پاورپوینت کامل نگاهی به کتاب شعر شیعه و شعرای شیعه در عصر اول عباسی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به کتاب شعر شیعه و شعرای شیعه در عصر اول عباسی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به کتاب شعر شیعه و شعرای شیعه در عصر اول عباسی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به کتاب شعر شیعه و شعرای شیعه در عصر اول عباسی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

نوشته: دکتر محمد شیخ الرئیس کرمانی

انتشارات اطلاعات (۱۳۸۸)

درباره ی ادبیات شیعی، تاکنون پژوهش های بسیاری به زبان فارسی و عربی سامان یافته است. نامدارترین اثر در این زمینه – به زبان فارسی – کتاب «ادبیات و تعهد در اسلام» نوشته ی استاد محمدرضا حکیمی است که آشنایی و اُنس ایشان با ادب فارسی و عربی و دانشوری ایشان در حوزه ی معارف شیعی، پژوهشی اثرگذار و مثال زدنی را به یادگار نهاده است. ادبیات انقلاب در شیعه (دکتر صادق آئینه وند)، رجزهای یورشی (دکتر غلامرضا رحمدل)، و تک نگاری هایی چونان دعبل خزاعی (مصطفی قلی زاده)، ابوفراس حمدانی (محمد باقر پورامینی)، سید حمیدی (محمد صحتی سردرودی) و سُدیف شاعر انقلاب کربلا (محمدباقر خالصی) دیگر پژوهش هایی هستند که به زبان فارسی منتشر شده هریک جنبه ها و دامنه هایی از این رویکرد ادبی – اعتقادی را بازگو می کنند؛ رویکردی که در آن ادبیات با باورها و ارزش های مکتب گره می خورد و امروزه – درست یا غلط – ذیل عنوان «ادبیات ملتزم یا متعهد» بازشناخته می شود و طیفی گسترده از آثار ادبی با گرایش های متفاوت و حتی متضاد را در بر می گیرد.

کتاب «شعر شیعی و شعرای شیعه در عصر اول عباسی» از جدیدترین پژوهش هایی است که در این مقوله منتشر شده است. این پژوهش با تأکید بر این واقعیت شکل گرفته که اغلب کتاب هایی که در زمینه ی شعر شیعی نوشته شده، به دست کسانی بوده که با معتقداتِ شیعی سرستیز داشته اند یا دست کم از شورِ همدلی بی بهره بوده اند، «از این رو اُنسی با افکار و اشخاص شیعی نداشته و یا انس کمی داشته اند […] آنچه در کتاب های ادب عرب درباره ادب شیعه نوشته شده، ناقص و احیاناً غیرواقعی و تعصب آلود است و اصولاً محیط و جو مسلط بر آن اجازه نمی داده است که نویسندگان کتاب های تاریخ ادب عربی بتوانند اطلاعات درستی از شیعه اثنی عشری به دست بیاورند. از این رو برخی شیعه را حزب سیاسی و برخی شیعه را فقط در چهره شیعیان اسماعیلی دیده اند، از آن جهت که فاطمیان اسماعیلی مذهب، مدت ها بر کرسی حکومت مصر مستولی بوده اند، گاه نیز زیدیه با غلاه را مصداق شیعه پنداشته اند».

عصر عباسی ۵۲۳ سال است که از سال ۱۳۲ هجری قمری آغاز شده، تا سال ۶۵۶ ه. ق به طول می انجامد؛ آغاز آن با روی کار آمدن ابوالعباس سفاح و پایان آن با قتل آخرین خلیفه ی عباسی(المعتصم) به دست هلاکو خان مغول.

نویسنده در انتخاب عصر اول عباسی برای پژوهش شعر شیعی به دو نکته اشاره می کند؛ «عصر اول عباسی (از سقوط بنی امیه در سال ۱۳۲ ه.ق تا آغاز خلافت متوکل در سال ۲۳۲ ه.ق) از دوران های مصیبت بار تاریخ شیعه است و در آن زمان، لب به مدح و ثنای اهل بیت(ع) گشودن و دفاع از حریم آنان کردن و بر غاصبان و ظالمان تاختن، کار آسانی نبوده است.. .اما انتخاب عصر اول عباسی و نه عصور قبل از آن، بدان جهت است که نسبت به عصر اموی و عصر رسالت و خلفای راشدین کارهایی صورت گرفته و نسبت به عصر عباسی کمتر کار شده است.»

کتاب در پنج بخش تدوین شده است؛ بخش اول، پیرامون ادب و ادبیات و پیوند سیاست و مذهب با آن، بخش دوم؛ پیرامون عصور تاریخی ادب عربی، دوره های عباسی، ویژگی های عصر اول عباسی و خدمات شعرای اهل بیت(ع)، بخش سوم؛ پیرامون شعر و شاعری، بخش چهارم؛ پیرامون شیعه، و بخش پنجم گزیده ای از شعرای شیعه و شیعه گرا در عصر اول عباسی و نمونه ی آثار آنان.

