پاورپوینت کامل از پیش فرض های عقلانیت آغاز کنیم(۲) ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از پیش فرض های عقلانیت آغاز کنیم(۲) ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از پیش فرض های عقلانیت آغاز کنیم(۲) ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از پیش فرض های عقلانیت آغاز کنیم(۲) ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

نکته ی دوّم:

«عقلانیت» نهادی فردی و شخصی نیست، بلکه نهادی عمومی است که با سه عنصر: دلیل عقلی، اقامه کننده ی دلیل (عاقل) و پذیرنده ی دلیل (ناظر قانع شده) سروکار دارد و گزاره ها و احکامش بر پایه ی این سه عنصر جریان و استقرار می یابد. ضرورت وجود این سه عنصر در فرآیند تعقل، کافی است که موجب عمومی شدن امور عقلانی در میان انسانها شود و عقلانیت را از خصوصی و شخصی بودن به درآورد. بدین لحاظ تمامی صورتهایی که هرسه عنصر مزبور را در توضیح عقلانیت بکار بندند، ناقص و ناکافی خواهند بود. از این رو، برخی از این صورتها را بررسی می کنیم:

در منطق کلاسیک، همواره تاکید و پافشاری زیادی بر دلیل عقلی شده است و معمولاً نقش «عامل» و «ناظر» نادیده، یا بسیار ناچیز شمرده می شود. بر این اساس، دلیل عقلی، خود مقوله ای مستقل و عمومی به شمار می آید که ارزش آن مستقل از «عامل» و «ناظر» است. عامل چه بتواند خود را واجد شرایط لازم برای به کار بستن عقلانیت نشان بدهد و چه نتواند، ـ اگر گزاره های مورد نظر روشمندی خاص در استنتاج عقلانی را پشت سر گذاشته باشد ـ نتیجه عقلانی است؛ حال اقامه کننده ی دلیل و نتیجه هرکس که باشد فرقی نمی کند.

با این وجود، در عمل معمولاً چنین نبوده و نیست و نقش «عامل» جدی به حساب آمده و کتب «ابن سینا» و «ملاصدرای شیرازی» هرگز همطراز کتب دیگر قرار داده نمی شود و…

نقش «عامل» از این جهت مهم است که به هرحال دلیل عقلی باید از قوه ی عاقله ای جوشیده باشد، شخصی که صرفا وجودی تصوری و فرضی ندارد و مراحلی از رشد و آموزش و تمرین را برای کسب صلاحیت های لازم به هنگام کاربست عقلانیت، پشت سر گذاشته است. از این رو است که فیلسوفانِ بزرگ تاریخ؛ نظیر افلاطون، ارسطو، ابن سینا، فارابی، ابن رشد، سهروردی، ملاصدرای شیرازی، دکارت، کانت، جان لاک، هیوم، راسل و… نقشی مهم و تأثیری این چنین دیرپا در تاریخِ تفکر عقلانی بشر داشته و دارند.

در منطق کلاسیک، نقش «ناظر» عمدتا کوشش برای رسیدن به فهم دلیلی است که اقامه شده است. اگر دلیل از حقانیت لازم برخوردار باشد، ناپذیرندگان به نقص قریحه و ذوق و بلکه نهاد عقلانی متهم می شوند!!

بدون شک چنین نگرشی روا نیست؛ زیرا مستلزم تعریف دوری از عقلانیت است؛ بدین صورت که اگر دلیل را بپذیری معلوم می شود که دارای نهاد عقلانی با صلاحیت هستی و اگر نپذیری نهاد مزبور را نداری!! هم چنین این نگرش موجب تشکیک در عقلانیت شده و بین وجود ضعیف و وجود قوی آن تباین پدید می آید و «عقل عامل» غیر از «عقل ناظر» و بسیار فراوان تر از آن محسوب و ادعا می شود. این نکته جای انکار ندارد که هم عامل و هم ناظر نیازمند رشد و آموزش و تمرین در کاربست عقلانیت اند، با این احوال، از کجا که «ناظر» دارای نقص قریحه و نهاد عقلانیت است، شاید «عامل» چنین باشد؟!

در نظریه های منطق علم جدید، نقش دلیل و عامل بسیار کاهش داده شده و تأکید جدی و محوری بر نقش ناظر می شود. عامل پس از گذر از دوران تازه کاری و ورود به جرگه ی متخصصان و اهل فن، با استفاده از نهاد عقلانیت خویش به دلیل سازی می پردازد و برای آن نتیجه گیری می کند؛ این نتیجه گیری تنها و تنها در صورتی ویران می شود که ناظر دست کم یک نقض بر آن وارد سازد. اگر ناظر در چنین اقدامی کامیاب نشد، دلیل و نتیجه گیری عامل، عقلاً پذیرفته شده و معتبر است.

بنابراین پیش فرض دیگر در بحث از عقلانیت، این است که «عقلانیت» بر سه عنصر: دلیل، عامل و ناظر استوار است و حضور این سه با هم در فرآیند عقلانیت، موجب عمومی شدن آن می گردد. حضور یکی بدون دوتای دیگر، و یا حضور دو عنصر بدون سومی، عقلانیت را خصوصی و شخصی و در نتیجه صرفا ادعایی می کند.

نکته ی سوّم:

«هارولد براون» از کسانی است که عقلانیت را تنها صفتی برای «عامل» قرار می دهد و باور شخصی عامل را مستحق اتصاف به این وصف می داند، اما به جاست این پرسش را مطرح کنیم که اگر «عامل» دارای عقل است و در روند استنتاج با اتکا به عقل ورزی خود، اقامه ی دلیل می کند، چگونه می توان عامل را به نهاد عقلانیت نسبت داد، اما دلیل فراهم آمده به وسیله ی همان نهاد را قابل انتساب به عقلانیت ندانست؟! همچنین چگونه می توان عامل را عاقل شمرد