پاورپوینت کامل گذشته،حال،آینده ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گذشته،حال،آینده ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گذشته،حال،آینده ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گذشته،حال،آینده ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

بسیاری از پژوهش گران معتقدند که تجربه ی انقلاب اسلامی و تولد نظام سیاسی مبتنی بر اصول و قواعد اسلامی، یک نمونه ی استثنایی در تحولات کشورمان به شمار می آید؛ زیرا انقلاب اسلامی ایران خارج از مدار سرمایه داری و سوسیالیسم، خود را به جامعه ی جهانی نزدیک نمود. از این رو می توان آن را اولین الگوی انقلابی و اسلامی در جهان سوم و خاورمیانه دانست.

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، هفت انقلاب در جهان، بین سال های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ به وقوع پیوست: کشورهای، آنگولا، گراناوا، موزامبیک، نیکارگوا، افغانستان و یمن جنوبی. انقلاب اسلامی ایران از جهت محتوا و مبانی با همه ی این انقلاب ها متفاوت است. ویژگی مهم انقلاب اسلامی ایران، استراتژی «نه شرقی ـ نه غربی» آن است که نشان داد تحولات جهانی را خارج از معادله ی قدرت، در نظام دو قطبی حاصل از جنگ سرد پیگیری می کند. این استراتژی در دهه ی اول انقلاب اسلامی باعث شد تا خطرهای زیادی علیه انقلاب صورت بگیرد که به سبب جان فشانی ها و ایثارگری های فرزندان این مرزوبوم، این انقلاب هم چنان پابرجا بماند. پس از فروپاشی شوروی، زمینه هایی برای تغییر در جهت گیری های سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پدید آمد؛ چرا که مفهوم شرق و غرب به صورت سابق وجود نداشت. حال سؤال این است که شعار نه شرقی، نه غربی که به صورت اصلی در نظام جمهوری اسلامی ایران درآمده بود، می توانست کارایی داشته باشد؟ آیا می توان حوادث و رخدادهای سیاست خارجی را پس از فروپاشی شوروی سابق با توجه به سیاست استراتژیک مزبور مورد مطالعه قرار داد؟ به نظر می رسد اکنون، تحولات جاری در نظام بین الملل، وارد مرحله ی خاص و مهمّی شده است. امروزه جهانی شدن و فراگرد آن در همه ی حوزه های سیاسی، اقتصادی، سیاست خارجی تأثیرگذار است. استقلال، خود اتکایی و مفاهیمی از این قبیل، جای خود را به «وابستگی متقابل» و دهکده ی جهانی مک لوهان داده است و طبیعی است که در این فرآیند، منافع ملی، و ارزش های ملی و اسلامی، نقش ها و استراتژی های گذشته، دچار چالش می شود. از این رو این پرسش اصلی در این جا مطرح است که در این فرآیند که نیاز به بازبینی و یا احتمالا تقویت سیاست های خارجی راهبردی منطقه ای و جهانی کشورها را به دنبال دارد، استراتژی جمهوری اسلامی ایران که در دهه ی اول انقلاب نه شرقی و نه غربی بوده است و هنوز هم در دستور کار سیاست خارجی است می تواند نقش راهبردی خود را به خوبی ایفا کند؟ و یا آن که باید سیاست استراتژیک یاد شده را با منطق دیگری به نمایش گذاشت؟ و مسأله ی مهم تر این که استراتژی (نه شرقی ـ نه غربی) با کدام یک از استراتژی های مرسوم و رایج در سیاست خارجی کشورها منطبق است؟ راهبرد فوق با توجه به تعریف های متفاوت، و هم چنین تغییر و تحولات و اوضاع و مقتضیات نظام بین الملل، در دستور کار سیاست خارجی قرار دارد، گرچه علل و عوامل اجرای آن در دهه های مختلفِ نظام، متفاوت بوده است.

بنابراین، ابتدا لازم است مفهوم استراتژی مشخص گردد، سپس استراتژی جمهوری اسلامی بیان شود و آن گاه این استراتژی با استراتژی های رایج در سیاست خارجی مقایسه شود. آنچه که در این زمینه مهم است، دانستن این امر است که نظام اسلامی دارای کدام یک از استراتژی های رایج است؟

معمولاً دولت ها به تبع نیازهای داخلی، موقعیت جغرافیایی ای و ژئوپوتیکی و نیز تحت تاثیر ساختار و عمل کرد نظام بین الملل، جهت گیری های ویژه دارند که هدف آن تامین منافع ملی خویش است که به آن «استراتژی» می گویند.۱ ویژگی استراتژی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در این میان، هم گامی با اصول و قواعد اسلامی است.

برای هر کشوری در صحنه ی جهانی یک عنصر عامل است، در هر زمان، اتخاذ استراتژی های متعددی ممکن است؛ زیرا استراتژی نوعی نقشه است که توسط نظام تهیه می شود و حدود و اضلاع ثابتی دارد و در ضمن امکان طراحی و اختراع را دارد.۲ از سوی دیگر، رقابت دولت ها در صحنه ی جهانی عملاً مبتنی بر قدرت و زور است؛ یعنی هر کشوری سعی می کند تا آن جا که خطری متوجه امنیت و منافع او نیست، برای خود کسب قدرت نماید؛ البته بدون شک محدودیت هایی در این جهت وجود دارد، به نحوی که کشورها تدریجا در صحنه ی جهانی به مقررات عمومی تن در می دهند.

