پاورپوینت کامل اسلام سیاسی در آغاز قرن بیست ویکم ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام سیاسی در آغاز قرن بیست ویکم ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام سیاسی در آغاز قرن بیست ویکم ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام سیاسی در آغاز قرن بیست ویکم ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

گزارشگر: علی رضایی

«همایش پاورپوینت کامل اسلام سیاسی در آغاز قرن بیست ویکم ۵۲ اسلاید در PowerPoint» با حضور اساتید و محققان داخلی و خارجی در روزهای ۶ و ۷ آبان ماه در محل دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه برگزار شد. در این همایش ضمن مقایسه بین سیر تکوینی جنبش های اسلامی، ارتباط حرکت ها و گروه های اسلامی با طبقات مختلف اجتماعی، روند شکل گیری اسلام اروپایی و ابعاد مدیریتی جنبش های اسلامی نیز مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

دکتر «سیدمحمد سجادپور» از دست اندرکاران برگزارکننده ی این همایش در گفت وگو با نشریه ی پگاه، هدف از برگزاری این گردهمایی را تبادل نظر بین کارشناسان مسایل سیاسی اسلام و طرح دیدگاه های مختلف در این زمینه دانست. وی افزود: از آنجایی که ـ در حال حاضر ـ مسلمانان در تعیین وضعیت نهایی سیستم بین المللی تأثیرگذار هستند، بررسی رابطه ی اسلام و سیاست به عنوان یک استراتژی در کشورهای مسلمان ضروری است.

مدیر کل دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت خارجه، آشنایی کامل محققان خارجی ـ به ویژه اروپایی ـ با مسایل گوناگون جهان اسلام؛ ازجمله مراکش، اندونزی و مصر را که نتیجه ی انجام کارهای مطالعاتی در آنها گسترده است را جالب توجه دانست. وی هم چنین نتایج تحقیقات علمی کارشناسان مسلمان و غیرمسلمان در خصوص مسایل جهان اسلام را دارای اشتراک قابل ملاحظه ای دانست.

در این همایش دکتر «محمدرضا تاجیک» استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در سخنانی در خصوص «گفتمان های اسلام سیاسی و تجربه ی ایران» گفت: دین و سیاست داده های لبریز از معانی و دال هایی هستند که می توانند مدلول های متفاوتی داشته باشند. وی با اشاره به این که اسلام اسیر گفتمان ها نمی شود، بلکه این گفتمان ها هستند که اسیر اسلام می شوند خاطرنشان کرد: یک اسلام سیاسی وجود ندارد، بلکه اسلام های سیاسی متفاوتی وجود دارند که به علل مختلف ظهور کرده اند و برخی نیز درصدد بوده اند آنها را در کنار ایسم های دیگر طبقه بندی و تعریف کنند.

استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران گفت: مفهوم دموکراسی، حقوق بشر و جامعه ی مدنی در ایران با غرب متفاوت است، چراکه ما از منظر فرهنگ خودمان مسایل را نگاه و ساماندهی می کنیم.

وی با تأکید بر لزوم تضمین نهادهای مدنی، نهادینه کردن قانون، همزیستی مسالمت آمیز، عدم طبقه بندی شهروندان به درجه ی یک و درجه ی دو و بالا بردن سطح تحمل برای تبادل اندیشه ها و افکار افزود: در حال حاضر بازگشت به شرایط پیش از دوم خرداد غیرممکن است، چراکه هم اکنون نوعی گفتمان و شعور اجتماعی خاصی در جامعه شکل گرفته است.

دکتر تاجیک با اشاره به این که در جهان اسلام با سیاست اخلاقی مواجه ایم نه اخلاق سیاسی، افزود: از آن زمان که ایرانیان تلاش کردند تا به اسلام چهره ی اجتماعی و سیاسی ببخشند و یا چهره ی سیاسی ـ اجتماعی آن را برجسته تر کنند، گفتمان های متنوعی پیرامون اسلام سیاسی شکل گرفت.

وی با تشریح قرائت ها و گفتمان های گوناگون پیرامون اسلام سیاسی گفت: هنوز پیرامون این عنوان اجماع تئوریک حاصل نشده است، به طوری که برخی این مفهوم را به حضرت امام(ره) نسبت می دهند و عده ای دیگر آن را از ملزومات ایدئولوژیک شدن دین می پندارند. بعضی آن را عین اسلام واقعی تعریف می کنند و عده ای دست نامرئی نوعی برداشت ابزاری از دین را جست وجو می کنند و برخی دیگر نیز اسلام سیاسی را با سیاست اسلامی یکی می پندارند.

دکتر «حمید احمدی» استاد دانشگاه تهران در سخنانی پیرامون «جنبش های اسلامی در خاورمیانه» گفت: همواره در طی دوره ی گذار از افراطی گری به سوی اعتدال، شاهد حضور نوعی از خشونت طلبی بوده ایم که به اوج خود می رسید، به طوری که این نوع افراطی گری خطراتی نیز برای جهان اسلام در پی دارد. وی ظهور جنبش های اسلامی را در سه مرحله تقسیم بندی کرد و افزود: اولین دوره ی آن همزمان با تأسیس سازمان اخوان المسلمین در مصر بود که این گروه ها سعی بر تشویق دولت برای اجرای شریعت اسلامی داشتند و در مرحله بعد بین سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ این جنبش ها و شاخه های آن به شکل افراطی تری وارد عمل می شوند که ترور سادات در دستور کار آنها قرار می گیرد و در دوره ی سوم که از سال ۱۹۸۱ آغاز می شود اخوان المسلمین گروه های افراطی را متقاعد می کند که روش آنها راه به جایی نمی برد.

