پاورپوینت کامل طرحی نو در ارتباط فرهنگی ایرانیان و عرب ها(قسمت دوم) ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طرحی نو در ارتباط فرهنگی ایرانیان و عرب ها(قسمت دوم) ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طرحی نو در ارتباط فرهنگی ایرانیان و عرب ها(قسمت دوم) ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طرحی نو در ارتباط فرهنگی ایرانیان و عرب ها(قسمت دوم) ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

برای ارتقای مرتبه ی ارتباط از سطح تجاری به سطح فرهنگی، ضرورت دارد گفتمان های اساسی حاکم بر رفتار و اندیشه ی متفکران ایران و عرب، مورد سنجش انتقادی قرار گیرد. ضروری است خود شیفتگی طرفین و اتکای تام به تجربه های ویژه خود، به عرصه ی گفت و گو با دیگری و شناخت دیگری و در مرتبه ی بالاتر مسئولیت در برابر دیگری بدل شود. ضروری است که گفت و گو باید از سطح ضرورتی سیاسی و فرهنگی به سطح ضرورت اخلاقی بدل شود. به نظر می رسد برای پی ریزی چنین عرصه ای، به طرح مسایل گذشته و سنت تاریخی خود نیاز چندانی نداریم؛ زیرا باید اذعان کرد که سنت های تاریخی مذهبی و ملی طرفین، بیش از آن که بر تفاهم، عدالت و مسئولیت در برابر دیگری یا مفاهیمی از این دست تکیه کرده باشد، بر عناصر و آموزه های گاه خصمانه و فتنه انگیز استوار بوده اند.

در عرصه دانش های مختلفی چون فقه، کلام، حدیث و به طور کلی ادبیات برجای مانده از دوران های گذشته، دلایل زیادی بر درستی این مدعا وجود دارد. از سوی دیگر مفاهیم اخلاقی سنتی و به تبع آن فلسفه سیاسی بیشتر بر کیفیت ارتباط انسان با خدا تاکید کرده اند، اما در باب رابطه انسان با انسان های دیگر، به ندرت سخن به میان آورده اند. بنابراین پژوهش های راهبردی ما باید معطوف به آینده باشند، همچنین ضروری است مفاهیم موروثی به گونه ای عمیق اصلاح و بازسازی شوند.

برای فهم درست این مدعا کافی است در حوزه ی خاصی؛ یعنی تقریب و گفت و گوی میان مذاهب، به کارنامه ی گفت و گوی مصلحانِ شیعی و سنی در صد سال گذشته، نگاهی گذرا بیفکنیم و نوشته های کسانی چون سید شرف الدین، سید محسن امین، کاشف الغطا و سلیم البشری و نیز طرح هایی چون «تقریب بین المذاهب» که نخستین بار در زمان مرجعیت آیت اللّه بروجردی مطرح شد، به دقت ملاحظه کنیم، به زودی در می یابیم که این گونه نوشته ها و یا فعالیت های فرهنگی و غالبا متکی بر سنتِ گذشته، از فراهم آوردن عرصه ای جدّی برای تفاهم و گفت و گوی عاجز ماندند و نتیجه ی چندانی به بار نیاوردند، ـ به گونه ای که به جرات می توان گفت حتی در سطح محدود گفت و گوی میان مذاهب نیز نتوانستند راه گشا باشند، ـ تا چه رسد به این که در عرصه ی بین المللی گره گشایی کنند.

۳. حضور مؤثر باورهای دیرینه ی فرهنگی و وجود ذهنیت منفی از «یک دیگر»، مانعی بر سر ارتباط میان عرب ها و ایرانیان

تصویری که ایرانیان و عرب ها طی چند قرن از یک دیگر پرورانده اند، بیش از این که زاییده ی واقعیت زیسته ی آنان باشد، آمیزه ی عجیبی از اوهام، خیال پردازی ها، باورهای کهن و افزون بر همه ی این ها، گرایش های قومی و نژادی است. این ذهنیت سبب شده است ایرانیان و عرب ها از یک سو به دور از هم و در بی خبری کامل از یک دیگر زیست کنند و از سوی دیگر به سبب عدم ارتباط و شناخت مستمر، ذهنیتی کاملاً غیر واقعی و در عین حال منفی نسبت به یک دیگر بپرورانند. این امر به ویژه در عرصه های مختلفِ ادبیاتِ (عامیانه و رسمی) کاملاً نمایان است. گواه صحبت این مدعا وقوع جنگ میان حضور پیوسته ی غرب طی دو قرن اخیر در منطقه نیز، مزید بر علت شده است و همواره به مثابه ی عامل تشدید کننده ی وضعیت نابه سامانِ موجود، عمل می کرده است طی این دوره، هم عرب ها و هم ایرانیان، می کوشیدند تنها از رهگذر فرهنگ رسانه ای غرب، از وضعیت یک دیگر آگاه شوند، البته در این میان گاه استاد یا دانشجویی مبادله شده است و همچنین گاه نوشته ای به زبان عربی و یا فارسی ترجمه می شده است، اما این روند هرگز نتوانست در عرصه ی فرهنگ به سطح مبادله ی مستمری، ارتقا یابد. این امر نه تنها در باب ایرانیان و عرب ها صدق می کند که کشور همسایه، ترکیه را نیز در بر می گیرد. اگر به پژوهش هایی که در باب یک دیگر صورت گرفته است نگاهی گذرا افکنده شود، در می یابیم که غرب در این میان نه تنها نقش اساسی داشته، بلکه تنها کانال معتبر ارتباط میان این سه را تشکیل می داده است. در مراکز پژوهشی یا کتاب خانه های هر یک، با انبوهی از نوشته های غربی ـ که به سه زبان انگلیسی، فرانسوی یا آلمانی منتشر شده است ـ در باب شناخت عرب ها، ایرانیان و ترک ها مواجه هستیم، در حالی که در باب شناخت مستقیم یک دیگر، به ندرت نوشته ای به زبان عربی، فارسی و یا ترکی می یابیم. اطلاعات ما از جهان عرب بسیار اندک و کهنه است و غالبا از محدوده ی محمد عبده و همکاری وی با سید جمال الدین اسدآبادی فراتر نمی رود. در مقابل نیز عرب ها تنها به ترجمه ی چند شعر یا داستان ایرانی بسنده کرده اند. ارتباط های رسم