پاورپوینت کامل تکنولوژی های ارتباطی و تروریسم در آسیای جنوب شرقی -قسمت دوم ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تکنولوژی های ارتباطی و تروریسم در آسیای جنوب شرقی -قسمت دوم ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تکنولوژی های ارتباطی و تروریسم در آسیای جنوب شرقی -قسمت دوم ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تکنولوژی های ارتباطی و تروریسم در آسیای جنوب شرقی -قسمت دوم ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint :

۸

اشاره:

در بخش نخست این مقاله پس از تعریف تروریسم و معرفی ابعاد و انواع آن به تروریسم آسیای جنوب شرقی به عنوان زیرمجموعه تروریسم ملی گرا و مذهبی در تایلند و فیلپین پرداخته شد. اکنون ادامه آن را پی می گیرید:

فعالیت گروه های افراطی در اندونزی

اندونزی با فروافتادن حکومت سوهارتو در سال ۱۹۹۸ با حملات گسترده تروریستی و افراطی روبرو شد. این کشور از مدت ها پیش آماج حملات تروریستی تروریسم دو گروه جدایی طلب داخلی وگروه های تندروی اسلامی بوده است. مقامات دولتی اندونزی بیشتر از همه روی دو روحانی مسلمان که رهبری شبکه های وسیع تروریستی را برعهده دارند تمرکز کرده اند. این شبکه ها هر چند در داخل فعالیت می کنند لیکن با جهان خارج نیز در ارتباط هستند. گمان می رود ابوبکر بصیری Abu Bakar Baasyir)) رهبر گروه جماعت اسلامی باشد. تصور می شود این گروه مسئول بمب گذاری های کشف نشده اندونزی و فیلیپین در چند سال گذشته، من جمله انفجارهای جاکارتا و مانیل در دسامبر ۲۰۰۰ باشد که منجر به کشته شدن ۳۵ نفر گردید. ( Center for Counter-Terrorism Studies Research)

مقامات دولتی معتقدند شاگرد سابق وی Nurjaman Riduan Isamuddin)) که معروف به حمبلی است، رهبریت گروه دیگری در مالزی به نام مجاهدین مالزی را بر عهده داشته باشد. هر دوگروه جماعت اسلامی و مجاهدین مالزی در سرتاسر آسیای جنوب شرقی شبکه هایی دارند و اعضای آنها که در افغانستان آموزش دیده اند، نقش عمده ای را در توسعه شبکه القاعده در این منطقه ایفا نموده اند. گروه دیگری نیز تحت عنوان گروه ستیزه جوی اسلامی یا لشکر جهاد وجود دارد که در سال ۲۰۰۰ و با هدف تاسیس دولت اسلامی ایجاد شده است و فعالیت های خشونت باری را علیه مسیحیان کشور انجام داده اند. رهبر گروه جعفر عمر طالب، که در دهه ۸۰ با بن لادن ملاقاتی را داشته است، ادعای حمایت های مالی از جانب بن لادن را رد کرد است. گروه دیگر مرتبط با القاعده،

جبهه آزادیبخش اسلامی اندونزی است طبق گزارش های اطلاعاتی، اعضای این جبهه نه تنها در افغانستان بوده و تحت آموزش های القاعده قرار گرفته اند بلکه در میندانائوی فیلیپین نیز آموزش دیده اند. (آکوان روچمن، ۲۰۰۸) دولت اندونزی پس از اینکه ماه ها حضور و وجود شبکه های عملیاتی القاعده در کشور را نفی می کرد، در نهایت اعلام نمود که سرویس های امنیتی به وجود اردوگاه های آموزشی این شبکه درکشور پی برده اند. با وجود این بیانیه، وزیر امور خارجه اندونزی اظهار داشت که هیچ سندی مبنی بر ارتباط سازمان های اسلامی داخل با شبکه های تروریستی بین المللی وجود ندارد. (احمد نور فارص،۲۰۰۷)

مقامات اندونزی پس از اینکه ابوبکر را در ژانویه ۲۰۰۲ بازداشت کردند وی را به دلیل نبودن مدارک کافی و علی رغم ادعاهای مالزی و فیلیپین آزاد نمودند. تصور بر اینست که بی میلی اندونزی برای بازداشت وی، ناشی از ترس دولت از اعتراض های مسلمانان است. در فوریه ۲۰۰۲، دولت اندونزی و استرالیا معاهده مشترکی را برای مبارزه با تروریسم امضاء کردند.