استراتژی های رایج در سیاست خارجی

الف ـ استراتژی انزواطلبی

دولتی که از این استراتژی پیروی می کند، موافق وضع موجود بوده و حوزه ی اطلاق منافع آن محدود است. از این رو باید در مطالعه ی این نوع جهت گیری ها، از عناصر تشکیل دهنده ی قدرت و توانایی های آن تعریف دقیقی بعمل آید. از نشانه های این استراتژی مراودات اندک دیپلماتیک اقتصادی و فرهنگی و نظامی با سایر واحدهای سیاسی است.

نمونه ای بارز دولت هایی که از این استراتژی استفاده کرده اند، امریکا، ژاپن و چین می باشند. امریکا در سال ۱۸۲۳ با اعلام دکترین مونرو به سیاست انزواطلبانه رسمیت داد. این کشور پس از پایان جنگ های داخلی و فایق آمدنِ صنعت شمال بر جنوب که حالت کشاورزی داشت، سیستم سرمایه داری خود را شکل داد و رفته رفته بر قدرت صنعتی این دولت افزوده شد، اما در عین حال در جنگ جهانی اول و دوم بر همان سیاست انزواطلبی خود باقی ماند. با پایان جنگ جهانی دوم، امریکا به عنوان یک ابرقدرت شناخته شده و در این مرحله، این کشور استراتژی سنتی خویش را رها کرد و تعریف های تازه ای از منافع ملی و امنیت ملی ارایه کرد. پیدا بود که در این صورت دیگر استراتژی انزواطلبی جایی ندارد.

نمونه ی بارز دیگر ژاپن است که برای مدتی طولانی با انگیزه ی حفظ سنت ها و جلوگیری از نفوذ فرهنگی بیگانگان، از این سیاست پیروی کرد. همچنین چین طی سال های ۱۹۶۹ ـ ۱۹۶۵ از این سیاست پیروی کرد.

ب ـ استراتژی عدم تعهّد و بی طرفی

بر اساس یک تعریف سنتی، دولت بی طرف دولتی است که استقلال سیاسی و تمامیت ارضی آن بر اساس یک توافق دسته جمعی توسط قدرت های بزرگ تضمین شده باشد، مشروط بر آن که دولت مزبور از نیروی نظامی خود به جز در حالت تدافعی علیه دیگران استفاده نکند.۳

امروزه بی طرفی تعاریف متنوعی پیدا کرده است، به طوری که بی طرفی از نظر کشورهای مختلف فرق می کند. در عین حال، همه ی کشورهایی که از این استراتژی پیروی کرده اند، برخورداری از ثبات و آرامش و امنیت و سیاست حفظ وضع موجود، از مهم ترین انگیزه ی آنان بوده است. بی طرفی انواع و اقسامی دارد که مهم ترین آنها بی طرفی مثبت و منفی است. بی طرفی مثبت عبارت است از سیاستی که یک دولت به منظور پرهیز از ورود به جنگ و اتحادیه های نظامی، اتخاذ می نماید، ولی در عین حال کوشش لازم را در جهت محدود ساختن جنگ و جلوگیری از ورود سایر دولت ها به صحنه ی دیگری، به عمل می آورد. هنگامی یک دولت بی طرفی منفی را اتخاذ می کند که دارای نقش انفعالی در صحنه ی سیاست بین الملل است.

در نیمه ی دوم قرن بیستم جهت گیری جدیدی در سیاست خارجی برخی دولت ها پیش آمد که به «عدم تعهّد» یا عدم وابستگی شهرت یافت. جنبش عدم تعهّد که به مفهوم عدم وابستگی به شرق و غرب است و گاهی از آن به بی طرفی مثبت یاد می شود در ابتدا به صورت یک حرکت سیاسی ضد امپریالیستی و ضد تبعیض نژادی آغاز گردید و سپس ضمن حفظ مواضع قبلی خود به صورت یک جنبش اقتصادی در میان کشورهای جهان سوم در آمد و پس از فروپاشی شوروی کارایی خود را به حداقل رساند.۴

گاهی استراتژی بی طرفی و عدم تعهّد، به جای یک دیگر به کار می روند؛ زیرا تعقیب هر دو استراتژی برای یک دولت به منظور عدم تجهیز توانایی های نظامی و حمایت های دیپلماتیک به سود و یا ضرر سایر دولت ها است و از پیوستن به اتحادیه های نظامی خودداری می ورزد.۵

ج ـ استراتژی اتّحاد و ائتلاف

این استراتژی هنگامی اتخاذ می شود که کشوری معتقد باشد که به تنهایی نمی تواند هدف های خود را در چارچوب منافع ملی، خواه در داخل یا خارج تحصیل کند و نیز ناشی از یک خطر مشترک است که به اتکای منافع ملی، قابل دفاع نیست. از طرف دیگر، هدف از تشکیل آن، از یک سو افزایش نفوذ دیپلماتیک، و از سوی دیگر ایجاد بازدارندگی در برابر خطر متصوّر است.

استراتژی جمهوری اسلامی ایران

از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی آنچه در دستور کار سیاست خارجی بود، پیاده کردن اهداف و برنامه های دولت در زمینه ی داخلی و خارجی در چارچوب احکام اسلامی بود. از این رو، همان گونه که در آن زمان نظام اسلامی نظامی متمایز از غرب و شرق بود، سیاست خارجی آن هم بالتبع می بایست متمایز از سیاست خارجی بلوک غرب که در رأس آنها امریکا قرار داشت و هم چنین متمایز از سیاست خارجی شرق که در رأس آنها شوروی سابق قرار داشت، باشد. بدین منظور نظام اسلامی، یک نظام متعادل و بدون افراط و تفریط در نظر گرفته شد که برنامه ها و اهداف سیاست خارجی شرق و غرب را که از طریق امپریالیسم و دخالت های آشکار و نهان و کودتاها انجام می شد، مردود دانست. بنابراین، همه ی