه به مثابه عادتی یکنواخت و ملال آور، بلکه به مثابه تبی شدید وجود دارد.» و به باور جیمز «چنین افرادی نوابغ دودمان دین اند.

این گونه آرای جیمز را می توان در امتداد جنبش های پارسایانه ای تصور کرد که از اواخر قرون وسطی به این سو سربرافراشته اند، جنبش هایی که دین را به معنای التزام و پارسایی شخصی می دانند، و نه عمل بر محور مناسک و شعائر جمعی. تیلور خاطر نشان می کند: «این نوع