پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به پدیده ی فرار مغزها از حوزه ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به پدیده ی فرار مغزها از حوزه ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به پدیده ی فرار مغزها از حوزه ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به پدیده ی فرار مغزها از حوزه ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

کسانی که از حوزه به دانشگاه و… رفته یا می روند به دو گروه تقسیم می شوند؛ گروه اول کسانی هستند که از ابتدا با بینشی غلط یا به دنبال فرصتی برای آمادگی در کنکور و حضور در دانشگاه و یا از روی تقلید، تلقین و هوی و هوس وارد حوزه شدند. این گروه نیامدند که بمانند، آمدند که بروند. البته باید اعتراف کرد که اگر جاذبه های ما زیاد بود، همین ها را هم می توانستیم حفظ کنیم، ولی با وجود نیروهای مستعد وقت گذاردن برای این گروه هم ظلم و کم فایده است.

امّا دسته ی دیگر کسانی هستند که در مقابل گروه اول قرار می گیرند. این گروه با اهداف بلند خود آمده بودند تا بمانند. امّا چرا این ها رفتند؟ و یا اصولاً چرا به دانشگاه گرایش دارند؟ شاید بتوان علل این گرایش را در مسایل زیر جست وجو کرد:

بخشی از این مسایل به نوع کتاب ها و دروس حوزه مربوط می شود و از آن جا که سخن از آن تکرار مکررات است، در انتها اشاره ای به آن خواهیم داشت. امّا در ابتدا دو مسأله ی مهم تر را مورد بحث قرار می دهیم.

مسأله ی اول و یکی از مهم ترین عواملی که موجب گرایش طلاب به دانشگاه می شود، عدم شناخت و آگاهی از اهداف و وظایف است. اهداف طلاب در حوزه تا اندازه ای نامشخص است، خیلی ها می گویند: «آخرش چه؟» در ابتدا رسیدن به سطوح بالاتر یا دروس خارج طلبه های سطوح پایین تر را ترغیب و تشویق می نماید، امّا همین طلاب پس از رسیدن به سطوح بالاتر یا وقتی که خستگی های طلاب سطح بالاتر را می شنوند حالت دلسردی در آن ها نمایان می شود. پس عدم شناخت و آگاهی از هدف، عدم آگاهی از مراحل رسیدن به هدف و نبود آشنایی با سختی ها و مشکلات این راه یکی از عوامل مهم این مسأله می باشد.

عامل دوم و نکته ی مهم دیگر این است که در حوزه دیگر رابطه ی بین استاد و شاگرد مانند سابق نیست. در گذشته رابطه ی بین استاد و شاگرد تنها رابطه ی درسی نبود، بلکه رابطه ی تربیتی نیز بود؛ یعنی استاد همواره در پی این بود که شاگرد خود را تربیت کند. او نمی خواست فقط درسی بدهد و برود، به همین دلیل با طلاب خود انس می گرفت، چون معتقد بود بهترین راه تربیت طبق آنچه ائمه(ع) و بزرگان به ما آموخته اند، انس گرفتن می باشد و در سخنرانی و کلاس داری خلاصه نمی شود. اکنون این رابطه در حوزه بسیار کم رنگ شده است، در حالی که در گذشته بسیار پررنگ تر بود؛ اساتید با شاگردان خود نشست و برخاست و رفت وآمد داشتند، حتی استاد در مسایل مربوط به ازدواج، مشکلات فکری، درگیری ها و حتی در کرایه ی منزل شاگردان خود سهیم بود، او مشکل طلبه را مشکل خود می دانست. طلبه وقتی به حوزه می آمد، می دانست کسی آنجا هست که سرپرستی او را به عهده بگیرد.