جماعت اسلامی اندونزی

ریشه های جماعت اسلامی به دو روحانی تندرو مسلمان اندونزی در منطقه زولو به نام هایعبدالله سونگ کار و ابوبکر بشیر بازمی گردد. این دو رهبر روحانی که در سال ۱۹۷۳ فعالیت های خود را گسترش دادند به شدت تحت تاثیر جنبش دارالاسلام قرار داشتند. آنها از همان ابتدا تلاش کردند با الهام از دارالاسلام این تعالیم را وارد منطقه خود کنند. هر دو رهبر روحانی در اندونزی متولد شدند، اما اصل و نسب آنها به خانواده های یمنی بازمی گردد. سونگ کار در سال ۱۹۳۷ در زولو، منطقه مرکزی جاوه، متولد شد و بشیر نیز در سال ۱۹۳۸ در گامبانگ(شرق جاوه) به دنیا آمد. (آناف محمد اقبال،۲۰۰۶) طی سال های دهه ۱۹۶۰ این دو فعالیت هایی را برای تشکیل کلوپ اسلامی آغاز کردند. آنها در سال۱۹۶۳، یعنی درست زمانی که بشیر دوره آموزشی دوساله ای را در منطقهپسانترن در پوندوک گونتور تمام کرد، با یکدیگر آشنا شدند. ( Akkoyunlu، Karabekir) در سال ۱۹۷۱ آنها حرکتی را به نامالمکمین بنیان نهادند که در سال ۱۹۷۳ فعالیت های خود را به خارج از منطقه زولو یعنی روستاینگراتی گسترش داد. (همان)

بشیر و سونگ کار با تشکیل حرکت پوندوک نگراتی، زمینه های همکاری را برای ایجاد دارالاسلام فراهم کردند و هم زمان به تبلیغ در خصوص ضرورت ایجاد سازمانی برای تشکیل حکومت اسلامی در منطقه پرداختند. سونگ کار سازمان موردنظر را در قالب جماعت اسلامی یا جامعه اسلامی معرفی کرد. با وجود این، چنین سازمانی تا سال ها بعد ایجاد نشد. دولت سوهارتو، سونگ کار و بشیر را در سال ۱۹۷۸ دستگیر و آنها را به اتهام فعالیت های خرابکارانه به ۹ سال زندان محکوم کرد. ( احمد فرتونا، ۲۰۰۸). اما محکومیت آنها تخفیف یافت و در سال ۱۹۸۲ از زندان آزاد شدند. آنها پس از آزادی، به مالزی فرار کردند و توانستند جامعه تبعیدی اندونزی را در مالزی سازماندهی کنند. مرکز فعالیت آنها جوهور بود.

شاخه تندرو تازه تاسیس در مالزی، از طریق یک مدرسه مذهبی به نامPondok Pesontrom Lugmonul Hokicmکه به وسیله سونگ کار اداره می شد، به تبلیغ ایدئولوژی سلفی و نیز ایدئولوژی تندرو و افراطیسید قطب وحسن البن پرداخت. (آراگون لوراین، ۲۰۰۱،صص۷۹-۴۵)

بشیر و سونگ کار از طریق همین مدرسه به بیان دیدگاه های خود درباره دارالاسلام تفسیر کردند. گفتنی است تفسیر جدید با برداشت های قبلی اندکی متفاوت تر و در عین حال، تندروانه تر بود. برای مثال، آنها که در ابتدا بر ضرورت ایجاد حکومتی اسلامی در اندونزی تاکید می کردند، پس از تجدید سازمان در مالزی، تغییر عقیده دادند و کوشش خود را برای ایجاد یک حکومت اسلامی در میان جوامع مسلمان در جنوب شرق آسیا متمرکز کردند. در این راستا، حدودا در سال ۱۹۹۳ سونگ کار و بشیر اولین سازمان بین المللی جماعت اسلامی را تشکیل دادند.

