پاورپوینت کامل طالبان و هلال بنیادگرایی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طالبان و هلال بنیادگرایی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طالبان و هلال بنیادگرایی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طالبان و هلال بنیادگرایی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

در تابستان سال ۱۹۹۴ میلادی جنبشی به نام جنبش طالبان گام در صحنه ی سیاسی افغانستان نهاد و به مجرد ظهور، این کشور جنگ زده را گرفتار بحرانی دیگر ساخت که هنوز هم سایه ی این بحران از این کشور برنخاسته است. طالبان پس از اعلام وجود، با سرعتی غیرقابل تصور، موازنه ی قدرت را به نفع خود تغییر داد و در مدتی کوتاه، بر بخش اعظم افغانستان چیره شد. بی گمان این پیشرفت شگرف را می توان حاصل روحیه ی قوم گرا و ذهنیت قبیله ای افغان ها دانست. اگرچه عواملی؛ چون عدم کاردانی و ناتوانی سران جهادی گروه های افغان، زیاده خواهی بسیاری از رهبران گروه های جهادی، بی برنامگی و عدم بلوغ نخبگان و نیز دخالت های بیگانگان، در ظهور طالبان و موفقیت ایشان مؤثر بوده است، اما به نظر می رسد که علت العلل این امر را می توان در ساختار سنتی حاکمیت و بافت قومی ـ قبیله ای جامعه ی افغانستان جست وجو کرد.

افغانستان، ترکیبی از قومیت های گوناگون است که هیچ دولتی تاکنون نتوانسته است وحدت ملی را در میان این اقوام پراکنده برقرار نماید. از این رو تمامی دولت های حاکم بر افغانستان از زمان های دور تا به امروز همواره با دو بحران مهم و فلج کننده روبه رو بوده اند:

۱. بحران مشروعیت؛

۲. بحران توسعه.

در ارزیابی اقوام افغانی می توان از قوم های پشتون (۴۰ درصد)، تاجیک (۳۰ درصد)، ازبک (۱۰ درصد)، هزاره (۳/۸ درصد)، ایماق (۲/۴ درصد)، ترکمن (۲/۴ درصد)، بلوچ (۷/۱ درصد)، نورستانی (۶/۰ درصد)، پاشایی (۵/۰ درصد) و سایر اقوام (۴/۱ درصد) یاد کرد.

پشتون ها پرجمعیت ترین اقوام افغانی هستند که طالبان نیز از همین قومیت به شمار می آیند. آنها دارای ساختار و نظام قبیله ای اند و هنوز این آداب و رسوم قبیله ای را ترک نگفته اند. مهد اقتدار پشتون ها شهر قندهار است. اگرچه این قوم دارای شخصیت حقوقی و هویت سیاسی نیست، اما عملاً به صورت یک اتحاد سیاسی در افغانستان عمل می کند. بنابراین تصمیم گیری ها در میان قبایل پشتون، از طریق جرگه ی سران قبایل شکل می گیرد که این جمع را «لویه جرگه» می نامند و تصمیم هایی که در این مجامع اخذ می شود «پشتو نوالی» نامیده می شود و به عنوان یک ایدئولوژی ـ که هم بعنوان حقوق عرفی و هم قانونی که دارای ضمانت اجراست ـ به حساب می آید.

گروه طالبان سعی وافر دارند که در مجامع تصمیم گیری خود، نمایندگانی از سایر قومیت های افغان رسوخ و نفوذ نکنند و از آنجا که پرجمعیت ترین قومِ افغان هستند، همواره تصمیم های خود را به سایر اقوام و قبایل تحمیل می کنند.

