پاورپوینت کامل ماهیت دینی ـ سیاسی گروه طالبان ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ماهیت دینی ـ سیاسی گروه طالبان ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ماهیت دینی ـ سیاسی گروه طالبان ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ماهیت دینی ـ سیاسی گروه طالبان ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

در تابستان ۱۳۷۳ برای اولین بار گروهی از نظامیان موسوم به «طالبان» اعلام موجودیت کردند. این اعلام موجودیت که با نجات کاروان تجارتی پاکستان – که از شهر مرزی کوتیه به سوی آسیای میانه در حرکت بود ـ همراه بود، توجه جهانیان را به خود معطوف ساخت. پس از آن شبه نظامیان طالبان با تصرف شهر اسپین بولوگ به عنوان یک قدرت نظامی در کنار سایر احزاب و گروه های جهادی افغانستان مطرح شدند و تصرف شهر قندهار که بعدها به عنوان مرکز این گروه انتخاب شد، شهرت و آوازه ی جهانی به این گروه بخشید. طالبان با شعار برقراری امنیت و مبارزه با فساد وارد عرصه ی سیاسی ـ نظامی افغانستان شد. مردم خسته از جنگ افغانستان که در آتش ناامنی و جنگ های داخلی می سوختند، به امید برقراری امنیت نسبت به این گروه ابراز تمایل نمودند و بدین ترتیب گروه طالبان در بیشتر مناطق ـ شهرهای بزرگی؛ نظیر قندهار، غزنی، هرات، ارزگان، بلخ، پکتا و پکتیکا، نیمروز و هلمند ـ بدون جنگ و تحمل خسارت رقیبان را از صحنه خارج و جریان امور را بدست گرفتند.

در سال ۱۳۷۵ طالبان با تصرف کابل و بیرون راندن نیروهای دولت آقای ربانی از این شهر تا مرحله ی حاکمیت رسمی در افغانستان خود را مطرح نمود و سقوط شهر مزار شریف (مرکز و هویت بلخ) در سال ۱۳۷۶ به معنای تسلط همه جانبه ی نظامیان طالبان در افغانستان مورد ارزیابی قرار گرفت. ازاین پس نیروی مخالف موسوم به «جبهه ی متحد» به فرماندهی احمدشاه مسعود تنها بخشی اندک از مناطق شمال افغانستان را در تصرف و اداره ی خویش داشتند. اما وزش نسیم جنگ در افغانستان هم چنان ادامه یافت و طالبان علی رغم این که قریب نود درصد از خاک افغانستان را تحت سلطه ی خویش داشت، هیچ گاه نتوانست خودرا به عنوان یک دولت رسمی در سطح بین المللی بشناساند. این امر ـ صرف نظر از برخی مسایل داخلی ـ معلول افکار، اندیشه ها و عمل کردی خشن و غیر منعطف این گروه می باشد. طالبان چندین بار به دلیل نقض قوانین بین المللی (از جمله به شهادت رساندن دیپلمات ها و خبرنگار جمهوری اسلامی ایران، کوچ های اجباری اقوام غیر پشتون، قتل های دسته جمعی، تحقیر و محرومیت زنان و…) مورد اعتراضات شدید بین المللی قرار گرفت. اندیشه های سیاسی ـ دینی و عمل کرد خشن طالبان موجب گردید که علی رغم سلطه ی نظامی گسترده ی این گروه، از شناخته شدن در سطح بین الملل محروم گردد. هر چند در میان نیروهای طالبان برخی از چهره های سرشناس و مهم، نظیر ملا ربانی (رییس شورای اداری کابل) و دیگران، همواره در تلاش بودند تا با تعدیل برخی از باورها و افکار طالبان و هدایت رفتار سیاسی این گروه در چارچوب مقررات و قوانین بین المللی، زمینه های پذیرش این گروه را در نزد افکار عمومی جهان فراهم آورند، اما عصبیت فکری ـ مذهبی و اندیشه ی سخت گیرانه ی دینی آنان را از ظرفیت تعدیل و اصلاح درونی محروم می ساخت. بنابراین تلاش های تعدیل گرایانه ی طیف نسبتا معتدل و روشن این جریان عملاً با ناکامی روبرو می شد.

