پاورپوینت کامل تشیع در تکاپوی تاریخ ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تشیع در تکاپوی تاریخ ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تشیع در تکاپوی تاریخ ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تشیع در تکاپوی تاریخ ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه : سید حسین اسلامی

با آغاز دهه ی هشتاد میلادی مطالعات درباره ی تشیع در غرب گسترشی چشم گیر یافت و مؤسسه های پژوهشی غربی، به ویژه مراکزی که درباره ی کشورهای اسلامی مطالعه می کنند، در شناخت دقیق جزئیات تاریخ شیعه و ارتباط آن با مسلمان شیعی معاصر کوشیدند. شیوه ی پژوهشی غرب بر استقرار واقعیات و نیز روحیه ی غربی ـ که رفتار افراد را نمودار مهم ارزش های اخلاقی، فکری و سیاسی مورد قبولشان می داند ـ استوار است. پژوهش های آنان هماره جنبه های نظری و علمی رادر آمیخته، اندیشه و تاریخ را پیوند می دهد.

کتاب «تشیع» اثر پروفسور «هاینز هالم» در سال ۱۹۸۷ م. به زبان آلمانی منتشر شد. سپس «جانت واتسون» آن را به زبان انگلیسی برگرداند و به وسیله دانشگاه «ادینبرگ» اسکاتلند انتشار یافت. این کتاب، به رغم حجم اندک، اطلاعاتی مهم و با ارزش درباره ی تشیع ارائه می دهد. «هالم» بر این اعتقاد است که: واژه ی «شیعه» نخستین بار بر کسانی که در معارضه با عثمان در کنار علی بن ابی طالب علیه السلام قرار گرفتند، اطلاق شد. بدین ترتیب، او نظری مغایر با نظریه ی رایج شیعه که معتقدند این نام در زمان ـ حیات پیامبر (ص) به گروهی از یاران آن حضرت مانند سلمان فارسی، عمار بن یاسر، مقداد بن اسود و ابوذر غفاری اطلاق شد ـ ارائه می دهد.

نویسنده سپس به مشکل خود در معادل یابی برای این واژه اشاره می کند و یاد آور می شود واژه ی «تشیع» با هیچ یک از اصطلاحات موجود در مسیحیت مشابهت ندارد. بدین سبب، تعریف آن با نمونه های موجود نزد آنان آسان نیست. مسئله ی دیگر مورد توجه هالم این است که تشیع، به عنوان مفهومی عقیدتی ـ سیاسی، با تحولات روزگار دگرگون شده و اگر روند تاریخی مفهوم سیاسی ـ عقیدتی اش مورد توجه قرار گیرد، محدود و محصور ساختن مفهوم آن ممکن نیست. وی در گذری به اوضاع روزگاران گذشته می نویسد: شیعیان به سختی با وضعیت سیاسی مبارزه کردند و حتی وقتی در ضعف به سر می بردند، هرگز در به دست گرفتن زمان حکومت تردید به خود راه ندادند.

به نظر وی، مسلمانان به دلی موضع گیری سیاسی و عقیدتی به شیعه و سنی تقسیم شدند و بعدها هر یک از آن دو تقیسم هایی نوین پذیرفتند.

«هالم» در لابه لای سخنانش به تاریخ اسلام، نقش شیعه در آن و تنگنای های این گروه پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) می پردازد و با آن رو به رو شدند. او همچنین در گزارشی تحلیلی به اموری چون دگرگونی در حکومت اسلامی، تغییر خلافت را شده به سلطنت بد منشی اموی قیام های خونین صدر اسلام ـ که بزرگ ترین آن ها نهضت امام حسین علیه السلام بود و احساسات مسلمانان رابر انگیخت ـ مانند قیام توابین به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی، قیام مختار، قیام زید بن علی بن حسین علیه السلام و فرزندش یحیی روی می آورد و به بررسی عمیق آن ها می پردازد.

