پاورپوینت کامل چهره ی زن در سینمای ایران؛ وقیح یا شریف ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چهره ی زن در سینمای ایران؛ وقیح یا شریف ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چهره ی زن در سینمای ایران؛ وقیح یا شریف ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چهره ی زن در سینمای ایران؛ وقیح یا شریف ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

دستور کار سینمای ایران در مورد نقش زنان به وضوح تغییر پیدا کرده و اکنون آنها در حالی نشان داده می شوند که به عنوان نمونه قوانین قبیله ایجاب می کند به هر ترتیب و علی رغم نارضایتی، در تصرف مطلق پسر عموها بمانند.

ولی این گونه شالوده شکنی ها هیچ گاه بدون واکنش نمانده است؛ زیرا همراه با نمایش فیلم «عروس آتش» در آبادان و چند شهر خوزستان، شمار قابل توجهی به خشم آمده و فیلمساز را به صورت های مختلف تهدید کردند. بهروز افخمی نیز بعد از آنکه «فیلم شوکران» را ساخت و زندگی یک زن پرستار را به تصویر کشید، با خلجان و انتقاد وسیع پرستاران مواجه شد.

این گونه وقایع در حقیقت جانشین حجمی از سکوت سال های پشت سر است که صرفا نقش دوخت و دوز و پخت و پز را به زنان احاله می داد. پیش تر از آن؛ یعنی در سال های قبل از انقلاب نیز درخواست عمده ی سینما از زن محدود به فرورفتن در نقش «رقاصه» و «بد کاره» بود. گرچه جمعی در این وضع شکاف انداختند و تصاویر مستند و هوشیارانه تری از زنان نمایش دادند، اما این عمل یک موج مهیب نبود و نتوانست جریان عمومی سینمای قبل از انقلاب را به نفع خود تغییر دهد.

البته بعد از انقلاب اسلامی فرمول های اصلی سینما دگرگون شد و زن در ابتدای انقلاب در حالی مقابل دوربین قرار گرفت که حکومت دینی، با ویژگی های قابل پیش بینی، مستقر شده بود و برساخت و کارکرد زن و اطرافیانش نظارت داشت.

گمان اولیه آن بود که به این ترتیب شخصیت جاری و متنوع زنان جامعه مجال تصویر خواهد یافت. اما عمق گرفتن ممیزی در کنار کج فهمی برخی سینماگران تازه کار سبب شد تا از زن چهره ای کاملا سنتی ارایه شود؛ چهره ای که از حضور در تحولات اجتماعی بازمانده است. البته در همین عرصه نیز به لحاظ حصارهای سینمایی، چهره ی زن چنان در ضعف بود که مخاطب را در باور آن دچار تردید و سپس تنفر می کرد.

از این رو دامن این داستان هم، از تحولات سیاسی اخیر در امان نماند و تغییراتی در آن پدیدار شد! البته در این میان نمی توان تاجران صحنه ی سینما را از یاد برد؛ زیرا هنگامی که درهای سیاست گشوده می شود، با ولع وصف ناپذیری، از زنان هنرپیشه برای پربارشدن گیشه ی سینما سود می جویند. آنها در این بین، بیکار نبوده و زن را در قالبی عشوه گر ـ که گاه مهوّع می شود ـ نشان داده اند.

«علی معلم»، یکی از منتقدان سینما، می گوید: «حتی یک فیلم شبه ملودرامِ سوزناک می تواند، واجد نکاتی برای تحلیل زمان ساخت فیلم باشد». وی می افزاید: «از ابتدای تاریخ سینمای ایران تاکنون، مجموعه آثاری که بتواند به زندگی واقعی زنان ایرانی بپردازد محدود بوده است و صحبت از وجوه اجتماعی و جامعه شناختی کمتر محلی از اعراب داشته و چنانچه در دوره ای مشخص، مثل سه سال اخیر نشانه هایی از موقعیت اجتماعی ارایه می شود، فاقد عمق است. با این همه از خلال همین فیلم ها می توان اوضاع و احوال زمانه را هرچند ناقص و دشوار دریافت. ناقص و دشوار به این دلیل که شناخت فیلمساز از مردم، یک شناخت مقاله ای، یا از جنس سیاسی بوده و نتوانسته است حیات اجتماعی مردم را بشناسد. او تصویر ناقصی از انسان معاصر داشته و از شناخت

سینمایی هم بی بهره است؛ یعنی نمی دانسته چگونه از قواعد سینمایی بهره بگیرد. بنابراین این دو شناخت قابل تفکیک نیست و هرگاه یکی از آن در نزد فیلمساز موجود نباشد، محصولش قلابی و تصنعی خواهد بود؛ به این مفهوم که یک تصویر شعارزده ی سطحی و نمایشی از جامعه ارایه می شود که به دلیل عدم وجود ما به ازای خارجی تأثیری روی اذهان نمی گذارد و طبعا مخاطب را از شناخت مسایل وا