جماعت اسلامی در ابتدا یک سازمان زیرزمینی بود که از اعمال خشونت برای رسیدن به هدف استفاده می کرد. بحران اقتصادی آسیا در سال ۱۹۹۷، آشفتگی های فراوانی در اندونزی برجا گذاشت و همین آشفتگی ها فرصت لازم را برای تشدید فعالیت های جماعت اسلامی فراهم کرد. اما وقوع یک اتفاق باعث دگرگونی هایی در روند تکامل جماعت اسلامی شد و آن مرگ عبدالله سونگ کار در نوامبر ۱۹۹۹ بود. وی در زمان مرگ در مالزی زندگی می کرد. در غیاب او، بشیر نقش رهبری جماعت اسلامی را برعهده گرفت و پس از اندک زمانی به اندونزی نقل مکان کرد. در این هنگام انشعاباتی در سازمان به وجود آمد، زیرا بسیاری از جوان ترها و اعضای تندرو از رهبری بشیر ناخرسند بودند. از جمله این افراد می توان بهرودیوان عصام الدین الیاس معروف بهحمبلی اشاره کرد که در ۱۱ آگوست ۲۰۰۳ به اتهام شرکت در عملیات تروریستی در منطقه دستگیر شد. فرد دیگرعبدالعزیز الیاس سامودر بود که وی نیز به علت شرکت در عملیات بمب گذاری بالی به مرگ محکوم گردید. نفر سومعلی غفران الیاس مخلص بود که او نیز به اتهام شرکت و همراهی در این عملیات به سرنوشت مشابهی گرفتار شد. بعدها اعضای جوان، بشیر را کنار گذاشتند، زیرا وی ضعیف بود و به راحتی تحت تاثیر دیگران قرار می گرفت. (حامد الگار، ۲۰۰۲)

انشعاب در داخل سازمان زمانی گسترده شد که بشیر اعلام کرد شورای مجاهدین اندونزی(مجلس مجاهدین اندونزی) را در آگوست ۲۰۰۰ تشکیل خواهد داد. دوره بعد از سوهارتو در اندونزی، دوره ای جدید برای ظهور سازمان های اسلامی بود و بشیر احساس کرد زمان فعالیت سیاسی و حرکت به سوی تشکیل احزاب سیاسی فرارسیده است و می توان از این توان و فضا استفاده کرد. در حقیقت، تمایل بشیر به پیشبرد اهداف از طریق سیاسی و تمایل سونگ کار به پیشبرد اهداف از طریق نظامی مهم ترین عامل جدایی و انشعاب جماعت اسلامی پس از مرگ سونگ کار بود. تشکیلات سیاسی جدید(شورای مجاهدین اندونزی) با این هدف به وجود آمد که بتواند گروه های اسلامی سیاسی را در اندونزی گرد یک تشکل آشکار جمع کند. گفتنی اعضای این ائتلاف به پنجاه هزارنفر رسید. (برومیت کریس،۲۰۰۸)

بطورکلی هدف اصلی جماعت اسلامی ایجاد دولت اسلامی در آسیای جنوب شرقی شامل جنوب تایلند، مالزی، برونئی، اندونزی، کامبوج و جنوب فیلیپین است. (کرگ بارتن، ۲۰۰۸). افکار سونگ کار نیرو محرکه ایدئولوژی جماعت اسلامی تا زمان مرگش بود. سونگ کار در موعظه هایش به مقایسه مبارزه مردم اندونزی و اصحاب پیامبر در مکه می پرداخت و مسحیت و یهودیت را همان دشمنان پیامبر در ۱۴ قرن پیش می پنداشت که اکنون مبارزه مسلمانان با آنها واجب است (مارک بادن، ۲۰۰۸). سونگ کار هم چنین معتقد بود که نباید با نظام های سیاسی غیراسلامی سازش کرد، زیرا آنها مانعی در راه تشکیل امت اسلامی هستند و فرایند شکل گیری دولت اسلامی را با مشکل مواجه می سازند. (کریس برومیت، ۲۰۰۸). از دید سونگ کار، مبارزه جماعت اسلامی در جنوب شرق آسیا در فضای کنونی باید سری باقی بماند؛ زیرا در غیر این صورت ممکن است دوام نیابد. او هم چنین بر ایجاد سازمانی برای ساخت سه بازوی قدرت، یعنی بازوی نظامی، بازوی روانی و بازوی برادری و همبستگی تاکید داشت.مولفه های کلیدی در افزایش این توان نیز استخدام نیرو، آموزش، اطاعت و جهاد بود. مساله مهم دیگر از دید سونگ کار، حمایت جامعه جهانی اسلامی است. همان گونه که گفته شد، پس از مرگ سونگ کار، بشیر به عنوان رهبر معنوی جماعت اسلامی انتخاب شد. تلاش بشیر برای تغییر مسیر جنبش به سوی تحرکات سیاسی باعث انتقاداتی در درون جماعت اسلامی شد. امروزه به درستی معلوم نیست که بشیر تا چه اندازه در عمل بر جماعت اسلامی کنترل دارد.