مهم ترین اسباب ظهور، پیروزی و فتوحات طالبان

درگیری میان اقوام و جانبداری سران جهادی افغان از منافع قومی ـ و نه ملی ـ مهم ترین اسباب پیروزی و فتوحات طالبان به شمار می آید. دکتر حمید احمدی در این خصوص معتقد است: «یکی از عوامل مهم داخلی که منجر به ظهور طالبان در افغانستان شد، ناتوانی رهبران جهادی در استقرار یک دولت فراگیرِ ملی و تمایل برخی از ایشان به اعمال سلطه در برابر دولت مجاهدین بود. هریک از گروه ها درصدد بودند اقتدار بیشتری در دولت داشته باشند.» بنابراین می توان اظهار داشت که طالبان، قبل از اینکه محصول تصمیمات خارجی در بیرون از مرزهای افغانستان باشند، نتیجه ی تحزّب گرایی، قوم گرایی، اختلافات درونی و عملکرد نامطلوب نیروهای جهادی بعد از انتقال قدرت هستند.

در تشکیل طالبان و موفقیت ایشان ـ علاوه بر ضعف ها و فتور داخلی ـ نمی توان نقش سازمان اطلاعات پاکستان (I.S.I)، نقش نصرالله بابر، وزیر کشور سابق پاکستان، کمک های مالی و سیاسی عربستان، و نیز حمایت های آشکار و نهان امریکا را نادیده گرفت.

اندیشه ی اجتماعی طالبان

در ادبیات سیاسی معاصر، برای نامگذاری و تقسیم بندی جوامع بشری از دو عنوان «جامعه ی مدنی» و «جامعه ی توده ای» استفاده می شود. جامعه ی مدنی اصطلاحا جامعه ای است که با حفظ حقوق شهروندی افراد، آزادی اجتماعی و سیاسی آنها مفروض تلقی شده و با ایجاد کانون های مستقل، فضاهایی میان دولت و فرد برقرار می کنند. از سوی دیگر در «جامعه ی توده ای»، نگاه به فرد، بیش از آن که از زاویه ی نگرش «شهروند» باشد از منظر «رعیت» است. در چنین جامعه ای، افراد عاری از حقوق طبیعی و آزادی های اجتماعی تلقی می شوند. دولت می تواند ـ نه آنکه موظف باشد ـ حقوقی را؛ مثل آزادی و حقوق انسانی به رعایای خویش اهدا کند و هیچ عرصه ی واسطه ای میان فرد و حاکم، برقرار نیست.

بر اساس این تلقی و تقسیم بندی، به جرات می توان وضعیت اجتماعی دولت طالبان را وضعیت توده ای، یا توده وار به شمار آورد. در این وضعیت، خبری از وجود رسانه ها و مطبوعات متکثر، آزاد و مستقل نیست. در حکومت طالبان، وجود رسانه های تصویری؛ اعم از تلویزیون و سینما ممنوع اعلام شده است و تنها رسانه ی شنیداری موجود، «رادیو صدای شریعت» است که مواضع و برنامه های طالبان را نمایندگی و عرضه می کند. تنها رسانه ی نوشتاری موجود نیز «روزنامه ی شریعت» است که تحت نظر و هدایت دولت طالبان چاپ و منتشر می شود. طالبان هنرهایی؛ چون نقاشی، فیلمبرداری، موسیقی، عکس از جانداران را حرام دانسته و «ابزارهای شیطانی» به حساب می آورند. نیروهای اداره ی «امر به معروف و نهی از منکر»، روزانه صدها نفر را به جرم شنیدن موسیقی، داشتن آلبوم عکس در خانه، عکاسی، فیلمبرداری، داشتن تلویزیون، ویدئو و آنتن ماهواره و… زیر ضربات شلاق مرگبار خود قرار می دهند.

