پاورپوینت کامل جریان شناختی ناسیونالیسم ایرانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان شناختی ناسیونالیسم ایرانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان شناختی ناسیونالیسم ایرانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان شناختی ناسیونالیسم ایرانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

تاریخ معاصر ایران؛ سرشار از نکات آموزنده برای دولت مردان، احزاب سیاسی و جامعه ی ایرانی است. شاید به همین سبب و علل دیگر است که می توان موج تاریخ نگاری تاریخ معاصر را در تدوین و عرضه ی کتاب های جدید، مشاهده کرد.

در این میان، بی تردید نسل جوان کشور ـ که در تماس مستقیم و حسّی با حوادث پنجاه ساله ی اخیر ایران نبوده ـ بیش از دیگر نسل ها نیازمند و متقاضی درک صحیحی از رویدادهای گذشته ی کشور است.

بدین منظور در این نشریه، سرفصلی با عنوان «تاریخ معاصر» گشوده شد و در اولین موضوعات عرضه، به نظر رسید که در پنج دهه ی اخیر، چهار جریان ملی گرایان، مارکسیست ها، مذهبیون و جریان سلطنت و هیأت حاکم، احزاب، جنبش ها و شخصیت هایی را در برگرفته که به نقش آفرینی در تاریخ معاصر پرداخته اند.

در این شماره و شماره های آینده، به جبهه ی ملی و جریان ملی گرایی خواهیم پرداخت در نگاه به این گرایش و دیگر گرایش ها تلاش خواهد شد تا با نگاهی علمی و با پرهیز از برخی افشاگری های مرسوم، با این مسأله برخورد شده و با نگرشی واقع گرایانه بررسی ها صورت گیرد.

ضمنا نشریه از دیدگاه های انتقادی و یا تکمیلی در مورد نکات مطرح شده استقبال می کند.«پگاه»

در مهر ماه سال ۱۳۲۸ همایشی در اعتراض به برگزاری انتخابات مجلس شانزدهم در تهران، صورت گرفت که تاثیری شگرف بر تکوین تحولات سیاسی سال های پایانی دهه و دهه های آتی ـ به صورت مقطعی ـ برجای نهاد.

در تاریخ مذکور و در زمان صدارت محمد ساعد (ساعد الوزاره) انتخابات مجلس شانزدهم برگزار گردید و بدلیل تقلب در انتخابات و عدم آزادی، با اعتراض همگانی مواجه شد. دولت ساعد بدلیل ارایه ی لایحه ی معروف «گس ـ گلشائیان» به مجلس پانزدهم ـ که اندکی بیش تر با مقاومت عده ای از وکلای اقلیت رد شد ـ هم وجهه ی مردمی خود را از دست داد و هم وجهه ی سیاسی و کارآیی خود را.

ناتوانی آشکار دولت در به تصویب رساندن لایحه ی «گس ـ گلشائیان» و نیز رد کردن اتهامات تخلف در انتخابات مجلس، انگیزه ی تلاش و صف آرایی تازه ای برای جمع کثیری از مردم ایران گردید.۱

شروع این حرکت تازه، از تحصن مقابل دربار آغاز شد. بانیان تحصن، جمعی از مدیران، نمایندگان مطبوعات و سیاسیون بودند که در منزل مصدق گردهم آمدند. این عده پس از تشکیل یک کمیسیون، تصمیم به تحصن مقابل کاخ سلطنتی گرفتند.

اعضای کمیسیون عبارت بودند از: عباس خلیلی مدیر «روزنامه ی اقدام»، احمد ملکی مدیر «روزنامه ی ستاره»، جلالی نائینی مدیر «روزنامه ی کشور»، سید حسین فاطمی مدیر «روزنامه ی باختر امروز»، عمیدی نوری مدیر «روزنامه ی داد»، احمد زیرک زاده مدیر «روزنامه ی جبهه» (ارگان حزب ایران) و حسین مکی.