فصل دوم ـ که بزرگ ترین فصل کتاب است به پیدایش شیعه ی دوازده امامی، چگونگی تحول در نگرش فکری، سیاسی و فقهی این مکتب و مشکلات فراروی آن می پردازد. درنظر او، تفکر شیعه ی امامیه، به طور روشن، در زمان امام صادق علیه السلام در عراق آشکار شد. پس از سرنگونی حکومت امویان و پیدایش دولت عباسیان، زمینه برای امام صادق علیه السلام فراهم آمد تا اندیشه و آرای خود را میان شیعیان کوفه ـ که او را شایسته ی خلافت می دانستند ـ نشر دهد. در آن جا، پذیرش خلافت به امام پیشنهاد شد؛ ولی حضرت نپذیرفت. هالم معتقد است «ابو سلمه» به حضرت پیشنهاد خلافت داد. او تأکید می کند که خط و اندیشه ی حسینی به دست امام صادق علیه السلام در عراق گسترش یافت و در جان دوستدارن اهل بیت علیه السلام ریشه دوانید. افزون بر این، امام صادق علیه السلام مکتب فکری ـ فقهی فعالی در مسجد کوفه ایجاد کرد که صدها دانشمند بزرگ از ان فارغ التحصیل شدند.

از دیدگاه نویسنده برخورد عباسیان با علویان و پیروان آنان با خشونت و بی رحمی آمیخته بود و امامان پس از امام صادق علیه السلام همگی، به دلیل شرایط ناهنجاز و سخت گیری های خلفای عباسی، در عراق جان سپردند؛ ولی با این حال، در دوره هایی از روزگار عباسیان، شیعیان توانستند به منصب وزارت دست یابند.

او بر این عقیده است که آمدن امام صادق علیه السلام به کوفه تفکر کسانی که ـ که امامت و مهدویت محمد بن حنیفه فرزند علی بن ابی طالب علیه السلام را باور داشتند و به سبب اعتقاد به امامت علی بن ابی طالب ـ حسن بن علی، حسین بن علی علیه السلام و محمد بن حنیفه، چهار امامی خوانده می شدند ـ پایان داد.

شیعه در سده ی چهارم و پنجم

مؤلف درباره ی آغاز گسترش تفکر شیعه ی دوازده امامی می گوید: این اندیشه در سده ی چهارم هجری حدود صد سال پس از غنیمت امام دوازدهم، یعنی در سال ۲۶۰ ق. رشد یافت. در آن روزگار، اندیش مندان شیعه در ارائه ی افکار خود از آزادی هایی بهره مند بودند و از حاکمان عباسی احساس ترس و نگرانی نداشتند. البته، به رغم این آزادی نسبی، حاکمان عباسی بسیاری از آنان را به شکل های گوناگون مورد آزادی و ستم قرار می دادند. تا سده ی چهارم هجری، واژه ی «رافضی» بر پیروان اهل بیت علیهما السلام اطلاق می شد. این کلمه ی اهانت آمیز به تدریج منسوخ گردید و واژه ی «امامیه» جای آن را گرفت.

در همین سده«محمد بن یعقوب کلینی» کتاب «الکافی» را نوشت. این کتاب در جدیدترین چاپ هشت جلد است ک دو جلد آن به مسائل اخلاقی و اعتقادی و شش جلد دیگرش به مسائل شرعی اختصاص دارد. «الکافی» ـ که به صورت موضوعی تنظیم شده به گفتار امامان علیهما السلام مستند است ـ بر تمام آثار عالمان اهل سنت، از جمله «صحیح بخاری» که درسال ۲۵۶ ق. فراهم آمده، پیشی گرفت.

نویسنده، هنگام بررسی تحولت فکر شیعی به وضوع خلافت می پردازد و چنین می نویسد: شیعیان امامی از موضع گیری خود بازگشته، حکومت را وانهادند و از رویارویی با آن دوری می جستند؛ برخلاف شیعیان زیدی (پیروان زید علی بن حسین علیه السلام ) و اسماعیلی که برای رسیدن به قدرت بی وقفه تلاش کردند. بدین ترتیب، نویسنده چنان می پندارد که شیعیان امامی به تشکیلاتی دینی و بی اعتنا به سیاست تبدیل شدند. البته جهت گیری سیاسی دولت عباسیان در رویاروی با امامان، این استنتاج را باطل می کند، زیرا خلفا امامان علیهما السلام نمی توانستند در کارهای سیاسی پیشگام شوند؛ ولی تاریخ از قیام ها و تحرکات پیروان ائمه در سرزمین های گوناگون، به ویژه کوفه، خبر می دهد.

نوسینده در بحث سده ی چهارم، ضمن اعتراف به این که پی گیری تحولات فکری شیعه ی دوازده امامی به دلیل پای بندی آنان به «تقیه» دشوار است، درباره ی مفهوم «عصمت» می گوید: شیخ صدوق معتقد است امام علیه السلام از ارتکاب گناه پیراسته است؛ ولی مرتکب خطا می شود. اما عصمت «عصمت» نزد شیخ مفید به گونه یی دیگر است. او می گوید: امام از تمام گناهان کوچک و بزرگ ـ پیراسته است.

