پاورپوینت کامل موج سوم بنیادگرایی اسلامی ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موج سوم بنیادگرایی اسلامی ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موج سوم بنیادگرایی اسلامی ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل موج سوم بنیادگرایی اسلامی ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

در پایان هزاره ی دوم، ادبیات سیاسی جهان به واژگان و مفاهیم نوینی برخورد کرد که این واژگان و مفاهیم نوین، از یک سو حاصل بسط و بلوغ اندیشه ی سیاسی و از سوی دیگر محصول ظهور و زایش گرایشات و جنبش های سیاسی ـ اجتماعی بدیعی بوده است. بدین قرار از یک طرف مفاهیمی؛ چون آزادی، دموکراسی، حقوق بشر و… معنا و مدلول تازه ای پیدا کردند و در سایه ی کاوش های نظریه پردازان عرصه ی سیاست، دایره ی دلالت های مفهومی آنان تغییر کرده و منظومه ی گفتمانی نوی زاده شد. و از طرف دیگر نهضت هایی؛ چون صلح سبز، محیط زیست گرایان، طالبان و… پای در عرصه ی وجود نهادند.

بنابراین تحلیل موقعیت نوین سیاسی جهان تنها در صورتی امکان پذیر خواهد بود که متدلوژی تحلیل سیاسی، با انقطاع از متدلوژی سنتی تحلیل، شیوه ی جدیدی پیدا کرده و رویکرد مناسبی برای ارزیابی اندیشه و رخدادهای سیاسی معاصر، به استخدام درآورد. چنانکه گفته شد «پدیده ی طالبان» یکی از این واقعیت های تازه و نوظهور در عالم اندیشه و حیات سیاسی است. طبیعتا تحلیل این دو پدیده ی نوظهور، به کمک روش شناسی سنتی سیاست امری ناممکن بوده و باید نقطه ی عزیمتی جدید در این مسیر انتخاب کرد.

شیوه ی گنجاندن طالبان در ذیل جنبش های بنیادگرا (Foundamentalism) از متداول ترین تقسیم بندی هایی است که در مقام تحلیل پدیده ی طالبان به کار گرفته می شود. و این مسأله نکته ای غریب و غامض نیست. به طور قطع طالبان نماد و نمونه ی بین و بارز بنیادگرایی در جهان است. اما این واقعیت نیز از بدیهیات است که معنای بنیادگرایی طالبان، معنایی خاص بوده و قابل مقایسه با سایر جنبش های بنیادگرا در جهان اسلام نیست. از این رو، بایسته است که در آغاز سخن و از باب تحریر دقیق محل نزاع، مفردات و کلید واژه های نوشته ی حاضر را مورد تحقیق و بررسی قرار دهیم تا بر اساس آن معلوم شود بنیادگرایی طالبان، دقیقا به چه معنایی است و تمایزات آن از سایر شقوق بنیادگرایی کدام است؟

بنیادگرایی

معمولاً در تاریخ بیداری جوامع اسلامی از دو گرایش عمده و اساسی یاد می شود که هریک به نوبه ی خود در نوزایی تفکر اسلامی سهمی به سزا دارند. یکی از این دو گرایش متعلق به سیدجمال الدین حسینی اسدآبادی بوده و دیگری از آنِ حسن البناء بنیانگذار جمعیت اخوان المسلمین مصر است. آنچه در کانون توجه و التفات سیدجمال وجود داشت، توجه به مبانی معرفتی نوزایی مسلمین و تحول در زیرساخت ها و شالوده ی فکری ایشان بود. و حال آنکه جوهره و مضمون حرکت حسن البناء، عمدتا بازیابی «هویتِ» جوامع اسلامی با تکیه بر سنت سلف و احیای مدل سیاسی ـ اجتماعی عصر صدر اسلام به شمار می آید. در حالی که گرایش اول بر تحول مضامین سنگواره شده ی اسلامی و تطبیق آن با مقتضیات دوران جدید، همت می گمارد، اما گرایش دوم بر احیای ظواهر و مظاهر سنتی اسلام و بازآفرینی «رویه ی سلف» تأکید می نماید. از این رو می توان گرایش دوم را بنا به تعابیر رایج در جامعه شناسی سیاسی، گرایش «رجعت طلب» و گرایش اول را گرایش «ترقی خواه» نام نهاد.