از سوی دیگر طالبان هیچ اعتقادی به علوم جدید و مؤسسات آموزشی نوین ندارند. آنها علاوه بر بستن مدارس دخترانه در سطح کشور، به استثنای تعداد محدودی از مدارس کابل و جلال آباد ـ که آن هم بیشتر به جهت ملاحظات سیاسی است ـ به سایر استان ها و نهادهای علمی و دانشگاهی اجازه ی فعالیت نمی دهند و بیشتر دانشجویان دانشگاه کابل هم از میان قوم پشتون ـ که طالبان به آنها تعلق دارند ـ انتخاب شده اند. طالبان حتی اجازه ی استفاده از اسکلت، یا اطلس طبی را به دانشجویان رشته ی پزشکی نمی دهند و امکانات کالبدشکافی را از ایشان سلب کرده اند. بر اساس آمار سازمان های امداد خارجی، ازجمله «یونیسف» در «کابل» ۱۵۰هزار پسر و ۱۰۴هزار دختر، از آموزش ابتدایی محرومند.

از دیگر شاخص ها و مؤلفه های اجتماعی طالبان، می توان به «فارسی زدایی» ایشان اشاره کرد. طالبان به منظور ایجاد پشتونستان، اقدامات ضدفرهنگی فراوانی انجام دادند که ازجمله ی آنها می توان به تغییر زبان رسمی از فارسی به زبان پشتو نام برد. طالبان، پا را از این هم فراتر گذاشته و تقویم هجری شمسی را به هجری قمری تغییر دادند. و به بهانه ی غیراسلامی بودن عید نوروز از برگزاری هرگونه جشن به مناسبت نوروز ممانعت به عمل آوردند.

تخریب آثار باستانی و میراث فرهنگی موجود در افغانستان و نیز موضوع بسیار مهم «طالبان و مواد مخدر» از دیگر مسایل اساسی در عرصه ی اندیشه ی اجتماعی طالبان است که محافل جهان را به خود معطوف داشته است.

اندیشه ی سیاسی طالبان

از ویژگی ها و خصلت های اندیشه و نظام سیاسی طالبان می توان به نظام ها و ترکیبات سنتی آن اشاره کرد؛ زیرا از یک سو نگرش قومی ـ قبیله ای در راستای احیای حیثیت و افتخارات گذشته، بر ذهن کنشگران سیاسی طالبان حاکم است. و از سوی دیگر، نهاد رهبری در سیستم طالبان، بازتابی ناقص از «ایده ی خلافت» است. بر این اساس، رهبر طالبان از مشروعیت سنتی و کاریزماتیک برخوردار بوده و به هیچ وجه از حیث مشروعیت، بر خواست و اراده ی عمومی مردم متکی نیست. رهبر طالبان «مولی محمدعمر» می باشد که از جانب پیروانش به «امیرالمؤمنین» ملقب است. اساسا منشا مشروعیت او، سمبلیک و نمادین است؛ چراکه او به دلیل پوشیدن عبای پیامبر اکرم(ص) که آن را «خرقه ی مبارک» می نامد، خود را سزاوار رهبری طالبان به شمار می آورد.

در سیستم سیاسی طالبان، خبری از تفکیک قوا نیست. تصمیمات در همه ی شئون حکومتی؛ اعم از قضاوت، مقام اجرا و قانون گذاری در اختیار رهبر است. به واسطه ی همین ویژگی خاص، نظام سیاسی طالبان را نظام تمامیت خواه (Totaliter) و تمرکزگرا (Central)به شمار آورده اند؛ نظامی که فرایند تصمیم گیری و اجرا در کسب کانون واحد متمرکز شده است. طبعا چنین سیستم حکومتی نمی تواند به دموکراسی و رای مردم اعتنایی جدی نشان دهد. طالبان نه به دموکراسی به مثابه ی شکلی مدرن برای زندگی اعتقاد دارد و نه به دموکراسی به مثابه ی روش و شیوه ای بهداشتی برای حکومت کردن. از این رو مردم هیچ گونه حقی در انتخاب زمامداران و نظارت بر حسن عمل حاکمان ندارند. لذا در چنین حاکمیتی از «احزاب»، نهادهای سیاسی و تشکل های خودجوش و مستقل خبری نیست.

اساسا در نظامی می توان از احزاب سخن به میان آورد که حاکمان بر تکثر کانون ها و حوضچه های قدرت باور داشته و تمرکز قدرت را نفی کر