پاورپوینت کامل حرف هایی از سر ناچاری باجبّارخان خودمان ۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حرف هایی از سر ناچاری باجبّارخان خودمان ۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حرف هایی از سر ناچاری باجبّارخان خودمان ۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حرف هایی از سر ناچاری باجبّارخان خودمان ۱۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۹

عید است هنوز اینجا در دل من و همان یک خورده حال حوّل حالنایی ام به من می گوید: پاشو دو تا نازبالش بگذار در اتاق و منتظر باش که دو مهمان داری؛ یکی امید و یکی جبار. دو رفیق از دو نسل، یکی از نسل گل و یکی از نسل غنچه های گل محمّدی. من حالم هنوز اینطوریه آقا جبار! نمی توانم نازبالش تو را مخمل و نازبالش دیگری را از کرباس انتخاب کنم. شما هر دو عزیزید و هر دو مهمانید و هر دو رفیقید و هر دو ادیبید و هر دو تا همین چند وقت پیش شهید شعر بودید در نظر من. نمی توانم جور دیگر ببینم، اما وقتی آمدید اینجا نشستید، رودرروی من بر نازبالش تکیه کردید و چاق سلامتی ها تمام شد، از جنس گلایه های برادرانه هم حرف هایی هست که خواهم زد و این بار بیشتر با تو که جباری، آری!

رفیق جان من جبار! من و تو دو شاعر از نسلی هستیم که شعر انقلاب ریشه هایش را در آن می جوید و اگر نگویم تمام رنج این سال ها، بیشترین بار ادبیات بر دوش این نسل است. در این نسل من و تو هم چند نخودی در این آش هستیم و این یعنی که هستیم، امّا نه تمام آش. شاید که من یک نخود باشم و تو سه نخود. بودن مان کمی مزه ی این کاسه ی آش را بهتر می کند و نبودن مان نیز لطمه ای جدی به آن نمی زند. شاید نبودن من و تو مثل نبودن سلمان و قیصر و سیدحسن دردناک نباشد؛ که آن ها بیشتر سوختند و جوشیدند و کوشیدند و رفتند. حتی بی ادعاتر از من و تو و کمتر هم حرف زدند و کمتر هم انکار کردند کسی را. خداوکیلی اگر قیصر و سید می خواستند همه جا باشند و فرصت حضور را برای امثال من و تو فراهم نمی کردند ؟ آیا ما می توانستیم رشد کنیم؟ آن ها تا حد زیادی خود را ندیدند و سلمان که اصلاً خود را ندید و به اعتقاد من انقلابی در شعر انقلاب بود با کمترین بهره ای از زندگی و با نهایت دشواری و سختی قدم در راه نهاد و بیش ترین غیرت و مردانگی و جوانمردی را نیز در دفاع از شهیدان و امام و انقلاب او بر دوش کشید. من و تو حالا رنگِ ریش ها و موهای سرمان دارد سفید می شود،آقا جبار! نصیحتت نمی کنم، که خودم را دارم نصیحت می کنم. نسل بعد از ما کیست؟ ما این امانت را باید با خودمان به گور ببریم؟ یا باید بسپاریم به بچه هایی به پاکی سلمان که الحمدلله اینجا کم هم نیستند. به همین مودب و داوودی و همین امید و سیار و نعمتی و همین آقامرتضای امیری و دیگران. آیا تمام قلمرو این ادبیات مال من و توست؟ آیا یک اعتنا و توجه و چهار تا بارک الله از طرف آدم های این ور و آن ور آب ما را باید در خودش غرق کند؟ آیا همه ی شبکه های تلویزیون باید متعلق به ما باشد؟ دیدی که در اوج اقتدار مقام و در روزی که هر روزش صدها ترانه را امضا می کردیم حتی اجازه ندادم یک ترانه از من را انتخاب کنند و به هیچ کس هم ترانه ندادم و تنها بعد از یک سال و رفتنم از ریاست شورای شعر در یکی از آلبوم های افتخاری دو ترانه من را خوانده بودند و همین. خودت که شاهد بودی من هر روز مشتری برای ترانه داشتم اما حتی ر