پاورپوینت کامل دشواره عدالت در اندیشه علوی ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دشواره عدالت در اندیشه علوی ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دشواره عدالت در اندیشه علوی ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دشواره عدالت در اندیشه علوی ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

عدالت از پیچیده ترین موضوعاتی است که اندیشه بشری درباره آن به تامل و تفکر پرداخته است. پیچیدگی نظریِ عدالت از یک سو، و دشواری بسیار آن در تحقق عملی از سوی دیگر، عدالت را به مفهومی بغرنج دغدغه ای دائمی و بزرگ برای تمامی بشریت تبدیل کرده است. در مورد هیچ موضوعی به اندازه عدالت بحث و بررسی نشده، و شاید بتوان گفت که هیچ موضوعی به اندازه عدالت، موضوع اختلاف نظر نیست و تحقق آن در مقام عمل از این هم بغرنج تر است.

در اندیشه های مکتوب و غیر مکتوب موجود در ادبیات عرب و اسلامی، اولین کسی که به موضوع عدالت نگاه ژرفی داشته، حضرت علی (ع) بوده است. حضرت علی (ع)، هم به پیچیدگی و همه به اهمیت عدالت واقف بود. از این رو درباره پیچیدگی عدالت عبارتی دارد که عصاره تمام نزاع ها درباره عدالت است. ایشان می فرمایند: «العدل أوسع الاشیاء فی التواصف و أضیقها فی التناصف»؛ یعنی عدل در مقام توصیف بسیار فراخ و در مقام عمل، بسیار تنگ است. بنابراین دشواری این عبارت موجز ورساتر از این در بیان پیچیدگی عدالت نمی توان یافت. سخن گفتن از عدالت بسیار آسان و معمول است ولی عمل به آن با دشواری های بسیاری مواجه است شاید رازِ پیچیدگی و دشواری تحقق عدالت در عمل هم این است که انسان ها عدالت را بیشتر بر اساس تمایلات درونی خود، و به طور عمده بر اساس منافع خود توصیف می کنند، یعنی بسیاری چیزی را عدالت می دانند که خود آن را عادلانه می دانند، در حالی که پیچیدگی مفهوم عدالت و دشوار بودن تحقق عملی آن، مانع از تلاش برای رسیدن به آن نیست، چرا که حضرت علی(ع) معتقد است که به هر حال، عرصه عدالت برای همگان، عرصه فراختری از عرصه و میدان ستمگری است، و در این بیان زیبای حضرت، نکته بسیار مهمی نهفته است؛ زیرا حضرت علی (ع) می فرمایند که در عدل وسعت و گشایش است و کسی که اجرای عدالت او را در تنگنا قرار می دهد، ظلم و ستم بر او تنگ تر خواهد آمد! حال سؤال این است که این حکم به چه دلیل است و چرا حضرت علی (ع) چنین اعتقادی را مطرح کند این بیان، معنای عمیقی دارد و آن این است که: هر آن کس که در پناه عدل احساس امنیت نکند، هرگز در دامان ظلم احساس آرامش نخواهد کرد. و این تعبیر، با عنایت به ایده ها و اندیشه های آن حضرت بهتر قابل درک است، که بدان اشاره خواهد شد. در واقع بر همین اساس است که حضرت نه تنها پیروزی نهایی را با عدالت می داند، بلکه معتقد است که سیره عادلانه هم به شکست دشمن منتهی می شود.(۱)

حضرت علی(ع) عدالت را در حوزه های مختلفی به کار برده، که یکی از آنها در ارتباط انسان با خداست. از نظر امام، خداوند متعال جهان را به لطف خود به سامان آورد و به امر خود از درهم ریختنش نگه داشت و به قدرت خود استواریش بخشید.(۲)

حضرت علی بر اساس نگرش دین شناختی خود (ع) اساس هستی را عادلانه می دانست ؛ زیرا معتقد بود که خداوند آن را بر پایه حق آفریده است و حق در تفکر حضرت علی مظهر مفاهیم راستی، پایداری و عدالت است. یعنی هیچ واژه دیگری همانند حق نمی تواند عصاره عدالت و راستی را نشان دهد. حضرت علی جهان هستی را جهانی عادلانه تصور کرد، که در آن حق از میان رفتنی نیست و این عدالتِ در هستی و خلقت، باید در رفتار انسانها هم نمود داشته باشد. در قاموس امام، فصل خداوند بر مبنای عدالت است؛ چه در مقام خلقت و چه در مقام رفتار با بندگان خود. اینجاست که امام فرماید: «خداوندی که در هر وعده ای که می دهد، صادق است و فراتر از آن است که بر بندگان خود ستم روا دارد، با آفریدگان خود به عدالت رفتار می کند و هر حکمی که می دهد از روی عدالت است.»(۳)