ابتدا قرار و محل تحصن در یک مسجد بود، اما بعد با نظر مصدق محلِ دربار انتخاب شد.۲ مصدق در توجیه این انتخاب (محل دربار) اعلام داشت:

«چون تعیین محلِ تحصن را به نظر این جانب موکول نموده اند، این جانب صلاح نمی دانم برای شکایت از دولت به غیر از دربار به جای دیگری بروم و بین شاه و ملت جدایی بیندازم. آن هم چنین شاه رئوف و مهربانی که نمی خواهد خود را از مردم جدا کند. بدین لحاظ تصمیم گرفتیم که روز جمعه ۲۲ مهر، دو ساعت قبل از ظهر در جلوی سردرسنگی اعلی حضرت حاضر شویم… بر شما فرض است که در انجام این مقصودِ مقدس به ما کمک کنید و در آنجا ما را تنها و بی کس نگذارید.۳» از آنجا که حضور خیل متحصنین در دربار امکان نداشت، ۲۰ نفر به نمایندگی از سایرین وارد کاخ و مذاکره با وزیر وقت دربار «عبدالحسین هژیر» شدند.

از این رومتحصنین خواسته های خود را دائر به دو امر اعلام کردند:۴

۱. ملغی کردن انتخابات در سراسر کشور؛

۲. تعیین دولتی بی طرف که در کمال آزادی انتخابات را برگزار نماید.

این خواسته ها مطمح نظر دربار واقع نشد. متحصنین پس از چهار روز در حالی که هنوز نگرانی عمیق خود را از قصد دولت مبنی بر صحنه سازی و تقلب گسترده در انتخابات، جهت دستیابی به توافق با شرکت نفت ایران و انگلیس ابراز می داشتند، کاخ را ترک گفتند.۵

اندکی بعد هیأت مزبور بی آنکه در اثر عدم موفقیت خود، از حرکت باز بماند کوشید تا به ساختار خود رسمیت بخشد. این عده با تجمع در منزل مصدق، ضمن اعلام موجودیت «جبهه ی ملی» تمرکز به مسایل حساسی؛ مانند آزادی انتخابات و مطبوعات و الغای حکومت نظامی را سرلوحه ی هدف های خود اعلام کردند.۶

بیست نفر موسس جبهه ی ملی عبارت بودند از:

۱. یوسف مشار ۲. مظفر بقایی ۳. حسین مکی

۴. ابوالحسن حایری زاده ۵. آیت اللّه غروی ۶. عمیدی نوری

۷.محمدرضا جلالی نائینی ۸. علی شایگان ۹. رضا کاویانی

۱۰. عباس خلیلی ۱۱. احمد ملکی ۱۲. ارسلان خلعت بری

۱۳. حسین فاطمی ۱۴. عبدالقدیر آزاد ۱۵. شمس الدین امیرعلایی

۱۶. محمد مصدق ۱۷. کریم سنجانی ۱۸. محمود نریمان

۱۹. غلام حسین زیرک زاده ۲۰. حسن صدر

پس از مدتی عمیدی نوری و عباس خلیلی از این جمع خارج و اللّه یار صالح و امیرتیمور کلالی بدان پیوستند. افراد فوق در اول آبانماه ۱۳۲۸ در منزل مصدق جمع شده و طی جلسه ای تصمیمات ذیل را اتخاذ نمودند.۷

۱. هیأت مزبور از این پس جبهه ی ملی نامیده شود؛

۲. کمیسیونی مرکب از آقایان مشاور اعظم دکتر شایگان، نریمان، امیرعلائی و دکتر سنجابی برای تهیه ی اساسنامه و آئین نامه های مربوط به جبهه، انتخاب گردیدند.

در خصوص علت نامگذاری جبهه ی ملی روایات مختلفی شده است؛ عده ای آن را پیشنهاد دکتر حسین فاطمی می دانند، اما حسین مکی معتقد است این نام گذاری به پیشنهاد او بوده است.۸

از میان موسسین جبهه، ۵ تن روزنامه نگار، ۲ نفر روحانی و بقیه اساسا سیاستمداران ناراضی بودند که بعضا سمت های مدیریتی و آموزشی و دانشگاهی داشتند. ۴ نفر از آنان در کابینه ی مصدق به وزارت رسیدند و ۶ نفر به مجلس راه یافتند.

