پاورپوینت کامل منزلت افکار عمومی در حکومت دینی ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منزلت افکار عمومی در حکومت دینی ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منزلت افکار عمومی در حکومت دینی ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منزلت افکار عمومی در حکومت دینی ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

جایگاه افکار عمومی در حکومت دینی، موضوعی است که از دیدگاه های مختلف مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. صاحب نظران جوامع مختلف، هر کدام به تناسب ذهنیت خود، از این موضوع تفسیرهای متفاوت و گاه متعارضی ارایه داده اند. بسیاری از متفکران غربی، با توجّه به تجربه ی تلخی که از دوران حاکمیت کلیسا در جامعه ی خود داشته اند، حکومت دینی را با افکار عمومی متعارض پنداشته و بر همین مبنا، به حکومت های غیر دینی تمایل بیشتری نشان داده اند. عجیب آن که، برخی از مسلمانان نیز با تأثیر از این جریان فکری، حکومت دینی و افکار عمومی را مانعه الجمع دانسته و این دو را در تضاد با یکدیگر می بینند. نوشته ی حاضر با ارائه ی شواهدی برای اثبات سازگاری حکومت دینی با افکار عمومی در صدد ابطال نظریه ی فوق می باشد.

تلقی غرب از دین و حکومت دینی

از دیدگاه غرب و غرب گرایان، حکومت دینی مجموعه ای ثابت، مطلق، جزمی، فرابشری و فراتاریخی است که کمترین انعطافی در قبال افکار عمومی، از خود نشان نمی دهد. لازم به ذکر است، این دیدگاه با اندکی تفاوت، در برخی از مسلمانان سنت گرا نیز دیده می شود.

این گروه از مسلمانان نیز منکر تأثیر تحولاّت اجتماعی بر حکومت دینی می باشند. در این دیدگاه، حکومت دینی، اجرای شریعتی را بر عهده دارد که انسان، تجربه وافکار او در آن کمترین نقشی ندارند.

حکومت، از آن خداست و انسان و افکار او تابع او است، بدون آنکه خواست، اراده و افکار انسان دراین حکومت نقشی داشته باشد.

قبل از بررسی درستی یا نادرستی این ادعا، بهتر است، بر طرز تفکر غرب و غربگرایان از دین اسلام و حکومت اسلامی مروری داشته باشیم.

غربیان برداشت نادرست خود از دین و حکومت دینی را ـ که برگرفته از شرایط تاریخی و جغرافیایی خودشان می باشد ـ به اسلام سرایت می دهند. جامعه ی غرب، اسلام را دینی می داند که در مواجهه با رشد روزافزون ارتباطات و افزایش آگاهی های عمومی، دچار بن بست شده است. نوشته های «میشل مالرب» در کتاب «انسان و ادیان» شاهدی بر این مدّعاست؛ وی رابطه ی دین ها و حکومت ها را در چارچوب یکی از سه اصل دین سالاری، خدا ناباوری و دین جدایی قرار می دهد. به نظر او، دین سالاری و خداناباوری مردود و تنها گزینه ی قابل قبول، دین جدایی می باشد. وی می نویسد: «دین جدایی»، جایگزینی برای زورگویی چاره ناپذیر حکومت های دین سالار و خداناباور، می باشد. چنین بر می آید که دین سالاری، به گمراهی کشیده می شود و دین ها را خشکیده و نزار می کند، خداناباوری نیز دین ها را خفه می کند و زمینه را برای ظهور فرقه های تاریک اندیش فراهم می آورد؛ در نتیجه اندیشه بدانجا کشیده می شود که، دین جدایی با پیشرفت سازگار، بلکه لازم آن است».۱

با توجه به برداشت نادرستی که بسیاری از غربیان از دین و بخصوص دین اسلام دارند، به نظر این نویسنده، تنها راه موفقیت حکومت ها، دین جدایی است؛ زیرا حکومت های دین سالار، موجب ضعف دین شده و در حلّ مشکلات سیاسی خود، راه به جایی نمی برند. در این کتاب، جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی نمونه ی حکومت های بنیادگرا و دین سالاری معرفی شده اند که در حلّ مشکلات خود، از جمله در بخش های سیاسی، مسایل زنان و پاسخگویی به افکار عمومی وامانده اند. تنها راه فراروی این حکومت ها، برای رهایی از این بن بست و ناتوان در پاسخگویی به افکار عمومی، دین جدایی می باشد.

برای بررسی بهتر این نظریه و ارایه ی شواهدی بر مردود بودن آن، ابتدا به ارایه ی تعریفی از مفهوم افکار عمومی پرداخته، سپس به جایگاه افکار عمومی در حکومت دینی، از دیدگاه متفکرّین مسلمان اشاره خواهیم کرد.

افکار عمومی

صاحب نظران، افکار عمومی را مفهومی قابل درک ولی غیر قابل توصیف معرفی نموده اند. از دیدگاه یکی از نویسندگان: «در هر زمان به مجموعه ای از اعتقادات، باورها، احساس ها و اصول پذیرفته شده و ریشه دار بر می خوریم که افکار عمومی خاص آن دوره را تشکیل می دهد، به طوری که به صورت جریانی مسلّط یا حاکم توصیف می شود.»۲

نویسنده ی دیگری به وجود دو رکن برای پیدایش افکار عمومی تأکید دارد: ۱ ـ اتفاق آرای گروه کثیری از مردم؛ ۲ ـ اعمال قدرت از طریق این اتفاق آرا.۳

افکار عمومی، از برخورد گروهی از مردم با مسأله ای مشترک حاصل می گردد. مردم برای یافتن راه حلّ مسأله به گفت وگو پرداخته و به اجماع و توافق نظر دست می یابند.۴ بنابراین، پیدایش افکار عمومی، نتیجه ی اعتقادات و باورهای مشترک مردم است که حاصل گفت وگو بین موافقین و مخالفین در مسایل مختلف می باشد. هنگامی که این باورها و اعتقادات قصد تأثیرگذاری بر قدرت را داشته و به اعمال قدرت می پردازد، افکار عمومی شکل می گیرد.

افکار عمومی و حکومت دینی، ازدیدگاه متفکرّین شیعی

کمتر می توان در منابع شیعی، کتاب و یا فصل مستقلّی در مورد حکومت و سیاست یافت برای تحقیق در مباحث مربوط به این بخش باید لابه لای منابع کلامی و فقهی را جستجو کرد. بنابراین در ابتدا، به صورت کوتاه، به مبانی کلامی و فقهی اشاره خواهیم داشت.

کلام و فقه سیاسی شیعه که متصدی حکومت و مسایل مربوط به آن می باشد، کاملاً عقل گرا بوده و مبانی سیاسی آن نیز بر عقل استوار است. در طول تاریخ کلام شیعی با مباحث عقلی و فلسفی عجین شده و با هم متحد گشته اند. فقه شیعه نیز با پذیرش عقل، به فهم درک و اندیشه ی انسان اهمیت بسیاری می دهد. شهید مطهری در این مورد می نویسد:

«مورخّان اهل تسنّن، اعتراف می کنند که عقل شیعی از قدیم الایام عقل فلسفی بوده است، یعنی طرز تفکر شیعی از قدیم استدلالی و تعقّلی بوده است. تعقّل و تفکر شیعی نه تنها با تفکر حنبلی… بلکه با تفکر مُعتزلی نیز ـ با همه ی عقل گرایی آن ـ مخالف است.»۵

نقش عرف،