پاورپوینت کامل دموکراسی و گفتمان اسلامی معاصر۱ ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دموکراسی و گفتمان اسلامی معاصر۱ ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دموکراسی و گفتمان اسلامی معاصر۱ ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دموکراسی و گفتمان اسلامی معاصر۱ ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

یکی از بحث برانگیزترین مسایل نوی اندیشه ی اسلامی و گفتمان اسلامی معاصر، «دموکراسی» است. دموکراسی واژه و مفهومی غربی است که اندیش مندان اسلامی در این باب نظرگاه های فراوان و ناهم گونی مطرح نموده اند. هر از چندگاه، گفتمان فرهنگی ـ اسلامی، در مورد این پدیده (دموکراسی)، استراتژی ویژه ای را در پیش می گیرد که برخاسته از تغییر سیاست های درونی حکومت های اسلامی است: دیکتاتوری، تجددگرایی، اسلام گرایی، غرب گرایی و… که به تبع تغییر ساختارهای حکومتی، تحلیل های نوی از واژه بیان شده است: تحلیل تاریخی، فلسفی، سیاسی، زبانی و….

با وجود تلاش های فراوانی که در گفتمان اسلامی جدید، در راه هم گامی با جهان کنونی و مفاهیم تازه ی آن شده است، از مفاهیمی چون، زن، اجتهاد، شورا، سنت و مدرنیسم، عقل، حکومت و دموکراسی تعریف کامل و جامعی ارایه نشده است و پرسش های قرن نوزدهمی، هم چنان مطرح هستند و از جمله:

آیا اسلام با دموکراسی ناسازگار است؟ یا این که در برابر دموکراسی غربی، نوعی دموکراسی اسلامی وجود دارد؟

دموکراسی در نوشته های متفکران اسلامی

مفهوم دموکراسی در نوشته های فکری مسلمانان، بازتاب گسترده ای داشته است. پس از نیمه ی دوم قرن نوزدهم که نهضت اصلاح طلبان به راه افتاد، مفهوم دموکراسی جان تازه ای گرفت و از تعریف های زمانی ـ مکانی بیرون آمد. با این همه، به جای این که به بررسی عمیق معنای آن پرداخته شود، صورت جدلی پیدا کرد و متفکران اسلامی، به فراخور دانش و منش خویش، نظرگاه خود را بیان داشتند:

۱ـ برخی از اندیش مندان، دموکراسی را مفهومی اسلامی بر شمرده، آن را در برابر دموکراسی غربی قلمداد نمودند: الدیمقراطیه فی الإسلام (عباس محمود العقاد، ۱۸۸۹ ـ ۱۹۶۴)؛ این کتاب مرجع فکری بسیاری از نویسندگان شد، از جمله: نشأه الفکر السیاسی و تطوره فی الإسلام (محمد جلال شرف، ۱۹۸۲)، و الفکر السیاسی فی الإسلام: شخصیات و مذاهب (محمد جلال شرف و علی عبدالمعطی محمد، ۱۹۷۸) و (الحریه السیاسیه فی الإسلام، احمد شوقی الفنجری، ۱۹۷۳) و حول الدیمقراطیه فی الإسلام (مالک بن نبی، ۱۹۰۵ ـ ۱۹۷۳).

۲ـ پاره ای دیگر از نویسندگان، واژه ی «شورا» را اصطلاح و شیوه ای اسلامی دانسته که معنایی گسترده تر از مفهوم دموکراسی دارد: نظرات فی الفقه السیاسی (حسن عبداللّه الترابی، ۱۹۸۸) و الشوری و أثرها فی الدیمقراطیه (عبدالحمید انصاری).

۳ـ گروه سوم با دموکراسی غربی که به نظر آنان مفهومی بیگانه است به مقابله پرداختند: مذاهب فکریه معاصره (محمد قطب، ۱۹۸۳) الدیمقراطیه… أبداً (خالد محمد خالد، ۱۹۵۸)

اصطلاح دموکراسی

دموکراسی، اصطلاحی غربی و برخاسته از فرهنگ غرب و هم گام با سیر تاریخی آن است. از این رو از اندیشه ی فلسفی و آیین اجتماعی و سیاسی غرب، جدایی ناپذیر است. این حقیقت، حساسیت اندیش مندان اسلامی را برانگیخت و بسان سایر واژه های غربی، به عنوان واژه ای بیگانه به آن نگریستند: «دیدگاه اسلامی در باب دموکراسی، ناشی از غربی بودن این اصطلاح، و برخورد تاریخی اسلام و غرب است؛ چرا که زیستن به شیوه ی غربی با زندگی اسلامی تفاوتی بنیادین دارد. مسلمانان بر این باورند که غرب در تلاش است تا مدل فرهنگی ـ سیاسی خود را تعمیم دهد؛ فرهنگی که پاره ای جداناپذیر از خط مشی سیاسی غرب است، که همان تسلط بر تمامی جهان و به ویژه مسلمانان است».۲

