پاورپوینت کامل ایران در شعر امروز عرب ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایران در شعر امروز عرب ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایران در شعر امروز عرب ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایران در شعر امروز عرب ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

نخستین همایش بین المللی «تأثیر متقابل ادبیات فارسی و عربی» آبان ماه سال جاری در دانشگاه الزهرای تهران برگزار شد. در این همایش ادیبانی از ایران و کشورهای عربی حضور داشتند که به بررسی و تحلیلِ تأثیرپذیری ها و تأثیرگذاری های ادبیات ایران و عرب پرداختند.

«استاد موسی بیدج» شاعر، نویسنده و مترجم معاصر، یکی از سخنرانان این همایش بود که در ضمن مقاله ای تحت عنوان «پاورپوینت کامل ایران در شعر امروز عرب ۴۰ اسلاید در PowerPoint» به بررسی تأثیر متقابل شعر فارسی و عربی پرداخت که خلاصه ای از این مقاله در اختیار پگاه قرارگرفته است که به دوستداران ادبیات معاصر تقدیم می گردد.

ادیبان ایران و عرب از گذشته های دور با هم خویشاوندی داشته اند. «بشّار، ابونؤاس و مهیار دیلمی» شاعران ایرانی و از ستون های شعر عربند. «طغرائی» شاعر قرن ششم «لامیه العجم» را در برابر «لامیه العربِ» شَنْفَری سروده است.

«بدیع الزمان» مقامات را بنیان می نهد، «ابن مقفع» ترجمه را رواج می دهد، و ابن عمید ـ که عرب ها او را جاحظ ثانی نامیده اند ـ کسی است که متنبّی بزرگ ترین شاعر عرب درمدح او گفته است:

من مُبلغُ الاعرابَ أنی بعدهم

شدهدتُ رسطالیس و الاسکندرا

کیست که به عرب ها بگوید که من پس از آنها ارسطو و اسکندر را دیده ام….

در آن عصر، بخصوص از قرن دوم هجری به بعد، دهها شاعر و ادیب ایرانی در سرزمین های عربی زندگی می کردند، اما وقتی جلوتر می آییم، شاعرانی؛ مانند ناصرخسرو، مولانا و سعدی شیرازی را می بینیم که از سرزمین ایران آمده اند. «سعدی» کسی است که برای خرابی بغداد بدست مغول ها سوگواره ای با این مطلع می سراید:

حبستُ بجفنی المدامعَ لاتجری

فلمّا طغی الماءُ استطال علی السِکرِ

اشکم را با مژگانم بازداشتم که فرو نریزد، اما چون آب طغیان کند، از کرانه های رود در می گذرد.

و «ابن بطوطه» جهانگرد مسلمان اهل طنجه ـ هفتصد سال پیش و سی سال پس از وفات سعدی ـ بر مزار او می رود و در سفرنامه ی خود می نویسد: «در بیرون شهر شیراز مزار شیخ صالح، معروف به سعدی است. او بزرگترین شاعر زمان خود، به زبان فارسی بود؛ شاعری که در کلام عربی هم خوش درخشیده است.»

تاریخ ادبیات ایران نیز شهادت می دهد که شاعران ایرانی فراوانی به زبان عربی شعر گفته اند که «حافظِ» جهانِ عرب ندیده، یکی از آنهاست. سلامت گفتار حافظ را ببینید:

سُلیمی منذُحلّت بالعراقِ

أُلا قی من نواها ما أُلاقی

ألا ای ساربان منزل دوست

إلی رکبانکم طال اشتیاقی

دموعی بعدکم لا تحقروها

فکم بحرٍ عمیقٍ مِن سواقی

انگار این شعر را شاعری عرب اکنون سروده است، نه شاعری ایرانی هفتصد سال پیش، آن هم هیچ سفر نکرده.

این مقدمه را آوردم که بگویم چنین روندی ادامه داشت تا این که در قرن بیستم و پس از آمد و شد خاورشناسان غربی، از قرون وسطی به بعد و پیشرفت وسایل نقل و انتقال، روند صنعتی شدن کشورهای جهان سوم بالا می گیرد، هم ادیبان ما و هم ادیبان عرب، به اروپا و ادبیات آن توجه بیشتری می کنند. این توجه باعث می شود که از عنایت به ادبیاتِ هم جوار کمی غافل شوند.

