پاورپوینت کامل تهران چه دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تهران چه دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تهران چه دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تهران چه دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۴۰س

تهران انار ندارد، نام فیلم مستند بر خود دارد. ما چه آن را مستندی اصیل بدانیم و چه در اصالت سبک مستند آن خدشه وارد نماییم، اکران عمومی یک فیلم مستند ایرانی، بسیار رخداد مهمی در قلمرو سینمای ماست.

در ایران اکران عمومی مستند، جز خانه خدا، سابقه نداشته است. بدیهی است سال ها میان ما سینمای مستند ایران وزن و جایگاهی داشته که آن را برای عموم دسترسی ناپذیر کرده بود. ویژگی های فضای سینمای مستند ما که سبب این دوری فیلم مستند از مخاطب عمومی بود به عوامل درونی و بیرونی، عوامل زیبایی شناختی و اجتماعی هر دو ربط داشته است: از آنجا که اکران عمومی تهران انار ندارد، دو مسئله مخاطبان عام بسیار مهم است. به موانع اکران عمومی می پردازیم:

۱. می دانیم که سینمای مستند، همان سینما در آغاز است و در ایران سینما با مستند، حضور یافت. اولین مستند هم تصویر مظفرالدین شاه قاجار و سفرش به اوستاند بلژیک و شرکت در مراسم جشن گل ها بود که به وسیله ابراهیم خان عکاس باشی اولین فیلمبرداری و فیلمساز ایرانی فیلمبرداری شده بود. سینمای مستند، به زودی به ابزار سرگرمی در دربار قاجار بدل شد. عقب ماندگی جامعه ایران هر پدیده مدرنی را به اندازه قامت خود و مطابق واقعیت خود فرو می کشید. همان طور که مشروطه به دیکتاتوری رضاشاهی ختم می شد و حکومت قانون و آزادی، به آزادی قانونی حکومت در نفی حقوق فردی و اجتماعی و آزادی استبدادِ قانونی و دیکتاتوری پهلوی منجر می گشت، پدیده مدرن هنر تکنولوژیک هم به آلتِ طرب دربار و تصویر دلقک بازی و کارگردانی مظفرالدین شاه بدل گشت. اما ضرورت های تاریخی و قانون پیشرفت جهان از لابلای سدها و موانع، راه خود را می یابد. به هر رو سینما در ایران کم کم از دربار خارج شد و در مسیر سینمای داستانی و سینمای مستند به حیات پرزحمتش ادامه داد. در ایران مشقت سینما علل گوناگون داشت اما نسبت سینما و دین در ایران در آغاز وضع ویژه ای یافت:

۱. گسست سینما از فرهنگ بومی و تقابل با اسلام و از کف دادن بخش مهمی از مخاطبان و نیز منابع شیرین داستانگویی که ویژه مذهب است اولین پدیده است. ورود سینمای غربی که در وهله اول با ارزش های اخلاقی اکثریت مردم مسلمان تعارض داشت، به این گسست یاری داد. نیروی داخلی هم اهمیت سینمای متناسب با فرهنگ دینی را درک نکرد. هرچند ارگانیانس و سپنتا کوشیدند هریک به نوعی بین سینما و فرهنگ سنتی آشتی برقرار کنند و سینما را بومی سازند، اما هر دو ورشکسته شدند.

۲. دوری رهبران دینی از درک ضرورت تأسیس و بنیاد نهادن سینمایی هماهنگ با ارزش های دینی به طور مستقل و یا دفاع از تولید فیلم هایی متناسب با فرهنگ اسلامی، عدم درک مقتضیات زمان، یا عدم امکان پاسخ به مقتضای دوران و وا نهادن عرصه و میدان به جریان های لائیک، نکته دیگری است که پیرامون نسبت این و سینما در ایران مطرح است.

۳. ضعف صاحبان سرمایه ملی برای گسترش سینمای ملی و بحران ساختاری و اقتصادی مدام سینما در ایران و نیاز به یاری دولت بحران همیشگی سینمای ما بوده است.

۴. وجود دولتی دیکتاتور و وابسته که بر سر راه رشد سینمای ملی (به سوی ورود فیلم های غربی) سنگ اندازی می کرد، عامل دیگر بحران سینمای ما بود.