در بخش نخست، مولف بین ادب سیاسی و ادب مذهبی از لحاظ انگیزه و غایت و هدف فرق می گذارد، با یادآوری این نکته که «با اعتقاد به اینکه دیانت عین سیاست است، شعر مذهبی و شعر سیاسی، به ویژه در مذهب شیعه، رابطه ای تنگاتنگ دارند، زیرا شیعه اثنی عشری مدعی حکومت جهانی است و منتظر چنین حکومتی نیز هست، بنابراین لازم است آمیختگی ادب سیاسی و ادب مذهبی را هم مطمح نظر قرار دهیم.»

در این نکته می توان چند و چون کرد؛ زیرا بسیاری از ایدئولوژی های غیر دینی و یا غیرشیعی در قرن اخیر همین خصلت را داشته اند، که مدعی حکومت جهانی بوده و به موعودی از سنخ خویش نوید داده اند. بنابراین تفاوت ها را باید در ناحیه ی دیگری جست و چنین خصلتی وجهِ فارق و ممیزه ی شعر و ادبیات شیعی نیست.

نویسنده، نقطه ی آغاز شکل گیری ادب شیعی را ماجرایی می داند که در سقیفه ی بنی ساعده ساخته و پرداخته شد؛ در کنار فِرَق دیگری که شعر سیاسی ملتزم به خویش را پدید آوردند و در این میان به این نکته اشاره می کند که در برخی از فرقه های متفاوت با شیعه، چون خوارج ادبیات قدرتمندی رقم خورده که تحلیل ویژگی های آن جالب توجه است؛ او تفاوت فاحش ادب شیعی با ادب خوارج، ادب اَموی، ادب زبیری، ادب عباسی و امثال آن را ادله ی محکم و استوار شیعه بر حقانیت موضع و راه خود می داند. که با عنایت به تاریخ خونبار صدر اسلام و عصر اَموی و عصر عباسی، عواطف شاعران شیعه در سه ناحیه ی خشم، خون و عشق جوشش یافت؛ خشم شاعران به دلیل ستمی که بر اهل بیت(ع) رفت، شعری در هجا و اجتماع و نقیضه پردازی را پدید آورد، اندوه و حزن نسبت به آلام و مصایب خاندان نور سوگ سرایی و مرثیه پردازی را دامن زد، و عشق و محبت خاندان به خاطر فضایل و مناقب بی شمار ایشان منقبت سرایی و ستایش گری از موضوعات مختلفی که شعر شیعی به آنان می پردازد، چنین یاد شده است؛ «خلافت و اقامه دلیل در مورد آن، سقیفه، شورا و قضیه عثمان، داستان فدک، جنگ جمل و صفین و نهروان، جایگاه و فضایل امام علی(ع) در عهد پیامبر و در جنگ های آن زمان، شهادت امام علی(ع) و امام حسن و امام حسین و سایر امامان(ع) و ستمی که بر آنان رفته، مدایح اهل بیت(ع) و مناقب ایشان، داستان مهدی موعود(عج) و انتظار فرج، هجو عباسی ها و اموی ها و سایر مخالفان و دشمنان اهل بیت(ع)، داستان توابین و موضوعات دیگر.»

در بخش دوم کتاب، پس از بررسی دوره های تاریخی ادبیات عرب، از ویژگی های عصر عباسی سخن می رود و با استناد به روایت نویسندگان تاریخ ادبیات نظیر طه حسین، حنّا الفاخوری، عمر فرّوخ، جرجی زیدان و حسن زیّات، سیمای عمومی شعر دوره ی عباسی چنین تصویر می شود؛ شعری در خدمت فسق و فجور، در وصف مجالس می گساری، هوس رانی و بی بند و باری، چاپلوسی ها مبالغه آمیز و باطل، به منظور کسب مال و یا هجوهایی در همین زمینه، وصف بوستان ها و شکارگاه ها، در فضایی که شاعران «نه تنها به ارضای تمایلات نفسانی و به گمراهی کشاندن دیگران اصرار داشتند، بلکه تظاهر به کفر و زندقه نیز در میان جماعتی از آنان معمول و شایع شد.»

گرچه «ابونواس» شاعر مشهور و نمونه ی مثالیِ این دوره از ادب عربی عنوان می شود اما تأکید بر این است که این رسم و راه اکثریت قریب به اتفاق شعرای آن زمان بوده است. سپس با ذکر نمونه هایی تقابل دو طیف از شاعران – اشاره وار- ذکر می کند؛ شاعران درباریِ ستایشگر زر و زور و شاعرانِ آزاد مرد و داربردوشی چون دعبل خزاعی که سرودن شعرشان امضای سند آوارگی ها و حرمان های خونبار بوده است؛ «شعر این بزرگواران» اولاً سند تاریخی معتبر و مهمی است برای شیعه امامیّه و صحّت انتخاب او، ثانیاً دارای نور و معنویتی است که در تهذیب نفوس تأثیر ویژه دارد، ثالثاً از نظر فنی و ارزش ادبی، دارای مرتبه ای از جمال و ظرافت است که قابل مقایسه با سایر آثار شعری دوره مورد بحث نیست.»

در بخش سوم کتاب، مفهوم شعر از نظر لغوی و تعریف منطقی آن، با اشاره به آیه ی شریفه ی: «اَالشُّعراءُ یَتَّبِههُمُ الْغارُونُ اِلّا الَّذینَ