بنابراین اندیشمندانی؛ چون ابوالاعلی مودودی، سید قطب و حسن البناء ـ و به طور کلی مؤسسان و وابستگان جمعیت اخوان المسلمین ـ همگی نمایندگان گرایش دوم محسوب می شوند. این نوع گرایش در مصطلحات رایج سیاسی، «بنیادگرا» نامیده می شود. البته مدلول و معنای بنیادگرایی در روند تاریخ دستخوش تغییرات و تحولات شگرفی شده است که هم اینک می توان چند شاخه، یا چند روایت از بنیادگرایی را شاهد بود که این روایت ها در پاره ای موارد به تعارض و تغایر نیز می رسند. بنیادگرایی در فاز نخست خود، دغدغه ای ضداستعماری داشت و بیش از هر چیز دیگر نسبت به تجزیه ی ممالک اسلامی پس از فروپاشی امپراطوری عثمانی حساسیت می ورزید. با اشغال بیت المقدس توسط رژیم غاصب اسراییل، کانون تکاپوی این نوع بنیادگرایی در سرزمین فلسطین متمرکز شد و فاز دوم بنیادگرایی را می توان محصول مقابله ی متفکران جوامع اسلامی با اردوی مارکسیسم به عنوان یکی از قطب های قدرت جهانی دانست. در این مرحله، بنیادگرایی در شکل و هیئت یک ایدئولوژی ظاهر شد و به تمام قامت در برابر ایدئولوژی مارکسیسم جهانی، قیام کرد. به نظر می رسد که با فروپاشی اردوی کمونیسم شوروی، فاز سوم بنیادگرایی گام در عرصه ی وجود نهاده است. این فاز جدید برخلاف دو مرحله ی پیشین ـ که عمدتا خصلت و وجهه ای تدافعی داشت ـ جنبه ای تهاجمی به خود گرفته است. گویی در شرایط جدید، بنیادگرایی اسلامی خود را از زاویه ی انزوا و انفعال بیرون آورده و از موضع فعال و خلاّق، ابتکار عمل را از آن خود نموده است. آنچه آماج تهاجم فاز جدید بنیادگرایی است، لزوما استعمار و اردوی مارکسیسم نیست، بلکه ساختار نظم نوین جهانی است که بر شالوده های لیبرال دموکراسی با ابزارهایی؛ چون جنگِ رسانه ها، تکنولوژی نوین ارتباطی و میل روزافزون به جهانی شدن، استوار شده است. فاز سوم بنیادگرایی اسلامی ـ که طالبان را می توان مصداق بارز آن به شمار آورد ـ از یک سو بر احیای ظواهر و مظاهر صوری تاریخ صدر اسلام تأکید می ورزد و از سوی دیگر، بر شدت سیاسی و حتی نظامی و داعیه ی برپایی حکومت اسلامی و اقامه ی احکام الهی (البته با قرائت و روایت ویژه ی خود). طالبان بی شک کاخ امارت خود را بر بنیان های چنین نگرشی بنا نهاده است.

برخلاف فاز اول و دوم بنیادگرایی که کمتر در دام خشونت ورزی های نامشروع و غیرانسانی گرفتار می آمد، فاز سوم (طالبان) آشکارا و با افتخار و بدون توجه به مضامین انسانی اسلام ـ که قتل نفس را قتل عام می داند ـ دست به کشتار «دیگری» می گشاید. لذا این «دیگری» هم می تواند یک مسیحی و یهودی، هم می تواند یک «شیعه ی هَزاره ای»! یا یک دیپلمات فرانسوی و یا یک خبرنگار ایرانی باشد! به هر تقدیر، به نظر می رسد که نقطه ی عزیمت مناسب در تحلیل م