درک و فهم ماهیت این گروه به عنوان پدیده ای سیاسی ـ مذهبی مستلزم مطالعه و بررسی آرا و افکار دینی ـ سیاسی این گروه و تشکیلات و سازماندهی آنان است که در این مختصر مورد بررسی قرار می گیرد.

آنچه طالبان را به عنوان یک جریان تناقض نما مطرح می سازد، تحجر و سخت گیری های مذهبی آنان از یک سو و حمایت و نقش کشورهای امریکا، انگلیس و پاکستان در تشکیل و تجهیز آنان از سوی دیگر می باشد. هر چند تحولات کنونی بیانگر ضدیت و جهت گیری متعارض امریکا و انگلیس با این پدیده می باشد، اما دولت مردان لندن و کاخ سفید نمی توانند سیاست های حمایتی گذشته ی خویش را از این گروه کتمان کنند. برای امریکا طالبان، به دلیل تعارض های مذهبی با جمهوری اسلامی ایران مناسب ترین جریان حکومت کننده در افغانستان می باشد، اما به دلیل وجهه ی بین المللی این گروه، امریکا هیچ گاه نخواست و یا نتوانست بصورت رسمی موضع حمایتی خویش را اعلام نماید. درحالی که کماندوهای امریکایی اینک در کوه های افغانستان سرگردان هستند و دولت انگلیس خواهان پایان یافتن حاکمیت طالبان می باشد، اعتراف خانم بی نظیر بوتو نخست وزیر سابق دولت پاکستان مبنی بر نقش امریکا، انگلیس و پاکستان در تشکیل و حمایت از گروه طالبان هم چنان در اذهان باقی است.۱

سازمان و تشکیلات

با توجه به تلقی سنتی ای که طالبان از اسلام و شریعت دارند، از یک تشکیلات منظم و سازماندهی شده ی مدرن محروم می باشند. آنان حتی فاقد آئین نامه های داخلی هستند. بنابراین تشکیلات طالبان حتی در بُعد حکومتی آن شبه تشکیلاتی است که به نظر آنان چندان اهمیت ندارد. جنبش طالبان دارای گرایش شدید «سانترالیسم» یا مرکزگرایی است. «ملا عمر» به عنوان امیرالمؤمنین از اختیارات نامحدودی برخوردار می باشد. درعین حال این جنبش در حد ضرورت و نیاز به ایجاد تشکیلات سیاسی اقدام نموده است.

۱ـ رهبری جنبش

در رأس این جنبش ملا عمر قرار دارد که به عنوان امیرالمؤمنین شناخته می شود. «ملا عمر مجاهد» که حدود چهل و پنج سال عمر دارد، در ولایت (استان) ارزگان افغانستان به دنیا آمده است. وی در عصر جهاد در یکی از احزاب جهادی (حزب حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد نبی محمدی) مشغول فعالیت بود. در جنگ با روس ها مجروح گردید و یک چشم خود را از دست داد. پس از فتح کابل توسط مجاهدین (در سال ۱۳۷۱) ملا عمر تصمیم گرفت درس های علوم دینی خود را در منطقه ی کوچک «سنگ سار» در ولایت قندهار تکمیل نماید. به گفته ی خود او، وی مبارزه ی خود را با فساد و ناامنی از همین منطقه در سال ۱۳۷۳ (۱۹۹۴) آغاز نمود و جنبش طالبان را پایه گذاری کرد. در سنبله (شهریور) (۱۳۷۴) در اجتماع حدود ۱۵۰۰ تن از طلاب علوم دینی ملا محمد عمر به عنوان امیرالمؤمنین انتخاب و همگان با او بیعت کردند. از این پس دستورات او به عنوان امر شرعی لازم الاجرا تلقی شد و هیچ کس حق مخالفت با او را نداشت.

از زمان انتخاب او به عنوان امیرالمؤمنین گروه طالبان برای حفظ وقار و هیبت ملاعمر، او را از نظرها پنهان کرده و مانع حضور او در مجامع و اجتماعات عمومی گردید.