در این میان وضع سینمای مستند هولناک تر از همه بود. چون این سینما ذاتاً محدودتر از سینمای داستانی و جذابیت های آن است و در آن روزگار تنها در محافل خاص می توانست به نمایش درآمد. سینمای مستند به سبب راست نمایی یا داعیه بازتاب واقعیت با خشم رضاشاه روبرو شد. نه تنها کمکی به نمایش عمومی آن نشد بلکه به سانسور دولتی روبرو گردید. فیلم علف به سبب نشان دادن چهره زندگی ایرانی، فقر و عدم تبلیغ پیشرفت های رضاشاهی و نشان دادن اسلحه در دست عشایر، ممنوع گشت.

تا سال ها جز مستندهای تبلیغی از اقدامات رضاشاه، هر تصویری از جامعه ایران ممنوع بود.

در زمان جنگ جهانی دوم، سرنگونی رضاشاه و اشغال ایران، سینمای مستند گزارشی به سود جنگ متفقین را در ایران رواج داد و سینما به دست اشغالگران افتاد و نیازهای سربازان و جبهه و تبلیغات این کشورها را پاسخ می گفت.

آمریکا پس از جنگ جهانی دوم، همراه با گسترش مداخلاتش سعی کرد به کمک دانشگاه سیراکیوز و سازمان جاسوسی و پنتاگون هسته سینمای مستند را در ایران برای رفع نیازهایش بوجود آورد. البته اقدامات آمریکا، منجر به تولد مستندسازان حرفه ای شد.

اما باز جز فیلم های اصل چهار تبلیغی که به دلخواه آمریکا و حکومت در روستاها و در شهرها بر دیوارها با اتومبیل سیار فیلم های پیش بینی شده رسمی به نمایش درمی آمد. آثار آزاد و جدی و انتقادی هرگز در ایران اکران نشد.

در دوران ملی شدن نفت گزارش های جنبش عمدتاً رادیویی بود و تنها مستند از مصدق که به وسیله کوشان تهیه شده بود و به دفاع مصدق در دادگاه لاهه و شورا اختصاص داشت در آتش سوخت. بسیاری آتش سوزی پارس فیلم را توطئه بختیار دانستند.

پس از کودتا، نهادهای دولتی و بالاخره وزارت فرهنگ و هنر متصدی تولید فیلم مستند تحت نیازها و خواست و برنامه حکومتی شد. تحصیلکردگان خارج به ایران برگشتند و فیلم های غیرانتقادی و میراث فرهنگی رواج یافت.

اما هنوز از اکران عمومی فیلم های مستند خبری نبود. و جز پیش پرده های تبلیغی از سفره شاه اثری به نمایش در نمی آمد.

همه فیلم های روشنفکرانه این دوران قابلیت جلب مخاطب وسیع را نداشت. هم عقب ماندگی جامعه و اقشار ملت اهمیت سینما مستند را نمی شناخت و هم حکومت مستبد با همه وجود از انتشار تصاویر واقعی از جامعه ایران واهمه داشت. چنانکه فیلم کامران شیردل درباره تهران پایتخت ایران که چهره فقر سیاه پایتخت محمدرضا شاهی را در اوج جشن ها نشان می داد و یا فیلم او به نام «قلعه» و یا «اونشب که بارون اومد» سانسور و از هر نمایشی محروم شد.

با چنین وضعی هرگز سینمای مستند ایران و آثار فیلمسازان این دوران، شیردل، کیارستمی، طیاب، داریوش، سینایی، تقوایی، اصلانی و… تحت اکران عمومی نیافتند و اندکی تلویزیون به آن توجه نشان داد که با فراگیر شدن سینمای مستند قابل مقایسه نبود.

* * *

انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی و صدا و سیمای جمهوری اسلامی، نقش بزرگی در تحول در سینمای مستند ایران داشت. جنگ سبب رشد سینمای مستند گزارشی در ایران شد که هرگز این سینمای بلاواسطه و مستقیم سابقه نداشت. نمایش فیلم های جبهه ها در تلویزیون و گزارش های سینمای مستند جنگ نقش مهمی در گسترش ارتباط مخاطب ایرانی با تصویر داشت. هرچند نظارت و ممیزی دولتی بر روی سینمای مستند وجود داشت و دارد.

به هر رو همین گرایش به رشد سینمای اجتماعی مستند دهه هفتاد کمک بزرگی رساند. فیلم های مختاری، مقدسیان، اصلانی در تلویزیون به نمایش درآمدند یا بعدها در رسانه های تصویری نمایش داد