ولی با این حال، من معتقدنیستم که انقطاعی صورت گرفته باشد. و حتی بالاتر از این، فکر می کنم که درعصر جدید، این خیام شاعر قرون ششم است که گفت وگوی تمدن ها و ارتباط فرهنگی را از طریق شعر و ادب آغاز می کند.

آمد سحری ندا زمیخانه ی ما

کاِی رند خراباتی دیوانه ی ما

برخیز که پر کنیم پیمانه زمی

زان پیش که پرکنند پیمانه ی ما

و چه زیبا ترجمه کرده است احمد رامی مصری:

سمعتُ صوتاً هاتفاً فی السَّحَرْ

نادی من الحان: غُفاهَ البَشَرْ

هُبّوا امْلأُ وا کأسَ الطلا قبل أن

تفعمُ کأسَ العُمرِ کفُّ القدرْ

گفتم، گفت وگوی تمدن ها را ـ در عصر جدید ـ رباعیات خیام آغاز کرده است. چرا؟ زیرا تحقیقات نشان می دهد که فقط در زبان عربی بیش از پنجاه ترجمه از رباعیات خیام وجود دارد. «احمد رامی»، «جمیل صدقی الزهاوی» و «احمد الصافی النجفی» سه شاعر بزرگ نیمه ی نخست قرن بیستم، از جمله کسانی هستند که رباعیات خیام را مستقیما از زبان فارسی به عربی ترجمه کرده اند.

البته درست است که رباعیات خیام مورد توجه بسیار واقع شده است، اما این توجه محصور به رباعیات نیست. مثلاً «الزهاوی» در هزاره ی «فردوسی» که حدود هفتاد سال پیش در تهران برگزار شده، قصیده ای غرّا به زبان فارسی می خواند و این نشان از توجه این شاعر بزرگ به ایران و ادبیات فارسی است. در همان حول و حوش «احمد شوقی» مصری، امیر الشعرای عرب، که در نمایشنامه نویسی عرب طرحی نو در انداخته، نمایشنامه ی منظوم کمبوجیه را می نویسد که باز به نوعی توجه به تاریخ این مرز و بوم دارد. البته، «شوقی» رمانی هم با عنوان «برگ یاس» نوشته است که موضوع آن به زمان شاپور پادشاه ایران بر می گردد.

«محمد فراتی» شاعر بزرگ سوری هم خدمات بسیاری به ادبیات ایران کرده، که از جمله کتاب «گلستان» سعدی را به نظم و نثر عربی ترجمه کرده است. و خلاصه این که بسیاری از ادیبان عرب آثاری را از ادبیات کلاسیک و معاصر ایران، به زبان عربی ترجمه کرده اند که از حوصله ی این گفتار خارج است و فقط بعنوان نمونه به «ابراهیم دسوقی شتا، عبدالعزیز مصطفی بقوش، صالح صاوی، محمد التونجی، ویکتور الکک» و… اشاره می کنم.

«محمد مهدی الجواهری» شاعر بزرگ و آخرین نسل بازمانده از کلاسیک گویان عرب که دو سال پیش وفات یافت، چندین شعر در وصف ایران سروده و در آن علاقه ی خود را به سرزمین ما نشان داده است. او بارها به ایران سفر کرده بود، تا جایی که رقیبانش او را ایرانی تبار قلمداد کرده و از این طریق به او حمله می کردند. جواهری درباره ی ایران در شعری سروده است:

هِی فارسٌ و هواؤها ریحُ الصَّبا

و سَماؤها الاغصانُ و الاوراقُ

شمرانٌ تعجبنی و زهرهٌ روضها

و هواؤها، و نمیرُها الرقراقُ

فی کلِّ غصن للبلابل ندوهٌ

و بکلِّ عود للغنا اسحاقُ

این، ایران است و هوایش لبریز از باد صباست. آسمانش شاخه ها و برگهاست. شمران دلخواه من است. پر از شکوفه ی باغ هاست. و جویباران زلال، در هر شاخه ی آن بلبلان، انجمنی دارند و در هر عود آن یک اسحاق آواز می خواند.

شاعران نوگرای عرب از چند زاویه به ایران نگاه می کنند که یکی جنبه ی زیبایی شناختی دارد و دیگری برای همدردی و هم صدایی با مردم ایران در مبارزاتشان. و سومی تأثیرپذیری از آثار شاعران عارف ایرانی است. برای مثال «نزارقبا