شبکه های اسلامی رادیکال در جنوب شرق آسیا به نوعی با برخی سیاست های شورای مجاهدین اندونزی مرتبط بوده اند. تحت این شرایط، القاعده هم علاقمند به نفوذ در این حزب بود و هم زمینه های مناسبی در میان این حزب پیدا کرده بود. در نتیجه این تعامل، بسیاری از رهبران کلیدی حزب از جمله بشیر، با سازمان القاعده ارتباط برقرار کردند و متعاقب آن شورای مجاهدین اندونزی بسیاری از عناصر افراطی را در جنوب شرق آسیا با شبکه القاعده آشنا کرد. پس از ۱۲ اکتبر ۲۰۰۲ و بمب گذاری های بالی که موجب دستگیری ابوبکر بشیر شد، شورای مجاهدین اندونزی سعی کرد از القاعده و عناصر تندرو فاصله بگیرد. از آن پس شورای مجاهدین اندونزی که جماعت اسلامی اندونزی نیز خوانده می شود شاخه هایی را در اغلب کشورهای آسیای جنوب شرقی به وجود آورد. اما جماعت اسلامی اندونزی یکی از جریان های رادیکال در آسیای جنوب شرقی است. اگرچه ریشه های شکل گیری این جریان به زمان های دور برمی گردد، اما جنگ داخلی افغانستان نقش مهمی در رشد و نمو آن داشت. همین جنگ باعث شکل گیری ارتباط بین القاعده و جماعت اسلامی شد، به گونه ای که از جماعت اسلامی اندونزی به عنوان الگوی منطقه ای القاعده در آسیای جنوب شرقی یاد می شود.

جماعت اسلامی یکی از پرنفوذترین تشکل های اسلامی تندرو در آسیای جنوب شرقی است. از نظر ساختاری و کارکردی نیز یکی از تاثیرگذارترین سازمان های اسلامی در آسیای جنوب شرقی به حساب می آید؛ به گونه ای که ممنوعیت فعالیت آن توسط دولت های منطقه به خصوص دولت اندونزی و نیز قرارگرفتن آن در فهرست گروه های تروریستی از سوی امریکا، تاثیر چندانی بر دامنه فعالیت و عملکرد آن نداشته است. شاید علت اصلی آن باشد که این حزب در جامعه اندونزی از پیروان زیادی برخوردار است و در زمینه تشکیلاتی نیز آنچنان ساختاری عمل می کند که کمتر تحت تاثیر جریانات و حوادث قرار می گیرد.

بهره گیری گروه های افراطی و تروریستی جنوب شرق آسیا از تکنولوژی ارتباطاتی

از آنجایی که سازمان های تروریستی از جمله گروه های تروریستی در آسیای جنوب شرقی در هنگام برنامه ریزی و اجرای عملیات های خود از طیف گسترده ای تکنولوژی ها به عنوان نیرویی تقویت کننده بهره می گیرند، درک تأثیرگذاری این عوامل بر موفقیت عملیات های تروریستی برای مقابله با آنها حیاتی می باشد. تروریست های این منطقه در بهره گیری از تکنولوژی های جدید رهیافت های مختلفی دارند که می توان به طور خلاصه آن ها را در چهار رهیافت آورد: کسب تخصص در تکنولوژی های خاص و توانمند ساختن گروه جهت بهره گیری و تغییر آنها با توجه به نیاز فعالیت ها و عملیات های تروریستی؛ کسب تکنولوژی های بسیار و در نتیجه ایجاد گزینه های متفاوت با توجه به نیازهای گروه تروریستی؛ تمرکز بر تکنولوژی های خاص، ولی انتخاب انواعی که چندمنظوره بوده و بتوان به شیوه های مختلف از آن استفاده کرد؛ و اتکای فرصت طلبانه بر تکنولوژی، بدون تمرکز هماهنگ سازمانی بر کسب و به کارگیری تکنولوژی های جدید.(مایکل واین، ۱۹۹۹،صص۲۴۶-۲۳۱)

