پاورپوینت کامل شناخت شناسی گفتمان سیاسی و تمدّنی ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شناخت شناسی گفتمان سیاسی و تمدّنی ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شناخت شناسی گفتمان سیاسی و تمدّنی ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شناخت شناسی گفتمان سیاسی و تمدّنی ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

به نظر می رسد که گفت وگوهای فراملی اعم از گفت وگوی تمدن ها و غیر آن، در شکل سکولار خود، نمی تواند به تعالی جهانیان اندیشه نماید و به کشف نردبان حقیقت بپردازد.

آیا عقل ابزاری که انگیزه ی «حداکثر سود و لذت» را در «فرد» و «انگیزه ی هژمونی سلطه» را در «حکومت ها» بیدار کرده است، می تواند به آن فرد یا حکومتی که خود را «فرا دست و برتر» می داند و سود و لذت را هم در این فرا دستی می بیند، اجازه دهد که با فرد یا حکومتی که آن را «فرو دست» می بیند به گفت وگو بنشیند؟۱ آن هم گفت وگویی با دغدغه های فوق الذکر که منطق آن، منطق «چانه زنی و کسب امتیاز» نیست، بلکه منطق آن، منطق «کشف شیوه های پیشرفت تک تک آدمیان، از اجتماع تمدن ها» است. در یک نگاه دیرینه شناختی در اروپا، گفت وگو به معنای فوق، یعنی گفت وگوی بین «من» و «مخاطب هم بحث» ـ و نه بین «من» و «رقیب غریب»ـ لااقل از زمان سقراط شروع می شود. پیش از او حقیقت را امری «آماده و پرداخته» می دانستند که یک فرد، شخصا در منولوگی با خویشتن، به آن دست می یابد و آن را به آسانی به دیگری منتقل می کند؛ امّا سقراط، راه حصول به معرفت را در مناظره و جدل دیالکتیک می داند. در کتاب جمهور، افلاطون نیز «پیوند حقیقت به روح یک فرد را همچون بینایی کور مادرزاد ناممکن می داند». افلاطون حتی هنگامی که از «سخن با خویشتن» یاد می کند، مراد او سؤال و جواب با معترضی درونی است.

پس از یونانیان، این متکلمان مسیحی بودند که گفت وگو با «مخاطب هم بحث» را رواج دادند. امّا در گفتمان مدرنیسم، اولاً بیشترین گفت وگویی که صورت می گیرد نه با «مخاطب هم بحث» بلکه با «دیگری رقیب» است و ثانیا گاهی نیز اگرگفت وگویی با «مخاطب هم بحث» انجام شود نه در «سطح مفهومی و حقیقت یاب»، بلکه به «سطح مصداقی و محسوس غرایز» تنزل نموده است. فلذا فضای مدرنیسم غربی کمتر می تواند محمل گفت وگوهای «واقعیت یاب و حقیقت یاب» باشد. یعنی از آن جا که به نفی حقایق ماوراء مصادیق مادی می پردازد، کمتر علاقه ای «به کشف حقیقت مشترک بین انسان ها و تمدن ها»، و سپس ایجاد «طرح جدید زندگی برای جهان، بر اساس آن حقایق مشترک» دارد. از این رو نیاز به یک گفتمان پسامدرن رخ می نماید. البته نه آن پسامدرنی که به نفی هر گونه حقیقتی می پردازد و به ساختار شکنی هر ساختاری روی می آورد. این ها منکر درک ذهنیت یک فرد یا یک تمدن توسط دیگران هستند، تا چه رسد به این که به هم فکری مشترکی از گفت وگوی تمدن ها برسند. البته برخی از پسامدرن ها معتقدند که گفت وگو به طور اعم و گفت وگوی تمدن ها به طور اخص، این ثمره را دارد که هر طرف گفت وگو به ذهنیت ها و تفکرات خود پی می برد. به هر حال در فلسفه ی فرانوگرا، این اعتقاد وجود دارد که هر فرهنگی، فلسفه ی خودش را دارد که تنها در چارچوب فرهنگی خودش با ارزش است، لذا سخن از «فلسفه ی بین فرهنگی» بی معنا است. در مجموع، این نوع شناخت که در هاله ای تراژیک گرفتار است، فضایی دلگرم کننده از آینده ترسیم نکرده و دردی را دوا نخواهد کرد. آنچه نهایتا باقی می ماند «پسامدرن مذهبی» است که به جهت عدم مناقشه در لفظ، همان اصطلاح شرقی آن یعنی «حکمت متعالیه» را به کار می بریم. «حکمت متعالیه» یا این «انقلاب دائمی ساختاری» با مکانیزم هایی همچون «خرد خرافه ستیز»، «عشق اراده ساز» و «فقه نظام آفرین»، بستر لازم برای گفت وگوی تمدن ها و سپس صلح و همکاری تمدن ها را فراهم می سازد. البته طرد «محملیت مدرنیسم برای گفت وگو»، به معنای طرد گفت وگو با غرب نیست که البته از تجربیات گرانبهای آن تمدن نیز باید بهره مند بود.۲

نگرش سکولار گفتمانی، خواه ناخواه به رویکرد پراگماتیستی کسب امتیاز فرو می