پاورپوینت کامل مفهوم شناخت تجربه دینی ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مفهوم شناخت تجربه دینی ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مفهوم شناخت تجربه دینی ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مفهوم شناخت تجربه دینی ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

تجربه معانی متعددی دارد؛ گاهی این واژه معنای آزمون را به ذهن تداعی می کند. برای مثال می گوییم: «فلانی شخص با تجربه ای است» یعنی در طول زندگی خود امور مختلفی را آزموده و باتجربه شده است. گاهی نیز به معنای احساس می باشد که این اولین مرحله از ادراک انسانی است. این دو کاربرد عرفی و فلسفی هستند.

در اصطلاح منطق «مجربات» یکی از بدیهیات ثانویه محسوب می شوند. مجربات قضایایی هستند که در آن عقل به واسطه ی تکرار مشاهده ی حسی حکم تعیین می کند.۱ برای مثال اگر گفتیم که «فلز در اثر حرارت منبسط می شود»، موارد متعددی را دیده ایم که هرگاه به فلزی حرارت دادیم، در آن انبساط حاصل می شود. این امر در شرایط مختلف، زمان های متفاوت و مکان های گوناگون در مورد فلزات مختلف تکرار می شود تا به قطع و یقین برسیم که علت انبساط فلز فقط حرارت است و نه چیز دیگر. از این رو، بعد از کشف علت، این قاعده یقین آور خواهد شد.

«هی القضایا التی یحکم بها العقل بواسطه تکرار المشاهده منافی احساسنا، فیحصل بتکرر المشاهده ما یوجب ان یرسخ فی النفس حکم لاشک فیه کالحکم بأنّ کل نار حاره»۲.

این اصطلاحات و اطلاقات در مباحث عرفانی و دینی مورد نظر نیست. واژه ی تجربه حتی در حوزه ی مباحث دینی و عرفانی هم کاربردهای متعددی دارد۳؛ برخی این پدیده را با واژه های مرموزی که با جادو، سحر و غیب گویی همراه است، برابر می دانند، بعضی دیگر قایلند که این واژه بر شنیدن اصوات و دیدن مناظر دلالت می کند، هم چنین عده ای با در نظر گرفتن کاربردی وسیع تر برای این واژه آن را به معنای هر حادثه ای که تبیین و توضیح آن مبهم یا دشوار باشد، می دانند. عده ای دیگر نیز کاربرد این واژه را در حالت خاصی از آگاهی منحصر می دانند که از طریق شیوه های خاص درون بینی به دست می آید. باید متذکر شد که هیچ یک از این معانی چهارگانه در ترکیب واژه ی «تجربه ی دینی» مورد نظر نیست.

واژه ی تجربه در این جا دارای معنای مخصوصی است که از سوی برخی فلاسفه ی دین تبیین شده است. «هِرد» معتقد است که معنای اساسی این مفهوم ـ که در بحث حاضر به کار می رود ـ نوعی «آگاهی بی واسطه از مقام الوهیت» است.۴ در چنین تجربه ای فرد با یک سلسله شرایط مادی مواجه است که زمینه ی «مواجهه»ی فرد با خداوند را فراهم می آورد.

واقعیت این است که خداوند همواره برای انسان شرایطی را فراهم می کند که فرصت مواجهه با او را در اختیار انسان عارف قرار دهد. بنابراین، خداوند «تجربه ی عرفانی» را از طریق آماده کردن شرایط در اختیار انسان می گذارد و بدین ترتیب انسان فرصت معرفت، تجربه و ارتباط با او را پیدا می کند.

پیداست که «هِرد» ضمن تعریف واژه ی تجربه، به تدریج تجربه ی عرفانی را مطرح می کند و ناخودآگاه به این بحث کشیده می شود. به هرتقدیر، نتیجه ی بحث هرد این است که تجربه درواقع نوعی «مواجهه» یا «آگاهی بی واسطه» است. تجربه در این جا نوعی رهیافت روحی، درونی، روانی و گونه ای درگیری مستقیم از یک موضوع و واقعیت است و قضیه ای ذهنی نیست. به این مثال توجه کنید: فرض کنید شخصی در مسابقات جهانی فوتبال به عنوان بازیکن شرکت داشته باشد، شخص دیگری به عنوان تماشاگر در ورزشگاه حاضر باشد، نفر سوم از طریق تلویزیون صحنه های آن را ببیند و بالاخره نفر چهارم فقط به گفته های گزارشگر رادیو گوش فرادهد. اگر این چهار مورد را با یک دیگر مقایسه کنیم، متوجه می شویم که فرد نخست چون در بازی مشارکت دارد، واجد تجربه ی حضور در این واقعه است، اما افراد دیگر هرچند فهم و بصیرتی از بازی فوتبال به دست آورده اند، اما فاقد تجربه ی حضور مستقیم هستند. تجربه «مواجهه ی مستقیم»، «حضوری زنده» و «بودن در متن واقعه» است.

یکی از بهترین تعاریف ارایه شده برای تجربه از آن «دیویس» است. وی در مقام تعریف این واژه می گوید: «تجربه یک رویداد نفسانی است که تقریبا زمانمند بوده و در معرض صاحب تجربه قرار می گیرد و او تا اندازه ای از آن آگاه است.۵

حاصل آن که تجربه یکی از رویدادها و حوادثی است که در درون نفس انسان به وقوع می پیوندد. این رویداد روحی باید در چرخه ی زمان بگنجد و صاحب آن نیز باید از آن آگاهی نسبی تحصیل کند. به اعتقاد دیویس در صورتی که این رهیافت، حالت و احساس درونی با شرایط مذکور اتفاق افتاد، می توان آن را تجربه نامید. در غیر این صورت آن حالت تجربه نخواهد بود، چه رسد به این که تجربه ی دینی یا عرفانی باشد.

آنچه از مجموع سخنان اندیشمندان معاصر به دست می آید این است که تجربه ـ از هر نوع که باشد ـ یک مواجهه ی رودررو و بودن در متن زنده ی یک واقعه است. تجربه بدین معنا، دارای خصوصیات و ویژگی هایی است:

اول: آن واقعه همیشه برای او زنده و پویا است و متن حادثه هرگز برای او خاموش، ساکت، مرده و سرد نمی شود و او نسبت به آن احساسی فعال و مؤثر یافته است.

دوم: تجربه در