در این هستی که خداوند انسانها را هم دعوت به عدالت و پیروی از حق کرده و هم اینکه آنان را از پیروی ابلیس – که به دلیل معصیت خداوند از درگاه الهی رانده شد – پرهیز می دهد، عین حق و عدالت است و اینجاست که امام علی(ع) بندگان خدا را از پذیرش امر شیطان بر حذر داشته و می فرماید: «بندگان خدا بترسید از این که دشمن خدا، شیطان شما را به بیماری خود ]تکبر و خود پسندی [دچار گرداند و به ندای خود، شما را از جای بر انگیزد».(۴) این نکته مهمی است ممکن است انسان اسیر شیطان باشد وخود غافل، که اطاعت خدا می کند. بهترین ملاک برای شناخت راه عادلانه و حق جویانه راستی و درستی است که امام علی(ع) برآن تأکید بسیاری دارد. عدل ایجاب می کند که خداوند اطاعت کنندگان از شیطان را کیفر دهد. از همین روی حضرت علی (ع) می فرماید: «هرگز خداوند انسانی را به بهشت نمی برد، که مرتکب عملی شده باشد که فرشته ای را به سبب آن از بهشت رانده است. حکم او بر اهل آسمانها و مردم روی زمین یکسان است. و میان خدا و هیچ یک از بندگانش مصالحه ای نیست».(۵) اینجاست که امام علی(ع) هستی و دنیا را محل آزمون می داند؛ آزمونی که در آن عدالت پیشگان و پیروان حق سر بلند و ستمگران و پیروان باطل در گمراهی هستند و اگر در این دنیا عدالت خداوندی درباره آنها اجرا نشود، به طور قطع و یقین در آخرت اجرا خواهد شد؛ زیرا خداوند به انسانها عقل و تفکر داده و بر اساس آن، آنان را باز خواست خواهد کرد و عدالت را در مورد آنان جاری خواهد ساخت و لذا در این آزمون کسانی سر افرازند که خود عدالت ورزیده و تقوی پیشه کرده اند، و کسانی پشیمان خواهند شد که از روی تکبر و خود پسندی امر خدا را فرمان نبرده اند. امام علی (ع) عقوبت اخروی را جاری شدن عدالت الهی دانسته و معتقد است: «بهشت، پاداش عمل نیکوکاران را کافی است و عذاب آتش، کیفر بدکاران را بسنده است؛ زیرا خداوند، هم انتقام کشنده است و هم یاری دهنده».(۶) در آخرت کسانی پشیمان هستند که در دنیا از عدالت دوری جسته اند و رفتارشان ستمگرانه بوده است. امام می فرماید: «در فردای قیامت آغازگر ستم و ظلم، از پشیمانی، دستش را به دندان خواهد گرفت».(۷) و یا می فرماید: «ستم بعضی از بندگان بر بندگان دیگر بدون مجازات نمی ماند».(۸) چرا که این اراده خداوند است.

بنابراین، حضرت علی (ع) خلقت و جریان امور در هستی را کاملاً عادلانه می داند و این عدالت خداوند در رابطه با انسانها هم مصداق پیدا می کند، پس انسانها هم باید در رفتار خود عدالت پیشه کنند؛ زیرا در غیر این صورت عدالت خداوندی ایجاب می کند که عقوبت سختی ببیند، و حضرت علی چنین عقوبتی را بر قراری عدالت می داند؛ اما با این حال این به معنای واگذار کردن امر عدالت به خداوند نیست،که انسان ها منتظربمانند تا عقوبت الهی دامان بد کاران را بگیرد وداد از بیداد گران بستاند،نه، بلکه عدالت – چنانکه گفته شد – از چنان اهمیتی برخوردار است که همه انسانها باید در برقرار کردن آن تلاش نموده و با ظلم مبارزه کنند. اینجاست که بیان حضرت درباره عدالت از حوزه رابطه انسان با خداوند خارج وبه رابطه انسانها با یکدیگر هم توجه زرفی می کند.

