پاورپوینت کامل دین و انسان مدرن «قسمت دوم» ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین و انسان مدرن «قسمت دوم» ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین و انسان مدرن «قسمت دوم» ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین و انسان مدرن «قسمت دوم» ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

جامعه شناسان، و طرف داران نظریه ی نوسازی مطرح می کنند که مدرنیته و مدرنیزاسیون خاص در هیچ کجا اتفاق نیفتاده است؛ یعنی این که عنصرهای جامعه ی سنتی به نحوی یا مستقیم یا تغییر شکل داده شده وجود داشته است. به هر حال انسان مدرن یک زیر ساخت هایی از جامعه در ذهنش وارد شده و شکل گرفته است که متعلق به ذهنیت های سنتی جامعه است و معمولاً ماندگارترین ساخت ها، ساختهای معنوی می باشند؛ چون علاوه بر این که زیان و خطری ندارد، بلکه باعث یک نوع امنیت و یک نوع آرامش خاطر برای افراد جامعه می شوند؛ لذا ساخت های معنوی در درون جامعه عزیزتر و ماندگارترند و این ماندگاری باعث نشده که معنویت تغییر پیدا کرده و شکل جدیدی پیدا کند.

بر خلاف تصور رایج، اصولاً نمی شود میان انسان مدرن، و انسان غیر مدرن دیواری حایل شد که از این جا به بعد انسانِ مدرن است و از این جا به بعد انسان غیر مدرن. و این انسان به طور کامل با انسان قبلی خود متفاوت و متمایز است. به هر حال انسان یک موجود با ثبات و دارای مشخّصه ای است که استمرار و تداوم داشته و قابل دیوار کشیدن نیست. حتی در مقطعی از زمان که دین گریزی به دلیل شرایط خاص، برای انسان اروپایی قرون وسطی پیش آمده بود، یک حالت افراطی به خود گرفته، این تداعی را ایجاد می کند که انسان مدرن، دین گریز و دین ستیز هست، و در یک مرحله ای که آن شرایط خاص فروکش کرده و مقداری آرام می گیرد، صحبت از این است که انسان مدرن به طور مطلق دین گریز نیست، بلکه دین را از حوزه جمعی کنار زده و در حوزه فردی، دین را بعنوان ارزش برای خود نگه داشته است. اما می توان گفت که: انسان اروپایی، یا انسان کلیسایی عصر قرون وسطی، به صورتی افراطی تکیه بر بخش های معنوی انسان می کند و انسان مدرن نیز عکس این افراط را انجام می دهد؛ یعنی بر عکس انسان قرون وسطی انسان مدرن تکیه بیش از حد برجنبه های مادی کرده و جنبه های معنوی و روحانی را به فراموشی می سپارد.

این جا ۲ نکته مطرح است، یکی این که با این توضیحات ما می توانیم بگوییم که انسان مدرن به نحو حداقل یا حداکثر، می تواند معنویت را بپذیرد. و نکته ی دوم این است که اگر پذیرفت آیا می شود او را به عنوان یک انسان مدرن قبول کنیم؟ یا این که باید برای او یک نام جدید مثل پست مدرن برگزینیم؟ یا هر چیز دیگر.

این که انسان مدرن و بازگشت او به معنویت چگونه خواهد بود، تعبیر من این است که انسان، گریزی از معنویت ندارد و این بدان معنا نیست که معنویت خودش را بر او تحمیل می کند، بلکه به این معنا است که این موجود، که ما نامش را انسان می گذاریم، بدون معنویت نمی تواند زندگی کند و معنویت بعنوان یک سوخت مورد نیاز او را شارژ می کند، تا بتواند زندگی خود را آن گونه که لازمه ی یک انسان است ادامه دهد. و این همان چیزی است که فوکو و حتی وبر روی آن دغدغه دارند؛ یعنی وبر در عین این که تقسیم بندی دوران سنتی و دوران عقلگرایی را انجام می دهد و در عین این که او «سرش» سودای دوران عقلانیت را دارد، امّا دلش دغدغه دوران سنت را داشته، به سوی عقلانیت رفتن را توصیه می کند. ولی در نهایت به یک مرحله و نتیجه ای می رسد که: انسانی که در این وادی قدم می گذارد یک انسان گم شده است و این انسان دچار بحران ها و دارای خلاًهایی است. در واقع می توان گفت حتی متفکرانی که خود نظریه پرداز دوران مدرنیته بوده اند این دغدغه در آن ها نیز وجود داشته است.