«بی پیر مرو تو در خرابات هرچند سکندر زمانی»

اما امروزه این ارزش ها تا اندازه ی زیادی تغییر کرده است. البته این مسأله تا اندازه ای به گرفتاری های بزرگان مربوط می شود، امّا چرا دیگران که اشتغالات و مشکلات فکری کمتری دارند، از کار تربیت طلاب غافلند؟ تاکنون چند نفر با سخنرانی ساخته شده اند؟ چه کسی می تواند ادعا کند فقط با کلاس های اخلاق شب های جمعه طلبه ها تربیت می شوند؟ همان کسانی که امروزه در حوزه کلاس اخلاق برگزار می کنند و یا در رأس حوزه ها می درخشند، تحت تربیت یک باغبان آگاه قرار گرفته بودند. به همین دلیل من به این نکته ی حساس و اساسی اشاره می کنم؛ کجا رفتند آن کسانی که حتی در نیمه های شب هم به حجره های طلبه های خود سرکشی می کردند؟! آن کسانی که بر سر سفره هایشان، در اطعام و احسانشان در سفرها و حضرهایشان با طلاب همراه بودند، طلبه سوز شبانه ی استاد و ناله های نیمه شب اش را می دید و می شنید.

مرحوم نائینی می فرماید: «۴ سال نزد بزرگ مرجع وقت اصفهان که از دوستان پدرم بود ماندم، این بزرگوار با این که می توانست در مدرسه یک حجره به من بدهد، در بیرونی منزل خویش یک اتاق به من داد و گفت: «اینجا پیش من باش» و من ۴ سال از غذایی می خوردم که او و زن و بچه اش می خوردند. بسیاری از شب ها با گریه های شبانه ی این بزرگ مرد بیدار می شدم. من تمام سازندگی خود را مدیون همان چند سالی هستم که در اصفهان در دوران طلبگی در خانه آن بزرگ زندگی کردم».

متأسفانه امروزه همه ی تأکید بر این است که یک استاد گوینده ی خوبی باشد و کلاس پرشکوهی داشته باشد. متوجه این مسأله نیستیم که باید نیروهای مستعد موجود تربیت و جذب کنیم البته وظیفه ی بسیار سنگین و سختی است. راه دیگر هم وجود ندارد، اگرچه سخت است، ولی چاره ای جز این گونه کار کردن نداریم. البته از لطف ها و شیرینی های این راه نیز برخوردار می شویم، آنگاه باری که بر دوش سنگینی می کند را بر دوش آن ها می گذاریم. چه اشکالی دارد که استاد در سفرها و همایش های خارجی بعضی از شاگردان خود را همراه برده و آن ها را مطرح نماید یا در سفرهای حج عمره و غیر آن با شاگردان خود برود. چه اشکالی دارد، بعضی از مطالعات و تحقیقات خود را در حضور شاگردان انجام دهد تا بدین ترتیب روش مراجعه و تحقیق را به او بیاموزد یا گاهی به منزل او برود و از حال او و خانواده اش باخبر شود؟

عامل سوم «عدم هماهنگی نیازها با درس ها است». در حال حاضر طلبه ها درس هایی دارند که با نیازهای جامعه هماهنگ نیست. حتی وقتی در فقه تحصیل می کنند، باید با بعضی نیازهای جامعه ی او هماهنگ باشند. برای مثال در کتاب «النکاح» از ملاک های انتخاب همسر سخنی به میان نمی آید، از تربیت فرزند گفت وگویی نیست، از روش برخورد با همسر حرفی زده نشده، حتی از هدف ازدواج هم سخنی به میان نیامده است. هماهنگ نبودن نیازها با درس ها یکی از مشکلات اساسی ما است. برای مثال طلبه مختصر می خواند، بعضی ها می گویند کسی که مختصر بخواند با سواد نمی شود، باید مطول خوانده شود و طلبه مطول می خواند. سپس در جامعه شعری مطرح می شود، وقتی طلبه می خواهد آن را نقد کند، می گویند این ها معیار شعر نیست. دیگر «مستشزرات الی العل