با رسیدن آل بویه به قدرت و استیلای آنان بر عراق و مرکز خلافت، شیعیان به آزادی رسیدند؛ آزادیی که پیش تر آن را لمس نکرده بودند. و نوسینده تاکید می کند آل بویه در آغاز زیدی مذهب بودند؛ ولی معزادوله ی بویهی، تحت تأثیر وزیرش «مهلبی»، راه شیعیان امامی پیش گرفت و در روز دهم ماه محرم سال ۳۵۲ ق. شیعیان بغداد برای نخستین بار مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام بر پا ساختند. در ان روز، بازار بغداد تعطیل شد و قصابان از ذبح گوسفند خود داری کردند. در عمان سال، شیعیان روز هجدهم ذی حجه عید غیر را جشن گرفتند. به رغم این که آل بویه خود را شیعه می شمردند. مردم همچنان بر تقیه پای می فشردند و در بخش هایی از عراق و ایران، شمار اهل سنت بیش از شیعیان بود. در این سال ها، درگیری هایی میان شیعیان و سنیان پدید آمد. این درگیری ها گروهی از سنیان خشمگین را بر آن داشت تا ضریح امام کاظم علیه السلام و امام جواد علیه السلام را ویران سازند. این واقعه در سال ۴۴۲ق. رخ داد. در سال ۴۴۹ ق. ـ که سلجوقیان بر بغداد چیره شدند و طغرل پیک پادشان شرق و غرب خوانده شد ـ سنیان بر بغداد سلطه ی مجدد یافتند و شیعیان بابحران روبه رو گشتند.

نوسینده ی کتاب «تشیع» چنان اعتقاد دارد که در این سال ها شمال غرب ایران همانند کوفه، مرکز تشیع گردید. از نگاه او، این دوره شاهد پیدایش زعامت علوی در مناطق شیعه نشین ایران بود و هر رهبری لقب «شریف» بر خود نهاد. گرایش به تکریم علویان و زیارت آرامگاه های آنان فزونی یافت و اهل سنت را نیز در در برگرفت. در واپسین روزهای حکومت سلجوقیان، مراسم عزاداری سید الشهداء علیه السلام در روز عاشورا فراگیر شد؛ مسلمانان شیعه و سنی در آن شرکت جستند و در پایان به لعن امویان می پرداختند. شیعیان د ردوران حکومت آل بویه از قدرت دوری نجستند و شماری از آنان به وزارت و دیگر مسئولیت های بزرگ دولتی رسیدند و در جهت نشر باورهای تشیع کوشیدند. نویسنده در نوشتن این بخش از کتاب «النقد» اثر عبدالجلیل قزوینی رازی ـ که در سال های ۵۵۵ ـ ۵۶۵ ق. نوشته شده ـ بهره برده است.

شیعه در عصر مغول

هالم، با اشاره به حمله ی مغول به سرزمین های اسلامی و تصرف، بغداد در سال ۶۵۶ ق. «خواجه نصیر الدین طوسی» فیلسوف، ریاصی دان و ستاره شناس شیعی را یادآور می شود. این دانشور در خدمت حاکمان اسماعیلی بود و هولاکورا در یوش به عراق همراهی کرد. او ادعا می کند خواجه، مغول را به سرنگون کردن خلافت عباسی تشویق کرد. «ابن علقمی»، وزیر خلیفه عباسی، نیز در این امر نقش داشت. البته او تاکید می ورزد که تصرف مرکز خلافت عباسی و سرنگون ساختن عباسیان طرحی شیعی به شمار نمی آید و پیش از آمدن مغول ها به عراق طراحی شده بود. عدم توفیق خواجه و ابن علقمی در جلوگیری از کشته شدن شیعیان بغداد و ویرانی حرم کاظمین علیه السلام نظریه ی دخالت خواجه و ابن علقمی در طراحی حمله به پایتخت را رد می کند.

هنگامی که ایلخانان مغول حاکم بر ایران به اسلام گرویدند، ایران به تشیع نگراییده بود. در سال ۶۶۴ ق. «غازان خان»، ایلخان مغول، مسلمان شد و خود را «محمود» نامید. در پی او هزاران مغول اسلام را پذیرفتند. محمود غازان تحت تاثیر یکی از عالمان حنفی، مذهب او را پذیرفت؛ او علویان را گرامی می داشت، آنان را از خرج معاف ساخت، مدرسه