در عصر اطلاعات و گسترش شبکه های اطلاعاتی و ارتباطاتی گروههای تروریستی تلاش می کنند از تکنولوژی های پیشرفته در این زمینه جهت برنامه ریزی، هماهنگی و هدایت عملیات هایشان استفاده کنند.(پل ویلکنسون، ۱۹۹۷، صص۶۴-۵۱)

این تکنولوژی ها در طیفی از دستگاههای بازکننده درب گاراژ و انفجار بمب ها در هنگام عبور هدف از راه دور تا دوربین های پیشرفته و وبسایت هایی که تروریست ها برای اعلام موفقیت خود یا عضوگیری از آنها استفاده می کنند، قرار می گیرند. در این رابطه باید گفت که پیشرفت تکنولوژی هیچگاه متوقف نمی شود و تقاضای فزاینده مشتریان در سرتاسر جهان برای محصولات جدید انفجار تکنولوژی های تازه ای را موجب شده است که بسیاری از تروریست ها می توانند از آنها در راستای موفقیت اقداماتشان استفاده کنند. به هرحال، تکنولوژی شمشیری دو لبه است و در عین مزایای آن، آسیب پذیریهایی را نیز به همراه دارد. در همین حال، مشخص نیست که تروریست ها از چه تکنولوژی های جدیدی استفاده می کنند که همین امر کار سرویس های امنیتی را برای آمادگی جهت واکنش مناسب مشکل می سازد.

به هر حال تکنولوژی های اطلاعات محور مورد استفاده سازمان های تروریستی جنوب شرق آسیا شامل تکنولوژیهای فرماندهی ، کنترل، ارتباطات، کامپیوتر، اطلاعات، نظارت و شناسایی C4ISR)) و نیز تکنولوژی های مشتری محور می گردد که می توانند کارکرد مورد نیاز عملیاتهای تروریستی را داشته باشد. در واقع این تکنولوژیها کمکی به حفظ، انتقال، دستکاری و نمایش اطلاعات هستند. تکنولوژی های شبکه ای را می توان شامل موارد زیر دانست:

* تکنولوژیهای ارتباطاتی (شیوه های ارتباطاتی بی سیم)؛

* سیستم های سیار؛

* وسایل الکترونیکی شخصی (همچون کامپیوترهای جیبی، تلفن همراه)؛

* نرم افزارها و برنامه های کاربردی؛

* خدمات آی تی IT و دسترسی به اینترنت؛ و

* دوربین های ویدئویی و دیگر دستگاههای ضبط صدا و تصویر.

این تکنولوژیها نه تنها با ایجاد توانمندی های نظامی همچون فرماندهی و کنترل، بلکه با افزایش توانایی این گروه های تروریستی در دیگر حوزه ها نظیر جمع آوری پول و ترغیب مردم برای پیوستن به آنها می توانند کمکی به سازمان های تروریستی باشند.

به هر ترتیب در گام نخست برای درک موارد استفاده تروریست های آسیای جنوب شرقی از تکنولوژی های شبکه ای، باید شیوه ای را جهت تفکر و شناخت عملکرد این گروه ها داشته باشیم. توصیف فعالیت های تروریستی ممکن است در ابتدا روشن و به عنوان حملاتی ضد مردمان بی دفاع به نظر برسد. ولی این حمله خود بخشی از آنچیزی است که یک سازمان تروریستی برای موفقیت باید آن را انجام دهد؛ به علاوه بسیاری از فعالیت ها قبل و بعد از حمله نیز می توانند حاکی از موفقیت یا شکست باشند.

اگرچه استفاده از یک مدل عملیاتی نظامی