او تنها در ملاقات های خصوصی و در مجامع دوستانه حضور می یابد و تا کنون هیچ گونه مصاحبه و تصویری از او در اختیار رسانه ها قرار نگرفته است. وی همراه با خانواده اش در یک منزل محقر در قندهار زندگی می کند و برای گردش درشهر از یک ماشین عادی استفاده می کند و چندان به مسایل حراستی به عنوان یک حاکم واقعی اهمیت نمی دهد.۲ ملا عمر هنوز تحصیلات علوم دینی خود را تکمیل نکرده است، بنابراین از توانایی محدودی در زمینه ی مسایل سیاسی و تشکیلاتی برخوردار می باشد. توان سخنرانی و خطابی او با مردم را ضعیف توصیف نموده اند. هر چند او دارای اختیارات نامحدود است، اما عده ای از طلاب در کارها با او مشورت وکمک می کنند. البته به نظر طالبان نظرات مشورتی دیگران فقط جنبه ی تعلیمی دارد و نه الزامی.۳

۲ـ مجلس موقت

بر اساس دستور ملاعمر، پس از تصرف کابل یک مجلس شش نفره برای اداره ی کابل (در تاریخ ۱۲/۶/۱۳۷۵) پایه گذاری گردید. این مجلس به صورت مستقیم زیر نظر شخص ملاعمر به فعالیت می پردازد. اعضای این مجلس را چهره های نسبتا مطرح طالبان تشکیل می دهند:

۱ـ ملا محمد ربانی: رییس مجلس که سِمَت معاونت ملاعمر را نیز بر عهده دارد، قبلاً جانشین یکی از فرماندهان حزب اسلامی «یونس خالص» بود. ربانی از توانمندی اداری خوبی برخوردار می باشد، به همین دلیل هر ولایتی را که طالبان فتح می کردند، تحت سرپرستی او اداره می گردید. امور اجرایی و ریاست مجلس حاکم را او به عهده دارد.

۲ـ ملا محمد حسن: نایب رییس مجلس و یکی از فرماندهان جهادی قندهار.

۳ـ ملا محمد غوث: از اعضای سابق حزب اسلامی یونس خالص و متولد قندهار است، او در ابتدا اداره ی امور خارجی طالبان را به عهده داشت. از او به عنوان حلقه ی اتصال طالبان و پاکستان یاد می شود.

۴ـ ملا عبدالرزاق: سرپرست وزارت دفاع بود که فرماندهی طالبان در جنگ کابل، سروبی و شمال را به عهده داشت.او در این جنگ ها یک مرتبه مجروح شد و بعدها توسط نیروهای ژنرال ملک در جنگ شمال افغانستان (۲۹/۵/۱۹۹۷) دستگیر شد.

۵ـ ملا محمد فاضل: او مسئولیت امنیت کابل را به عهده داشت و بعدها به عنوان نخست وزیر انجام وظیفه می کرد.

۶ـ مولوی سید غیاث الدین: او از ملیت ازبک است که به عنوان وزیر تعلیم و تربیت انجام وظیفه می کرد.

۳ـ مجلس شورای عالی

مجلس شورای عالی به عنوان بالاترین مرجع تصمیم گیری جنبش طالبان، از کلیه ی اعضا و رهبران معروف این گروه تشکیل شده است. در این زمینه یکی از نزدیکان ملاعمر چنین توضیح می دهد: «برای این مجلس اعضای معینی وجود ندارد، بلکه هر کس که امیرالمؤمنین با او بنشیند یا مشورت نماید یا در مسأله و موضوعی بحث و مناظره کند، عضو این مجلس محسوب می گردد.» وی می گوید: «قرار فیصله ای که رهبران طالبان نموده این است که مجلس نباید دارای اعضای معین باشد». اما بعدها گفته شد که این مجلس دارای حدودا سی نفر عضو می باشد و اعضای آن به عنوان کادر اجرایی طالبان محسوب می شوند.

علاوه بر افرادی که به عنوان شورای اداری کابل قبلاً ذکر شد، افراد زیر در این مجلس عضویت داشتند: ملا محمد حسن رحمانی والی قندهار و شخص نزدیک به ملا عمر، ملا احمد اللّه معروف به مولوی نانی که به عنوان حاکم هرات از سوی ملا عمر تعیین شد و از مجروحان جنگی دوره ی جهاد افغانستان است، ملا سید محمد حقانی که در حدود ۲۸ سال دارد و سرپرست اداره ی تبلیغات طالبان در قندهار و از سخنگویان رسمی آنان می باشد، ملایار محمد که حدودا سی ساله است و از فرماندهان سابق حزب اتحاد اسلامی استاد سیاف (والی غزنی) می باشد، ملا امیر خان متقی حدودا سی ساله و از اعضای سابق حزب حرکت انقلاب اسلامی مولوی محمد نبی محمدی می باشد. او به عنوان مسئول اداره ی اطلاعات و فرهنگ طالبان محسوب می شود و از سخنگویان رسمی طالبان در کابل است، ملا وکیل احمد متوکل پسر عالم معروف قندهار «شیخ محدث عبدالغفار» که در زمان حاکمیت کمونیست ها شهید شد. وی از مشاوران نزدیک ملاعمر و از افراد آگاه به تحولات جهانی است.۴

