پاورپوینت کامل نقد رمان «منِ او» ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقد رمان «منِ او» ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقد رمان «منِ او» ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقد رمان «منِ او» ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

بی تردید یکی از وجوه ممتاز یک رمان خوب، ماندگار بودن شخصیت های آن در ذهن خواننده است؛ به گونه ای که او نه تنها در طول مطالعه ی رمان، با این شخصیت ها زندگی می کند، بلکه سال ها تأثیراتِ روحی ـ روانی، نوع نگرش و خصلت های رفتاری آنها در لایه های ذهن و ضمیرش به جا می ماند. در رمان «منِ او» [نوشته ی رضا امیرخانی، انتشارات حوزه ی هنری سال ۷۸] این ویژگی ارزشمند، برجستگی خود را به خوبی نشان می دهد. شخصیت هایی؛ هم چون حاج فتاح و نوه هایش، علی و مریم فتاح و هم چنین شخصیت درویش مصطفی، در زمره ی بیادماندنی ترین اشخاص داستانی ای هستند که در عرصه ی رمان نویسی معاصر ما در دهه های اخیر خلق شده اند. روایت رمان «منِ او» با گفتن عبارتِ «سال هزار و سیصد و دوازده ی شمسی…» که بیانگر زمان تقویمی شروع ماجراها است، از زبان راوی ـ سوم شخص ـ کلید می خورد و تا صفحه ی ۳۰، زمانِ داستان به شکل خطی و افقی پیش می رود، اما از آنجا به بعد با نقب زدن به گذشته، رویکرد به زمان عمودی در بیان توالی حوادث آغاز می گردد.

رمان با دو زاویه ی دید سوم شخص (راوی ـ نویسنده) و اول شخص مفرد (علی فتاح) در دوازده فصل روایت می شود. علی فتاح یکی از شخصیت های اصلی داستان را تشکیل می دهد که محور حوادث به طور عمده، حولِ سرگذشت او و خاطراتش از «قوم و قبیله ی فتاح ها…» می گردد. حاج فتاح پدربزرگ علی، دیگر شخصیت اصلی این رمان است که شیوه ی زندگی، افکار، ارزش ها و خصوصیات بارز اخلاقی اش، بیشترین بار معنایی را به داستان می بخشد. رمان طبق روال مألوف سبک رئالیسم جادویی ـ که رگه های برجسته ای از آن در متن به چشم می خورد ـ شروع می شود؛ یعنی حادثه ای اصلی و محوری پیشاپیش اتفاق می افتد و سپس راوی و علی فتاح در فصل های بعد، از رمز و رازهای این حادثه و ماجراهای فرعی فراوانی که در ارتباط با آن شکل می گیرند، پرده برمی دارند. راوی با ارایه ی تصویرهایی از محیط و شرایط زندگی خاندان سرشناس «فتاح ها» و با فضاسازی ملموس و گسترده، سیر پرشتاب ماجراها را پیش می برد. حاج فتاح، تاجر قندوشکر که صاحب یک کوره ی آجرپزی بزرگ نیز هست، جای خود را به پسرش می سپارد و او را برای تجارت روانه ی «باکو» می کند. اما پسرش در راه بازگشت به ایران، به طرز مشکوکی به قتل می رسد.

این حادثه به همراه واقعه ی کشف حجاب که مدتی بعد رخ می دهد، و هم چنین عشق افلاطونی ای که میان علی و «مهتاب» جریان دارد، سه حادثه ی مهم و محوری رمان را رقم می زنند که حوادث فرعی بسیاری از دل آنها به منصه ی ظهور می رسد. اما از جایی که شیوه ی روایت رمان، از صبغه ای مدرن برخوردار است، نوعی عدم مرکزیت در کل متن به چشم می خورد. این ویژگی در کنار مؤلفه های زیبایی شناختی لحن، زبان، و فرم داستان باعث می شود که هر فصلی از متن نیز به طور جداگانه، قابلیت خواندن و محفوظ شدن را به همراه داشته باشد.

«ادوین میور» نویسنده و منتقد اسکاتلندی در کتاب معروفش «ساخت رمان» می نویسد: «هر اثر هنری دو عنصر دارد: ۱. عنصر عام و کلی ۲. عنصر خاص و جزئی. هنرمند قصد توصیف امر جزئی را می کند و همان را به تنهایی به وصف درمی آورد. اما امر کلی مستقیما و بلاواسطه توصیف نمی شود، بلکه کلی با جزئی و همراه آن زاده می شود…»۱ در رمان «منِ او» این قاعده به طور کامل مصداق عینی پیدا می کند. نویسنده ضمن بیان و توصیف دقیق جزئیات؛ یعنی عنصرِ خاص و جزئی، مفاهیم و موضوعات عامّ مورد نظرش را بدون هیچ اشاره ی مستقیمی به ذهن مخاطب ابلاغ می نماید. نویسنده در اکثر بخش های رمان، چه از زبان خودش و چه از زبان «علی فتاح» و دیگر شخصیت های داستان، خاطره هایی از دوران گذشته را یادآوری می کند که برگرفته از فرهنگ ها، آداب و رسوم، و ارزش های دینی، اخلاقی و انسانی آدم های تهرانِ قدیم است. آدم هایی که جوانمردی، لوطی گری، درویش مسلکی و پایبندی به اصول و آرمان های والای دینی، در رگ و ریشه ی آنها جاری و ساری بود. درواقع از نحوه ی همین خاطره گویی ها است که فرم و ساختار رمان به تدریج شکل گرفته و قوام می یابد.

در سراسر روایت، حس دردمندانه ی «نوستالژی» بر همه ی وقایع و آدم ها سایه افکنده است. حسی که در