بنابراین، از دیدگاه امام فساد و تباهی هرگز نمی تواند اساس و قانون زندگی سالم شود؛ زیرا فقط حق و عدالت است که می تواند زندگی اجتماعی سالم رابرای انسان ها بنا نهد. اکنون سؤال این است که عدالت در جامعه انسانی چگونه برقرار می شود؟ سوال مهمی است ومطالب فراوانی دراین باب نوشته شده است که البته سهم دنیای اسلام در نوشته های عمیق در باب عدالت بسیار اندک است، ولو این که شعار عدالت حاکمان، آن گوش فلک را کر کرده باشد. اما امام علی در این باب هم نگاه ژرفی داردوما هم باید از سطحی نگری در این باب در امان باشیم که در آن آفات بسیاری وجود دارد. گفتیم که از نظر حضرت علی(ع) برقراری عدالت در عمل بسیار دشوارتراز توصیف آن است، ولی اصل مسلم در اولیه در این راه وجود حکومت است که به بیان های مختلف از سوی امام مطرح شده است علت آن هم این است که اگر انسانها به خود شأن واگذار شوند، طغیان می کنند و توانمندان، ضعیفان آنها را بنده خود می کنند. امام در این باره سخن بسیار تامل برانگیزی دارد، که در چنین فضایی قدرتمندان دنیا ناتوانان را می خورند.(۹)

این سخن از ایشان بسیار تأمل برانگیز است وشایسته توجه بیشتری است.حال اگر اصل اساسی حکومت است نسبت بین حکومت وجامعه در این زمینه چگونه است؟

جامعه ای که در آن عدل برقرار باشد، عادلانه جامعه سالمی است و خداوند از دانشمندان عهد گرفته است که برای ساختن چنین جامعه ای تلاش کنند و این امور را بدون مسئولیت رها نکنند و حکومت عادلانه مهم ترین عنصر در تحقق جامعه عادلانه است، یعنی اگر حکومت عادلانه نباشد و یا عادلانه رفتار نکند آن جامعه نمی تواتد عدالت را در روابط اجتماعی مراعات کند در نتیجه سلامت جانمعه دچار اختلال می شود، چرا که ایشان معتقد است: «کار مردم به جز به شایستگی زمامداران سامان نمی یابد.» این حکومت شایسته چگونه حکومتی است؟ حضرت علی در این رابطه در زمینه های مختلفی بحث کرده است. درجایی می فرماید: «همانا زمامدار امین، خدا در روی زمین و بر پا دارنده عدالت در جامعه، و عامل جلوگیری از فساد و گناه در میان مردم است».(۱۰) یا در جای دیگر می فرماید: «دولت عادل از واجبات است».(۱۱) اما این دولت عادل چه ویژگی هایی باید داشته باشد؟ از نظر امام دولت با ثبات ویژگی مهم یک دولت عادل است. چنانکه در توصیف وضعیت مردم جزیره العرب، قرار گرفتن یک حکومت با ثبات را نتیجه استقرار شریعت اسلام می داند. از نظر امام این دلیل، معیار مهمی است که تنها راه بقای یک حکومت در بلند مدت احساس رضایت مردم از یک حکومت است. البته درست است که حضرت علی(ع) حکومت ظالمِ ستمگر را هم برفتنه دائمی ارجح می داند، ولی این به معنای تایید آن نیست، در اینجا دیدگاه وی در واقع ناظر بر همان بحثی است که قبلاً گفته شد، که به هر حال عدالت در هستی جاری است و بالاخره روزی اجرا خواهد شد. از همین روی حضرت اصولاً دولت ظالم را دولت ناپایداری می داند و این در واقع به یک معنا، عین اجرای عدالت است. دولت عادل، دولت ثابت و پایدار است، در حالی که دولت جائر در معرض زوال، ناپایداری و نابودی است، چرا که حق پایدار است و باطل در حال گذار است.(۱۲) به هر حال دولت غیر عادل مجازات خواهد شد و مجازات آن در دنیا زوال و در آخرت عقوبت و عذاب الهی است و این ناشی از جهان بینی عدالت ورزانه حضرت علی است.

ولی باز هم نباید نشست و بی عدالتی ها را نگریست، چرا که خداوند به چنین امری رضایت ندارد. حکومت عادلانه باید شکل بگیرد. البته از نظر امام هم پایه و اساس حکومت باید عادلانه و از روی تبعیت از حق باشد. در عادلانه بودن رفتار حکومت به نظر می رسد که یک اصل راهنما وجود دارد و آن هم انطباق آن با نظم هستی است. به همین دلیل هم امام در مقایسه «عدل» و «جود» عدل را بر آن ارجح می داند، چرا که عدل، امور را در آن موقعیتی که باید باشند قرار می دهد، در حالی که جود به نوعی ایجاد بی نظمی در این وضعیت است(۱۳) البته این بیان بسیار پیچیده است و واقعاً