نکته ی قابل توجه آن است که بیشتر افراد برجسته و متصدیان امور سیاسی گروه طالبان از اهالی قندهار و اطراف آن می باشند و تمامی مراکز مهم و پست های کلیدی در اختیار آنان می باشد. براساس برخی برآوردها حدود ۹۰ درصد از پست های مهم و اجرایی کشور در اختیار اینان قرار دارد.۵

۴ـ مجلس وزرا

اعضای این مجلس را هیأت وزیران تشکیل می دهند. این مجلس برای اداره ی امور و رسیدگی به مسایل سیاسی و کشوری دارای جلسات هفتگی است. اکثر افراد این مجلس فاقد تجربه، اما دارای باور و اخلاص دینی عمیق و عمل گرایی جدی هستند. جوان ترین عناصر آن را افرادی با سنّ بیست و پنج الی سی سال تشکیل می دهند. تغییر و گردش مداوم اداری از ویژگی های رایج جنبش طالبان است، براین اساس اعضای این مجلس به صورت مداوم در حال تغییر و تبدیل می باشند. همه ی این تغییرات به دستور شخص ملاعمر رهبر این گروه انجام می گیرد. اعضای این مجلس در تابستان ۱۳۷۶ (اگوست ۱۹۹۷) از افراد زیر تشکیل می گردید: ملانورالدین ترابی مسئول وزارت عدلیه، ملاعبداللّه مسئول وزارت دفاع، ملا محمد حسن مسئول وزارت خارجه، ملا خیراللّه خیرخواه مسئول وزارت داخله، ملاامیرخان متقی مسئول تبلیغات و فرهنگ، ملا سید عنایت الدین مسئول تعلم و تربیت، ملا احمداللّه لغمانی مسئول تعلیمات و آموزش عالی، ملا داداللّه مسئول ارتباطات، ملا محمد عیسی مسئول آب و برق، ملا محمد نسیم آخوندزاده مسئول زراعت، ملا حافظ محب اللّه مسئول امور تجارت، ملا احمداللّه زاهد مسئول امور صنعت (صنایع) و ملا عباس مسئول امور صحت عامه و بهداشت.

۵ـ دارالفتوای مرکزی

جنبش طالبان برای صدور فتاوای شرعی و پشتوانه ی دینی خود مجلسی را متشکل از تعدادی از علما و طلاب دینی به عنوان دارالفتوای مرکزی تشکیل داد. ریاست این مجلس را «نور محمد ثاقب» به عهده دارد که از سوی ملا عمر منصوب شده است. مرکز این دارالفتوا شهر قندهار است و یکی از افراد پرنفوذ آن موسوی عبدالعلی دیوبندی است که از دارالعلوم دیوبند هند فارغ التحصیل گردیده است.

۶ـ مجالس شورا در ولایات

ملا عمر به والیان و حاکمان ولایات اختیاراتی داده است که براساس آن می توانند برای تشکیل شورای ولایات اقدام نمایند. این شورا در مسایل اداری و حکومتی به تصمیم گیری می پردازند.

۷ـ شورای نظامی

شورای نظامی جنبش طالبان از مهم ترین فرماندهان نظامی و جنگ جویان معروف آن تشکیل می گردد. چهره های معروف این شورا عبارتند از: ملاعبداللّه وزیر دفاع، مولوی جلال الدین حقانی، حاجی محمد نعیم کوچی، ملا عبدالسلام راکتی.

مواضع و افکار سیاسی ـ دینی طالبان

جنبش طالبان به لحاظ بافت تشکیلاتی عمدتا از پشتون های افغانستان تشکیل شده است، اما شعار اسلام گرایی و تطبیق شریعت از سوی آنان هر نوع گرایش نژادی و قومی را مورد انکار قرار می دهد. مواضع و افکار سیاسی و دینی طالبان اگر چه از محرومیت تعالیم و آموزش های دینی آنا