وی گفت: در دهه ی ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ما شاهد رشد فعالیت های اخوان المسلمین در مصر و اردن، جبهه ی نجات الجزایر و حزب فضیلت ترکیه و جنبش اسلامی سودان بودیم که برخی از آنها؛ مانند سپاه صحابه ی پاکستان و طالبان با برگزیدن شیوه های تندرویانه، خشونت طلبانه و افراطی سعی می کنند، برخی مسایل حاشیه ای را وارد متن جهان اسلام کنند.

وی افزود: در مرحله ی اول، خشونت طلبی ها در جهان اسلام فاقد برنامه بود و فقط در مقاطع زمانی خاصی ظهور می کرد، اما در دوره ی دوم آن که تحت عنوان خشونت ایدئولوژی و سیاسی آغاز می شود، از آثار «سید قطب» تأثیر می گیرد و هدفش سرنگون کردن رژیم های ظالم است، لذا کارگزاران را هدف قرار می دهند، نه مردم را. و در نوع سوم، خشونت گرایی که از دهه ی ۱۹۹۰ آغاز شد و بیشتر جنبه ی فرقه ای، عقیدتی و کورکورانه دارد، هدفش نه تنها کارگزاران نظام های سیاسی، بلکه مردم و توریست ها را نیز در اهداف عملیات خشونت طلبانه ی خود قرار می دهند و کشتار شیعیان در پاکستان، قتل هندوها در کشمیر و از بین بردن شیعیان در مزارشریف، از عملکرد این گونه گروه های خشونت طلب است که بر اساس ایدئولوژی های فرقه گرایانه اقدام می کنند.

وی افزود: در حال حاضر گروه وهابی بن لادن توانسته است هوادارانی در کشورهای مصر، لیبی، الجزایر و دیگر کشورهای اسلامی، سازماندهی کند که هدف آنها کشتار و نابودی یهودیان به عنوان افراد شرور، سرمایه داران مسیحی و مسیونرهای مذهبی، شیعیان و رافضی ها و هندوها است.

در این همایش دکتر «صادق خرازی» معاون آموزش و پژوهش وزارت امور خارجه در خصوص «غرب، بنیادگرایی و احیاگری اسلامی»، گفت: نگاه غرب به تحرکات و فعالیت های اسلام گرایان سیاسی در دهه های معاصر نگاهی ناقص و بدون در نظر گرفتن ریشه ها و سیر تحولات فعالیت مسلمانان و تفاوت های بین حرکت های مختلف آنها بوده است. بنابراین فهم اسلام سیاسی معاصر در بخش عمده ای از جهان اسلام بدون در نظر گرفتن تفاوت هایی که بین برداشت های مختلف از نوع ارتباط بین اجتماع و مذهب در بین فعالان مسلمان وجود داشته است، میسر نیست.

دکتر خرازی با اشاره به ضرورتِ تمایز قایل شدن بین بنیادگرایی و احیاگری اسلامی گفت: مسأله ی دموکراسی در کشورهای اسلامی و غربی نیازمند بررسی هایی خاص، با توجه به شرایط فرهنگی حاکم بر آن جامعه است.

دکتر «محمدباقر خرمشاد» استاد دانشگاه علامه ی طباطبایی نیز در سخنانی پیرامون «اسلام گرایی و اسلام گرایان در ایران» گفت: با توجه به این که لیبرالیسم، اسلامیسم و سوسیالیسم در عین تضاد ایدئولوژیک و رقابت در کنار یکدیگر به صورت اپوزیسیون در حکومت پهلوی عمل می کردند، اما هیچ گاه سوسیالیسم به موفقیت کامل نمی رسد، در مشروطیت و نهضت ملی شدن نفت نیز لیبرال ها و دموکرات ها به صورت مقطعی پیروز میدان می گردند و در انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ نیز اسلام گرایان پیروز میدان رقابت و مبارزه می شوند.

وی سپس با تقسیم بندی اسلام گرایان به سه جریان متجدد، سنتی و متحجر گفت: متجددین در برخورد با جریان های فکری بازتر عمل می کنند؛ متحجرین کاملاً بسته عمل می کنند و سنتی ها نیز با احتیاط به آزمون اندیشه های رقبا می پردازند.

دکتر «علیرضا علوی تبار» نیز در سخنانی در خصوص «سیاست در گفتمان های دینی معاصر ایران» گفت: در ادبیات ایرانی ها، بنیادگرایی و سنت گرایی مترادف یکدیگر گرفته می شوند، در حالی که باید بین این دو تمایز ایجاد کرد، چراکه در حال حاضر ما با سه جریان بنیادگرا، سنت گرا و نوگرا در جهان مواجه هستیم. وی افزود: در ایران با پنج گفتمان دینی روبرو هستیم که از شاخص های متفاوتی برخوردارند و از مهم ترین وجوه متمایز این گفتمان ها می توان به جایگاه عقل، نوع نگاه به م