مالک بن نبی ـ متفکر الجزایری در این باره می گوید: «ما مسلمانان به ویژه ملت های آفریقایی ـ آسیایی، در برابر یورش کشورهای استعمارگر به زانو درآمدیم… بسیاری از ارزش های غربی را برگرفتیم و از منظر آنها بر سنجش جهان و پدیده هایش پرداختیم. گذشته ی تاریک خود را با دنیای چشم نواز کنونی غرب سنجیدیم… غرب ما را واداشت تا از سنت ها، مفاهیم، اصطلاح ها و شیوه ی زیستن او پیروی کنیم، به گونه ای که آنها را حقایق مسلّمی انگاشته، سرمشق خویش قرار دادیم، بی آن که صحت و سقم آنها را بررسی کنیم و به هم خوانی یا ناهم گونی این پدیده ها با سرشت خود توجه داشته باشیم… این گونه شد که در نوشته و گفتارمان، از مفاهیم نویی چون دموکراسی سخن به میان می آوریم؛ مفاهیمی که ازآنِ ما نیستند… تا آن جا که اصول و مفاهیم غربی را کورکورانه بر اسلام پیاده کردیم، بی آن که به پذیرش و انکار اسلام، توجه داشته باشیم»۳

محمد حسین فضل اللّه، می آورد: «برما است که به تدوین فرهنگ اصطلاح های فکری خویش بپردازیم، نه بدان جهت که زیستن در فضایی آکادمیک را خواهانیم، بلکه بدین سبب که این مسئله، به زندگی کنونی و آینده ی ما بستگی دارد. شرط لازم هر گفت وگو و تفاهم، پویا سازی اصطلاحات گذشته است. مشکل اساسی کنونی ما این است که هر یک از ما این مسایل را بنابر رای خود می فهمد: یکی از دموکراسی اسلامی، دم می زند و دیگری «شورا» را جایگزین آن می سازد، در حالی که مقدس شدن دموکراسی سبب شده است هر گونه مخالفتی با آن در حکم اندیشه ی محال باشد.۴

حسن ترابی معتقد است که «اندیش مندان اسلامی، اصطلاح های جهانی سیاسی غرب را چون دموکراسی به گونه ای دیگر بکار می برند. اگر چه زبان، ابزار تفاهم است، گاهی به سوء تفاهم نیز منجر می شود؛ چرا که واژه ها، علاوه بر داشتن معنایی ظاهری، ابعاد معنایی دیگری نیز دارند که با خاستگاه آنها در ارتباط است؛ یعنی باید فرآیند تاریخی آنها را در نظر آورد. کسی که در باب دموکراسی سخن می گوید، معنای لغوی آن را اراده نکرده است، از این رو وقتی این واژه به فرهنگی دیگر انتقال می یابد، چه بسا بر مفهومی متباین با معنای واقعی اش، دلالت کند.»۵

محمد اسد، از نخستین کسانی بود که نسبت به بکارگیری بی رویه ی اصطلاحات سیاسی هشدار داد: «بکارگیری اصطلاحات غربی، نادرست و گمراه کننده است؛ زیرا با افکار و ساختارهای اسلامی هیچ گونه پیوندی ندارند».۶ برخی نیز برای جستن از دام اصطلاح های بیگانه،به معادل سازی رو می آورند: «بیعت» را به «عقد اجتماعی» و «اجماع» را به «رای عمومی» و «شورا» را به «دموکراسی» فرو کاستند. فهمی شناوی، با آمیزش دو اصطلاح «شورا» و «دموکراسی»، اصطلاحی نو آفرید: «الشور قراطیه»۷ امّا شمس الدین که آزادانه و بی باکانه اصطلاح های جدید را بکار می بندد، معتقد است «بکار نبردن واژه های نو، ناشی از تنگ نظری است، در حالی که در اندیشه ی اسلامی، محدودیتی در این باب دیده نشده است.»۸ اما حسن ترابی، برای پذیرش و عدم پذیرش اصطلاح های نو، قاعده ای را پرورد: «اکنون که غربت اسلام پایان یافته است و اصطلاحات غربی جهان شمول نیستند، بیمی از بکارگیری آنها برای دعوت دیگران به اسلام، وجود ندار