گروه های تشکیل دهنده ی جبهه ی ملی ایران

۱. حزب ایران

آغاز فعالیت سیاسی تشکیلاتی روشنفکران ملی، به سال های اشغال ایران در زمان جنگ جهانی دوم باز می گردد. در این دوره، توسط تعدادی از روشنفکرانِ جوان و تحصیلکرده ی خارج، محافل کوچکی بوجود آمد که نهایتأ به تشکیل جبهه ی ملی انجامید. «حزب میهن پرستان» توسط علی جلالی، شجاع الدین شفا، محمد پور سرتیپ و «حزب استقلال» توسط عبدالغدیر آزاد و «حزب میهن» توسط مهدی آذر. مسعود ملکی، محمد حسین علی آبادی و کریم سنجابی تأسیس شد. سه گروه یاد شده پس از اندکی گسترش و عضوگیری از نیروهای جوان و تحصیل کرده در سال ۱۳۲۴ به «حزب ایران» پیوستند.۹

«حزب ایران» توسط روشنفکران متمایل به استفاده از نیروی امریکا مقابل انگلیس و روس و با حضور افرادی؛ چون مهندس فریور، زیرک زاده، احمد زنگنه، کاظم حسیبی. جهانگیر حق شناس، اللّه یار صالح، ارسلان خلعت بری، شمس الدین جزایری تأسیس شده بود.

حزب ایران کادر اصلی رهبری جبهه ی ملی در سال ۱۳۲۸ را در دست داشت. این حزب را با دلایل زیر نیز می توان هسته ی اصلی جبهه ی ملی دانست که بر تحولات و حیات جبهه ی ملی در ادوار مختلف بیشترین تاثیر داشتند:

۱. اعضای «حزب ایران» بیش و پیش از سایر احزاب جبهه ی ملی سابقه ی فعالیت سیاسی و تشکیلاتی داشتند؛

۲. با توجه به نقش فعال در فراکسیونِ نمایندگان جبهه ی ملی و دولت مصدق، اعضای حزب جبهه پیش کسوتی و شیخوخت یافتند و در ادوار آتی فعالیت جبهه جنبه ی پیش قدمی و فضل و تقدم داشتند.

۳. به لحاظ اصول، اهداف و قوانین، تفاوت چندانی میان جبهه ی ملی و حزب ایران مشاهده نمی شود؛

تاریخچه ی حزب ایران

حزب ایران در سال ۱۳۲۳ توسط جمعی از روشنفکران و فعالان سیاسی؛ همچون اللّه یار صالح، دکتر معظمی، شمس الدین جزایری، کمال الدین جناب، دکتر نصر، شاپوربختیار، مهندس اصفیا، مهندس اسبقی، مهندس پایور، مهندس حسیبی، مهندس بازرگان، مهندس زیرک زاده، مهندس فریور، مهندس بیانی، جهانگیر حق شناس، معتمد، رحمانی، حسین رازی و محمد منتخب تأسیس شد. افراد مذکور عمدتا تحصیل کرده ی غرب در دوران رضا شاه بودند که نمی خواستند از طریق عضویت در احزاب مطرحِ آن زمان؛ یعنی «حزب اراده ی ملی» سید ضیاء و «حزب توده ایران» فعالیت کنند. با پیوستن تنی چند از اعضای کانون مهندسی ایران که نخستین تشکیلات صنفی تحصیل کردگان مقیم خارج بودند. حزب ایران در سال ۱۳۲۳ قوت تشکیلاتی مضاعف یافت.

در دهه ی بیست حزب ایران متاثر از آموزه های مارکسیستی و تحت تاثیر وضعیت جامعه ی ایران بیشتر، تمایلات سوسیالیستی داشت. آموزه های حزب، جهت گیری سکولاریستی و غیر مذهبی حزب را به خوبی نشان می دهد.۱۰

سازمان حزب

درصد تشکیلات حزب، شورای مرکزی و کمیته ی مرکزی قرار داشت. اعضای اولیه ی کمیته ی مرکزی عبارت بودند از: اللّه یار صالح، سنجابی، زیرک زاده بیانی، حق شناس، حسیبی، و مدتی نیز محمد پور سرتیپ و دکتر عالمی بودند. اعضای کمیته ی مرکزی را شورای حزب تعیین می کرد.۱۱ نخستین کنگره ی حزب با شرکت ۱۲۰ نفر از اعضای تهرانی و شهرستانی حزب در سال ۱۳۳۱ برگزار شد. حزب ایران دارای دو سازمان کارگری و بازار بود. نشریه ی ارگان حزب (جب