البته وبر در نهایت به این جمع بندی می رسد که ان شاء اللّه عقل بشر بتواند برای این بحران هم راه حلی بیابد، ولی بشر پس از وبر بایستی از آن سنت یک چیزی را عاریت می گرفت و آن این که حال اگر انسان این کار را کرد آیا همان انسان مدرن است یا این که باید تعریف جدیدی از آن ارایه کنیم؟

برابر آن تعریفی که از انسان مدرن کردیم این بحث اتفاق جدیدی است که می افتد و این انسان دیگر انسان مدرن نیست، بلکه انسانی است که در عقیده ی خود و در بعضی از اصول افکار خود تجدید نظر کرده است. و می توان آن را پست مدرن؛ یعنی به این مفهوم که این انسان پس از مدرن یکی از دغدغه هایش جست و جوی معنویت بوده است نامید. و هیچ کدام از این ها نافی آن کلی که از آن صحبت کردیم نمی باشد؛ لذا در درون هر انسانی کمال خواهی و حقیقت جویی وجود دارد و انسان با خود محور قرار دادن خودش نشان می دهد که خود را جای خدا نشانده است و به همین اندازه روشن می سازد که آن کمال جویی در انسان بالفطره وجود دارد و آن کمال خواهی را گاهی با معنویت سیراب می کند. و چون اندیشه از جنس غیر ماده است و در نتیجه بگونه ای از معنا سرچشمه می گیرد؛ لذا پرداختن به اندیشه و رفتن به دنبال آن می تواند بخشی از خلای معنوی پدید آمده را پر کند و این موضوع می تواند قسمتی از گفته ی شما را تایید کند.

بحث را کمی اخص تر کنیم، به این ترتیب که با چه قرائتی از دو مقوله دین و انسان مدرن می توانیم سازگاری میان آندو را قائل شویم؟ و آیا این سازگاری اصولاً ممکن است یا غیر ممکن؟

اگر منظور از دین همان دینی باشد که در قرون وسطی بود و انسان مدرن از آن فرار کرد، و منظور از انسان مدرن همان انسانی باشد که در ساهای نخستین می زیسته است، در این صورت انسان یک موجود به شدت دین گریز، عقل مدار و خود محوری خواهد بود که اگر بخواهند این دو در همان حالت اولیه باقی بمانند، هیچ گاه به هم نخواهند رسید. اما آنچه که در عالم واقع روی داده، این است که هم انسان مدرن دچار نوعی تحولات شده است و هم دین و نمونه ی بارز آن همان دین مسیحیت است که امروزه دچار تحول شده است، بعلاوه در مقوله ادیان، دین یا ادیان دیگری هم هست که مشخصا ویژگی های دین قرون وسطایی را نداشته بلکه اصولاً دارای تفاوت های ماهوی با آن می باشد. نتیجه این می شود که در شرایط کنونی و با توجه به قرائت جدید از دین جدید، آن انسان مدرن تحول پیدا کرده و تجدید نظر طلب شده است.

به هر حال هنوز جامعه ی جدید ساختار مدرنیته خود را دارد، اما به صوت تلطیف شده، حال سؤال این است که با این تلطیف سازگاری میان این دو چگونه خواهد بود و آیا نیاز به قرائت جدید دارد یا ندارد؟ و آیا قرائت جدید می تواند کارساز باشد؟<